Lögberg - 02.12.1926, Qupperneq 6

BIs. 6
LÖGBERG FIMTUDAGINN,
2. DESEMBER 1926.
Leyndarmál kon-
unnar.
Eftir óþektan höfwnd.
Til hvers er að tala um æsku mína, hvin var
fáta*k af viðburðum. Faðir minn, sem var
læknir í bænum Warwidk, hafði fremur lítið að
gera og dó, þegar eg var 16 ára. Þannig misti
eg.minn eðlilega verndara mjög snemma. Hús-
ið, sem við bjuggUm í, átti móðir mín, sem auk
þess fékk dálítinn lífeyrþ en hann dugði að eins
til að. lialda lífinu í okkur, og þar eð faðir minn
hafði skilið lítið eftir urðu systur mínar neydd-
ar til að veita tilsögn, til þess að auka tekjur
ok’kar. Þetta er nú mjög algengt, og þó vUr
það einmitt þetta fyrirkomulag, sem varð or-
sök hinna merkilegustu viðburða í lífi mínu.
Þar eð nú var gott pláss í húsinu, ásetti
mamma sér að taka fjórar ungar stúlkur í fæði,
og var það mér hin mesta skemtun. Eg var ung
ðg hugsunarlaus persóna, sem að eins leit á
hina björtu hlið lífsins, en gaf hinum alvarlegu
skyldum, sem það heimtar af oss engan gaum.
Eg leit á samveru ungu stúlknanna, sem upp-
sprettu til ánægju og skemtunar. Við vorum
hepnai*, ungu stúlkurnar fengu tilsögn hjá
mömmu, og borguðu vel fyrir sig, og eg kunni
mjög vel við þær. Hin elzta þeirra, Júlía Nor-
ton, var sú sem mér féll bezt við, og hún, þessi
góða, ástríka stúlka áleit. að hvergi á jörðinni
fyndist nokkur persóna, sem jafnast gæti við
Elenóru Dale. Faðir hennar var ríkur verk-
smiðjueigandi í Birmingham, og Júlía var
einkadóttir hans. alt sem hún bað um, var lienni
veitt, og þannig skeði það, að eg var hvött til að
fvlgja henni í hvert skifti, sem hún fór heim.
Þar var alt svo óviðjafnanlega skemtriegt —
þar liðu dagarnir eins og skemtilegur draumur.
Norton hélt stórar og skemtilegar samkom-
ur, svo við komumst í kynni við helztu fjöl-
skyldur í nágrenninu. Júlía var kát óg gefin
fyrir spaug eins og eg, og þar eð við áttum l>áÖ-
ar kröfu til að kallast fallegar, vantaði okkur
auðvitað ekki aðdáendur. En eg var ekki mjög
hneigð til ásta, og ))annig liðu tvö ár, sem eg að
eins hugsaði um að sikemta mér, og skopast að
þeim með liægð, sem sóttu eftir að ná ást minni.
Eg er hrædd um að eg um þetta leyti hafi
verðskuldað að vera kölluð lítið dekurkvendi.
Veizla, sem var haldin undir beru lofti hinn
19. afmælis.dag Júlíu, vakti mig loks af mínu
hugsunarlausa draumalífi. Frændi Júlíu, Bert-
ram að nafni, sem fengið hafði frí frá herþjón-
ustu um lengri tíma, var kyntur mér. Með hon-
um var hinn ibezti vinur hans, Fritz Stanton,
ungur og fallegur maður hér um bil 27 ára gam-
all. Enda þótt hann va*ri okkur öllum ókunnur.
varð hann brátt tekinn fram yfir alla aðra sök-
um fegurðar sinnar, hinnar göfugu framkomu
og höfðinglega svips. Mörg björt augu ’orostu
við honum, og allar ungu stúlkumar vildu fá
hann fyrir dansmanp, og frá því augnabliki að
hann var kvntur mér, hélt hann sér aðallega að
mér og varð brátt einn af mínum áköfustu
biðlum.
Það var því engin furða, þó hégómagirai mín
aðhyltist smjaðrið, en brátt varð eg þess vör, að
alvarlegri tilfinningar blönduðust saman við,
og of fljótt komst eg að því, að hann var töfra-
prinsinn, sem með hægu móti vakti hina mók-
andi ástírðu í huga mínum,, og breytti henni í
ljósan loga.
Sem gestir á sama heimilinu, gafst okkur oft
tækifæri til að finnast, og brátt var öllum það
kunnugt, að hann elskaði mig. -Að hálfum mán- ^
uði liðnum álitu allir að við værum heitbundn-
ar persónur, og þegar hann var búinn að fá sam-
þykki móður minnar, voru hin' nauðsynlegu
skref til hjónabandsins stigin. Ilann leigði sér
snoturt liús, skamt frá Warwck, keypti sér fall-
egan vagn og gróðursetti indæla blómareiti í
garðinum. Hinar árlegu tekjur hans voru fim-
tán þúsund krónur; af þeirri upphæð gótum við
lifað róleg og kvíðalaust, enda nutum við hjóna-
bandsgæfunnar í fullum mæli.
En hv*að mér fanst heimurinn fagur um það
leyti. Eg var hreykin yfir mínum fagra manni,
og elskaði hann af öllu hjarta. Hann kallaði
mig drotningu hjarta síns og dróg mynd af mér,
raunar nokkuð ímvndaða, sem eg á enn þá.
Hvernig leit eg þá út? Myndin sýnir mér and-
lit geislandi af hroka, grá augu, með gætinn og
blíðan svip, og ljósjarpt hár.
Maðurinn minn vrar hreykinn yfir aðdáan-
inni, sem allir ókunnir sýndu mér, en eg skeytti
að eins um viðurkenninguna, sem bóndi minn
veitti mér. — En hvað ástin getur breytt okkur.'
Hvað henni veitist auðvelt, að hrekja burt alt
óþarft úr huga voram en vekja alt sem er gott,
hreint og eðallynt.
Fyrsta hjóna'oandsárið okkar var óslitin
gæfubraut, svo lét náttúran sitt stóra, heilaga
innsigli á samband ökkar—lítill, inndæll dreng-
urf sonur okkar, opnaði augu sín ti að sjá dags-
ljósið. Ó, baraið mitt, þú hefir í sannleika ver-
ið leiðtogi minn á lífsbrautinni, þú hefir varð-
veitt mig frá að líða siðferðislegt skipbrot.
Þegar gæfu'oikar lífs míns var fyltur, við komu
sonar míns í þenna heim, fór eg að taka eftir
breytingu á framkomu manns míns. Hann var
oft fjarverandi, fyrst að eins um stuttan tíma,
en seinna mjög lengi. Hann sagði. að viðskifti
sín krefðust þessara ferða, og eg trúði honum.
En, svo varð hann kaldur í yiðmóti við mlg —
það kom eitthvað ókunnugt á milli okkar, sem
eg reyndi að fjarlægja árangurslaust. Eg
kvartaði ekki, eg leitaði huggunar hjá barni
mínu, og með því að telja mér trú um, að þetta
gæti ekki haldið áfram að vera þannig, alt hlyti
að komast í samt 'lag og áður. Von mín átti þó
ekki að rætast. Hann varð æ þögulli og þögulli.
hann bar alt af minkandi umhyggju fyrir þörf-
um mínum og barns okkar, og hann reyndi að v
gleyma einhverju óþægilegu efni við vínflösk-
una. Eg vissi ekki, af hvaða tegund viðskifti
hans voru; hefði eg áður spurt að því, þá hefði
hann svarað með spaugi — nú fékk eg að eins
reiði orð og engar upplýsingar til svars.
Fyrir móður minni vildi eg ekki kvarta.
Strax eftir að eg giftist, fékk hún seinvirka
veiki, sem lagði hana í rúmið, þaðan sem hún sté
aldrei á fætur og dó eftir tvö ár. Eg hefi oft
þakkað forsjóninni fyrir, að hún fékk ekki að
/vera vitni að sorg og þjáningum barns míns.
Stuttu eftir dauða móður minnar, kom Fritz,
eftir óvanalega langa burtuveru, eitt kvöld
heim til mín. Hann var fölur og hálfringlaður
að sjá, klæðnaður hans fór honum illa, og augu
hans voru ógeðsleg og starandL
“Láttu vinnufólkið fará að hátta, komdu
svo ofan og hlustaðu á það, sem eg hefi að
segja,.” sagði hann.
Þetta var einkennileg heilsun, en eg hlýddi
strax og flýtti mér, eftir að hafa kyst enni sof-
andi drengsins míns, ofan í stofuna til hans.
Eg ætla að segja söguna um það, sem eg
fékk að heyra, með-eins fáum orðum og alt ann-
að„ sent eg segi frá um þenna kafla æfi minnar;
seinna, þegar viðburðirair koma gleggra í ljós,
skal eg fiánar greina frá. Jæja, maðurinn minn
var gjaldþrota, spilaskuldir, sem hann gat ekki
borgað, neyddu hann til að fara úr landi.
Hann endaði ræðu sína þannig:
“Við verðum að yíirgefa viðfeldna heimilið
þitt, Nelly; við verðum að selja alt, sem við get-
um án verið, s'krautmunina þína líka. Eg hefi
séð um, að það verði gert strax; að tveim stund-
um liðnum vérð eg að fara af stað. Barnið
verður í þinni vernd; þú getur líklega um tíma
verið í Warwick hjá systur þinni, þangað til eg
verð fær um að veita þér og drengnum móttöku.
Já, þú hefir líklega skilið mig?”
Hann hafði fulla ástæðu til að spyrja þann-
ig, því eg sat eins og steingervingur, án þess
• að geta gert mér grein fyrir því regindjúpi,
sem opnaðist við fætur mína. Grimmu orðin
hans vöktu mig brátt af því tilfinningaleysi,
sem eg var sokkin ofan í. Eg fleygði mér fyrir
faáur hans og bað hann með tár í augum, að
leyfa mér að 'flýja með sér. Hvað skeytti eg
um að hann var fátækur? Hvaða gaum gaf eg
því, að hann hafði breytt heimskulega, ef hann
að eins leyfði mér, konu sinni, að vera í því
plássi,, sem mér bar, við hlið hans.
|Æktur og reiður reif hann sig lausan frá
mér, ásakaði mig fyrir að vilja hindra frelsun
sína; hann hótaði að skjóta sig, ef eg vildi ekki
hjálpa honum til að flýja. Þessi voðalega hót-
un hafði þau áhrif, að eg varð sem í yfirliði og
gerði mig ómögulega til að mótmála því, sem
nú skeði. Ilann hafði samið við meðalgöngu-
mann húsa, sem tók hús okkar eins og það var,
með öllum húsmuum; eg varð innan fárra daga
að fara burt með barnið, og fá hinum ókunna
manni ált í hendur. Fritz gaf mér einu sinni
ckki áritan sína—af forsjálni, sagði hann, hann
lofaði að eins að skrifa, undir eins og það væri
óhætt vegna persónulegs óhultleika. Hann lét
föt sín og fleira í handtösku, sagði mér svo að
fara að hátta þar eð hann þyrfti að skrifa nokk-
ur brér, og ganga frá skjölum sínum.
Morguninn eftir sagði askan í ofninum, að
hann hefði gengið frá skjölum sínum, annars
sáust engin merki þess, að maðurinn, hvers
nafn eg bar, hefði dvalið í þessu húsi. Já, hann
var farinn, án þess að hafa skilið eftir eitt
skrifað kveðjuorð; án þess að hafa þrýst hendi
mína í kveðjuskyni. Hvers vegna hætti ekki
blóð mitt umferðinni um æðarnar? Hvers
vegna hætt ekki hjarta mitt að slá? eftir svo ó-
vænta sorg og kvöl, sem eg varð fyrir? Ast
mín, líf mitt var eyðilagt, framfærandi minn
var farinn, en eg hélt sjálf áfrám að lifa, örviln-
uð og einmana með baraið mitt.
* * *
Morgun annars dagsins eftir þenna atburð.
stóð eg við gluggann í búningsklefa mínum, og
horfði á umhverfið, sem mér var svo kært, en
sem eg átti nú brátt að kveðja. Koffortið, með
þeim fáu munum, sem eg gat tekið með mér,
stóð ferðbúið; að þrem. stundum liðnum varð
eg að taka pílagrímsprikið og rölta út á liinn ó-
kyrra heim, byrja nýtt líf meðal ókunnugra, til
þess að vinna fyrir- mér og barni mínu. Því
engum,,. sem þekti mig rétt, myndi til hugar
koma, að eg vildi betla um hjálp hjá ættingjum
og vinum. Eg ætlaði að fara til London, þar
sem enginn þekti mig, til að leita mér að at-
vinnu, svo eg gæti séð um drenginn minn og mig,
án tillits til þéss, þó vinnan væri erfið.
Eg ætlaði að fara að ganga inn í barnaher-
bergið, þegar eg sá póstinn koma. Bréfið, sem
hann rétti mér, var með rithönd, sem eg ekki
þekti og flutti mér undraverðar fregnir. Hin
ógifta systir föður míns var dáin, og hafði arf-
leitt mig að sínum litlu eignum. Eins og nú stóð
á fyrir mér, var þetta næstum því auður, og eg
ásetti mér að fara strax til lögrnannsins, sem
hafði sent mér bréfið, og þar eð eg var ferðbú-
in, gat eg fundið hann þetta kvöld. Til systur
minnar hafði eg skrifað stutt kveðjubréf og
sagt henni, að eg færi með manni mínum til út-
landa; vinnufólkið okkar, sem eg hafði borg-
að hálfs mánaðar laun, hélt einnig að eg færi
með honum.
Eg ferðaðist alein með litla drenginn minn,
en miklu hugrakkari en eg hafði búist við þenna
morgun. Það var sýnilegt,, að forsjónin hafði
meðaumkun með mér, og þakklætistár féllu úr
augum mínum, niður á sofandi barnið í faðmi
mínum. Þegar eg kom til London, fór eg strax
til lögmannsins, sem tók vel á móti mér. Þegar
við höfðum talað um viðskiftin, og hann vissi
að eg var einmana með barnið, bauðst hann til
að vísa mér á fæðissöluhús,, sem var rólegt og
niður við sjóinn, og þáði eg það með ánægju. Eg
kunni strax allvel við mig þar, og þegar tíminn
leið, fór eg að jafna mig ögn, eftir þessa sið-
ferðislegu árás, sem eg varð fyrir. Eg fór nú
að hugsa alvarlega um það, hvernig eg ætti að
inna mér fyrir varanlegu framfæri, og eftir
nákvæma íltugun,, ásetti eg mér að verða leik-
kona, þar eð mér hafði ávalt gengið vel við við-
vaningsleikina á heimili Júlíu Nortons.
Eg ætla að ganga fram hjá næstu fimm ára
erfiðu baráttunni og vonbrigðunum, ósigri og
sigri. Hinn síðari átti sér sjaldnar stað, og
honum fylgdi ávalt öfund og óánægja annara.
Eg var 26 ára gömul, þegar eg varð atvinnu-
laus, og leit á framtíðina kvíðándi. Arfur minn
var því sem næst búinn, sem eg ætlaði nú að
gera liina síðustu vonlausu tilraun með. Eg
var þreytt á hinu órólega leiksviðslífi, þó það
væri stundum skemtilegt. en hvar og hvernig
átti eg að fá atvinnu?
Augýsingamar í “Times” las eg daglega,
og það voru þær, sem komu mér til að reyna að
fá stöðu sem lagsmær.
Til þess að gera það, varð eg fyrst og fremst
að skifta um nafn — og það sem var erfiðaslÆ
að skilja við drenginn minn. Hann var nú orð-
inn fallegur og skynutpirdrengTir, 7 ára gamall,
eftirmynd föður síns. Hann var viðkvæmur og
smáger, hin stöðuga vera hans í bænum, jók
ekki þroska hans, en hann var aðgætinn og ið-
inn, og kostaði kapps um að Jæra í því skyni að
geta hjálpað mömmu sinni meira, og liann
l>ráði að stálpast, til þess að geta fundið pabba
og fengið hann til að sættast við mömmu. Og
við þetta fallega og góða barn varð eg nú að
skilja. Eg varð að fela óviðkomandi mönnum á
hendur, að þroska og menta sálu hans og lík-
ama. Þetta var sá dropi í þjáningabikar mín-
um,, sem fylti hann svo að út úr rann, og for-
sjónin verður að fyrirgefa mér, að eg í raun og
veru hataði þann mann, sem var orsök þess, að
eg varð líka þessa raun að þola. Eg hét því f
gremju minni, að hefna mín á honupi, ef eg
fyndi hann aftur, eg sór að fyrirlíta ást hans,
eins og hann hafði gert við.mína, ef eg fengi
nokkurn tíma tækifæri til þess.
Hafði óvinur mannkynsins heyrt eið minn?
Og var þdð hann, sem lagði fyrir mig allar þær
freistingar, sem eg bráðlega^varð að reyna?
Undirbúningur minn undir framtíð litla Rich-
ards míns tók ekki langan tíma. 1 afskektu
sveitaþoipi, sem Barston héf, átti heima góður
og mentaður maður, sem hafði verið vinur míns
framliðna föður; honum hafði verið falið á
hendur uppí'ldi nokkurra dréíigja, og þeim öll-
um var hann tryggur vinur, veradari og kenn-
ari, /og honum trúði eg fyrir drengum mínum.
Hinn góði, gamli maður, hve álúðlega og hugg-
andi hann talaði við mig, og hve mörg góð ráð
hann gaf mér, viðvíkjandi hinni nýju stöðu
minni. Hann fann, að eg var vel hæf fyrir það
starf, sem eg ætlaði að taka að mér, og gaf mér
meðmæli til frú Johnson í Oxford Street, sem
tekið hafði að sér að útvega betri tegund vinnu-
hjúa atvinnu. Við ráðguðumst um, hvaða nafn
eg ætti helzt að velja mér, og komum okkur sam-
an um að Sedwick væri bezt, og að eg létist
vera ógift. Sem leikkonu höfðu svo margir séð
mig, og því var mér áríðandi að ytra útlit mitt
og nafn væri svo ólíkt sem mögulegt var að
gera það.
Eg dvaldi að eins fáar stundir í Barston; eg
þorði ekki að gera skilnaðinn of erfiðan, hvorki
fyrir baraið né mig. Síðan gangan ýfir blóma-
ríkt sva*ði í sólskininu, síðasta bænin til guðs,
sem eg ihafði kent baminu mínu að treysta, síð-
asta bænin til Richards um að gleyma ekki
mömmu — svo kysti eg tárvotu augun hans, einu
sinni, tvisvar og mörgum sinnum, og svo reif eg
mig lausa frá drengnum míntun.
* * *
Alein! Eg var alein í London, alein í miðj-
um hávaða stórborgarinnar, alein innan um
annríkar manneskjur og þær, sem að skemtun-
um leituðu, alein, hnuggin og kvíðandi, um leið
og eg leit á lþð margbreytta líf, sem bar fyrir
augu mín.
Þokan, sem lá yfir borginni, var ógagnsæ,
og hávaðinn,.sem ekki virtist minka með kvöld-
inn, kvaldi mig meira en eg get með orðum lýst.
Alstaðar var fólkið starfandi — en fyrir mig
fanst engin vinna, og heldur ekkert næði.
Það voru liðnir fjórir mánuðir síðan eg byrj
aði á síðasta áforminu, og enn voru tilraunir
mínar árangurslausar. Þreytt á sál og líkama
leitaði eg vinnunnar, en gat enga fundið. Þorði
eg sjálf að veita mér þá ró„ sem forlögin neit-
uðu mér um?
Að stökkva ofan í rólega vatnið, sem engin
•kensli bar á mannlegar ástríður né freistingar,
það endaði sorg mína endaði leit mína, og það
var svo auðvelt — en hugsunin um' drenginn
minn frelsaði mig. Síðasta bréfið hans, sem eg
aldrei skildi við mig, sagði «vo greinilega hvert
traust hann bar til mömmu, að eg gat ekki feng-
ið mig til að bregðast trausti hans. Það var
einn ömurlegan dag, þegar eg kom heim eftir
morgungöngu mína„ að eg ásetti mér að fara og
finna frú Johnson í síðasta sinni. Ef eg fengi
nú ekkert að gera, lá ekki annað fyrir mér en
að deyja, eg var með síðasta skildinginn minn í
vasanum — það var blátt áfram brjálsemi, að
heyja þenna bardaga lengur.
Þokunni létti og sólargeislar sáust — eg á-
leit það fyrirboða góðs; eg fór í bezta ljósgráa
kjólinn minn, lét á mig stráhattinn og fór svo
til frú Johnson.
Eg þurfti ekki að bíða lengi, því enginn
annar hafði komið að finna hana þenna dag.
Hún var alein og heilsaði mér með vingjam-
legu brosi. , sem ekki vakti hjú mér von.
“Það gleður mig að sjá yður, ungfrú Sed-
wick,” sagði ihún,. “eg held eg hafi fundið við-
eigandi stöðu fyrir yður. Frú Rivers skrifar
mér, að hún vilji fá rólega, gáfaða og áreiðan-
lega stúlku fyrir lagsmær, og þar eð hún virðist
vilja fá hana strax, og þér eruð sú fyrsta, sem
hingað kemur í dag, þá vil eg gefa yður fyrsta
tækifæri til að reyna að ná í þe-ssa stöðu. Þér
lítið mjög vel út, góða mín, og eg held þér verð-
ið færar um að gegna þessari stöðu.”
Með tár í augum sagði eg henni, hve glöð og
þakklát eg væri, og skildi svo við hana. Áritan-
n, sem hún gaf mér, var: “Liðsforingi Rivers,
Harley Street.” Klukkan var eitt, þegar eg
fór frá Mrs. Jolmson; þessi síðasta stund hafði
kveikt lijá mér bjartar vonir, eins og sólin gerði, '
þegar eg gekk að heiman, sem sendí geisla sína
í geg-n um þokuslæðuna; eg hefi litið rétt á, þeg-
ar eg áleit það fyrirboða góðs.
Fjörleg, ung rödd, sem bauð: “Fjólur, ilm-
andi fjólur”, vakti eftirtekt mína.
“Blóm mín færa yður gæfu,” sagði litla
stúlkan, og þegar hún rétti bláan, ilmandi blóm-
. vönd að mér, keypti eg hann fyrir síðasta skild-
inginn minn.
Þegar eg kom til liins úkveðna staðar, var
mér 'fylgt inn í snoturt herbergi með eikarþilj-
um, af þjóninum, sem til dyranna kom. Þungu
flauelsblæjurnar, verðmiklu útskox*nu húsmun-
irnir og alt skfautið, liafði sefandi áhrif á taug-
ar mínar, og eg fékk hvíld frá mínum eigin
hugsunum við það, að líta á alt skrautið þarna
inni og myndirnar á veggjunum. Ein þeirra
vakti eftirtekt mína, það var mynd af hermanni
í einkennisbúningi í fullri stærð.
Voru þetta brellur hinna æstu hugsjóna
minna, eða voru það hin margberyttu ljóss-
endurskin, sem blektu mig — bar ekki mynd
þessi andlitsdrætti mannsins míns? Eg var að
því komin aði þjóta að glugganum, til að ýta
blæjunni til hliðar, þegar dyraar voru opnaðar
og inn kom hávaxin og djarfleg kona. Hún bað
mig að setjast og fór strax að tala við mig. Það
kom í ljós að staðan, sem eg sótti um, var hjá
dóttur hennar söm var gift og átti heima í eyj-
unni Wight.
“Jlón er mjög viðkvæm,” sagði liðsforingja
konan, “og er sökum heilbrigði sinnar neydd
til að lifa einmanalegu lífi,, svo liún þarfnast
fjörugrar, mentaðrar lagsmeyjar, sem er fús
til að taka þátt í einveru hennar. Hún elskar
hljóðfærasöng, og gerir ekki miklar aðrar kröf-
ur, en til hljóðfærasöngs og upplesturs. Þar
eð eg af bréfi frú Johnson sé, að þér bæði syng-
íð og leikið vel á hljóðfæri, mun yður ekki verða
erfitt að stytta dóttur minni stundir. Iíún
hefir herbergisþernu, ráðskonu og heila fylking
af vinnufólki, svo að skyldurnar, sem á yður
hvíla, verða ekki erfiðar. Laun yðar verða 50
pund á ári, og komu yðar þangað er óskað
strax. Hvað segið þér um þetta? Er þessi
staður of langt frá London fyrir yður? Eg
vona hann sé það ekki. Mér geðjast vel að yð-
ur, og er viss um að ytra xítlit yðar og fram-
koma geðjast dóttur minni eins vel. ”
Óg eg, sem hafði efast um forsjónina, var í
fyrstu mállaus af gleði og þak'klæti.
“Liðsforingjafrú,” sagði eg loksins, “eng-
in bönd binda mig fremur við einn stað en ann-
an; eg tek tilboði yðar með þakklæti, og vona,
að álit dóttur vðar um mig verði eins hagstætt
og yðar; eg get fullvissað yður um, að eg skal
gera últ sem í mínu valdi stendur, til að gera
hana ánægða.”
“Þá geturn við skoðað þetta efni til lykta
leitt, kæra ungfrú Sedwick. Getið þér farið á
finitudaginn?”
Eg býst við, að hún hafi séð vandræðasvip
á andliti mínu, því hún sagði strax:
Auðvitað borgum við ferðakostnaðinn og
ársfjórðungslaun fyrir fram. ”
Með þessurn orðum var síðusu vandræðun-
um hrint úr vegi; eg fékk hinar síðustu nauð-
synlegu leiðbeiningar, og yfirgaf hiísið, án þess
að líta á myndina, er vakið hafði eftirtekf mína
þegar eg kom.
* * *
Fimtudagurinn var fagur og bjartur, einn
þeirra októberdaga, sem kemur manni t il að
gleyma, að veturinn er að nálgast. Eg átti fyr-
irfram 'oorgun liðsforingjakonunnar það að
þakka, að koffortið mitt var fult, og að eg
hafði hlýja yfirhöfn til að klæða mig í. Eg gat
au'k þess glatt son minn með ýmsum gagnlegum
gjöfum, á.samt fáeinum leikföngum, sem eflaust
hafa verið vel þegin. Eg fékk raunar ekki að
sjá'gleðigeislandi andlitið hans, en góðu bréfin
hans lýstu ánægjunni og sýndu mér, að liann
elskaði kennara sinn, og að eg hafði verið hepp-
in í valinu með uppeldi hans. Það huggaði mig
nokknð, að f jarlægðin milli verustaðar hans og
míns varð lengri.
Ilraðlestin var ekki lengi að flytja mig til
Portsmouth, og bráðlega komst eg út í gufu-
s'kipið. Þar var fremur órólegt, en að eins
stutta stund, því veðrið leit út fyrir að verða
óhagstætt/ og flestir af farþegunum yfirgáfu
þilfarið, en þar eð þetta var í fyrsta sinni, sem
eg var á sjónum, hindraði forvitni mín og gleði
yfir öllu, sem eg sá, mig frá því að fara að
dæmi þeirra.
Klædd hlýju kápunni minni, dáðist eg að
hinni breytilegu útsýn; mitt eigið “eg” virtist
hverfa inn í hinar skrautlegu myndasýningar,
sem umkringdu mig; mér fanst eg vera lítil-
mótlegri en þangið, sem bylgjumar sveifluðu
fram og aftur; eg skildi stærð allrar náttúr-
unnar, og grunur um það hvernig eilífðin myndi
vera, kviknaði hjá mér.
Litlu áðar en ferðinni var lokið, kyrði vind-
inn, en eg sat í einhverju töfra ástandi, ein-
kennilega hrifin, og sem í draumi lét eg alt hið
umliða ganga fram hjá mér í réttri röð. Þá
fanst mér alt í einu eg heyra hödd manns míns,
og að eg fyndi handþrýsting hans og koss. Eg
var í svo góðu skapi, að mér fanst eg yrði að
fyrirgefa honum alt, ef hann á þessu augna-
bliki hefði verið hjá mér.