Skírnir - 01.01.1872, Side 176

þó var ei minna hitt hve heil
hennar var lund og öngum veil.
Svo var hún öll, að enginn mátti
íturra svanna þessa lands
falda því skrauti, ein sem átti
unaðardísin fljóðs og manns;
bakmælgi, lygi, napurt níð
nam hún sér létt um alla tíð.
Aldrei hún hirti heiptum gjalda
hvað sem að mælti blendin þjóð,
því hatrslund og hyggju kalda
hafði sú eigi konan góð:
smátt var í hennar hug ei neitt
höfðinglegt allt af guði veitt.
J)ví var hún og af bergi brotin —
bliknuð er frægðin vorri þjóð,
manndómr horfinn, mærðin þrotin,
mökkum er hulin fóstrlóð;
en þegar lítum ljós í hríð
lifnar þó von um betri tíð.
Slíkt var hún ljós í ísa-innum,
aldrei það gleymist neina stund,
nú vitum það, af miklum minnum
menjarnar fást á vorri grund:
gullið er enn í Garðarsey,
gæti þess bæði sveinn og mey!
það er að eins í djúpi dulið,
drögum það fram um jarðar gin!
það er að eins í þoku hulið,
þokunni dreifi sólarskin!
sýnum það heim, að eigum enn
ágætisfljóð og dygga menn!
Gísli Brynjúlfson.