Skólablaðið - 01.01.1921, Blaðsíða 7

Jan. 1921
SKÓLABLAÐIÐ
7
upp hægxi hönd, Rjettu fram vinstri
fót, Hoppaðu á öðrum fæti o. s. frv.
Gáturáðnig- er mjög vinsæll leikur.
Kennarinn býr til gátu, t. d.: „Jeg er
hnöttótt og rauð, og lýsi og vermi“.
Hann hvíslar svarinu að einu baminu.
Hin fá tíma til að hugsa sig um, svo
spyr bamið sem veit svarið einn af
öðrum, uns rjetta svarið kemur. Sá er
>að gefur, fær að spyrja næst. Stund-
um eru þessar gátur á spjöldum, stund-
um búa bömin þær til og skrifar kenn-
arinn þær á töfluna.
önnur gáturáðning er þannig: Spjald
er hengt á vegginn; á því eru t. d. þess-
ar setningar:
Gáta til að ráða:
Jeg get hlaupið,
jeg get hoppað,
jeg get stokkið,
jeg get stappað,
jeg get beygt mig,
jeg get strokið kettinum,
jeg get klappað á borðið mitt,
jeg get staðið kyr,
jeg get sest niður,
jeg get ekki flogið,
jeg get sungið,
jeg get blásið.
(Drengur eða stúlka.)
Gá t a:
J)að getur ekki sest,
það getur staðið,
það getur ekki hlaupið,
það getur ekki hoppað,
það getur ekki stappað,
það getur ekki flogið,
það getur ekki gefið hljóð,
það getur ekki borðað.
Jeg get setið á því,
jeg get hvílt mig á því.
það er rautt,
það er lítið.
(Lítill rauður stóll.)
Dýraleikir eru góðir til þess að æfa
flýti í að þekkja orð.
Hverju bami er gefið eitthvert dýrs-
nafn, t. d. lamb, köttur, kind, hestur o.
s. frv. Eitt barnið skoppar skerborði eða
annari kringlu á gólfinu, kennarinn
nefnir eitthvert dýrið; bamið, sem var
gefið það heiti, hleypur til og reynir að
ná kringlunni, áður en hún fellur; hepn-
ist það, skoppar það kringlunni næst,
að öðrum kosti gerir sama barnið það
aftur. þegar börnin hafa skilið og lært
leikinn, nefnir kennarinn ekki dýraheit-
in, heldur bregður upp spjöldum með
þeim á, eða ritar þau á töfluna.
Annar dýraleikur er þannig:
Börnunum era gefin dýranöfn. Kenn-
arinn bregður upp spjaldi með nafni
einhvers dýrs, og spyr: „Hvað segir
þetta dýr?“ Sá er hefir það nafn, á að
svara. Síðar eru þessi orð rituð víðsveg-
ar um töfluna: mjá, krúnk, krúnk, böö,
bí, bí o. s. frv. þá á barnið ekki að eins
að gefa frá sjer hljóðið, heldur líka
benda á orðið sem táknar það.
það er mjög áríðandi að orðin á þess-
um spjöldum sjeu algeng, þ. e. þau orð-
in, sem oftast koma fyrir í daglegu
máli. það er nauðsynlegt að farið sje
mjög hægt yfir. Nýtt spjald hafi sömu
orðin og áður hafa verið lærð, að tveim-
ur til þremur viðbættum. þegar sömu
orðin koma þannig fyrir aftur, en í ann-
ari röð en áður, lærist fljótt að þekkja
þau sem heild. Má nú fara að liða setn-
ingamar sundur í orð, og orðin sundur
í atkvæði, atkvæðin í hljóð, en síðast eru
lærð heiti stafanna.
Hljóðæfingar eru öllum bömum nauð-
synlegar. Ætti jafnan að verja nokkram
mínútum til þeirra daglega: Börnin
sitja aftarlega í sætunum og beygja sig
í mjöðmunum, draga hökuna lítið eitt
aftur, upphandleggir liggja að síðum,
axlir lækka en brjóstið hækkar; allur
líkaminn þarf þó að vera frjáls og liðug-
ur, enginn vöðvi má vera stirður og
strengdur. Nú gefur kennarinn þeim