Eimreiðin


Eimreiðin - 01.05.1913, Side 25

Eimreiðin - 01.05.1913, Side 25
99 Jón hélt áfram með kálfatrossuna. Morgunloftið var blátt eins og draumur; dúfurnar flugu í flokkum heim af ökrunum og snerust í loftinu, svo skein í hvíta vængina. Slóðin eftir kálfana var eins og langar, dökkar rákir í dögginni. Bændafólkið var nú farið að aka börnunum sínum áleiðis á brautarstöðina. Hestarnir voru ólúnir og fjörugir eftir næturhvíld- ina, keptust við að ná þeim, sem á undan voru, og léttu ekki^ fyr en allir vagnarnir voru komnir í samfelda röð, hver á eftir öðrum. Pað skein á nýmálaðar vagnhliðarnar; bændadæturnar smávöxnu sátu ljósklæddar, og með blaktandi bönd í höttunum, í ökustólnum, og hvískruðu forvitnislega eins og kjúklingar, sem eru nýskropnir úr egginu. Á bak við þær stóðu vikadrengirnir, og héldu sér fast í ökustólsslárnar, og áttu nóg með að halda jafnvæginu, þegar hjólin hrutu á ójöfnu. í einum vagninum hafði fólkið lúður með sér; og þeytti sá, er á hann lék, hvellum tónum út í döggvaða morgunkyrðina, rauður og þrútinn í andlitinu af blæstrinum. Pegar sá vagninn fór fram hjá kálfunum, vöknuðu þeir alt í einu við, tóku heljarmikið viðbragð og rákust svo óþyrmilega á Jón litla, að skórnir hans lömdust um eyrun á honum. Tvær af smátelpunum hölluðu sér út yfir ökustólsbogann, bentu á hann, og ráku upp glettinn stríðnishlátur; og einn af vikadrengjunum, sem vissi sjálfum sér borgið, sneri að honum freknóttu smettinu og kallaði: »Þú verður altof seinn!« Jón litli hafði sjálfur verið að hugsa um það sama alla leið- ina. Pað var heldur ekkert hóf á því, hvað þessar kálfskepnur gátu verið níðlatar; það var varla mögulegt að dragna þeim úr sporunum. Jón tók nú til svipunnar og lét nokkur högg dynja á hrygg- inn á þeim skjöldóttu. En þá var eins og öllu samlyndi væri lokið. Forustukálfurinn var staður eins og staur. — Jón gekk fram fyrir hann, brá tjóðurbandinu um öxl sér og lagðist á af öllum kröftum; það var eins og hálsinn á kálfinum lengdist um helming; hann lolcaði augunum í þolinmóðri þverúð og langur, marglitur slefuþráður hékk út úr kjaftinum á honum; honum varð ekki þokað nema eitt fótmál í einu, og hann streittist á móti alt hvað hann gat, með stífum hnjám og klaufunum glentum út á við, til að ná betri viðspyrnu. — Svitinn bogaði niður af enninu

x

Eimreiðin

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.