Eimreiðin - 01.05.1901, Qupperneq 65

145
voru, biðu ekki einu sinni á meðan organistinn var að lúka við
útgöngusálminn, eins og þær voru þó vanar að gjöra. Pað var
líka farinn að heyrast hljóðfærasláttur úr stóra skálanum, enda var
farið að rökkva. Áður en langt um leið, var skálinn orðinn troð-
fullur hringinn í kring, því menn voru orðnir því vanir, að raða
sér út við veggina eins og kindur á jötu, svo að miðjan væri auð
og til taks, hvenær sem á þyrfti að halda.
Og þess var ekki langt að bíða. Hljóðfærið gall við, og þá
hófst dansinn. Fyrst dönsuðu tiltölulega fáir, en þeim fjölgaði
altaf, þangað til alt var komið á iðulausa hringferð, sem stundum
varð að endalausri þvögu. Pegar frá leið, tóku sumir sig út úr
þvögunni, námu staðar út við veggina, og fóru að þurka af sér
svitann með vasaklútunum sínum, en menn voru lítið orðnir sveittir
ennþá. En hvað það var notalegt, að geta hitað sér svona, jafn-
skjótt og komið var úr kirkjunni. Hitatilfinningin gagntók sál og
líkama, og mönnum fanst guðs orð, sem þeir höfðu hlýtt á í
grimdarhörku, eins og þiðna og verða nú fyrst að tilætluðum
notum.
»Ætlarðu að fara strax?« spurði Rósa á Bakka Guðrúnu á
Melum, sem fór að láta á sig sjalið eftir fyrsta dansinn.
»Ég held það«, svaraði Guðrún. »Hann er heldur að dimma,
og það er ekki að vita, nema hann bresti á, þegar minst varir«.
»Heldurðu það? Hann verður ekki svo vondur, að ekld verði
ratfært í tungsljósinu. Pú ættir að bíða eftir söngnum*.
sPað verður enginn söngur í kvöld. Eg spurði hann Gísla að
því áðan, og hann hélt, að organistinn væri farinn«.
»Farinn?«, tók Rósa upp eftir henni. »Eað er ómögulegt.
Hann hefir ekki kvatt«.
»Eað er satt, en ég þori ekki að slæpast lengur«.
»Eruð þið að fara, dúfurnar mínar?« spurði Sigríður í Nesi,
sem kom að í þessu. Hún var að vísu gift kona, en hún var
barnung, og ekki orðin leið ennþá á glaum og gleði lífsins, enda
var hún vön að slá í einn hring með unga fólkinu, þegar hún kom
til kirkju, áður en hún fór af stað.
»Ekki ætlaði ég nú strax«, gegndi Rósa, og lagaði á sér
svuntuna.
»Mér sýnist það«, sagði Sigríður. xPað er nokkuð til hátta-
tíma enn, svo það liggur ekkert á«.
Svo fóru þær allar saman að dansa, því nú mátti heita, að
IO