Skírnir - 01.01.1908, Blaðsíða 17

A vegamótúm.
17
aðra. Eg veit, að eg hefði fengið einhverja á mitt band.
En að sýslumaðurinn og kaupmennirnir hefði líka fengið
einhverja á sitt band. 0g eg veit, að flokkarnir hefði
farið að fjandskapast hvorir við aðra. . . . Eg hefi ekki
alt af verið svona skapi farinn. Eg veit það. Og þú veizt
það líka. Þegar bækurnar einar eru fyrir framan okkur,
þá eru allar götur greiðfærar. Og þá er sannleiksbrautin
þráðbeinn og rennsléttur þjóðvegur. En þegar út í lífíð
kemur, verða göturnar svo margar og vandi að greina
þær rétt hverja frá annari. Og víða er girt yfir þær, svo
að snúa verður við. Og sumstaðar kviksyndi á götunni,
sem sneiða verður hjá. Og á menn eins og mig dettur
oft myrkrið, áður en okkur varir, myrkur efans og ráða-
leysisins. . . . Eg veit, að sannleiksbaráttuna verður að
heyja. Eg veit, að annars yrði veröldin ekki að eins að
stöðuvatni, heldur líka að forarpolli. Eg veit, að miklir
menn heyja hana eins í lífinu, eins og þeir heyja hana á
æskuárunum í huganum. En eg veit, að eg er ekki mik-
ill maður. Eg veit, að allur rógur um mig og vini mína
•étur sig inn í sál mína, eins og meinsemd full af eitri.
Eg veit, að samkvæmt einhverju dularfullu lögmáli til-
verunnar verða æfinlega einhverjir menn þeim mun verri,
sem meira er unnið gott. Eg veit, að hjá því verður
-ekki komist. Eg veit, að það rýrir ekki gildi hins góða.
En eg veit líka, að kæmi einhver maður til mín, þessa
heims eða annars, og færði mér sönnur á það, að eg hefði
gert hann að verri manni, þá gæti eg ekkert annað gert
en hulið andlit mitt og sagt: Guð, vertu mér syndugum
líknsamur! . . . Gráttu ekki, elskan mín, gráttu ekki! . . .
Hugsaðu ekki urn mig sem ódreng, hvorki við sannleik-
ann né annað. En hugsaðu um inig sem veikan vin þinn
á vegamótum, breyskan og ráðþrota í myrkrinu. Eg veit
svo oft ekki, hvert eg á að halda. Og eg stend kyr og
horfi út í myrkrið. En þeim, sem standa hjá mér, vil eg
vera svo góður sem eg get.
Hann laut niður og kysti hana á hárið.