Skírnir - 01.04.1905, Blaðsíða 34

130
Egill Skallagrímsson.
í mynd, sem tekin er beint út úr hversdagslífinu: Það er
langt niilli bæja öðlinganna, og það er ekki auðskeft
hvers manns spjót. — Sem dæmi þess hvernig Egill getur
lýst andlegum athöfnum með líkingu úr íslenzku sveita-
M, skal eg taka niðurlag Arinbjarnarkviðu, sem oft er
vitnað til:
„Yask árvakr,
bark orð saman
með málþjóns
morginverkum.
Hlóðk lofköst,
þanns lengi stendr
óbrotgjarn
í bragartúni11.
Hér er í rauninni mynd af bóndanum, sem fer snemma á
fætur og hamast að taka saman, bera í stakka osfrv. En
gegnurn blæju líkingarinnar eygjum vér annað og æðra
starf, vér sjáum skáldið yrkja ódauðlegt kvæði um vin
sinn. Og er ekki þetta traustasta einkenni hins sanna
skálds, að geta notað hið hversdagslega og algenga sent
lifandi tákn og boðbera nýrra og óvæntra hugsana?
Eg sagði í byrjun, að í ljóðum Egils heyrðum
vér hjarta hans slá. Það heyrurn vér hvergi eins
vel og í Sonatorreki. Þar kemur hin ríka tilfinn-
ing Egils, hin djúpa sorg, frarn með afli og tign, og
þar sjáum vér hvað skáldskapurinn er Agli, að hann er
insti strengurinn í sál hans, sá strengurinn sem ómar
lengst og kemur honum í sátt við tilveruna og guð, þegar
hann er kominn á fremsta stig örvæntingarinnar. Sagan
lýsir tildrögum kvæðisins ógleymanlega. Víkingurinn, sem
áður var ósigrandi, lætur hugfallast. »Hver ván er, at
ek muna lifa vilja við harm þenna«, segir hann. Alla
æfi hefur hann haldið hlut sínum við hvern sem var að
skifta, því hann heíur jafnan getað hefnt sín, rekið harma
sinna og haldið þannig uppi jöfnuði í viðskiftum sínum
við aðra. En svo koma náttúruöflin og ræna hann. Við
þeim má hann ekki. Sjúkdómur tekur einn son hans,
sjórinn annan. Hann litast um og finst hann vera ein-
mana. Honum finst hann standa einn, eins og helbarin