Lögberg-Heimskringla - 19.11.1964, Side 7

7
>
LÖGBERG-HEItyfSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 19. NÓVEMBER 1964
Dr. J. P. Pálsson:
Mesta hættan
xv
Svo aðframkominn var ég,
er ég náði í áfangastað, að
um leið og ég opnaði dyrnar
féll pappírsrúllan á gólfið og
valt að fótum Abs, þar sem
hann sat við borðið sorter-
andi og fælandi handrits
bleðla sína. Hafði hann fund-
ið sér mjóan fjalarstúf og rek-
ið í gegn um hann endilang-
an fimmtommu finisíngnagla
í beinni röð og með jöfnu
millibili. Fjölin lá á borðinu
og snéru oddamir upp. Þrýsti
hann bleðli á nagla svo gat
gerðist og átti hver bleðils-
tegund sinn nagla. Og varð
fjölin þannig að fæl. Stóð
heima. Ab var að fæla síðasta
handritsbleðilinn þegar rúll-
an ýtti við stóru tá hans á
hægri fæti. Hann lítur niður
á gestinn, tvíhendir hann og
lyftir honum, réttara sagt
henni uppá borðið fyrir fram-
an sig. Ab veltir vöngum og
brosir í báða, yfir fengnum.
Vel hefur þér farist í dag
fóstri, segir hann himinglaður.
— Ég hafði fleygt mér niður
á flet hans, en rís nú upp við
dogg, og sé að honum var al-
vara. Við það leið þreytan
mér úr legg og lið og ég sezt
framaná.
Já, ég hélt það mætti klippa
pappírinn í hæfilega stóra
handritsbleðla eftir því sem á-
stæður og andagift krefjast,
segi ég í hæfilegu lítillæti,
eins og ég hefði valið umbúða
pappírinn af vizku minni og
dómgreind.
Klippa pappírinn! segir Ab
hastur. Nei, ég held nú ekki.
Var nú sem oftar, að ég varð-
ist andsvari, mót sérvizku
vinar míns. En hann rís af
kubbnum, tekur fælina og
reisir hana upp við vegg út
í horni. Þar stendur gamall
epla kassi fullur af járna-
rusli, skóggörmum og öðru
anzans ekkisins ónýti. Enn á
veggnum hangir útslitinn
jakkagarmur. Tekur Ab boxið
og flíkina og fer út með það.
Reyndist forvitni mín, þreyt-
unni þolnari. Enda lítil hvíld
í að líta spóluna í hávegum
á borðinu. Og ég drattast út á
eftir Ab. Hafði hann hvolft úr
kassanum í hlaðvarpann og
lemur hann óaflátanlega utan
með jakkatuskunni. Þykist ég
vita að hann sé að dusta ryk-
ið úr hvoru tveggja í senn, og
kemur mér ekki ókunnuglega
fyrir. Minnist ég enn æsku-
daga á Reykjum, og Völu
vinnukonu við sokkaþvott.
Vala tók sokkana út að læk,
settist á stein. Hún hélt í fit-
ina á sokknum, öllu hinu
dýfði hún í lækinn og lét
strauminn vaska prjónlesið.
Sýndist mér þetta leikur en
ekki vinna, jafnvel þegar
Vala tók að flengja annan
stein með sokknum, á sama
hátt og Ab dustar úr boxi og
boðung; hér í Ameríku.
Að lokinni hreinsun, tekur
Ab jakkaræfilinn, og brýtur
saman svo hann fittar í botn-
inn á boxinu. Er sem hann sé
hér að búa um kattarbleyðu
komna að falli. En svo er ekki.
Ab fer inn með kassann og
leggur umbúðapappírspóluna
í hann og setur hann á gólfið,
undir borð, framan við setu-
kubb sinn. Þá losar hann end-
ann á pappírsræmunni og
tekur í hann. Við það veltur
spólan í boxinu og vindur of-
an af sér, þar til pappírinn
nær uppá borðið og nokkru
betur. Nú tekur Ab, lítinn
steinhnullung upp úr vasa
sínum og leggur hann á enda
ræmunnar, sem annars vildi
endur vefjast af vana. Þá
sækir Ab stóra brauðkeflið
sitt. Um það vefur hann og
límir eina umferð ræmuend-
ans. Og treysti ég sálarsjón
lesara míns, til að gruna hið
rétta um undirbúning Abs til
væntanlegra og ósjálfráðra
ritstarfa.
Til skýringar á handritafa-
brikku Abs, hef ég lagt á-
herzlu á filmu prinsíp henn-
ar. Það gerði ég þér til skiln-
ingsauka, lesari góður. Sjálfur
hef ég annað til hliðsjónar,
sumsé vefstólinn hans afa
míns á Reykjum. Man ég
lengst, hvernig vefurinn var
vafinn upp á rifinn. Og þó þú
hafir aldrei séð vefstólinn
hans afa, mun þig reka minni
til, að hafa lesið um ritverk
þar sem höfundur ræðir um
uppistöðu og ívaf, og er þá
komið nærri vefstólnum.
Sjálfur man ég að hafa lesið
um þetta í ritgerð um bók,
sem rituð var um aðra bók,
um bók o. s. frv., eins langt
og ég man.
En látum nú Ab einan um
fabrikkuna. Fyrir mér liggur
útvinnuleit, svo ég megi
standa í skilum, og ná á ný
minni mannlegu tign, sem ég
þykist 'hafa tapað í bissnes-
inu, þá mér var neitað um
lán til matarkaupa.
Frá Sigmundi
droH’inskarli
Sigmundur drottinskarl,
sem Matthías Jochumsson
segir frá í „Söguköflum“ sín-
um, hefur sennilega verið tví-
giftur, þó að Matthías geti
þess ekki, því kvæntur var
hann Lovísu, en Ingibjörg er
kölluð heitkona hans í sögu
þessari. Einhverju sinni kom
Sigmundur til séra Runólfs á
Brjánslæk og bað hann að
gifta sig þegar í stað, þar sem
búið væri að „sjóða spaðið og
elda grautinn“. Prestur kvaðst
ekki við því búinn svona und-
irbúningslaust og þyrfti hann
áður að glugga í bækur, eftir
vottorðum, ártölum og fleiru
þess háttar. Þá segir drott-
inskarl:
„O, ég held það sé svo sem
fullgott fyrir okkur Ingibjörgu
mína, eins og þér talið það út
úr munninum.“
Öðru sinni var Sigmundur
að rista torf fyrir séra Run-
ólf, en prestur var ekki heima.
Þegar hann hafði lokið torf-
ristunni gekk hann fyrir mad-
dömuna og kvaddi hana með
virktum, en hún þakkaði hon-
um fyrir vinnuna.
„Þér skuluð nú ekki þakka
það, fyrr en þér smakkið það“.
segir þá karl.
☆
Eitt sinn rak hval á Barða-
strönd og þóttu mikil tíðindi
sem ávallt. Þá sat í Haga
prestur, að nafni Ásgeir.
Einhvers staðar þar úm
slóðir var og karl, Guðmund-
ur að nafni, auknefndur
„glossi“. Þriðji maðurinn er
og til sögu nefndur, sem Jónas
hét.
Skömmu eftir hvalrekann
hafði Jónas þessi ekki enn
komið því við að fara á hval-
fjöruna, en var þá staddur
hjá Guðmundi „glossa“ að
leita sér frétta af hvalskurð-
inum. Hinn sama dag og Jón-
as er þar staddur, reið Ásgeir
prestur hjá garði. Kallar þá
„glossi“ til hans heiman af
hlaði: „Komstu úr hval?“
Prestur svarar í glettni: „Nei,
ég kom ekki úr hval, en Jónas
kom úr hval“, og átti þá við
Jónas spámann.
En karl skildi ekki hvað
prestur meinti, og svarar því
af mikilli reiði: „Svona láta
þessir lærðu andskotar, þeir
leika sér að því að ljúga að
manni“.
(Sögn Þórarins á Látrum.
Skráð í des. 1934, af J. Hj.)
Sunnudagsblað Alþýðubls.
Bæn Herdísar
Hundrað ára gömul kona í
Grímsey, Herdís að nafni, las
þessa bæn af innilegri guð-
rækni, er presturinn séra Páll
Tómasson, kom í húsvitjun:
„Geng ég til kirkju með
nýja skó og skafna þvengi.
Fjórir standa fyrir mér, fjórir
standa bak við guðs englar
góðir. Krossa ég mig á brjóst,
krossa ég mig á enni, krossa
ég mig á hvirfil há. Sankti
María, guðs móðir, stendur
við kirkjudyr. Amen. í Jesú
nafni, amen“.
Belra að vera böðull
Steingrímur biskup Jónsson
var á yfirreið. Prófastur nokk-
ur bar sig mjög upp undan
því, hve störf sín væru illa
launuð, og fór um það orðum
á ýmsa vegu. Biskupinn tók
lítt undir þetta, en við það
espaðist prófasturinn, og kom
þar að lokum, að hann kvað
prófastsstörfin sízt betur
launuð en böðulsstörf.
„Það liggur þá næst, pró-
fastur minn, að segja frá sér
þessu og sækja um hitt“,
sagði biskup með hægð.
ARIÐANDI AÐ
MUNA
Spítalagjald yðar fellur
í gjalddaga 30. nóvember
FYRIR TÍMABILIÐ NÚMER 13
1. JANÚAR TIL 30. JÚNÍ 1965
Iðgjaldatilkynningar hafa verið sendar til allra íbúa
Manitoba, sem ekki greiða gjöldin með launafrádrætti.
Allir íbúar borga á skrifstofum borga, bæja, þorpa, eða
stjórnarskrifstofunni þar sem þeir eiga heima.
Winnipegbúar geta einnig greitt á hvaða banka sem er
í borginni.
• Ef þér hafið ekki fengið tilkynningu yðar, eða hafið
týnt henni, eða ef þér hafið nýlega flutt til Manitoba,
leitið til nálægustu stjómarskrifstofu, þar munu nauð-
synlegar ráðstafanir gerðar til að taka á móti gjaldi yðar.
Framvísið iðgjaldatilkynningunni til nauðsynlegra upp-
lýsinga.
HVAR A
AÐ BORGA
BORGAÐ ÚT
í HÖND
BORGUN SEND Sendið iðgjaldatilkynninguna ásamt banka- eða póst-
í PÓSTI ávísun yðar.
BORGIÐ NÚ
ÞEGAR OG VERIÐ
TRYGGÐIR
Hættið ekki á að greiða of seint. Ef iðgjöldin eru ekki
greidd að fullu fyrir 30. nóvember 1964, eiga hvorki
áskrifandi né áhangendur hans rétt á spítalatryggingu
númer 13 fyrr en að mánuði liðnum, eftir að gjaldið er
greitt.
Nýlega giftur? — Nýlega fluttur? — Aðrar breytingar? — Tilkynnið allar breytingar varðandi
skráningu yðar til:
MANITOBA HOSPITAL C0MMISSI0N
P.O. BOX 925, WINNIPEG, MANITOBA
J