Tíminn - 27.08.1874, Blaðsíða 4

60
indið af kvæði því eða «minni» er sira Matthías
Jochumsson hafði ort til að heilsa hans hátign með
þá hann kæmi á Þingvöll, og fór það fram með
mestu snilld, síðan var hrópað: Lengi lifl kon-
ungur vor Iíristján hinn IX. með ótal fagnaðar-
ópuin. Eplir það reið konungur með fylgd sinni
að tjöldum sínum í í’ingvallatúni og þar dvaldi hann
um nóttina. Daginn eptir á föstudaginn 7. s. m.
kl. 10, kom konungur með hirð sinni og helztu
embættismönnum landsins, norður á vellina, og
staðnæmdist þar norðan til við Öxará snnnauvert við
tjöldin, var þá eins tilhagað og kveldinu áður, að
fólkið stóð í tveimur röðum fyrir framan tjöldin,
nam þar konungur staðar; gekk þá fram Jón
Sigurðsson alþingism. á Gautl. ásamt Gr. Thom-
sen, sira St. Thórarensen og Torfa Einarssyni til
að veita honurn viðtöku, og ávörpuðu hann nokkr-
um orðum, um leið og honum var afhent ávarp
fundarins, er Grímur Thomsen las þar upp á ís-
lenzku. Mælti þá konungur nokkrum orðnm, til
þeirra, og að því loknu var lostið upp fagnaðar-
ópi. Að því búnu hjelt konungur áfram norður
eptir völlunum milli fylkingjanna, heilsaði ástúð-
lega til beggja hliða og varpaði orðum á ymsa er
næstir voru, og staðnæmdist loksins með fylgd
hans og fundarmönnum á þjóðhátíðarstaðnum,
gagnvart ræðustólnum er þar var settur.
Það var hátíðleg stund á stöðvum þeim, inn-
an hinna helgu hraun-vebanda, sem lífæð þjóðar-
innar er runninfrá, og margs að minnast um liðn-
ar aldir; saga íslands í ýmsum rnyndum á öllum
öldum afmáluð sem á spjaldi gat þá staðið opin
fyrir öllum þingheimi, þar sem konungur var til
staðar ásamt þeim frjálsborna lýð er þar var sam-
an kominn að fagna honum, — þeim einasta kon-
ungi er stígið hefur á land þetta, þar sem innbúar þess
hafa geymt og ritað sögu norðurlanda, og hina
eldgömlu tungu, er fluttist til norðurlanda fráaustur-
heimi, og loksins hingað fyrir 10 öldumsíðan, og
þjóðin hefir geymt undir tungurótum sínum þrátt
fyrir biltingar tímanna. Enginn hefir því stað-
ið með köldu blóði á þessari stundu, á þessum
afskekkta og þögula bletti heimslífsins, er hann í
huga leiddi sjer það sem hjer er sagt. ^að er
merkisdagur hinnar nýju sögu.
Þegar konungur var genginn upp að ræðu-
stólnum, skipaði þingheimur sjer í hvirfing um
hverfis hann. Voru þá lesnar upp ýmsar kveðju-
sendingar. Af hendi hinna dönsku stúdenta og
fornfræðafjelagsins, Karl Andersen; af hendi Fær-
eyinga, kapt. Bærentsen; af hendi Svía, aðmíráll
Lagerkrantz; af hendi Amerikumanna, Eiríkur
Magnússon.
Að því búnu gekk konungur til og frá um
vellina og upp á gjáarbarminn hjá fossinum, þar
sem hann kemur niður úr Almannagjá, og fannst
honum mikið til hinnar stórkostlegu náttúru —
því »gat ei nema guð og eldur, gjört svo dýrð-
legt furðuverk» — síðan gekk konungur niður til
hins veglega tjaldstaðar, þar sem honum var boðið
til morgunverðar ásamt landsmönnum er vildu
taka þátt í honum. Stóð þá hinu fyrrnefndi söng-
flokkur, við þjóðhátíðartjalddyrnar þá konungur
skyldi innganga, og söng þá margraddað minni
konungs í heild sinni: »Stíg heilum fæti á helg-
an völl« o. s. frv. Að söngnum loknum, gekk
konungur til söngfjelagsins, og ávarpaði höfund
og kennara þess, Jónas Helgason, nokkrum fögr-
um orðum og jafnframt þakkaði fjelaginu fyrir
hinn fagra söng. Síðan kallaði konungur skáldið
Matthías Jochumsson fyrir sig, og þakkaði hon-
um fyrir hin fögru kvæði. Eptir það settist kon-
ungur að morgunverði með hirð sinni og öðrum
iandsmönnum er tóku þátt í honum, og voru
borðgestir um 160, stóð veizlan til kl. 12 með
góðri skemmtun og hljóðfæraslætti og ýmsum
minnum er flutt voru af nokkrum mönnum, Grími
Thomsen, J. Guðmundssyni, Eiríki Magnússyni
og fl. er konungur þakkaði fyrir með fögrum orð-
um, og mælti um leið, að krónprinzinum og börn-
um hans yrði kennd íslenzk tunga. Eptir það
skemmtu menn sjer á vellinum, en konungur gekk
milli fundarmanua horfði á glimur og lauk kveðju
sinni á þingheim. Eptir það hvarf hann heim til
tjalda sinna, og bjóst til brottferðar, og fór alfari
af þingvelli kl. 1. Fylgdi honum þingheimur all-