Alþýðublaðið - 11.01.1961, Blaðsíða 7

Veldur uppskeru-
bresturinn í Kína
msam ■ •***ss»wb&i
SÁ ATBURÐUR gerðist í
Kína nú um áramótin, að
blað kommúnistaflokksins,
Alþýðudagblaðið, birti fréttir
af því, að hungursneyð væri
yfirvofandi í ýmsum hlutum
landsins — og notaði orðið
,,hungursneyð,“ sem þykir
benda til þess, að ástandið
muni vera verra en það hef-
ur nofckurn tíma orðið áður
þar í landi, síðan kommún-
istar náðu þar völdum. —
Þurrkar hafa gengið þar í sum
ar yfir svæði. stm er um 200
þúsund ferkílómetrar að
stærð. — Ofan á þenn-
an geigvænlega þurrk hef-
ur svo til öll Suður-Man-
churia orðið fyrir ægilegum
flóðum af völdum hvirfil-
vinda, sem einnig náðu til
nokkurra annarra strandhér-
aða, svo sem Kwangtung. Allt
landið, sem hefur orðið fyrir
uppskerubresti vegna þurrks
og flóða, er þannig um 370
þúsund ferkílómetrar, meira
en helmingur alls ræktaðs
lands í Kína ðg næstum því
jafnstói-t svæði og allt Frakk
land, Holland og Belgía.
Þó að mikið hafi verið gert
í Kína á sl. tíu árum til að
draga úr flóðahættu og miðla
vatni, hafa þessi ár verið ein-
hver hin erfiðustu sem um get
ur í sögu kínversks landbún-
aðar. Eitt verulega gott ár
hefur komið, en það var árið
1958, þegar kínverska stjórn-
in kvað uppskeruna hafa náð
250 milljónum tonna (hafði
lækkað töluna úr 375 millj-
ónum í fyrstu). Erfiðleikar
voru allmiklir á árinu 1959,
sv0 að uppskeruaukningin
varð langt fyrir neðan það,
sem áætlað hafði verið.
Ekki rigndi eða snjóaði
neitt á Norður-Kína í allan
fyrravetur, svo að bráðlega
urðu árnar of vatnslitlar til
að áveita kæmi til: greina. Svo
í maí kom fyrsti hvirfilvind-
urinn með flóðum í Suður-
Kína og allar tilraunir til að
þurrka upp. flóðin urðu að
engu, pr annar hvirfilvindur
gekk yfir sömu héruð í júní.
Og í iúlí fór að bera á áhyggj
um ( b’öðum í Peking vegna
ástands:ns. Þurrkurinn í N-
Kína h11 svo áfram mest allt
sumarið.
Versta áfallið virðist þó
hafa orðið í Suður-Manchur-
íu vegna flóðanna þar. Ofan
á uppskerubrestinn annars
staðar í landinu bættust flóð
á frjósamasta landbúnaðar-
svæðinu og kolasvæðinu. I
Fushun, þar sem er stærsta
opna kolanáman í heiminum,
féllu átta þumlungar af regni
á sex tímum í ágúst, og tveim
dögum síðar brotnuðu stíflur
í tveim ám í Penshi vegna
vatnsmagnsins. Flóð varð í
öllum ám og verksmiðjum og
járnbrautarsporum var rutt
burtu af flóðinu.
Alþýðudagblaðið skýrði frá
því 29. desember sl., að þau
svséði, sem harðast héfðu
orðið úti vegna uppskeru-
brestsins, væru Hopei, Hon-
an, Shantung og Shansi, þar
sem rúmlega 60% ræktanlegs
lands, hefði orðið fyrir hinum
langa þurrki, auk engi-
sprettna og annarra skordýra-
plágu, flóða, hagls og frosta,
sem einnig hefðu náð til hé-
raðanna Kiangsu, Anhwej,
Shensi og Liaoning.
Óþarfi er. að taka það fram,
að Alþýðudagblaðið telur, að
undir forsjá kommúnista-
flokksins muni landsfólkið
halda uppi harðri baráttu gegn
versta uppskerubresti, sem
komið hafi í næstum heila öld.
„Með tilliti til þess árangurs,
sem náðst hefur,“ segir blað-
ið, „er öll þjóðin full trausts
á því að sigrast á öllum erf-
iðleikunum, sem hlotist hafa
af náttúruhamförunum, og er
nú að vinna að vetrarræktun
og skipuleggja líf sitt til að
ná tiltölulega góðri uppskeru
á næsta ári“,
Þurrkdagarnir á sl. ári
voru vafalaust fleiri, en þeir,
sem á undan voru gengnir
hungursneyðinni í Honan
1943, þegar talið er, að um 2
milljónir manna hafi látizt af
hungri. Samt er ýmislegt, sem
gefur leyfi til að álíta, að kín-
verskum kommúnistum kunni
að takast að afstýra slíkum
voða nú. Eftir hina miklu upp
skeru, sem kinverska stjóm-
in lýsti yfir, að hefði verið
árið 1958, og uppskeruna
1959, þó að aukningin þá hafi
ekki verið eins mikil og á-
ætlað var, ætti að vera fyrir-
liggjandi verulegur forði af
korni, þó að hann sé vafalaust
ekki nægilegur til að bæta
uppskerubrestinn að fullu. Þá
bætist það við nú, að sam-
göngur eru vafalaust miklu
betri nú, en þær voru 1943,
Framhald á 11. síðu.
Parisarbréí
Hólmfríður Kolbrún
Villiers-Adam.
Aðfangadag, 1960.
Klukkan er að verða sex,
— og húsbóndinn er að
höggva sprek í eldinn úti
í garði. — Einhvers staðar
galar hani, og út um glugg-
ann sé ég til manns, sem
plægir akur sinn.
Við erum öll sömul kom-
in upp í sveit eins og ann-
að fínt fólk, 35 kílómetra
norður af París í ofurlítið
þorp, sem heitir VILLIERS
ADAM.
Hér býr aðeins um 500
mahns. — Ég hefi alltaf
haldið, að þorp af þessu
tagi væru aðeins til í göml-
um ævintýrum, — en r.vo
er sem sé ekki. Sumarhús
hjónanna er staðsett hér ;—
sömuleiðis sumarathvarf
ömmunnar og yfirleitt
helztu meðlima fjölskyld-
unnar. — Mér varö það
fyrst fyllilega ljóst í dag,
hvrlík persóna afinn í hús.
inu hefur verið á sínum
tíma, því að hér er ein gat-
an nefnd eftir honum. —
Amman, — É ekkja hins
mikla manns, — er heldur
ekkert lamb að leika sér
við. Hún var flutt hingað
í morgun ásamt mér. —
Við ókum út úr París í
frostköldu sólskini og á
hvítum, nýjum lúxusbíl,
sem er í eigu húsateiknar-
ans, — en fegurð náttúr-
unnar og þægindi farártæk
isins höfðu lítil áhrif á þá
gömlu. Hún lét sér fátt um
finnast og hnussaði út í loft
ið .. ..
Hún hafði brugðið á sig
svörtum sparihatt.i með
silkislaufu og tröðið sér í
stígvélaskó,--sem engan
veginn virtust kunna við
sig á fótum henna”. Nú
höktir hún um þorpið við
staf sinn og otar honum að
þeim, sem hún ætlar að
tala við.
Þetta væri nú ekkert, ef
hún legði það ekki i vana
sinn aþ borða í þvotcahús-
inu heima hiá sér, — - og
það þótt hún hafi mörg her
bergi til umráða. — Börn-
in í húsinu læva einnig lex.
íurnar sínar í þvottahúsinu
— og yfirleitt virðist þvotta
húsið helzti samkomu- og
skemmtistaður heimiiisins.
En það var ekki fyrr en
í gær,sem ég skildi í hverju
töfrar þvottahússins eru
fólgnir. — í þvottahúsinu
er nefnilega miðstöðin
sjálf, — upphitunartæki
hússins, — og þar er því
hlýtt og notalegt, þótt hann
frysti úti og dálítill garri sé
í sparistofum hússins —
þar sem lítið er um upphit-
un ...
JÓLANÓTT — 1960.
Jólin hófust hér, —- að
því að sagt var, kl. tólf á
miðnætti. Þá höfðu börnin
sett skóna sína fyrir frarn-
an arininn og talað dálítið
um „föður jólanna“, sem
mundi koma niður um
skorsteininn í nótt og setja
hitt og þetta í skóna. — Síð
an flýttu þau sér að sofna.
„Eldra fólkið“, — þ. e. a.
s. frúin, húsateiknarinn og
ég, beið eftir miðnættlnu
— og þótti mér það dálítið
skrýtin bið, — því að ekki
einasta fannst mér, að jól-
in ættu löngu að vera kom-
in,! — heldur bjóst ég við,
— að fólk biði jólanna með
ærslum hér eins og heima
á íslandi, —þ. e. með ann-
ríki og flýti En það var af
og frá. Jólaundirbúningur
var hér nánast enginn, —
og þótt ég byggist öðru
hverju við því, að frúin
drægi af sér svörtu k æðis.
síðbuxurnar og færi í pi!s,
— áður en gengið væri til
kirkju á jólanótt, — reynd-
ist sú bið árangurslaus.
Skömmu eftir miðnætti
var lagt af stað í þorpskirkj
una, sem er ævagömul og
stendur hér uppi á hæö-
inni.
Fáir þorpsbúa höfðu lagt
leið sína í kirkju þetta
kvöld og engir spariklædd-
ir.
Fjórir stráklingar á
þröngum gallabuxum og
stórum peysum þuldu upp
úr biblíunni og léku ýmsar
kúnstir, — sem manni
fannst, að betur hefði rnátt
æfa, — áður en fram væru
bornar 1 guðshúsi.
Lengi vel bólaði ekkert
á prenti, — en undir lok-
in kom hann þó í skinn-
jakka utan yfir hempunni,
hneigði sig fyrir Mavíu
mey og altarinu og gekk síð
an inn í skrúðhúsið til að
tensa sig til.
Stráklingarnir héldu á-
fram að lesa upp úr biblí-
unni og syngja svolítið, —
á meðan beðið var eítir
prestinum. Söng þar sanr.-
arlega hver með sínu nefi,
— og margir fóru villir veg
ar af réttum nótum, — eitt
hvað upp og niður eða út á
s-kjön.
Loksins kom prestur
fram með ofursmáa jötu og
Jesúbarn í lófa sér, gekk
með þetta fram á kirkju-
gólf og stillti því niður í
hálmbing frammi við dyr,
— én stráklingarnir fóru
sönglandi á eftir.
Við inngöngu hafði fólki
verið boðið að fá sér kerti.
Nú var kveikt á þessum
kertum og sungið dálítið
meira. Fór þá fólk upp og
niður tónstigann með ýms-
um rykkjum, — en segj-
andi lítið nema a-a-a- og
öðru hvoru var látin í !josi
von um, að guð væri með
anda prestsi ns. Lög eins og
Ileims um ból og í dag er
glatt í tiöprum hjörtum,
virtust ekki mundu eiga
upp á pallborðið hjá þessu
fólki, — enda var ekki
brugðið fyrir sig nótu úr
þeim. — Qg orgelkornið,
sem stóð bak við eina súl-
una, var látið óhreyft.
Svo var þessi draumur-
inn á enda, kertaljósin
slökkt, — og presturinn fór
að minna fólk á að hafa
hugíast það, sem páfinn
hafði sagt í fyrradag. Eitt-
hvað talaði hann líka um
jólin, — en jólaguðspjallið
forðaðist hann eins og heit-
an eldinn. Ég var að verða
úrkula vonar umað heyra
það, þegar einn strákling-
anna, sá, sem bar stærstu
peysuna og virtist hafa ver.
íð alinn á tyggigúmmíi frá
blautu barnsbeini, greip
biblíuna og las um boð
Ágústusar keisara um að
skrásetja skyldi alla heims-
byggðina, nm Jósep og heit
konu hans, Maríu, sem
fæddi son sinn einget-
inn, „vafði hann reifum og
lagði hann í jötu, af því að
það var eigi rúm fyrir þau
í gistihúsinu“.
Þá fannst mér snöggvast
að það væru jól, — en brátt
var messu lokið, — og við
gengum út í nóttina. Neðan
úr þorpinu hevrðist fjörug
dansmússík . . . Allir þorps-
búar, — nema þessa- fáu
hræður þarna 1 kirkjunnf
— voru á balli. —- Líklega
eru ekki jól....
Nú er búið að borða næt-
urmájMíð og gera dálítið
grín að hnöttóttum pipar-
sveini úr næsta þorpi, sem
hafði farið í rautt flauelis.
vesti og svartan flauelis-
jakka með silkibrydding-
um. — Á morgun er ióla-
dagur, — þá verður borðað
mikið í hádegismat, — síð-
an verður beðið eftir kvöld-
inu, — og jólum er lokið
hjá fólki hér.
Úti í horni stcfunnar
stendur jólatré, — en á því
Framhald á 12. síðu.
Alþýðublaðið — 11. jan. 1961