Skírnir - 01.04.1905, Qupperneq 38

134
Um vísu í Sonatorreki.
(Hrörnar þöll, | sú er stendr þorpi á, \ hlýrat henni. börkr né
barr. | Svá er maðr | sá er rnanngi ann. | Hvat slcal hann lengi
l'fa? Hávamál. Einstœð emk orðin | sem ösp í holti, | fallin at
frændum \ sem fura at kvisti. Hamðismál.) Samt finst mór
hrísla — sem er smækkunarorð af h r í s, »smáskógur«, — vera
of tilkomulítið orð í þessu sambandi, og þar að auki hverfur það
nokkuð langt frá handritunum. Þau hafa öll hli/ír (eitt hliuar),
sem er bersínilega rangt. Mjer hefur komið til hugar, að hjer ætti
að lesa h i 1 m i r. Stór graðungur er í fornum kveðskap kallaður
hjarðar vísi (Eyrb. 63. k.). Hvað er þá á móti því að kalla
stærsta trjeð í skóginum h i 1 m i m a r k a? Er ekki mörkin nokk-
urs konar hjórð — af trjám? Eða finst iður það ekki vera í sam-
ræmi við ættarþótta Egils að líkja ætt s i n n i við »konung skóg*
anna«? Orðið h i 1 m i r (ritað í handritum h i 1 m 7) liggur mjög
nærri því, sem stendur í haudritunum.
Anuars er »hreggbaren« í 3. vo. getgáta. Handritin hafa
hræbartiar (biarnar tvö hdr.), enn -b a r n a r gerir visu-
orðið of langt, og mun rjett að setja í staðinn -b a r i n ti eða öllu
heldttr hina eldri mind -b a r i ð r (eða b a r ð r ?). Aftur á móti er
jeg í vafa um, hvort nauðsin ber til að breita b r æ- í h r e g g-.
Mjer finst hræbariör geta þítt ,barinn, þangað til hann verður
hræ (= að hræi)‘ — sbr. ,berja einhvern skaðskemdan1, ,b. e.
dauðan1. Hregg bariðr virðist varla vera nógu sterkt orð í þesstt
sambandi, því að trje getur verið hreggbarið og staðið þó með 'öll-
um greinum grænum. Enn hræbariðr er hjer um bil sama
sem hjer stæði h e 1 b a r i ð r, barinu í Jtel (anðvitað af hreggi og
næðingum), og svarar það í samlíkingunni til þess, sem segir um
ættina, að hún »s t a n d i a e tt d a«.
Björn M. Ólsen.