Tíminn - 27.08.1874, Qupperneq 6

62
scm liöf. telur J>a8 prentvillu, að pingiS mikla er sett
1002, en eigi 1012, pá get jeg eigi álitið pað leiðrjettingu.
A8 visu er eigi hægt að sjá með vissu nær hver athurð-
ur hefur verið i fornsögum vorum, en eigi get jeg hetur
sjeð én Jnngið mikla háfl verið 1002. Jeg get eigi hetur
sjeð on Njálsbrenna hafi verið á áliðnu sumri 1001, og
þingið mikla ári síðar, fiá var Grímur Svertingsson á Mos-
felii lögsögumaður. pað virðist hafa veriö ár 1004, aö
SigurÖur jarl barðist við Bjján konung á föstudaginn
langa, og flellu par 15 hrennumenn. Á pinginu 1012 vcit
jeg éigi annað hafa tilborið, én að B'arði Guðmundsson á
Áshjarnarnesi háð pá frændur Hárelcssona hóta fyrir vig
Halls hróður síns. En það var löngu cptir pingið mikla.
par sem höf. að síðustu nefnir nokkra menn, er hann
vildi, að getið hefði verið, pá vil jeg niinna hann á, aö
eins pein'a, stiptamtmanns Ólafs, er eigi látið ógetið.
pegar hann gáir að, vona jeg að hann sjái, aö J>að átti
ekki við, að nefna nýdána eða núlifandi menn í slíku á-
gripi sem J>essu. Til samanburðar vil jeg henda honum
á, að samkynja hækur hjá Svíum, Norðmönnum ,og Dön-
um nefna eigi á nafn frægustu vísindamenn á hinum síð-
astliðnu tímum, jafnvel svo öldum skiptir. pað mundi
liafa verið óheppilegt, að fara að minna í slíku ágripi á
nafn hins núveranda biskups vors, sem hvert mannsbam
á íslandi hefir lært að Jtekkja undireins og J>að lærir
nokkuð í bóklegum frœðum.
I>eir, sem dæma verk annara, verða fyrst að gjöra
sjer pað Ijóst, hvernig verkið átti að vera.
Görðum, 11. júlí 1874.
Pórarinn BÖðvarsson.
«Opt má af máli manninn peklcja«.
Einhver maður sem nefnir sig Ilorghrepping,
hefur ritað langa ræðu í »Tímann«3. ár 11.—12.
hl. Ilöf. — sem drýgilega lætur svo sem hann
sje mjög mikill lagamaður, og þar að auki fjölvís,
i mörgum öðrum vísindagreinum — læzt vera
sveitamaður, en það er ei full ástæða til að rengja,
en af slíkum lögfræðing og vísindamanni getur
maður ætlast til, að hann þó þekki 8. boðorðið,
því »»lög eru þar fyrir lögð, að boðorð skuli ei
brjóta««. En sje svo að hann eigi heima í Borg-
arhrepp á Mýrum, eigi í ræðu sinni við »dreng-
inn« Eyjúlf l’orkelsson, — sem ráða má af því,
að hann kallar sig Borghrepping, segir að þeir
þar þekki drenginn o. s. frv. — þá sýnist hann
þó ekki samanstanda af tómri þakklátssemi, fyrir
tilraunir að koma sveitunga hans til vegs; en
skyldi nú hitt reynast, að honum hefðu gleymzt
lögin um sannleikann þegar hann hvað mest setti
sig inn í »borgara-lögin«, og að hann, eins í
raun sem ræðu, eigi heima einhverstaðar í slaigg-
sýni, þá kann sjón hans að vera svo varið að
margt beri fyrir hann, sem honum sýnist nokkuð
óhreinna en ætti að vera, eptir skörpum lögum.
Allur fyrri partur ræðunnar gengur því út á, að
tala um fáfræði almúgans, lög og ólög, heimsku
og rangsleitni dómaranna, og fer hann svofelldum
orðum um það, að hann ljóslega gefur í skyn, að
hann hafi komizt í mál, jafnvel í Reykjavik og
farið þar halloka, sem hann virðist kenna •>klókri
málfærsiu« hinumegin, og rangindum dómaranna?
annað gat það víst ekki verið(!) En til að friða
sig dálítið útaf þessum óskunda, fer hann að
nota neyðarúrræðið gamla, nl. að fegra sjálfan
sig með því að sverta aðra. Hann fer því í seinni
hlutanura að reyna til að koma tveimur ungum
og óráðnum handiðnamönnum í Rvík í pytt lag-
anna, og treystir því, að þeir muni skripla á öld-
ungshúðinni og svo verða dæmdir til að liggja.
Líklega hefur þó hvötin til þess ekki verið, að
hann hafi öfundað þá að vera orðnir »borgarar«,
en ekki treyst svo mannorði sínu, að hann gæti
náð því sjálfur, en nokkuð er það að hánn finn-
ur þeim ekki til saka við sig, heldur reynir iiann
með hægð að kveykja um þá dálitinn róg, og
sýnist svo að honum sje ekki um að hætta fyr,
en hann hefurbitiðþá svo í hælinn, að æra þeirra
fái áverka, haun blandar því saman sönnu og ó-
sönnu í sögunni um E. Þ. til þess að hið fyrra
skuli draga hitt inn í sig og sýnast satt, sem
allt saknæmið liggi þó í.
Jeg vil nú eigi dylja það, að þeir menn sem
höf. í þetta skipti, á við, eru sjer í lagi Bene-
dikt Ásgrímsson («borgarinn») og jeg («nýjiborg-
arinn»), hann segir að eptir að fyrnefndum E. í\
ekki hafi með fyrra sveinastykki sínu tekizt að
sýna sig fullkominn í iðn sinni, hafi hann strax
farið til annars o. s. frv. Þetta er nú satt eða
ósatt, eptir þvi hvcrja þýðingu menn leggja í orð-
I in «fara tiU hann «fór» ekki «til» hans sem hjú