Sunnanfari - 01.03.1894, Blaðsíða 6

70
Sjóarvísur tvær.
I. Eptir Látra-Björgu (enn á lífi 1788).
Brimið stranga óra er,
ymja drangar stórir hér,
á timbulvanga glóiir gler,
glymja ranga jórarner.
11. Eptir Hreg.við stóra Eiríksson á Kaldrana
(d. um 1830).
Löðrið dikar landið á.
lýra kvikar stofan,
aldan þykir heklur hó,
hiin rís mikið skerjum á.
Elztu skaldsögur sem snerta Island a útleudum
málum.
(Framhald.)
Næsta morgun var komið ákaflegt óveður, en
samt fór Gissur að kanna landið; leið ekki á laungu
áður en hann fann bæði nóg vatn og ávaxtatré;
bjó hann sér þar til hreysi og settist þar að.
það mátti heldur ekki seinna vera að hann reyndi
til að sjá sér fyrir skýli, því óveðrið hélt áfram og
rigndi samfleytt í 3 vikur, Tima þennan lifði
Gissur mest á tvíbökum og svolítið á ávöxtum,
en fór annars sem allra minst á kreik. Altaf
rigndi, en aldrei var þó kalt. Gissuri þótti dauf-
legt þennan rigningatima og hugsaði opt ángurvær
og harmþrúnginn til Karitasar sinnar, en að fjórum
vikum liðnum batnaði veðrið og gerði sólskin og
sunnanvind; fór Gissur nú að kanna landið, enn
að nýju, og fann nóg af ávaxtatrjám, en aptur
komst hann fljótt að raun um, að landið var litil
eyja og sást hvergi land frá henni; þótti honum
þetta mjög sorglegt fyrst, en harkaði af sér og fór
nú að safna ávöxtum, ef aptur skyldu koma sam-
fleyttar rigníngar. Hann fann líka vilt korn og
malaði það milli steina. Svo sló hann eld með
hníf sínum og fúnu tré, gróf gröf niður i jörðina,
fylti hana með greinum og kveikti i; bakaði hann
brauð í gröfinni úr mélinu og þótti honum það
mjög gómsætt. Ekki sá hann aðrar lifandi skepnur
en ýmsar fuglategundir og nokkrar geitur.
Nú kom rigníngatíminn aptur og varð Gissur
að halda kyrru fyrir meðan stóð á honum, en þegar
veðrið batnaði, reisti hann sér forðabúr til að
geyma í ávexti, og safnaði mjög miklu af ýmsum
aldinum. þetta sumar tamdi hann líka geit og kið
og varð honum það til hinnar mestu skemtunar og
auk þess mjólkaði hann gömlu geitina sér til
matar.
Sex ár liðu svo að Gissur varð ekki var við
skip né menn, og fann hann sér ymislegt til dægra-
styttíngar og jafnframt til að bæta hag sinn. Hann
brendi diska og skálir úr limkendum leir, sem
hann fann, og límdi saman með honum kókos-
hnetur, sem hann hafði opnað og fylt með pen-
íngum, svo ekki sást annað en þær væru óbrotnar;
net bjó hann sér til úr jurtatægjum og veiddi fisk
í það, en hann var orðinn fremur illa fataður,
eins og við er að búast. Loksins fann Gissur
rekinn stóran stránga af bómullardúk og bjó hann
sér til úr honum föt Hann hafði oddmjótt fisk-
bein í staðinn fyrir nál, en þráðinn fékk hann með
því að tvinna saman bómullarþræði. Nokkru seinna
rak bát, en áður hafði rekið árar, og fór nú að
vænkast hagur Gissurar, þótt hann sæi reyndar
ekki land. Hann hjó sér siglutré, bjó til segl úr
bómullarvoðinni og fór opt smáskemtiferðir ábátnum,
svo sem til sandeyjarinnar, sem hann hafði verið á
og sótti hann þángað peninga þá og gull, sem þar
var eptir.
Gissur fór nú að venjast einverunni og var
hann næstum þvi hætt að lánga burt frá eynni, en
þá sjaldan hann fékk óyndi varpaði hann allri
áhyggju sinni upp á guð og var það honum hin
mesta hugsvölun. Einu sinni þegar Gissur var i
vondu skapi heyrði hann mjög ámátlegt fuglsgarg
og sá hvar ránfugl elti páfagauk. Páfagaukurinn
var lafhræddur og fleygði sér niður fyrir fætur
Gissuri og hreifði sig ekki þaðan lángaleingi, en
ránfuglinn flaug burtu; tamdi Gissur páfagaukinn
og hafði af honum hina mestu skemtun, en aldrei
gat hann feingið hann til að hafa neitt eptir sér,
þótt hann stagaðist á sömu orðunum viku eptir
viku og mánuð eptir mánuð. Einu sinni þegar
Gissur svaf hvarf páfagaukurinn frá honum og liðu
svo tveir mánuðir að hann sá hann ekki; þótti
Gissuri það mjög leitt, því hann var orðinn elskur
að páfagauknum, en mikil fyrir höfn að temja nýjan.
Einu sinni hafði Gissur tekið sér miðdegislúr, eins
og hann átti vanda til, og vaknar hann við það
að hann heyrir að sagt er: »Ó Karitas, yndislega
Karitas! Hve miklar kvalir verð ég ekki að þola
vegna þín« ? En þetta voru einmitt orð, sem Gissur
var vanur að stagast á þegar illa lá á honum,
Hann varð alveg eins og steini lostinn og fór að
gæta að hver valdur gæti verið að þessum kynjum;
var þá kominn páfagaukur hans og sat upp á
hreysi hans með öðrum páfagauk og kallaði hann
þaðan: »Gissur, gefðu páfsa eitthvað að eta; páfsi
er svángur«; hafði Gissur haft þetta fyrir honum opt
og tíðum. Tami páfuglinn flaug nú inn i hreysi
Gissurar en hinn var laðaður á eptir og varð fljótt
tamur lika; áttu þeir egg og únga hjá Gissuri og
var nú ekki hætta við að þeir strykju.
|>egar Gissur hafði verið 10 ár á eyju sinni
sá hann morgun einn, þegar hann vaknaði, að skip
lá fyrir atkerum við eyna. Hann ætlaði að taka
bát sinn og róa til skipsins, en sá fljótt að margir
af skipverjum voru komnir í land, og sá hann af
fataburði þeirra að þeir voru Hollendingar. Hann
hafði nú tal af þeim og kom þeim vel saman;
kvaðst Gissur mundu biðja skipstjóra um far frá
eynni og sögðu þeir að nógur timi væri til að tala
við hann, því skip þeirra væri lekt og yrðu þeir
því að liggja þar nokkuð leingi.
Gissur hitti nú skipstjóra og lofaði hann honum