Skírnir - 01.01.1908, Blaðsíða 3

Á vegamótum.
3
sér í hugarlund, að þeir væri tröll enn í dag, og gæti
skotið einhverjum skelk í bringu, sagði hún.
— Það væri nú ekkert undarlegt, þó að þeim þætti
leiðinlegt að standa svona í sömu sporum öld eftir öld,
og vei’a ekki annað en steinar, mælti hún enn fremur.
Prestur vissi, að þetta var ekki annað en gamanhjal.
En honum fanst einhver beiskju keimur alt í einu vera
orðinn að rómnum. Og einhver þunglyndis-slikja alt í
einu vera komin á augun. Hann gekk að því vísu, að
hugsanir hennar væri að fara út á þær göturnar, sem
honum var örðugast að ganga með henni.
Hann komst líka brátt að raun um það.
Eftir fáein andartök tók hún aftur til máls:
— En mennirnir sýnast ekki kunna neitt illa við
það — nátttröllin, hraunstrókamennirnir, sagði hún og hló
kuldalega.
— Finst þér eiga vel við að líkja ódauðlegum manns-
sálum við hraungrýti? mælti hann góðlátlega.
Frú Steinunn svaraði með nokkurri ákefð:
— Það getur verið, að eg hafi ekki komið rétt orð-
um að því. Eg á við það, að þið — — að menn eru alt
af að loka sig inni í einhverjum hellisskútanum. Þola
ekki með nokkuru móti morgunsól nýrra hugsana. Hafa
æfinlega einhver undanbrögð undan ljósinu. Eg vildi, eg
vissi, við hvað þeir eru hræddir!
Þau héldu heim úr þeirri hraunför, hjónin, án þess
að tala meira saman.
Síra Sveinn vildi ekki leggja út í neinar umræður
um þetta. Hann vissi, að það var ekki til annars en ýf-
ingar að tala við hana um þetta, þegar hún var í þessu
skapi. Og hún komst í örðugt skap, hvenær sem hún
mintist á þetta. Og um þetta veitti honum örðugast
að tala.
Frú Steinunn gekk þegjandi við hlið hans heim til
þeirra.
En þegar þau voru komin heim til sín, hóf hún máls
á því, einstaklega góðlátlega, hvað þetta væri yndislega
1*