Lögberg - 10.10.1918, Blaðsíða 3

• K.
LÖGBERG. FIMTUDAGINN 10. OKTÓBER 1918
S
Dœtur Oakburns
lávarðar.
Eftir MRS. HENRY WOOD.
pRIÐJI KAFLI.
“Já — bíðið þér við. Móðir þessa litla
drengs dó í Palace Street. Hver var hún?
Hvert var nafn hennar ? ’ ’
“Það veit eg ekki; eg vildi gefa rnikið fyrir
að vita það.’’
Lafði Jana varð hnuggin. Attihver hindr-
anin á fætur annari að loka leið liennar ?
“Eg bið yður að dylja ekkert fyrir mér,’’
sagði Jana kvíðandi. “Geti eg ekki komist að
neinni niðurstöðu í þessu efni sjálf, verð eg að
fá hjálp lögreglunnar. Þektuð þér nokkru sinni
nafn þessarar ungu konu, fyrir eða eftir gift-
inguna?”
“Eg þekti það áður en hún giftist — að
minsta kosti það nafn sem hún bar, þegar liún
var kenslukona hjá Lortons. I>að var ungfrú
Beaucamp.”
“Og mín elskaða systir,” sagði Jana, sem
nú slepti ölluin efa. ‘ ‘Hverjum giftist hún? ’’
Frú Smith rétti hendi sína fram. “Eg
vildi fórna þessari til að fá að vita það.”
“Látið þér mig sjá barnið,” sagði Jana.
Litli drengurinn lá uppi á loftinu í nátt-
kjólnum sínum. Hendur lians láu við hlið hans,
og geraníumkvistum var stráð í kringum liann.
“Honum þótti svo vænt um blóm, meðan
liann lifði,” sagði frú Smith. “Sérstaklega
geraníur. Það þótti móður hans líka. ’ ’
Jana laut niður, tárfeldi og kysti litla and-
IitifS. “Eg gjörði það ekki á meðan hann lifði,”
sagði hún. ‘ ‘ Hvers vegna sögðuð þér mér ekki
um daginn, hverrar balrn liann var?”
“Nei, lafði, hvers vegna sögðuð þér mér
ekki, hver móðir hans var ? — Hvernig gat eg
vitað að hún var nokkurs virði fyrir lafðirnar,
( 'hesney? Eg þekti hana aðeins sem kenslu-
konu.”
“Þér voruð rtióður lians mjög 'hlynt,” sagði
Jana, um leið og hún sagði henni ágrip af æfi-
sögu Clarice.
“Eg held eg liafi ekki verið neinum jafn
hlynt,” sagði frú Smith. “Þó þekti eg hana
ekkilengi.”
“Þá bið eg yður, þessarar vinsemdar vegna
að segja mér alt sem þér getið um liana.”
“Þér hefðuð getað fengið að vita alt, sem
eg veit, fyrir löngu síðan, lafði, ef eg hefði vitað
hvað hún var fyrir yður. Eg þekti hana fyrst
hjá Lortons í Gloucester Terrace. Frlí Lorton
cg eg, erum bræðradætur; hún reynir nú raun-
ar að látast vera heldri kona, búa ríkmannlega
o. s. frv.; en hún verður aldrei lieldri kona, hve
inikið sem hún reynir. Yið áttum heima í kaup-
stað; faðir hennar var bakari og minn hafði
greiðasölu. Ilún áleit brauðgjörðarhúsið tign-
ara en greiðasöluliúsið, og bar höfuðið allhátt.
Hún giftist — góðri giftingu — manni frá Lon-
don, en eg var heima í mörg ár án þess að gift-
nst. Svo dóu foreldrar mínir, og alt sern þau
áttu varð, mitt. Að sumu leyti af sparsemi og
að sumu leyti með því að geta selt greiðasölu-
húsið, var eg orðin svo efnuð að fá hálft ahnað
hundrað pund í tekjur árlega. Nú kom röðin
að mér. Georg Smith, sem oft hafði komið til
okkar, sagði við mig að við skyldum rugla reit-
tim okkar saman; með lians árlegu launum, sem
voru jafnmikil og tekjur mínar, höfðum við
þrjú hundruð punda tekjur á ári, og okkur gæti
því liðið vel. Hann var liðlega fertugur og
mjög viðfeldinn maður. Við giftum okkur því
og settumst að í London, þar sem liúsbóndi hans
hafði verzlun, og maðurinn minn var verzlunar-
erindreki. Eg gat ekki lireykt mér eins og auð-
mannakonur, og gjörði það heldur ekki, og lifði
sparsaml'ega eins og úður; það líkaði ekki frú
Lorton, svo að hún forðaðist mig; en þegar hún
veiktist litlu síðar, þá varð hún fegin að fá mig
til að stunda sig. Þá var það að eg kyntist
ungfrú Beaucamp, sem mér fanst vera hin
indælasta stúlka, er eg liafði séð, og því oftar eg
sá hana, því.betur leizt mér á hana. Hún var
heldri stúlka, á því var enginn efi; hún hafði
ekki þenna drembilega svip eins og frú Lorton
en talaði vingjarnlega við fólk, eins og sína jafn-
ingja. Eg var þar einn mánuð, því maðurinn
minn var á ferðalagi; og þegar eg fór lofaði
ungfrú Beaucamp að heimsækja mig í Islington,
þar sem við áttum lieima. Hún kom líka og
sagði mér, að hún væri farn frá Lortons. af því
hinn stóri, ruddalegi sonur hefði sótt svo fast
eftir sér, og kvaðst nú vera hjá West. Eftir
það sá eg hana ekki í marga mánuði, þangað til
— eg held Jiað hafi verið í september næsta ár,
og þá kom hún til að spyrja, hvort eg gætÞvísað
?>ér á leigu herbergi. Eg varð auðvitað hissa,
og hún sagðist ætla að trúa mér fyrir því leynd-
ar máli, að hún væri gift. Eg spurði hvers-
vegna það va>ri leyndarmál; lnin hló og sagði að
Jiað væru tvær ástæður; önnur sú, að maður
hennar vildi ekki og gæti ekki sagt föður sínum
frá því, sökum peningaspursmáls, sem ekki
\æri búið að semja um á vingjarnlegan hátt; og
hin, að hún ga'ti ekki sagt fjölskyldu sinni frá
því, af því hún væri tiginborin og drambsöm og
mundi segja að eg hefði gjört sér vanvirðu með
þessu vali. Maður sinn, sagði hún, vinnur fyr-
i r sér með einhverri iðn, og þegar hann væri bú-
inn að ná þeim efnum, að hann gaiti látið henni
bða vel, ætluðu þau að opinbera hjónabandið ón
Jiess að skeyta um nokkuð annað.”
“Hvað sagðist hún heita?” spurði Jana.
“Það vildi hún ekki segja, lafði. Þegar eg
spurði hana að því, sagði hún, að það væri bezt
að það væri dulið, einkum af því að eg stæði í
sambandi við Lortons í Glöucester Terrace; ef
það fengi að vita það, nnindi það berast til
Wests, en það mætti ekki eiga sér stað. Eg
spurði svo hvað eg ætti að kalla hana; liún hló
aftur, og sagði að eg mætti kalla sig ungfrú
Beaucamp; húif var ekki Iirædd um að eg mundi
misskilja stöðu sína. Hún yfirgaf aldrei mitt
hús eftir það, fvr en hún fór til South Wen-
nock. ’ ’
“Yfirgaf það aldrei?”
‘ ‘ Eg á við, ekki til að búa annarstaðar. Hús
okkar var gott, og eg sagði henni að samkomu-
herbergi okkar og svefnherbergi á sama gólfi,
væri henni velkomið; en hún vildi borga fyrir
sig, og vinnukonan mín þjónaði henni. t des-
ember fæddist litla barnið mitt, það eina sem eg
Fiefi eignast, og hún, g'óða stúlkan, var vön að
sitja hjá mér, og —”
“Kom maðurinn Iiennar aldrei að heim-
sækja hana?” spurði Jana undrandi.
“Hann kom ekki í eitt einasta skiftiu mitt
hús. Af einstökum orðum — sem hún stund-
um talaði ósjólfrátt — skildist mér að hann væri
farinn úr London og Iiefði sezt að í sveitajiorpi.
Hann kom stundum til London, því leyndi hún
alls ekki, og þá fór hún út og var einn eða tvo
daga í burtu. En aldrei fékk eg að vita hvar
hún dvaldi.”
; ‘ ‘ Hver vár áritanin ó bréfum hennar frá
honum?” spurði Jana.
“Hún var vön að sækja bréfin sín á Isling-
ton pósthúsið. Einu sinni var hún of vesöl til
að fara og sendi vinnukonuna. Eg sá bréfið í
hendi hennar þegar Fiún kom inn, áritaiiin var
C. C.”
“Til Clarice Cráne,” Fiugsaði Jana.
“Þegar leið að marzmánuði árið eftir varð
hún óróleg; hún bjóst við að ala barn í maí, og
lienni líkaði ekki að liggja veik svo langt frá - •
manni sínum. Hún sagðist ætla að fara þang-
að, sem hann ætti heima, Iivort sem honurn líkaði
Jiað eða ekki. Hann vildi að hún kæmi ekki
þangað — það sagði hún mér; og eg reyndi að
telja hana af því að fara. Um þetta levti dó
barnið mitt, mér til sárrar sorgar, af því eg vissi
líka að manninum mínum vrði það sár missir.
Ungfrú Beaucamp lofaði mér að eg skyldi fá
hennar barn; og lafði, eg hugsaði til þess loforðs
eins og hungraður maður um mat, því mér Jiótti
vænt um börn. ’ ’
“Fór hún þá?”
“Hún fór. Það var ekki mögulegt að koma
í veg fyrir það; hún fór að morgni þess lO.marz,
þá var föstudagur, eg man það svo vel. Daginn
eftir var eg að skemta mér úti ásamt vinum mín-
um, og þegar eg kom heim um kvöldið beið mín
bréf frá ungfrú Beaueamp; í því bað hún mig að
koma til sín í Soutli Wennoek, Jiar sem hún lægi
veik. Eg fór með kvöldlestinni; og þegar eg
kom til hennar, var barnið fætt — það minsta
barn, sem eg hefi nokkuru sinni séð. Eg ásak-
aði hana fyrir að hafa stofnað lífi sínu í hættu,
eg gat ekki við því gjört, því þegar hún kom til
South W.ennock var maður hennar ekki heima.”
“Ekki heimd?” sagði Jana.
“Svo sagði hún. Af orðum hennar áleit eg
að hann væri læknir, en þó er eg ekki viss um
J>að. Eg fór burt með barnið þetta sama kvöld;
því ógæfan vildi að maður minn kæmi veikur
beim á mánudagsmorguninn. Hún bað mig að
lóta sljíra barnið og láta það heita Lewis — sem
eg hélt að væri nafn föður þess. Eg leyfði mér
að bæta við nafninu Georg, sem maður minn
hét. ’ ’
“Vissuð þér að hún kallaði sig Crane?”
spurði lafði Jana;
“Hún sagði mér í bréfinu sínu að eg skyldi
spyrja eftir sér undir því nafni. Þegar eg kom
til South Wennock, spurði eg hana hvort þetta
væri hennar rétta nafn; hún hló og sagði, að
maður að nafni Craue liefði oft komið til Wests,
sem hún hefði haft mikinn viðbjóð á, og til að
stríða sér hefði Tom West og maðurinn sinn
kallað sig frú Crane. Hun sagði að sér hefði
aldrei dottið í hug að Jmrfa nafn í South Wen-
nock, fyr en hún var nærri komin þangað, og þá
datt henni þetta nafn Cfane í hug; það gæti dug-
að sér eins vel og hvert annað nafn, þangað til
hún mætti opinbera hið rétta, sem liún mundi
bráðum geta. Eg sagði að liún liefði átt að
nefna sig sínu rétta nafni og vera hjá manni sín-
um óður en barnið fæddist. Hún sagði að það
hefði látið sig gjöra, ef barnið hefði ekki fæðst
fyrir tímann. Hún sagði að eg mætti ekki
skrifa sér fyr en eg væri búin að fá b^éf frá
henni. Lafði, eg tók barnið með mér, og liefi
síðan aldrei heyrt, hvorki gott néilt, frá henni.”
Aldrei?” '
“Nei, aldrei; maðurinn minn lá lengi veik-
ur, og seinna fluttum við til Paisley þar sem
liann fékk góða stöðu. Nokkurir vinir okkar
settust að í húsi okkar í Islington og notuðu
húsmunina, og þar skildi eg eftir bréf, sem sagði
hvert við værum farin, og utanáskriftin var til
frú Crane, fyrverandi ungfrú Beauiamp. Það
yar aldrei sótt.”
“Og þér skrifuðuð aldrei til South Wenn-
ock,” sagði Jana. I
“Nei, eg gjörði það ekki. Eg viðurkenni
að eg' var eigingjörn; okkur hjónunum þótti
vænt um barnið og vorum lu-wdd um að missa
það, að hún mundi vilja fá það. Auk þess hélt
cg að það kynni að ama henni, að senda henni
bréf, og eg vissi hvorki hennar rétta nafn né
heimilisf ang. ”
“En hvað hugsuðuð þér um þögn hennar.—
um að hún yfirgaf barnið?”
“Við héldum að hún væri annaðhvort far-
iu til Ameríku með manni sínum, eða, þér fyrir-
gefið, að hún væri ekki gift og hikaði við að
biðja um barnið. Eg hélt það nú ekki, en maður
minn var á þeirri skoðun.”
Janaþagði.
“Þegar maðurinn minn dó, síðastliðið vor,
seldi eg alt og fór hingað, að sumu leyti til að
heyra eittlivað um frú Crane, og að sumu leyti
til að vita hvort andrúmsloftið hér mundi ekki
hressa drenginn. Eg gleymi aldrei þeirri
stundu, þegar eg heyrði að frú Cráne var dáin.”
Jana hugsaði með sér að hún gæti aldrei
gieymt því kveldi, þegar hún fékk að vita að frú
Crane var Clarice Chesney.
“Það sem eg ekki skil er, að aldrei hefir
heyrst neitt um mann hennar,” sagði frú Smith.
‘ * Það er hugsanlegt að hann hafi verið sá mað-
ur, sem sást í stigaganginum ”.
“Það vcit eg ekki”, sagði Jana með hryll-
ingi. ‘ ‘ Síðan þér byrjuðuð að tala, þá hefir lifn-
að lijá mér grunur; svo voðalegur grunur, að eg
þori ekki að gera mér grein fyrir honum”.
Hún var hjá frú Smith og talaði við liana
Jiangað til fór að dimma, J)á gekk hún heim.
IX. KAPITULL
Frásögn Judithar.
í húsi lafði Jönu sat Friðrik Grey hjá Lucy
Chesney í rökkrinu um vetrarkveld. Flutning-
urinn fró húsi Carltons þenna dag, sýndist eng-
an baga hafa gert lienni; hún sýndist vera orð-
in hressari, og þó Judith væri hvað eftir annað
að minna liana á, að hún ætti að fara til lierberg-
is síns og hvíla sig, þá var Lucy samt kyr hjá
Friðrik.
Þetta var kveðju lieimsókn Friðriks, því
hann átti að fara til London daginn eftir. Iiucy
hafði sagt honum eitthvað, svo hann varð reið-
úr og' ákafur.
Tilfellið vár að Jana, í skelfing sinni og
sorg yfir því, að hin framliðna frú Crane var
Clarice Chesney, hafði sagt að afleiðingin af
þesari uppgötvan gæti orðið til þess, að fyrir-
byggja hina áformuðu giftingu. Lucy várð
lirvgg yfir þessu og Friðrik reiður.
“ Af hvaða óstæðu?” hrópaði hann, sem var
fremur bráðlyndur.
“Jana álítur að Jiað sé ekki viðeigandi að
við giftum okkur, ef þau misgrip sem deyddu
Claricu, vær að kenna Sir Stephen Grey — með
ivfið, eins og þú veizt.” •
“Jana hlýtur að vera orðin gamalær”,
sagði liann reiður. “Sir Stephen hefir aldrei
gert þessi misgrip. Lucy, elskan mín, vertu ró-
iég, ekkert skilur okkur að nú”.
Tárin runnu niður kinnar Lucy. Að gifta
sig gagnstætt vilja Jönu, var óhugsandi, því
Jana var ákveðin, þegar hún vildi eitthvað. Með-
an á þessu stóð kom Jana inn, og Friðrik sagði
henni sína meiningu hiklaust. Judith, sem kom
inn til að taka á móti yfirhöfn húsmóður sinnar,
stóð hissa og hluttakandi. Hún fylgdi Friðrik
og Lucy að málum. Friðrik sá ekki Judith.
“Ó, lafði, það væri ekki rétt að skilja þau
nú. A sá saklausi að líða fyrir hinn seka?”
“Hinn seka,” sagði Jana hugsandi.
“ Hvernig getum við vitað hver sekur er?”
Judith stóð Jiögul; svipur hennar lýsti á-
kafa og jafnvel efa. Hún leit á Jönu og svo á
Friðrik Grey; að því búnu fleygði hún liattinum,
sem hún hélt á, og lyfti upp höndum sínum.
“Eg vil tala,” sagði liun. “Eg vil skýra
Lrá því, sem eg veit. Síðan í gærkvöldi hefi eg
sagt við sjálfa mig, að eg ætti að gjöra það; og
eg vildi að eg hefði gjört það fyrir fleiri árum
síðan.”
Þau litu undrandi á liana. Hvað gekk að
hinni rólegu, róðsettu Judith?
“Lafði, þér spyrjið hver hafi verið sekur
—hvernig maður geti vitað það? Eg held eg
viti hver jíað var; eg held það liafi verið herra
Carlton. Eg hefíii næstum getað sannað það
þá.”
“Ó, Judith!” hrópaði Friðrik Grey ásah-
andi, meðan Jana studdi hönöd undir kinn, og
Lucy horfði í kringrtm sig og hugsaði um það
undrandi, hvort þau væru öll búin að missa vit-
ið. ‘ ‘ Og þú hefir öll þessi ár látið gruninn hvíla
á föður mínum! ’ ’
“Eg þórði ekki^ að tala,” svaraði Judith.
‘ ■ Eg, b'tils verð vinmíkona á móti tignum manni
— Carlton var þá í góðu áliti hér. Enginn hefði
trúað mér. Auk þess var eg ekki viss um, þrátt
fvrir grun minn, að hann væri sekur. Eg hélt
að þetta gætu verið misgrip. Og eg var hrædd
um að skoðanir manna mundu snúast á móti mér
og eg álitin sek.”
En nú fann Juditli að hún varð að tala.
Hún tók sér stöðu við vegginn. Lítil birta var
í herberginu frá eldinum í ofninum. Lucy sat
á legubekknum. Lafði Jana huldi andlit sitt
með hendinni, og Friðrik Grey studdi olnbogan-
nm á arinhylluna.
“Eg vil ekki vera kærandi Carltons,” sagði
hún. “Nei, lafði, eg vil aðeins segja frá því,
sem eg sá, og láta aðra dæma. Sú ímyndun mín,
að hann sé sekur, getur verið misskilningur. Eg
— eg býst við að verða að bvrja á byrjuninni?”
“Þér verðið að byrja á byrjuninni, og halda
áfram til endans,” sagði Friðrik í skipandi róm.
“Það ætla eg líka að gjöra,” sagði Judith.
“Sunnudagskvöldið, þegar vesalings konan lá
veik hjá ekkjunni Gould, fór eg þangað milli
klukkan átta og níu til að óska henni góðrar næt-
ur. Eg hafði sárar tilfinningar í andlitinu og
J>ráði að fara að hátta. Ekkjan og hjúkrunar-
konan nevttu kvöldverðar í eldhúsinu; eg sá
þær um leið og eg gekk fram hjá glugganum, og
eg hljóp luivaðalaust upp stigann án þess að
trufla þær. Eg hafði ekkert ljós og sá að myrk-
ur var í svefnherberginu; en það var bjart tungl-
skin þetta kvöld. Eg ávarpaði fru Crane, en
hún svaf og svaraði því ekki, eg settist við rúm-
ið bak við blæjurnar og huldi andlit mitt í hönd-
unum fáeinar mínútur. Þá var hringt bjöllunni
við götudyrnar, og eg lieyrði frú Gould ljúka
upp og fylgja ókunnum manni upp stigann. Eg
hélt að það væri Stephen Grey, en þegar þau
komu inn í dagstofuna, heyrði eg frú Gould kalla
hann Carlton. Ilún fór ofan aftur, en hann
kom inn í herbergið Ijóslaus. Koma hans vakti
frú Crane; því eg heyrði hana hreyfa sig, og
hann nálgaðist riimið. “Clarice,” sagði hann.
“Clarice, hvers vegna varst þú svo óforsjál, svo
heimsk að koma til South Wennock?” “Ó,
Lewis, mér þykir svo vænt. um að þú ert kominn
aftur,” svraraði hún með glöðum, ástúðlegum
róm, sem mig furðaði mikið. “Yertu ekki reið-
ur við mig, við getum geymt leyndarmál okkár,
Húðir, Ull
og.... LODSKINN
£f þú óskar eftir fljótrí afgreiðslu og hæsta verði fyrir ull og loðskinn.skrifið
Frank Massin, Brandon, Man.
Skrifið eftir verði og áritanaspjöldum.
Ull, Gœrur og Seneca Rœtur
Vér kaupum vörur þessar undir eins í
stórum og imáum slumpum. Afarhátt
verð borgað. Sendið oss vörurnar strax.
R . Q DADIMQniM 157 RUPERT AVENUE og
. ö. Ivv/DInOv/li, 150-2 PACIFIC AVE. East
WINNIPEG, MAN.
Ánœgðir Viðskiftamenn eru mín
Beztu Meðmæli.
Hundruð af þeim eru reiðubúnir að staðfesta að verk
mitt er sama sem sársaukalaust og verðið dæmalaust sann-
gjarnt.
Með því að hafa þetta hugfast munu menn sannfærast
um að það er óhætt að koma til mín, þegar tennur þeirra
eru í ólagi.
Dr. C. C. JEFFREY,
,,Hinn varfærni tannlæknir'*
Cor. Logan Ave. oé Main Street, Winnipeé
IOHSKINN UiYudur, Vei£imeiimi og Verslunarmenn LOÐSKINN
A. & E. PKERCE & CO.
(Mest-i skinnxkaupmenn í Caueda)
213 PACIPIC AVENUE..............WINNIPEG, MAN.
Ha sta verð borgað fyrlr Gærur Húðir, Seneca rætur.
SEN!»I« OSS SKINNAVÖRC VBAR.

: KOL!
!!!Hi!!!Hl!!!H!!H":!H;m!l!!M!!IW!IB!JJjj
—KOL!:
■ Talsími Garry 2620
ID. D. Wood & Sons, Ltd.:
7 É
Félagið sem hefir góðann ■
| eldivið ágœta afgreiðslu
I OFFICE og JTARDS: R03S AVE., Horni ARLINGTON STR. ■
M j|
■ Reglubundin afgreiðsla.
■ Abyrgst að menn verði ánægðir,
1 VIÐUR-------------------------------VIÐUR J
íiiim.miB:,■■.■'■■■■■■■■■■■■■■■■■■.■■
Verzlu-'.arfundur Norðurlauda 1917
Verzlunarfundur Noröurlanda var
haldinn í Stockhólmi þann 14. og 15.
september f. á. Fór fundurinn fram
í hátíöasal efrimálstofu Ríkisdagsins.
Höföu fulltrúastofnanir v'erziunar-
stéttarinnar í hverju Landi fyrir sig
kosiö sérstaka fulltrúa til þess atS
mæta á fundinum. Danir og Norö- I
menn sendu hvorir um sig 25 fulltrúa
á fundinn. en fyrir hönd Svía mættu
23 fulltrúar. Fundarstjóri var kos-
inn bankastjóri Wallenberg frá Stock-
hólmi, en vara-fundarstjórar Alf
Bjercke stórkaupmaöur frá Krist-
janíu og bankastjóri C. C. Clausen
frá Kaupmannahöfn.
Fyrstá máliö á dagskrá varyow-
vinna tnilli NorSurlanda í verslun og
viSskiftum. Inngangsfyrirlestra um
málið héldu þeir prófessorarnir Heck-
scher (sæn.skur), Morgenstieme (nosk
ur) og þjóöþingsmaöur Schovelin
.fdanskurj. Voru allir ræöumennirn-
ir sammála um þaö að mjög æskilegt
væri að nánari samvinna í atvinnu-
málum ætti sér staö milli landanna.
Prófessor Morgenstieme lét í ljós, að
þar sem aöeins væru ófullkomin gögn
fyrir hendi, þá vildi hann aö eigi væri
fariö lengra en að rannsaka hvaöa
fyrirkofnulag yröi hepplegast á vænt-
anlegri samv'irmu og sambandi. Hann
benti á hina afarmiklu þýðingu, sem
það mundi hafa fyrir iðnaö Noröur-
landa, að hann fengi sameiginlegan
markað, meö um 11 milj. manns fþ-
e. samanlögö búatala Danmerkur,
Noregs og Svíþjóðar). Hann áleit
ennfremur, aö ef ekki yröi úr beinu
tollasambandi, ]>á mundu núverandi
verzlunarsarrtningar ríkjanna valda;
erfiðleikum. Prófessor Heckscher
var hlyntur tollaívilnunuim tnilli land-
anna, en áleit að hvert riki fyrir sig
yröi aö búa þannig um sig, aö ]>aö
gæti hagaö verzlun sinni eftir vild.
Þjóoþmgsmaður Schovelin áleit toila-
samband bráönauösynlegt. ' Hann
gjörði ráö fyrir aö eftir ófriöinn
' mundi alt Bretaveldi mynda rrteö sér
tollasamband, og ráöstafanir i svip-
aöa átt mundi veröa ofan á hjá miö-
veldunum. Þess vegna væri um aö
gjöra fyrir Norðttrlönd aö standa fast
saman, en ekki eyöa kröftunum í ó-
þarfa innbyrðis samkepni. Út af mál-
inu var sarmþykt ályktun á þessa leið;
“Meö þaö fyrir augum, hvílíka erfiö-
leika og hættur framtiðin kann aö
bera i skauti sínu fyrir v'erziun og við-
skifti Norðurlanda, þá er þaö álit
verzlunarfundarins, aö það sé einkar
áríöandi, aö stjórnarvöld landanna
láti fram fara rannsókn á því, hvaöa
leiöir eru færar til J>ess, meö innbyrð-
is samvinnu, aö styrkja verzlttnarað-
stööu landanna út á viö. Þaö er enn-
fremur álit fundarins, að jafnhlða
því aö safnaö sé og nnniö úr skýrsl-
um ttm innbyröis verzlunarviðskifti
Noröurlanda, á sama liátt og áöur
hefir veriö gjört, skuli einnig, meö
þetta fyrir auguni, fara fram ítarleg
rannsókn í hverju landi fyrir sig.
Viö rannsókn þessa 'ber fyrst og
frenist aö notfæra sér þá praktísku
sér]>ekkingu á sviöi viðskiftalifsins,
er náð veröur til. Undir árangrinum
af rannsóknum ]>essum er það kotnið.
hverjar frekari aðgjörðir veröa í
málinu.”
Annaö mál á dagskrá var aukitt
samciginleg 1 'óggj'óf fyrir Norðurlönd
á sviði verslunarréttarins. t fundar-
ályktun þeirri er gjörö var tim máliö,
var sérstaklega bent á, aö æskileg væri
sameiginleg endurskoðun á sjólögun-
um, eimkttm í því skyni aö kontiö sé á
hentugum reglum um ábyrgö á flutn-
ingsvörttm.
Þriöja mál á dagskrá var J)að,
hvort Norðurlönd ættu, i löggjöf sintti
un) einkaleyfi til atvinnureksturs, að
veita hvort ööru ívilnantr. í ftttidar-
ályktun ttm málið var nteöal annars
tekiö frant aö æskilegt væri, ]>egar um
stórfyrirtæki er aö ræöa og nægilegt
fé til þess fæst eigi innan lands, að þá
sé reynt að ná sem mestit fénu innati
Noröurlanda.
Fjórða mál á dagsikrá var endur-
^koöttn á myntasambandi Norður-
laiida. Unt þaö niál ttrött allmiklar
umræÖitr, og í ályktun sinni lét fund-
ttrinn þaö álit i ljós aö myntasam-
bandiö heföi veriö til mikils gagns
fyrir Norðurlönd og aö ]>aö bæri
framvegis aö bvggja á sama grund-
velli.
Ákveöjð var aö næsti fulltrúafund-
ur skvldi haldinn í Kauomannahöfn,
en fundartiminn Var ekki fastákveö-
inn.
Verzlunartiðindi.