Skólablaðið - 01.05.1920, Qupperneq 4

62
SKÓLABLAÐIÐ
við þessa hagsýni, að leggja niSur kvennaskólana, því enn
er aö bóla á hugmyndinni í þinginu.
Og eitt af því, sem fræSslumálanefndin nýja mun nú taka
til athugunar, er þetta: Hvernig á aö haga kvennaskólunum ?
í>aö er auSvitað, og æskilegt, að hjer rísi upp húsmæöra-
skólar, skólar, sem lcenna þaö, ,,er konur einar læra“, og þá
einkum matreiöslu og innanhússverk. Slíkir skólar eru mikil
nauösyn, og þyrftu aö veröa sem víöast, og námskeiö i þess-
um efnum gætu oröiö til hins mesta gagns. Þeir, sem leggja
vilja niöur kvennaskólana, sem nú eru kallaöir, ætlast til þess,
að húsmæðraskólarnir komi í staðinn, en aö konur sæki sjer
bóklega mentun í gagnfræöaskólana, þær sem hennar óska.
Fræðslumálastjóri hefir þegar, í brjefi sínu til stjórnarinn-
ar, bent á þaö, aö þessi skipan gæti oröiö til að spilla mentun
kvenna, því margar stúlkur mundu ekki sjá sjer fært að sækja
tvo skóla, sækja svo kanski engan, eöa láta sjer að minsta
kosti nægja verklegu kensluna og fara á mis viö bóknámið.
En á hinn bóginn mundu og margar ganga í bóklegu skólana
eingöngu, en sleppa verklegu námi, og ekki tekur þá betra viö.
Alþýða manna hjer á landi hefir til þessa talið það fyrstu
skyldu konunnar, að hún kynni aö þjóna sjer, og þaö er víst
ekki nema holt og gott enn sem komið er, að halda sig að
þeirri skoðun.
Ekkert viröist nú sjálfsagðara en það, aö sú kona, sem vill
afla sjer almennrar mentunar, bæöi til munns og handa, þurfi
ekki nauðsynlega að leita úr einum skóla í annan. Auk þess
sem bóklega námið og verklega eru svo nátengd, að verklega
námið að minsta kosti getur ekki án hins verið.
En á eitt stórmikið atriði í þessu máli hefir lítið eða ekk-
ert verið minst, sem sje það, að mentun kvenna verður í heild
sinni öll önnur i kvennaskóla heldur en í almennum gagn-
fræðaskóla, jafnvel þótt námsefni væru öll hin sömu. Enn
meiri hlýtur munurinn að verða, ef kvennaskólinn er í ölltl
sniðinn sem best viö kvenna hæfi.
Viö segjum, íslendingar, aö kona sje „kvenleg" eða „ókven-