Eimreiðin - 01.05.1916, Qupperneq 29

samt sem áður einhvern veginn hálf-illa við kveðjuna. Mér fanst
ég kenna kaldan óþef fyrir vitunum á mér, eins og andremmu
framan úr manni, sem aldrei hreinsar í sér tennurnar.
Eg tók auðvitað glaðlega undir við manninn, sem hlaut að
vera gamall kunningi minn. Svo fór ég að virða hann fyrir mér.
Eg var alveg viss um, að ég þekti hann, þó að ég gæti núna í
svipinn ekki komið honum fyrir mig með nokkru móti. Að fara
að spyrja kunnugan mann að heiti, náði auðvitað engri átt —
gera sig að athlægi þarna í miðjum- þingsalnum. Pað hlaut að
rifjast upp fyrir mér, hver maðurinn væri. — Að minsta kosti
var hann einn af háttvirtum kjósendúm — ef ekki kjósandi minn,
þá einhvers annars. Og það eru nú einu sinni háttvirtir kjósend-
ur, sem við alþingismennirnir lifum á — og þið, svei mér, líka.
Eg get lýst fyrir þér manninum. — Hann var til fara eins
og flestir eru á þessum síðustu og verstu dögum; var yfirhafnar-
laus, í »jaket« — minnir mig — og hélt á hattinum sínum í
hendinni. — Nú, það gerir nú minst til, hvernig maðurinn var
búinn, úr, því hann var ekkert afkáralega búinn, og það var
hann ekki. Hann var fullkomlega gentlemanlike, — eins og menn
eru nú farnir að segja, — með öðrum orðum, alveg eins og
háttvirtir þingmenn sjálfir. Hitt skifti mestu, hvernig hann var
sjálfur. Hann var langur og mjór — hár og grannur, ætlaði ég
að segja. Magur var hann og langleitur, og allur eins og bein-
unum væri krækt saman í honum. Dökkur var hann á hár, og
hárið dálítið hrokkið, dökk-brýnn og allur dökk-gulur á yfirlit,
eins og hann hefði lengi legið í mold. Skeggið á honum var
sama sem ekki neitt, ofurlítill híungur á efri vörinni, sem hann
var við og við að strjúka. Og augun í honum — þeim gleymi
ég aldrei. Eau voru gjótur langt inn í hausinn, og inst í þeim
gjótum glórði í eitthvað, sem líktist hálfbrunnum kolum. Pað
fór hrollur um mig allan, þegar ég leit í augun á honum. —
Málrómurinn var lágur, en fastur og ísmeygilegur og eitthvert
lamandi magn í honum, — eins og maðurinn var þó blíðmáll!
— Satt að segja stóð mér hálfgerður stuggur af manninum, og
þó þótti mér í öðru veifinu hálf-vænt um hann. Eg gat ekki
varist því, að hugsa um það, hvílíkur afbragðs-afbragðs-kosninga-
smali þetta hlyti að vera. — Að senda s v o n a mann á hattvirta
kjósendur og láta hann afla sér fylgis, — nei, það varð aldrei til
fjár metið. — Svona mann, — svona blíðmálan, svona kurteisan,