Vísir - 07.05.1962, Blaðsíða 15

Mánudagur 7. maí 1962.
VISIR
15
SLWESJ ^LINP’MESS SHOCKEC7
THE ÍAONSTEfc. IT SC&EAWE7
IN PAIN ANP RKOPF’EC’ ITS
PREV—
WHO, QUICILTOIÍEC0VE1C,
FESPEKAl'ELV SVVAfA
AWAY FKGW THE
THKASHINS TENTACLES
SOON TAHAN ICEACHEI7 THE OFEN
LA<E WATEfcS, EUT ONLV TO BE
GKirPEC7 5Y CLAmV HANFS THAT
PKAGGEP HIW UNFEK.THE SU&FACEÍ
pt»tr.' by'OLulj i.il.r'. i^Cd'iáú.'Íu $'17' 5625
CfC/I SAINT-LAURENT
(CAROLINE CHERIE)
hann um vonbrigði sín og fyrir-
litningu. Hún var feimnari en
svo og fávísari en að hún áræddi
að biðja mann sinn að sýna sér
ást og hlýju. Ekki gat hún sagt
honum eða gefið honum í skyn
hve sæl hún hefði verið í annara
örmum. Loks sannfærðist hún
um, að hlutskipti hennar, að því
er þetta varðaði hlyti að vera
hið sama og annarra kvenna, og
hún fór að hugleiða, hvort þær
sælutilfinningar sem vaknað
hefðu hjá henni í örmum Gast-
ons og Inezar væru ekki í and-
stöðu við það sem eðlilegt var,
væru eitthvað rangt og ónáttúr-
legt, en samtímis vildu gægjast
fram minningar um þá sjón, sem
borið hafði fyrir augu hennar (
svefnherbergi Gastons, og henni
fannst hún heyra á ný vellysting
arstunur konu þeirrar, sem hún
hafði ekki séð framan í, og
hvíldi í örmum Gastons.
Þau gistu í Orléans, í sömu
kránni sem þau höfðu gist í, er
hún fór með foreldrum sínum til
Parísar. Undir borðum er neytt
var miðdegisverðar voru ung
hjón meðal gestanna, glaðleg og
fjörleg, og kom í ljós að þau
höfðu fengið til afnota herberg-
ið næst herbergi þeirra. Þreyttur
eftir ferðalagið féll Georges
•V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V.V
þegar í fastasvefn, en Karolína
lá andvaka, og hún var líka í
þann veginn að sofna, er hún
varð þess vör, að handan þils-
ins ’var ung kona sem naut þess',
í fyllsta mæli að vera elskuð.
Þegar hún sá þau morguninn
eftir glöð og ástfangin var hún
þögul og beisk í lund og öfund-
aði þau af hamingju þeirra. Og
hún gat ekki haft augun af hinni
ungu konu, sem vissi og skildi
hvað það var að elska og vera
elskuð.
Það leið óðum að tveggja ára
brullaupsdegi þeirra. Þrátt fyrir
það, að byltingaraldan risi æ
hærra, var enn leikið í leikhús-
unum, og Georges hafði ákveð-
ið að þau skyldu fara í leikhús
til þess að minnast brullaups-
dagsins. Og ásamt Louise og de
Tourville kennslukonu lögðu
þau því leið sína í ítalska leik-
húsið. I stúkum var hvert sæti
skipað skartklæddu aðalsfólki,
sem hagaði sér nákvæmlega
eins og áður, þrátt fyrir bylting-
arólguna, í landinu. Karolína var
jafnan glöð með glöðum, og allt
hið hátíðlega og glaðlega við
leiksýninguna hreif hana, og
hún hafði hina beztu skemmtun
af að fylgjast með gangi leiks-
ins og virða fyrir sér leikara og
V.’.V.V.V.V.'.V.V.V.V.V.V.
leikkonur og búninga þeirra.
Hún var aftur ung og glöð þessa
stundina.
Þegar þau gengu um forsalinn
milli þátta heilsaði herra nokkur
henni, er þau gengu fram hjá
honum. Hún hafði horft í aðra
átt og því ekki séð framan í
hann, verið annars hugar, og
haldið að hann væri éinn af
kunningjum Georges, en allt í
einu flögraði að henni, að vöxt-
urinn hefði komið sér kunnug-
lega fyrir sjónir. Og þegar þau
voru sezt og þar sem ekki var
enn búið að slökkva ljósin not-
aði hún tækifærið til þess að
skima eftir þessum manni, sem
hafði heilsað þeim, og veitti
Georges því þegar athygli, og
valdsmannslega sem hans var
vandi bað hann hana að draga
ekki að sér athygli fólks með
skimi sínu.
— Þú bauðst mér í leikhúsið
og ég er þér þakklát, sagði hún,
en ef ég hefði vitað, að ég yrði
að sitja niðurlút með hálflukt
augu hefði ég kosið að vera
heima.
— Ég krefst einskis í þá átt,
— ég bið þig að eins um að forð-
ast þann mann, sem þú ert svo
áköf í að koma auga á.
— Við hvern áttú?
— Þú veizt það mæta vel.
Hann heilsaði þér svo ástúðlega,
að ég vissi — þótti ég liti vart
á hann, að hann hlyti að vera
herra de Salanches. •
Hún gat ekki leynt því, að
hún varð glöð á svipinn. Sann-
ast að segja tók hún kipp, er
hann nefndi nafn Gastons. Og
hún furðaði sig á því, að það
þitt ai$ heyra nafn hans skyldi
|iafa þessi áhrif á hana. Ljósin
voru slökkt í þessum svifum, og
hún var því fegin, því að mikill
roði hafði hlaupið í kinnar
henni.
Þegar leiksýningin var um
garð gengin notaði hún tækifær
ið í þrengslunum í stigunum á
1 ©PIB
COPENHAG'N

Afsakið, en hlupuð þér ekki yfir síðu.
niðurleið, að skilja við Georges,
í von um að geta fundið Gaston
og sagt við hann nokkur orð.
Hún kom brátt auga á hann og
gekk þegar til hans, án þess að
hugsa um hverjar gætu orðið
afleiðingar framkomu hennar.
— Herra de Salanches, þér
eruð ljóti maðurinn! Mánuðum,
jafnvel árum saman, hafið þér
aldrei gert vart við yður.
Salanches hneigði sig. Hann
virtist dálítið undrandi og
reyndi svo lítið bar á, að vekja
athygli hennar á, að maður henn
ar nálgaðist, en hún sneri sér
þegar að Géorges og mælti:
— Þú hlýtur að muna eftir
herra de Salanches.. Það er ann-
, 7l «
I
JOHJ
CEiWrO
Ófreskjan varð blind og sleppti I henni og upp á yfirborðið.
Tarzan ,sem synti skjótlega frá I En Tarzan hafði vart dregið að
sér andann fyrr en sterkir armar l ný.
þrifu í hann og kaffærðu hann á
.■.V.V.V.V.VMWAVV.VAW.V.V.’.V.V.V.V.V.V.V.V.V.WVWAV.V.W.V.V.’AW.’
Barnasagan
— • —
KALLI
og hafsíon
— o —
Þegar Kalli heyrði hvað Sifter
hafði í huga, fór hann að mótmæla
mjög kröftuglega. „Höfum við ósk-
að eftir þessu?“ sagði hann reiður
i senditækið. „Þér getið farið (
fangelsi fyrir þetta, Sifter. Strax
og við komum í land, skal ég til-
kynna þetta yfirvöldunum". „Það
er eitt, sem þér gleymið", heyrð-
ist Sifter segja. „Þið skriðuð af
frjálsum vilja um borð í hafsíuna
mína, var það eicki?" Getið þér þá
ekki séð, að þér verðið sjálfir að
taka afleiðingunum?" Kalli gat
ekki fundið neitt svar við þessu.
Hann starði báireiður á fiskana,
sem syntu allt í kringum kúpul-
inn. „Mér er alveg sama um það.
Ég vil bara ekki hafa það“,
skrækti hann inn í tækið og
kreppti hnefana. Stebbi gaf frá
sér neyðaróp. „Þér getið ekki sent
kkur þannig beint i ginið á há-
köriunum", kjökrað’’ hann. „Ver-
ið rólegir“, ’svaraði Sifter. „Það
skeður ekkert, svo framarlega sem
hafsían getur þolað þrýsting sjáv-
arins. Og ég get séð nákvæmlega
á þrýstingsmælinum, hvenær kúp
ullinn gefur eftir“. „Og hvað svo“,
spurði Kalli tortryggnislega. „Ja
hvað svo? Ja, þá get ég ekki stýrt
hafsíunni lengur", svaraði prófess
orinn kæruleysislega. „Og ef til
þess kemur, þá get ég eklci gert
meira fyrir ykkur, herrar mínir".
ars orðið svo langt síðan við
höfum séð hann, að það væri
svo sem skiljanlegt, að þú hefðir
gleymt hvernig hann lítur út.
Georges beit á vör sér en
hneigði þó höfuðið og sagði
nokkur orð í kurteisis skyni.
— Þegar þú komst, hélt Karo-
lína áfram, var ég einmitt að
spyrja vin okkar að því, hvort
hann vildi ekki borða með okkur
í kvöld. Þegar allt kemur til
alls þekkjum við hann svo vel.
Herra Salanches hefur sagt, að
hanri þiggi boðið mjög fúslega.
Georges varð enn strangari á
svip, en stillti sig og svaraði
kurteislega:
— Það gleður mig ekki síður
en konu mína. Má ég bjóða yður
að aka í vagni okkar?
Georges gat komið því svo
fyrir, að hann gat rætt einslega
smástund áður en sezt var að
borðum.
— Ég get ekki látið hjá líða
að þakka þér, sagði hann, þá
hugulsemi, sem þú sýnir mér. Ég
get vart ímyndað mér, að lengra
væri hægt að ganga í tillitsleysi
en þú hefur gert. Þú hlýtur að
vita, að mér er kunnugt að de
Salanches var ástfanginn af þér
áður en við giftumst, og svo
kemur þú því svo fyrir, að ég er
til neyddur undir hjúpi kurteisi
að sætta mig við hann sem gest
— og það einmitt á brullaups-
degi okkar.
Karolína syaraði án nokkurrar
umhugsunar. Nú varð það að
brjótast út, sem hún svo lengi
hafði bælt inni.
— Hve það hryggir mig, sagði
hún napurlega, að ég skuli verða
til þess að færa þér heim sann-
inn um, að það gengur guðlasti
næst, að vera að fagna yfir
þessu dásamlega hjónabandi
okkar.
— Caro . . . Caro litla — þú
veizt ekki hvað þú segir — ger-
irðu þér ekki grein fyrir áhrif-
unum á mig, ef það er það, sem
þú átt við, að ég hafi ekki gert
þig hamingjusama. Þú hefur
aldrei gefið í skyn með einu
orði ...
Karolína svaraði engu, yppti
öxlum og ætlaði að ganga burt,