Alþýðublaðið - 26.07.1963, Blaðsíða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIEFTIR: LUCIILA ANDREWS
— Það urðu dálítil mistök, já,
svaraði hún. Það urðu skipti á
eternum og flavininu.
— Eter og flavín. Hvernig er
unnt að rugla því saman? Það
er þó ekki líkt, hvorki, livað við
kemur lykt eða útliti?
— Nei, maður skyldi ekki
ætla það, sagði systirin kald-
ranalega. — Ég verð að játa, að
mér þykir mjög leitt, að þetta
skyldi koma fyrir herra War-
ing.
Mér feliur engan veginn og
líð ekki vanrækslu á minni deild.
Hún bað mig að setja flöskurn-
ar á borðið.
Jake missti allan áhuga á flösk
unum. Hann sagðist sjá, að yfir-
hjúkrunarkonan væri önnum kaf
in og að það væri bezt fyrir hann
að koma sér.
Áður en yfirhiúkrunarkonan
fékk nokkru svarað, kom systir
Davis inn og sagði að það væri
símaviðtal við yfirhjúkrunarkon
una á skrifstofunni. Systirin bað
mig að bíða, þangað til hún
kæmi aftur.
-Ég hélt, að Jake myndi fara
með hcnni, en hann stóð kyrr
og starði fram ganginn. Svo
gekk hann að borðinu og tók
eina flöskuna. Hann tók tapp-
ann tir og lyktaði að innihaldinu.
— Það er allt í lagi með þessa.
— Hann setti flöskuna til hlið-
ar.
— Þér skuluð ekki gera allt
erfiðara fyrir yður, systir. Hvers
vegna farið þér ekki að lesa sund
ur flöskurnar á meðan þér bíðið
eftir yfirhjúkrunarkonunni? Við
metum alltaf röskleika hér á
sjúkrahúsinu.
-Ég var alltof örvæntingarfull
til þess að hugsa um það, hvers
vegna hann lét svo lítið að tala
við mig. — Já, já, ég skal gera
það.
Hann brosti! Hann brosti raun
verulega til mín — tii mín og
engrar annarrar.
— Verið þér ekki svona ör-
vinglaðar, systir. Ég veit, að þér
hafið verið ófyTirgefanlega kæru
lausar, en . . . þetta er ekki eins
dæmi.
— Er það ekki?.
Það komu dálitlar kiprur við
munnvik lians. — Ég man eftir
því, að síðast var það séravatn
og eter og stúdentarnir stóðu í
röðum við vaskann til að reyna
að skrúbba af sér rauða litinn.
Svo minntist hann þess víst allt
í einu, hver hann var, því að allt
í einu horfði hann yfir höfuðið
á fliér og sagði veggnum, að ung
ar hjúkrunarkonur ættu að venja
sig á að vera samvizkusamar.
— Já, herra Waring, svaraði
ég auðmjúklega, og þegar hann
fér laneaði mig mest til að
faðma að mér flöskurnar, sem ég
hafði hatað svo innilega nokkr-
um míntútum áður. Ég hafði bú
izt við, að hann yrði argur og
reiður. En vingjarnleg orð hans
voru eins og sverð og skjöldur
fyrir mig gagnvart öllum heimin
um. Ég heyrði allt, sem yfirhjúkr
unarkonan hafði að segja mér, —
og það var hreint ekki svo lít-
ið, — en það hafði engin áhrif
á. mig. Og þegar hún loks þagn
aði og sendi mig út í þvottaher-
bergið til þess að þvo flöskurnar
sigldi ég gegnum ganginn í sælu
vímu. Mér fannst lífið ekki geta
vaggað mér blíðlegra en nú.
Það tók tíma að þvo flöskurn
ar og því næst fór langur tími
í að fjarlægja flavínlitinn úr vask
anum. Gulur vökvinn hafði slezt
út um allt, — líka niður á svunt
una mína. Astor kom tii að sækja
mig. Yfirhjúkrunarkonan vill fá
að tala við þig. Ætlarðu að fara
svona inn til hennar? Hérna.
Hún rétti mér hreina svuntu.
Hún er alltof stór á þig, en það
er skárra en að vera eins og þú
hafir lent i eggjakasti.
Yfirhjúkrunarkoan nnefndi auð
vitað, að svuntan væri alJtiof
stór og kappinn væri dálítið
skakkur eins og venjulega.
— Já, systir Standing, sagði
hún að lokum. — Ég er mjög
óánægð með yður, — ég vil,
að þér farið . . . Ó, hugsaði ég,
örvingluð, — nú sendir hún mig
til forstöðukonunnar, og ég lok-
aði augunum.
— Systir Standing, hvæsti
hún. — Eruð þér sofnaðar?
Hún sagði þurrlega, að það
gleddi sig, að ég væri vakandi —
í framtiðinni viijið þér kannski
vera svo elskulegar að hh'sta á
mig, þegar ég tala til yðar? Takk.
Ég vil, .að þér farið inn á númer
4 og seíja sárabindi á litla strák
inn, sem er þar inni. Hann hrufl
aði sig á hálsinum, en þótt sár-
ið sé ekki mikið, er hann siálf-
ur ákaflega áhyggjufullur út af
því. Hann heitir Trevor Brown.
— Hún brosti meira að segja
pínulítið. — Þér verðið að vera
nærgætnari við hann og, þegar
þér eruð búnar að búa um skein
una flytur lögregluþjóninn. sem
fylgdi honum hingað sjúklinginn
heim.
Trevor Brown var sex ára.
Hann var dökkhrærður, óhreinn
í framan og í fantaskapi.
— Ég sagði honum, að hann
þyrfti ekki að fylgja mér, sagði
hann reiður og benti í áttina til
lögregluþjónsins. — En þér vit
ið, hvernig þessir snuðrarar eru,
systir, — þeir hlusta aldrei á
mann.
— Ég á bara að fylgja þér
heim til mömmu þinnar, Trevor,
sagði lögregluþjónninn vingjarn-
lega. — Hún er áreiðanlega á-
hyggjufull út af þér. Trevor fuss
aði. — Mamma mín. Hún er ekki
áhyggjufull. Hún veit, að ég get
bjargað mér sjálfur.
Lögregluþjónninn leit á mig.
— En þú gazt nú ekki gætt þín
betur en þetta.
18
Trevor tók á skeinúnni. Ég
hefði bjargað mér sjálfur, ef þú
hefðir ekki farið að sletta þér
fram í það, sem þér kom ekkert
við.
Ég fór að setja grisjubindi á
hálsinn á Trevor. Hann var hrif
inn af plástrinum. sem ég setti
yfir. — Ég býst við að ég hafi
næstum hálfsbrotnað, systir,
spurði hann með greinilegu stolti
í röddinni.
— Þú hefðir getað það, Trevor.
— Hefurðu nokkurn tíma séð
hálfsbrotinn mann, systir, spurði
hann fullur áhuga.
Lögregluþjónninn kímdi og ég
baðst afsökunar á revnsluleysi
mínu. Ég hef ekki verið hjúkrun
arkona nema stuttan tíma, Tre-
vor.
Hann fullvissaði mig um, að
ég ætti tímann f.vrir mér. Ég sá
það strax á beltinu þinu, að þú
ert ný hérna, sagði hann. Þú
færð svart belti eftir árið er það
ekki?
— Já, sagði ég og brosti til
hans. Þú veizt allt um reglurn-
ar hérna á sjúkrahúsinu.
— Auðvitað. Ég hef alltaf ver
ið að koma hingað alveg síðan ég
var lítill. Nú, jæja, sagði ég og
brosti.
Þegar Trevor var farinn með
fylgdarliði, var ég send í ýmsar
sendiferðir og síðan fékk ég skip
un um að aðstoða systur Kavis
í einum kvenskoðunarklefanum.
Ég var búin að vera þar um
klukkutíma, þegar yfirhjúkrunar
konan benti mér að koma. Hún
var mjög alvarleg á svipin. —
Systir. Viljið þér fara strax inn
á matstofuna og sækja te handa
tveimur. Farið með það inn á
númer 2. Þar er ungt par. . . Þau
eru viti sinu fjær og líklega vilja
þau ekki teið, — en reynið að
fá þau til að drekka það. Bíðið
eftir mér þar inni. Ég verð fyrst
aö fara inn til bamsins þeirra,
en ég kem aftur eins fljótt og ég
get. Og ef þau spyrja um barnið,
þá segið, að yður þyki það leitt,
en þér getið ekkert um það sagt,
því að yður hafi aðeins verið fal
ið að færa þeim te.
Það var margt um manninn á
matstofunni, en ég þóttist ekki
sjá þau illúðlegu augnatillit, sem
fylgdu mér, þegar ég olnbogaði
mér fram í fremstu röð.
— Ég kem frá móttökudeiid-
inni . . . sagði ég. — Það liggur
á.
Ég fékk bakkann strax og hélt
til númer 2. Yfirhjúkrunarkonan
sást livergi. Ungur maður og ung
kona stóðu úti við gluggann. Ég
skýrði frá því, að yfirhjúkrunar
konan hefði sent mig. — Hún hélt
kannski að þið hefðuð lyst á te-
bolla.
Konan sneri sér við. Hún var
grátandi. — Systir, — hvernig
líður henni?
Maðurinn hennar lagði hand-
legginn á öxlina á henni. —
Vertu ekki að spyrja að þessu,
elskan. Við fáum strax að vita,
hvernig henni liður þegar ein-
hver niðurstaða hefur fengizt. Yf
irhiúkrunarkonan lofaði því.
Ég vildi, að ég hefði getað
sagt eitthvað huggandi og róandi
við þau, en ég vissi ekki, hvað
ég ætti að segja, — ekki aðeins
vegna þess, að ég vissi ekki, um
hvað var að ræða heldur einnig
af því, að ég hafði aldrei fyrr séð
slika sorg fyrr----Ég hellti tei
í bollana þeirra. — Það er kalt
úti. — Reynið að drekka þetta,
— það er gott fyrir ykkur, sagði
ég.
Konan þurrlcaði sér um augun.
— Takk, þúsund þakkir. En ég
get ekki drukkið einn sopa, hvað
þá meira. En hún tók við boll-
anum, þegar ég rétti henni hann.
— Allt í lagi, — ef þér haldið, að
það geri eitthvað gagn. Hún var
svo skjálfhent, að bollinn skrölti
á undirskálinni. Ég tók af henni
skálina og hún stóð kyrr með
bollann milli handanna.
— Þér skiljið . . . ég hélt, að
hún væri að leika sér með hinum
krökkunum . . . ég sá þau ekki
. . . en ég heyrði, að þau voru
að leika sér fyrir utan eldhús-
gluggann allan morguninn. Hún
hefur alltaf verið svo þæg . . .
Hún var aldrei vön að fara ein
út á götuna . . . Þess vegna datt
mér ekki í hug að gá að henni,
þegar ég fór út að verzla. Ég
sagði nágrannakonunni, að ég
væri farin og hún lofaði að líta
eftir krökkunum. Mér datt ekki
. hug, að neitt gæti verið að . . .
Hún skalf eins og hrísla í vindi
. ... en hún hafði farið niður
að ánni. Þegar ég kom heim aft
ur var lögreglan þar og þeir
spurði eftir mér . . . Hún fór aft
ur að gráta og reyndi ckki að
halda aftur af tárunum.
Ég tók bollann úr höndunum á
henni og allt í einu lagði hún hóf
uðið á öxlina á mér. Svona,
svona, sagði ég. Ég vissi ekki,
hvað ég gæti annað sagt, og með
þeim orðum huggaði mamma okk
ur krakkana, þegar við vorum
lítil. Mig langaði mest til að fara
að gráta líka, en það gat ég ekki,
því að ég fann, að maðurinn
hennar leitaði líka trausts hjá
mér. Ég er fegin, að þér eruð
hérna, systir, sagði hann lágum
rómi. Það er léttir fyrir konuna
mína að geta talað við aðra konu.
Hann drakk annarshugar teið,
sem ég færði honum, — þér skilj
ið, systir . . . hún kunni ekki að
synda. En . . . þeir náðu henni
upp í tíma . . . var það ekki? ...
Var það ekki? Ilún nær sér aft-
ur . . . er það ekki? Rödd hans
brast,
Yfirhjúkrunarkonaii kom inn
rétt í þvi, að hann sleppti orðinu,
en ég tók eftir því, að hún svar
aði ekki spurningu hans. Hún
horfði með meðaumkun á ungu
hjónin. — Það var gott, að þið
fenguð te. þ
Systir? Konan lyfti liöfðinujlaf
öklinni á mér. — Hvernig líður
henni?
Systir lagði handlegginn uíán
um hana. — Setjizt þér. Setjiz’t
þið bæið. Ég vil fá að tala við
ykkur. En áður en hún hélt á-
fram bað hún mig að fara inn á
númer 12. Systir Davis getur
þurft á yður að halda, — ég
verð hérna inni stundarkorn.
-— Ég kom sjálf með mat, ef þið skylduð ekki bjóða mér.
núgga. 1
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 26. júlí 1963 |,5