Lögberg - 05.11.1914, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG, FIMTUDAGINN 5. NÓVEMBER 1914.
LÆKNIRINN.
SAGA FRA KLETTAFJÖLLUM
eftir
RALPH CONNOR
Stúlkurnar litu viS. Þær höfSu ekki búist viö
afi sjá þaS sem þær sáu og þótti skömm og gaman aS.
Hálendingurinn haf'ði morgunskó á fótunum. Skóm-
ir voru grænir, en útsaumaðir með rauðum rósum.
Þetta stakk mjög í stúf við blárauðu, þykku þríbands-
allarsokkana, sem frændkona hans bafði prjónað
handa honum, áður en hann fór norður í Canada,
hina köldu.
“Þið hlægið að fótabúnaöinum, og furðar mig
ekkert á því,’’ sagði Bob. “Eg mundi líka hafa gert
það í gær. En hann getur svei mér haft blárauða
sokka á höfðinu fyrir mér, ef honum sýnist. Hann
er sjálfur hvítur og hann hefir göfugt hjarta.” Kidd
litli varð skjálfraddaður og ljóma bar af augum hans.
Honum var mikið niðri fyrir og, þó að hann vissi
það ekki sjálfur, þá hafði hann aldrei áður komist
eins nærri dýpstu hjartastrengjum Belles og þegar
hann sagði þetta. Hún lét í ljósi samhygð sína með
skoðunum Kiddies með því að “leika við” Finlayson,
eins og Kiddie kallaöi það. Þegar á leið gerðist hún
svo nærgöngul Finleyson og lét sér svo ant um að
geðjast 'honum og þóknast, að hann, virðingar sinnar
vegna, neyddist til að segja henni svo lítið bar á, að
til væri kona, sem héti Jennie McLean og hún mundi
“koma til sín strax þegar hann fengi stöðu”. Hann
varð hissa, en mjög glaður við að sjá að Bélle var
jafn stimamjúk við hann eftir sem áður. Kiddie var
svo alvarlegur og þungbúinn, að Belle lét Margréti
sitja hið næsta við Finleyson á meðan kveldverðar var
neytt, og hún lét heldur ekki sitt eftir liggja að “leika
við hann”. En með engu móti gat hún fengið eitt
einasta orð upp úr honum um vantrúar uppþotið í
skólanum. Hann bar af sér hverja einustu spumingu
með vanþekkingarskildi. Hún hafði aldrei áður orð-
ið fyrir jafn þrálátri mótspyrmi. Loks datt henni
það ráö í hug að segja honum að Dick væri gamall
skólabróðir sinn og kunningji.
Þá fékk Finleyson málið. Hann helti úr reiði-
og gremjubikar hjarta síns yfir meðferðinni. sem
verkfæri, áhöld til þess að aka saman fé og auka við-
skifti. Hér búa hagsýmu mennirnir, sem svo em kall-
aðir. Hugsjónir þeirra hafa fölnað undir næturhélu
tækifæranna.
En niður við ströndina er sorpið og ruslið; þar
mætast sorprennur pólitíkurinnar, samkvæmislífsins
og óhreinna viðskifta. Þar lifa skrílblöðin í alls-
nægtum og fitna og dafna. I þessum óhreinu poll-
um svamla stórir hópar af lokræsa-rottum, þessar
rottur sem týna saman rusl og úrgang úr öllum fjór-
um áttum heims og bera saman í stórhrúgur. Úr
þessum forða velur svo ritstjórinn matvælin, . sem
hann tilreiðir lesendum sínum, bæði æðri og lægri.
Úr þessum sorphaugum mokar hann Iímkendri leðju
og slettir á lesendurna.
Dayly Telegraph var skrílblað verstu tegundar
frá upphafi vega sinna. Það kallaði alla hluti hinum
Ijótustu nöfnum, sem til voru í málinu. Skófla var
skófla og leir var leir og ekkert var óhult fyrir lok-
ræsa rottum þess. Æðsti og dýrasti starfsmaður þess
var lögmaður, sem var sérfræðingur í sakamála flutn-
ingi og var alkunnur dugnaðar maður í iðn sinni.
AUir hötuðu og fyrirlitu blaðið, en allir lásu það.
Þegar það, eftir nokkurn tíma, var búið að ná mikilli
útbreiðslu, og þar af leiðandi orðið fjárhagslega vel
stætt, þá fór það að leita upp á við, upp eftir f jalla-
hlíðunum. Þar er betri og meiri uppskeru von, og
hættu minna og hægra aðstöðu. Það byrjaði á
að finna hlutum fegurri heiti. Skófla var kölluð
jarðræktar áhald og leir var kallaður frjóauka niður-
burður. Þar sem það hafði áður sópaö burtu sið
létt og fögur um þessa veröld tilbeiðslu, afbrýðis-
semi og öfundar, eins og fiðrildi á fögrum vonnorgui.
Sökum hæfileika Dicks og metnunar, bar meiri
ljóma af ástmælum hans en nokkurra hinna; hann
skipaði því æðsta sætið í sál hennar. En hún fór svo
vel með þá tilfinningu, að biðlum hennar fækkaði
ekki og þeir báðu hana jafn innilega. Hann var
æskuvinur hennar, góður vinur, og ekkert meira. Af
því að þau höfðu kynst í æsku og aldrei skilið til
lengdar, þá virtist þeim óþarft að fylgja þessum
þreytandi reglum, sem samkvæmislífið krefst. En
þeir sem eldri eru vita, að í sálum allra ungra manna
og kvenna liggur falinn neisti, sem aldrei má gleyma
ef vel á að fara. Iola og Dick voru andlega skyld og
þau voru daglega saman. Hann las með henni beztu
sjónleiká höfunda, því að nú var hún meðal annars
að kynna sér ljóðleiki Wagners. Þau áttu hægt með
að konta oft í leikhúsin, því að Dick naut þar sér-
stakra hlunninda, og þau notuðu sér það kostgæfi-
Iega. Á öllum samkomum lenti þeim saman. Dick
fann það glögt að Iola hafði feikna áhrif á hann.
Líkamsfegurð hennar heillaði hann og töfraði eins og
víndrykkur. Þegar hann var ekki í návistum við
hana, þá dáðist hann að sjálfum sér, honum fanst
hann vera svo mikill maður og fyrirleit veikleika
sinn; en þegar hann heyrði rödd hennar, eða þegar
hún snerti hann með hendinni, náði hún algerlega
valdi á honum. Undrafegurð líkama hennar, heillaði
hann svo og töfraði, að hann fékk varla staðist.
Margrét gat með engu móti komið vitinu fyri'r Dick.
Hún vissi að ást Dicks til sín hafði ekki breyst, var
gæði lesenda sinna, þá tók það nú að leggja alla stund jafnvel enn heitari en áður, svo að hún átti stundum
á að endurbæta siðgæði þeirra. öllu sem aflaga fór
og miður var sæmilegt, var miskunnarlaust hampað
framan í lesundunia, ef hlutaðeigendur gátu ekki hul-
ið brot sín með skiru gulli. Fólk hélt áfram að hata
erfitt með að þola nærveru hans. Þessi ást hans
lokaði vörum hennar. Hún varð bara að bíða, en hélt
þó i hann eftir mætti. Hún jós af hinum hreinu
lindum hjarta sins og veitti honum þann styrk og þá
það og fyrirlíta, en menn tóku smám saman að óttast rósemi, sem aö eins fórnfús sál getur í té látið.
þag j Eitthvað varð að ske, sem gæti vakið hinn betra
Ritstjóri Daily Telegraphs hafði einmitt náð í mann hans af mókinu; og það varð.
Dick til þess að hjálpa blaðinu á þessari erfiðu fjall- Það .var því nær liðið heilt ár síðan Bamey hafði
göngu. Dick var sérlega vel fallinn til að inna það skilið við Iolu á svo sorglegan hátt. Alla þessa mán-
verk af hendi. sem honum var ætlað. Hann var guð- u®i hafði hann beðð eftir þvj, þráð og vonað að hún
fræðisnemi, þess vegna gat enginn efast um siðgæði kallaði á hann, svo að hann gæti aftur horfið til
óvinur hans hafði orðið fyrir og Iét um leið í ljós>,þá þekkingu dýra verði; hann glataði hinum næmu
hve ant honum væri um framtíðar velferð hans, bæði
þessa heims og annars. Margrét var að minsta kosti
að nokkru leyti á sama máli. Hann sagði henni frá
vantrúnni sem geysaði í Edinburgh, sem hann hafði
flúið frá, og vantrúnni sem lærsýnilega hafði náð
tangarhaldi á Dick. Þegar hún heyrði hann lýsa allri
þessari hræðilegu villutrii, hrygðist ‘hún sárlega, því
að henni virtust þessar skoðanir, sem Dick vora eign
aðar, kollvarpa öllu, sem hún frá blautu barnsbeini
hafði talið sannast og réttast. Hún hlustaði svo ró-
lega á og virtist skilja svo vel það sem Finleyson
sagði, að honum fanst hann hafa létt byrði af sálu
sinni, og jafnframt dáðist hann að hve ungu stúlk-
umar í Canada voru yndislegar og andlega þroskaðar-
Hann ræddi svo margt og mikið um þetta í næsta
bréfi sínu, að Jessie McLean bað þess heitt og inni-
lega, að Finlayson annaðhvort fengi bráðlega köllvm,
eða að prófessorinn hætti að hafa samsæti.
Það hefir venjulega ill áhrif á hvern mann. að
vera brennimerktur villutrúar merki. Ef liann er
unguír og Jtægilega fljótfær og grannhygginn til þess,
hans. Háskóla mentunin hafði vakið hjá honum
smekk fyrir bókmentum og hann hafði lært að koma
vel fyrir sig orði, því að hann hafði stöðugt skrifað í
skólablöðin. Hann var einmitt maðurinn sem blaðið
þurfti með, en hann variS þó að ganga í skóla hjá
lokræsa rottunum.. Mánuðum saman varð hann að
vinna í sorpinu og saurnum og anda að sér óloftinu.
Að vísu jókst honum þekking, en hann varð að borga
tilfinningum og siðferðisþreki, sem áður hafði varp-
að ljóma á Kfsbraut hans. Því að hroðinn toldi við
hann hvemig sem hann reyndi að halda sér hreinum
og hanh varð að verjast óþefnum, svo að hann ylli
honum ekki óþæginda. Hann misti hæfileikann til að
greina hreint frá óhreinu, en í þess stað óx honum
hæfileiki til að greina óhreint frá öðru óhreinu, sora
frá sora. Þess vegna varð hlutverk hans það, að
velja það úr Seín minst stakk í augun. Að hinu leyt-
inu hamlaði villutrúar brennimarkið honum frá að
koma þar sem an^lega andrúmsloftið var hreint og
hafa samneyti við ;þá menn, sem anda heilnæmum blæ
á þá sem umgangast þá.
“Boyle kemur ekki oft þessa dagana, Margrét,”
sagði Mackdougall stundum við vinkonu sína. Hún
gætti þess vandlega að láta ekki heyrast á röddinni,
hve mikið henni var niðri fyrir. “Hann hefir sjálf-
sagt ákaflega annríkt í þessari nýju stöðu sinni.”
“Já, hann á mjög annríkt,” sagði Margrét og
reyndi að breyta rödd sinni, en tókst það ekki eins
vel. Margrét var svo heppin eða óheppin, að hún.
aö hafa gaman af því að um hann sé talað, þá eykur eins °S bezta móðir, tók á sig þjáningar þeirra sem
það að eins hégómaskap hans og honum veitist erfið- veikir voni a svellinu eða fóru viltir vegar.
ara að komast aftur á rétta leið. En ef efasemi ligg- “Komdu með hann næsta sunnudagskveld,” sagði
ur eins og skuggi og sorgarhjúpur á sál hans, þá húsmóðirin þá, án þess að mögulegt væri að heyra
grefur markið sig eins og eiturnaðra inn í sál hans ^* á rödd hennar> f hún hefCi komist cftir Þvi-
og hann fjarlægist vini sína meir og meir; öll blíða 'lve ^ Margrét lét sér um vin hennar.
og gleði verður að reiði og gremju, ne.ua ef svo vill En fram liSu stundir- Sat hún a,t af sÍaldn-
vel til, að hann hitti á einlægan vin, sem elski hanr!ar °S sjaldnar klófest Dick á sunnudags kveldum og
innilega og beini huga hans á bjartari brautir. En að talaS viS hann 1 einhverjum afkyma í borðstofu
öllu vel athuguöu, þá vefður þó hver maður að ryðja Prófessorsins.^ Hann var svo oft bundinn störfum
sjálfur trúarbraut sína um framskcga lífsins og sinum' En var Þó oftar- aS hann Þurfti aö finna
hreinsa rjóðrið þar sem hann hyggur að dvelja. Og|IoIu- Því aS böndin mil,i Þeirra höfíSu Mar’
hann má þakka guði fyrir ef gatan hefir legið þang- ”retu var alt anna® en vel við þann kunningsskap.
að sem hann hefir nóg rúm um sig til að vinna dags-ÍEn hán taldi sér trú um a?S ^ væri heimska- Hvað
verk sitt, og ljós og yl til að lifa við. hún hataf5i s,:Ufa S,S ^nnan grun! Hva* hún
reyndi að loka hann úti úr huga sínum! En hann
ásótti hana og reyndi að festa þar rætur.
Tísku-heimurinn er að mestu leyti eyði
Dick gekk að mestu leyti i svarta myrkri, því að ,
hann átti engan vin sem gæti skilið hann til hlýtar.
En hann var þó ekki algerlega einmana og yfirgefinn,
því að þegar dimmast var í lofti, þá stóð Margrét
Robertson við hlið hans. Glaðlyndi hennar og greind
og réttlætisást studdi hann og styrkti svo að hann. gat
beðið þangað til birta tók af betri og blíðari degi.
XIV. KAPITULI.
Hver sem konu lítur.
eyja,
þakin gullnum sandi. Stundum leika um hana þýðir,
ylmandi vindar og silfraðar öldur brotna við brjóst
hennar. Þá leika íbúamir sér og gleðjast við öldu-
gjálfrið og gljáandi sandinn. Úr honum reisa þeir
risháa kastala og beita til þess allri orku sinni. En
stundum koma stormhviður og fellibyljir úr heiðskím
lofti l>egar minst varir og sópa öllu í burtu sem fyrir
er, bæði köstulum og kastalasmíðinu og skilja eftir
I blaðaheiminum eru bæði háfjöll og heiðar ogjaU^n tornleik.
ótal ólíkir íbúar. Þar gnæfa fjallatindar upp úr móðuj Aumur og leiðinlegur er þessi tískuheimur með
láglendisins og teygja kollana upp í siheiðan himin-koflum > Þ3® litur stundum út fyrir að hann ætli að
geyminn. Af þeim hnjúkum er útsýnið fagurt ogldeyja úr leti °* Þess vegna er öllum,
vítt. En út undir takmörkum sjónbaugsins liggur "cnl ,eS?ía einhvem nýjan hégóma til kastalabygg-
hálf gagnsær móðubakki. Uppi á þessum hnjúkum inSarinnar tekið þar tveim höndum, en öllum öðrum
og hátindum dvelja þeir sem heyrt hafa kallið og
hlýðnast þvi og rödd þeirra bergmálar frá einu lands-
homi til annars þegar “margt gengur mót” í Hfi þjóða
og einstaklinga; og þessar raddir lyfta huga og
hjörtum til æðra og betra lífs. Þessir menn álíta að
það sé vert að leggja líf og blóð í sölumar fyrir það
sem þeir kalla skyldu, heiður, ættjarðarást og hrein-
leik. i v:
Neðar liggja víðlendar sléttur; þar er plægt og
gáð og uppskorið. Þar verða þessi orð eklci nema
vikið á bug. Iola hafði gefið sig á vald þesstim
tiskuheimi. Hún gaf óspart af því bezta sem hún
hafði til brunns að bera: rödd sina og líkama sinn.
Hún safnaði umhverfis si gstórhópum af hégóma-
gjömu fólki, sem smjaðraði fyrir henni og sýndi
henni hollustu á alla lund, en hún varð andlega fá-
tækari með hverjum degi sem leið.
Allir dáðust að þessari gyðju lista og fegurðar.
Karlmennmir tilbáðu hana, en kvenfólkið hafði hom
í síðu hennar og öfundaði hana, þó það dáðist að
henni engu síður en karlmennimir. En hún sveif
hennar. Loks kom að því, að hann gat ekki beðiö
lengur; hann varð að fá vissu. Því var það, að Iola
fékk bréf frá honum svo ástþrangið, blítt og auð-
mjúkt, að jafnvel þó að þau hefðu ekki sést í alla
þessa mánuði, þá fékk það mjög mikið á Iolu og hún
átti því erfiðara með að ákveða hverju hún ætti að
svara. Hún fór með bréfið til Margrétar og Ias upp
úr því nokkra kafla. “Eitt ár er liðið. Mér finst þau
véra tíu. Eg hefi beðið eftir skeyti frá þér, en það
hefir enn ekki komið. Þegar eg hugsa um kveldið
hræðilega, þá held eg stundum, að eg hafi kannske
verið harðorður. Ef eg hefi verið það, þá hefir
hegningin, sem eg hefi liðið, verið nógu hörð til að
afplána það. Segðu mér eitt: á eg að koma til þín
eða ekki? Eg get gefið þér heimili, jafnvel betra en
eg bjóst við fyrir ári. Trent hefir boðið mér kenn-
arastöðu hér með sæmilegum launum. Eg finn að
ástin hefir tekið mig þeim tökum, að eg fæ ekki á
móti staðið. Þótt starf mitt sé mér hugleikið og kært,
þá finn eg þegar eg lít í bók, að eg horfi ekki á bók-
ina, heldur í augun á þér. — Eg kann að geta lifað
án þín; en eg get aldrei notið min. Mér finst stund-
um að fáir dagar séu of löng bið. Elsku bezta Iola,
segðu mér að koma.”
“Hvernig á eg að svara öðru eins bréfi og þessu ?”
sagði Iola við Margréti.
“Hvemig?” hrópaði Margrét. “Segðu honum að
koma. Simaðu eftir honum. Farðu til hans. Gerðu
bara eitthvað til þess að ná honum til þin.”
Iola hugsaði sig um dálitla stund. “Hann vill
láta mig giftast sér og vera bústýra hjá sér.”
“Já”, sagði Margrét, “hann vill það.”
“Bústjóm og börn!” sagði Iola með hryllingi.
“Já”, sagði Margrét, “já, það veit guð! Bú-
stjórn og böm og Bamey!”
Iolu brá við ákafa og festu Margrétar.
“Hvað meinarðu?” sagði hún. “Hvers vegna tal-
arðu svona?”
“Hvers vegna? Geturðu ekki lesið leyndarráð
guðs í sálu þinni og hjarta?”
Hjá Margréti var engrar hjálpar að vænta. Það
var auðfundið að djúpið á milli þeirra víkkaði og
clýpkaði dag frá degi. Henni datt þvi i hug að sýna
Dick bréfið. Þau ætluðu í leikhúsið um kveldið og
á eftir mundu þau borða kveldverð saman. Þá mundi
hann fylgja henni heim og þá ætlaði hún að sýna hon-
um bréfið.
Leið þeirra lá fram hjá húsdyrum Dicks. Þá
mundi hann eftir því að hann átti von á boðum frá
skrifstofunni.
“Við skulum skreppa inn allra snöggvast”, sagði
hann.
“Eg held að mér sé bezt að bíða 'héma”, sagði
Iola.
“Hvaða vitleysa,” sagði Dick. "Vertu ekki að
þessum bamaskap. Komdu inn.”
Þau fóru bæði inn. Þegar Iola var komin úr
kápunni, settist hún niður og opnaði bréfið frá
Bamey.
“Heyrðu, Dick. Gefðu mér nú góð ráö.” Hún
las eins marga kafla úr bréfinu og hún áleit að með
þyrfti.
"Jæja?” sagði Iola þegar Dick sat þegjandi.
“Jæja,” svaraði Dick, “hverju ætlarðu að svara?”
“Þú veist hvað hann meinar”, sagði Iola og ypti
öxlum. “Hann vill láta mig giftast sér strax og fara
að búa.”
“Er nokkuð á móti því,” sagði Dick.
“Heldurðu að þess konar líf eigi við mig? Get-
urðu hugsað þér að sjá mig snúast í hússtörfum og
ráða matar tilbúningi? Eg get hugsað mér hvílík
sjón það væri að sjá mig sitja einsamla heima alt !ið-
langt kveldið, þvi að Bamey mundi vera í skrifstof-
unni eða úti hjá sjúklingum sínum. Hugsaðu þér að
sjá mig sitja þama dottandi og verða feita og gamla,
en allir mundi gleyma mér. Dick, eg dæi! Auðvitaö
elska eg Bamey. En eg verð að fá að lifa og leika
mér. Eg get ekki þolaö að allir gleymi mér 1”
“Gleymi þér?” sagði Dick. “Hvers vegna skyldi
fólk gleyma þér? Fólk yrði að hlusta á það sem kona
Bameys segði og heimurinn gæti ekki gleymt þér.
Og auk þess”, bætti Dick við í lægri róm, “auk þess
ætti það að vera nógu gott hlutskifti fyrir hverja
konu að lifa með Bamey.”
“Skárri er það nú mælskan”, sagði Iola. “Þú
ert alveg ómótstæðilegur!” bætti hún við, hallaði sér
til í sætinu svo að hún færðist nær honum og hló,
svo að skein í mjall'hvítar tennurnar.
“Komdu, við skulum fara út,“ sagði Dick. Hon-
um fanst hann mundi ekki þola lengur að horfa á
fegurð hennar. “Við verðum að komast út.”
“Þú ert ekki enn búinn að hjálpa mér, Dick,”
sagði hún, færði sig nær honum og lagði hendina á
handlegginn á honum.
Ylmurinn af hári hennar lagði fyrlr vitin á hon-
um. Hann varð drukkinn af andlits fegurð hennar.
Hann vissi að hann var að missa vald á sjálfura
sér.
“Komdu, Iola,” sagði hann, “við skulum fara út.”
“Segðu mér hverju eg á að svara, Dick,” sagði
hún og brosti framan í hann og hallaði sér enn nær
honum.
“Hvemig á eg aö segja þér það?” hrópaði Dick,
og spratt á fætur. “Eg veit bara að þú ert fögur, Iola
fögur eins og engill, eins og dj....... Hvað hefir
gripað þig, eða mig, að þú skulir hafa slík áhrif á
mig? Veistu það?” bætti hann við og reisti hana á
fætur. Honum varð erfitt um andardráttinn og hjart-
að barðist ákaft. “Eg get varla varist að snerta þig.
Við verðum að fara. Eg er að fara. Komdu!”
“Veslings bamið”, sagði hún gletm^lega og
brosti enn framan í hann, “er það hrætt um að það
verði fyrir skakkafalli ?”
“Hættu þessu, Iola!” hrópaði Dick. “Komdu!”[
“Komdu”, sagði hún með sama brosið á vöran-
um.
Eins og kólfi væri skotið færði Dick sig nær
henni og greip hana í faðm sér. Hann einblíndi fram-
an í brosandi andlit hennar og geislar stóðu af augum
hans.
“Kystu mig!” sagði hann í biðjandi skipunarróm.
Smám saman misti hún mátt fótanna, lét allan
þunga sinn hvíla í faðmi hans, dró hann ofurlitíð
niður með sér og starði stöðugt á hann með ‘hinu
djúpa, ginnandi augnaráði.
“Kystu mig!” sagði hann aftur. En hún hristi
bara höfuðið og hélt honum með augnaráðinu.
“í allra anda nafni!” Hann gerði sig liklegan til
að hrinda henni frá sér. Þá greip hún báðum 'hand
leggjunum um hálsinn á honum, hékk af öllum þunga
í faðmi hans og starði enn þá framan í hann. Hann
dró hana að sér með nýju afli og kysti hana ótal
eldheitum kossum á andlitið.
Þau vora svo bundin af ástríðu og nautn augna-
bliksins, að þau vissu ekkert hvað fram fór umhverf-
is þau. Þess vegna tóku þau ekki heldur eftir því,
að dyrnar höfðu opnast og maður komið inn í her-
bergið. Hann stóð sem þramu lostinn, eins og hann
horfðist í augu við sjálfan dauðann. Þegar hann
snéri sér við og ætlaði að fara út, rak hann fótinn
í stól. Með ógn og skelfingu hlupu þau tvö sitt í
hvora áttina og stóðu með sektina og smánina mark-
aða í augum og á andliti.
“Bamey!” hrópuðu þau bæði samtímis.
Hann snéri sér hægt við og færði sig nær þeim.
“Já, það er eg," sagði hann. Orðin virtust koma
langt að.
“Eg gat ekki beðið. Eg kom eftir svarinu, Iola.
Eg hélt að þá gengi betur að fá það. Nú hefi eg
fengið það. Eg hefi tapað þér! Og” — hann snéri
sér að Dick — “guð hjálpi mér! Guð hjálpi mér
Eg hefi lífca tapað bróður mínum !” Hann snéri sér
við frá 'honum.
“Barney!” kallaði Dick með miklum ákafa, “við
höfum ekkert rangt gert! Ekkert annað hefir skeð,
en það sem þú sást.”
“Hefir ekkert annað skeð?” spurði bróöir hans
með hægð.
“Eg kalla guð á himnum til vitnis um, að ekkert
annað hefir skeð!” _______
Bamey leit í kringum sig, gekk að borði sem stóð
við vegginn, og tók bók sem lá þar; það var biblían.
Hann opnaði hana, fletti nokkrum blöðum, þangað til
hann fann það sem hann var að 'leita að. Þá rétti
hann bróður sínum opna bókina og benti á eitt versið.
“Lestu þetta”, sagði hann. Þú ættir að kannast
við flest sem í ritningunni stendur. Lestu þetta vers!”
Röddin var alvarleg og skipandi þó að hún væri
róleg.
Þegar Dick leit á orðin sem Barney benti á og
las þau, var eins og þau brendu augu hans.
Ókeyp
ís
Ameriakir ailki
•OKKAR
*em teknir eru i
Aitrqd
Vér vlljum, að þér þekklð
sokka.
þelr reyndust vel, þegar alUr
aðrir brugðust. peir eru elnstak-
lega þægiieglr viC f6t. A þeim eru
engin samskeyti. þeir pokast
aldrei né vlkka, þvi aC sniCiC er
prjónaC á þá, ekki pressaC. þeir
eru teknir í ábyrgð, aC þeir séu
vænir, fallegir & fæti, öCrum betri
aC efn’i og fr&gangi, alveg 6blett-
aCir og aC þeir endist I sex m&nuCJ
án þess aC gat koml á þá, ella verCi
annaC par gefiC í þeirra staC.
Vort ókeypis tilboð.
Hverjum og einum, sem sendlr
oss 50c. til burCargjalds, skulum
vér senda alveg ökeypis, aC und-
anteknu tollgjaldi:
þrjú pör af vorum frægu Ame-
ríku karlmanna sokkum úr silki,
meC skriflegri ábyrgC, af hvaCa lit
sem er, eCa:
þrjú pör af kvensokkum vorum,
gulum, svörtum eCa hvitum, meC
skriflegri ábyrgC.
Tefjið ekki. — TilboCiC stendur
aCeins þangaC til umboCssali er
fenginn I yCar heimkynni. NefnlC
lit og tiltakiC stærC.
The Intemational Hosier Oo.
21. Bittner Street
Bayton, Ohio, UB.A.
Vínna fyrir 60 menn
Sextíu manns geta fengiC aCgang'
aC læra rakaraiCn undir elns. Til
þess aC verCa fullnuma þarf aC elns
8 vlkur. Áhöld ókeypis og kaup
borgaC meCan veriC er aC læra. Nem-
endur fá staCi aC enduCu n&mi fyrir
$15 til $20 á viku. Vér höfum hundr-
uC af stöCum þar sem þér getiC byrj-
aö á eigin reiknlng. Eftirspum eftlr
rökuriim er æfinlega mikil. SkriflC
eftir ókeypis lista eCa komiC ef þér
eigiC hægt meC. Til þess aC verCa
góCir rakarar verCiC þér aC skrifast
út frá Alþjóða rakarafélaginu.
Intemational Barber College
Aiexander Ave. Fyrstu dyr veetar.
við Main St., Wlnnipeg.
FURNITURE
OVERLAND
Arlegar Jóla-
Ferðir
Kjósa
má nm
leiðir
Fimm
mánaða
farbréf
NIÐURSETT FARGJOLD
TIL
AUSTUR HAFNA
í sambandi viö farmiða til
Gamla landsins
DAGLEGA—Nov. 7. tll Des. 31.
Nákvœmar upplýsingar geínar
þeim aem æskja þesa af öllum Can-
adian Northern agentum eða
R. Cf{EELN|AJt, Cen. Passenger Ageot
WINNIPEC
Lögberqs-sögur
FÁST GEFINS MEÐ ÞVÍ
AÐ GERAST KAUPANDI AÐ
BLAÐINU. PANTIÐ STRAXI
Ekki aðeins jafngóð-
ur þeim bezta heldur
BETRI

í öllum vcrzlunum
E. L. Drewry, Ltd.
WINNIPEG
LAND til leigu eða sölu nálægt
Yarbo, Sask., 320 ekrur, með hústtm
og öllu tilheyrandi. Upplýsingar gef-
ur S. Sigurjónsson, 689 Agnes stræti
Winnipeg.