Vísir - 23.09.1960, Blaðsíða 10

'ZfjáUtf'
i¥í8 KV
0361 'i&dfrtditte
10
VÍSIR
Föstudaginn 23. september 1960
VIVIAN STUART:
NÓTTIN
er Ajáandi
14
klukkutíma. Það er bezt að gefa henni þær fyrstu fjórar slrax,
ef þér getið komið þeim ofan í hana.
Mary kinkaði kolli. MacLean klappaði henni á handleggjnn.
— Eg skal senda sjúkrabil eftir henni undir eins og hægt verður.
Þér munuð helzt vilja koma með henni, er það ekki?
— Jú, það vil ég. — Segið þér mér, læknir — er nokkur von
um hana?
Hann horfði beint í augun á henni. —'feg hugsa að þér vitið
eins vel og ég, að vonin er mjög litil.
— Læknir, sagði Mary með þurra/'vUrilnar. — Ef þér skerið
og hún deyr — þá fær fólk-ið enn nýtt vð'þn gegn yður.
Hún horfði á hana alvarlegur. — Það kemur ekkert málinu
við. Svo bætti hann við í þýðari tón: — Þakka yður fyrir að
þér lituð á þá hlið málsins. Það var yður líkt. Jæja, það er bezt
að ég fari strax, svo að ég geti undirbúið allt á skurðstofunni.
— Eg er útlærð í skurðstofuaðstoð, og ef þér þurfið á hjálp
að halda þá er ég fús til að.... sagði Mary.
Hann horfði á þreytulegt andlitið á henni. — Þér hafið unnið
nóg, sagði hann. — Við ráðum við þetta. Eg hef duglegan inn-
fæddan lækni til aðstoðar, og yfirhjúkrunarkonan er dugleg.
Þér skuluð ekki hafa áhyggjur af því, ungfrú Gordon. Nú hvílir
ábyrgðin á mér. En ef hún hefur þetta af, eruð það þér, sem
hún má þakka það. Eg get ímyndað mér að þér hafið orðið að
sigrast á mikilli andstöðu áður en þér afréðuð að kalla á mig.
— Þakka yður fyrir að þér komuð, sagði Mary. — Eg hefði
kannske átt að sjá dálítið fyrr eh ég gerði, hvað að henni gekk.
— Það var yfirleitt vel af sér vikið að uppgötva það. Þetta er
óvenjulegt tilfelli.
Mary fylgdi honum til dyra. — Hér er annað tilfelli líka. Og
svo sagði hún honum frá Bob Grant.
Hann kinkaði kólli, alvarlegur. — Við megum eiga von á að
taugaveikin breiðist út. En við tölum um það seinna. Fyrst er
nú að hugsa um frú Gordon. Sjúkrabíllinn kemur eftir tuttugu
mínútur. Eg skal láta hjúkrunarkonu koma líka og láta lög-
regluna fylgja. Hann vatt sér inn í bílinn og ók af stað.
Robert er kvíðinn.
Mary fór aftur inn til Lucy og gat gefið henni töflurnar áður
en hún fór að búa hana undir flutninginn.
Lee Hong kom inn í dyrnar og sagði að frú Grant vildi tala
við hana í símanum.
— Hefur læknirinn komið? spurði hún með öndina í hálsinum.
— Já, þetta er taugaveiki, svaraöi Mary. — Það á að gera upp-
skurð á Lucy núna undir eins.
— Læturðu þér detta í hug að láta MacLean skera Lucyi
hrópað'i hún angistarfull. — Mary, hann er alræmdur. Væri ekki
betra að bíða eftir Everard frá Singapore og láta hann gera það?
— Það getur ekki biðið til morgun, sagði Mary þolinmóð. Það
getur verið að það sé orðið um seinan, nú þegar. Þetta er eina
lífsvonin.
, — Bíddu svolítið, Mary, sagði Sonja. — Hann Robert er kominn.
Mary heyrði að hún talað'i við einhvern hjá sér. Svo heyrði hún
rödd Roberts: — Mary, þetta er brjálæði. Þér verðið að bíða
eftir Everard. Eg get ekki fallist á að láta MacLean gera upp-
skurð á Lucy. Eg. ...
Mary var þreyttari en svo að hún gæti farið að deila við
hann. Hún endurtók það sem hún hafði sagt, en var í vafa um
hvort hér hefði tekist að sannfæra hann.
Þegar hún þagnaði svaraði hann harkalega: — Heyrið þér,
eg skal síma til Everards læknis. Slepptu ekki út úr húsinu fyrr
en ég kem heim. Heyrið þér það?
— Já, eg heyri, Robert. En nú er um mínútur að ræða. Gerið
svo vel að reyna að skilja það.
Mary sleit sambandinu og gekk inn í herbergið til Lucy.
Eftir tíu mínútur kom Lee Hong aftur. Það var síminn.
Sonja var aftur í símanum. Hún sagði lágt: — Mary, Robert
hefur talað við Everhard lækni. Hann er á sama máli og Mac-
Lean, að nauðsynlegt muni vera að skera. Robert er á leiðinni
er á leiðinni heim núna. Mary, fyrirgefðu mér, og skildi ekki hve
alvarlegt þetta var. Eg hagaði mér skammarlega við þig.
— O-nei, sagði Mary rólega.
— Jú, ég gerði það. Viltu.... viltu gera svo vel að biðja Mac-
Lean að koma hingað og líta á hann Bob, þegar hann hefur
tíma til þess.
— Eg skal skila því. Hvernig liður Bob?
— Mér sýnist hann svolítið skárri núna. Eg geri ráð fyrir að
við verðum að vera í sóttkví, ef ég stunda hann sjálf. Eg hringi
aftur tii að frétta hvernig gengur með Lucy.
Robert og sjúkrabíllinn komu samtímis.
Mary hafði ekki tíma til að tala nema örfá orð við hann.
Hann var mjög hægur, nærri því skömmustulegur og það var
auðséð að honum var mjög órótt út af Lucy.
Það var hann sem bar Lucy út í bílinn. Svo settist hann og
Mary við hliðina á sjúkrakörfunni. Hún tók ekki eftir hve fölur
hann var fyrr en þau voru komin að sjúkrahúsinu.
Hann tók í höndina á henni er þau voru að suiga út úr bílnum.
Mary, segðu mér sannleikann. Er nokkur von?
Mary vorkenndi honum. — Já, sagði hún. Það er ofurlítil von.
— Ætlið þér að hjálpa til við uppskurðinn?
— Nei, sagði hún. — Það er ekki þörf á því. MacLean læknir
hefur sitt fólk. Það er ekki heppilegt að ættingjar sjúklingsins
séu viðstaddir, sagði hún. — Maður getur aldrei verið ópersónu-
legur þegar nánustu ættingjar eiga í hlut.
Þau gengu á eftir sjúkrabörunum inn í húsið. Alan MacLean
tók á móti þeim. Hann kynnti háa. dökkhærða konu — ungfrú
Bloor yfirhjúkrunarkonu. Hún var kínversk í aðra ætt, gul a
hörund með hrafnsvört, gáfuleg augu.
Hún og Mary gengu á eftir sjúkrabörunum inn í skurðstofuna
og Mary horfði á meðan verið var að búa allt undir uppskurðinn.
Sjúklingurinn var svæfður og andaði rólega þegar hún fór út.
Hjúkrunarkonan sem hafði hjálpað til að koma sjúkrabörun-
um inn beið eftir henni úti á ganginum. Hún brosti vingjarnlega
til Mary, svo að skein í mjallhvítar tennur.
— Yfirhjúkrunarkonan sagði að ég ætti að fylgja yður inn í
skrifstofuna hennar, sagði hún á góðri ensku. — Herra Vyner
bíður þar inni.
Ungfrú Bloor er ástfangin?
Robert skálmaði fram og aftur um gólfið. Hann leit upp þegar
Mary kom inn. — Hvernig gengur þetta?
— Hún sefur rólega efitr svæfinguna, svaraði Mary. — Þeir ætla
að fara að skera.
Hún hneig niður í djúpan stól og andvarpaði.
Robert staðnæmdist fyrir framan hana. — Mary, sagði hann.
— Má ég ekki þúa þig? Við verðum að vera vinir.
— Vitanlega, svaraði Mary.
— Heldurðu að hún hafi þetta af, Mary?
— Já, ég held það. En nú skilurðu væntanlega hvers vegna
ég varð að ná í MacLean lækni?
A
KVÖLDVÖKUNNI
*
R. Burroughs
-TARZAM-
.3649
\ Tarzarf stökk til hliðar og
I hljóp sitt á hvað til að forð-
{ ast hnullungana en svo datt
honum í hug að ekki væri
allt með felldu og þaut yfir
til skógarins til að komast
■M,_________________
THEN, SUSPECTINS FOUL PLAYV
■ MÉ PETEKMINEFLY KACE7 FOK.
THE SHELTER. ÓF. THE FOCEST—
í skjól þar fyrir hinum ó-
sýnilega óvini. Óvinur hans
var einnig ákveðinn að láta
BUT EQUALLV PETEKMINE7 WAS
HIS WOJLI7-BE MUk.P’EflEK.— ,
NEXT TIWE 'HE /WJSTNOTKAILl
Tarzan ekki steppa og í
næsta skipti skyldi honum
takast það.
— Siggi minn, kanarífuglinn
er horfinn, sagði móðirin.
— Það þykir mér skrítið. Hann
var á sínum stað áðan, þegar
eg hreinsaði hann með ryksug-
unni.
— Mamma, má eg verða
prestur þegar eg verð stór?
| — Já, það máttu gjarnan, góði
minn, ef þig langar til þess.
' — Mig langar mikið til þess.
Eg geri ráð fyrir að eg verði að
fara í kirkju alla ævi hvort sem
er og það er miklu leiðinlegra
að sitja þegjandi allan tímann
en standa og rausa.
★
í Vlika Plana í Júgóslavíu
ber steinn á einu leiðinu í graf-
reit bæjarins þessa áletrun:
,,Hér hvílir Zdravko Paunovic
með fyrstu konu sinni, Stan-
okja. Minnivarðinn er reistur
af þriðju konu hans, sem Dolka
heitir, fyrir peninga frá ann-
arri konu hans sem hét ZIw-
kat.“
★
Harry fór út í skóg til þess
að ná í ætisveppa. Hann kom
heim með heila körfu fulla.
Konan hans sauð þá þegar og
um kvöldið gleypti hún þá því
nær alla. Næsta morgun spurði
Harry konu sína gætilega
hvernig hún hefði sofið.
— Ágætlega, sagði hún fjör-
lega.
— Hefirðu engan magaverk?
spurði hann ennfremur.
— Nei, mér líður ágætlega.
Hvers vegna spurðu?
— Þá er eg hróðugur af sjálf-
um mér, sagði Harry. — Eg hefi
uppgötvað nýja tegund af æti-
sveppum, sem eru ekki eitraðir.
★
Junupoff fursti, sem ban-
aði Rasputin hérna á árunum,
býr nú í Englandi og fór nýlega
í heimsókn til Parísarborgar
þar sem þessi atburður kom
fyrir hann. Hann sat í nætur-
klúbbnum Fiacre með nokkr-
um vinum sínum, stóð þá einn
af þeim upp og gekk yfir að
næsta borði og kom aftur þaðan
með myndarlegan mann.
— Heyrðu, Felix, sagði hann
illkvittnislega. — Má eg ekki
kynna þig hinum gamla kunn-
ingja þínum, Rasputin?
Þetta var þá Emund Pordum,
sem nýlega hafði leikið hinn
ískyggilega munk í í Holly-
wood.
Junupoff fursti heilsaði
Pordum kurteislega og iét sér
ekki bregða. En skömmu síðar
fór hann úr salnum.
Ekki væri að undra , þó að
þessi ,,háttvísi“ hafi valdið
vinslitum.
★
Hinn mikii brezki skipamiðl-
ari, sir William Curie, álítur
ekki að gufuskipin verði undir
í baráttunni við flugvélrnar og
heldur ekki við þoturnar. Og
þetta lét hann í ljós nýlega á
aðalfundi Cunardfélagsins. —
■Þegar verst léti, gætu. skipin
enzt til þess að vera hressing-
arheimili fyrir þreytta flug-
ivéiafarþega.