Vísir - 22.05.1962, Blaðsíða 15

Þriðjudagur 22. maí 1962.

s= fS
CECIL SAINl-LAURENT
(CAROLINE CHÉRIE)
hann, þér eigið hann vænti ég
ekki?
— Nei, ég hef aldrei séð hann
fyrr, sagði Karólína alvarlega.
Nú ieiddist ökumanninum
ekki lengur að bíða og fór að
leika sér að því að henda stein-
um og láta seppa elta þá og
færa sér aftur.
Loksins kom Gaston. Hann
gekk hratt að vagninum, stökk
inn 1 hann og sagði vagnmanni
að aka til Saint-Honoré-götunn-
ar. Þegar vagninn var kominn
af stað sagði Gaston Karólínu,
að hann hefði aðeins hitt Kar-
lottu. Georges hafði ekki árætt
að koma, en hann hafði sent
— Ég hafði hugsað' mér að
komast ríðandi til vinar míns,
Thibault — sem er í hernum.
1 kvöld kemst ég ekki alla leið,
en ég kemst að minnsta kosti
góðan kipp frá París.
— Gaston, ég vil ekki verða
til þess að tefja þú burtför, sem
líf yðar er undir komið.
aði að Georges hefði heppnazt bréf- tU konu sinnar °§ beðið |
að finna felustað, og óttaðist þó oinn vina smna að koma _ Því;
jafnframt að hans örlög myndu ar‘otta opnað þaö. I því.
verða örlög hennar sjálfrar. Hve bað hann konu sína að fara með
lífið væri dásamlegt, hugsaði Póstva8mnum fil Calvados og
hitta sig á Hotel de la Natíon
hún, ef ekki væru stjórnarbylt-
ingar, og hún og Gaston væru
að fara í eitthvert skemmtiferða
lag. Hún var rifin úr drauma-
En kæra vina, hvað verð-!heimi Þeim’ sem hún var komin
ur um yður? i. er ekillinn steig niður úr sæti
— Það bjargast einhvern veg- j sínu, opnaði vagndyrnar og
mn.
Hann yppti öxlum.
—Ég get ekki skilið við yður
í algerri óvissu ...
Hún sagði honum nákvæm-
lega allt, sem gerzt hafði, frá
því hún var handtekfp. Hann
hugsaði um þetta nokkrar mín-
útur og komst að þeirri niður-
stöðu, að þau yrðu bæði að
flýja hús hans þegar i stað —
lögreglan gæti komið þar á
hvaða mínútu sem væri. Einnig
ákvað hann að aka til húss Bert-
hiers og reyna að komast að
raun um hvort Georges hefði
komið þar og eitthvað getað
gert konu sinni til öryggis.
i ■
10. KAPÍTULI.
Nýjar hættur. — Undir súð. —
Gamalt konjak.
Karólína sat vagni og beið
meðan Gaston brá sér frá til
eftirgrennslana. Hún var kvíðin
og óróleg hans vegna, en von-
í Caen. Auk þess voru persónu-
skilríki, útgefin handa Cyord-
enne Baron saumakonu frá Ca-
en.
— Jæja, ég verð víst að fara
þangað, sagði Karólína., eins og
hún hefði orðið fyrir vonbrigð-
um.
— Þér getið ekki farið í dag,
svaraði Gaston, því að vagninn
sagði:
— Heyrið mig, kvenborgari,
haldið þér, að ég geti beðið hér
um tíma og eilífð? Ef nú félagi
yðar hefur laumazt burt og er farinn og á morgun er ekki
kemur ekki aftur, — hver borg- póstferð. Það er því um tveggja
ar mér þá? daga töf að ræða. Ég veit sann-
Hann virtist vera glaðlyndur | ast að segja ekki hvar þér get-
náungi og þegar Karólína hafði jg faiizt þangað til — einkan-
jafnað sig sýndi hún honum iega á næturna. Nú er klukkan
pyngju sína til þess að sannfæra ■ orðin níu og gestgjafar geta á-
hann um, að hann þyrfti engar vallt búizt við húsleit á kvöldin.
áhyggjur að ala. , Þar að auki mundi það vekja
— Eigum við þá að bíða dá- grunsemdir, ef þér kæmuð ein-
lítið lengur? sagði hann og yppti j ar og an farangurs 0g bæðust
öxlum. ' gistingar. Ég sé aðeins eina
— Já, sagði hún, hann kem- leið, þér verðið að nátta í íbúð
Henris.
Karólína varð glöð og' fékk.
Á ég að bora göt annarsstaðar en í borðstofuborðið?
ur bráðum.
Þetta var i rólegri götu fyrir
aftan Palais-Royal. Lítili hund-
ur, sem virtist mjög skelkaður,
fór að flaðra upp um lappirnar
á ökumanninum, og hann fór
að klappa hundinum.
— Það er engu líkara en að
hann hafi elt vagninn, sagði
ákafan hjartslátt, en reyndi að
láta ekki bera á gleði sinni.
sagði:
— Við reynum að komast upp
þangað, án þess það veki eftir-
tekt. Ég datt niður á þessa hug-
mynd fyrir skemmstu, er ég sá
lykilinn í pyngju yðar.
Karólína varð gripin ein-
kennilegum tilfinningum, ekki
ósvipuðum þe:m, sem náðu tök-
um á henni brullaupskvöldið,
en miklu ákafari. Henni fannst
hún vera veik fyrir og varnar-
laus, eins og ung saklaus stúlka,
sem þó þráði ást óg að gefa sig
á vald manni, sem hún elskaði.
Þegar þau gengu frá vagnin-
um í áttina til Saint-Honré göt-
unnar stakk Gaston upp á því,
að þau færu inn í matstofu og
fengju sér eitthvað að borða.
Þótt Karólína væri áköf í að
Ætlaði Gaston að vera hjá vera ein með honum, var hún
henni eða aðeins koma henni dálítið kvíðafull, en féllst á að
þangað og þverfa svo á braut? fara með honum í litla matstofu
Henni varð órótt af tilhugsun- ( við L’Arcade-götuna. Er þangað
inni, en þegar rórra, er han*5. kom voru flestir gestir farnir.
i ai a ■ ■ i
’vsanaiBaifci
A
R
Z
A
N
„Setjið fangana geyminn", j
hvæsti Topar, og um leið beind-
ust augu allra að risavöxnum gler
geymi, sem stóð fjarst í herberg-
ir.u.
Skipun hans var hiýtt, en fórnar
Bornasagan
KALU OG HAFSIAN
Þegar Kalli hafði lokið frásögn
sinni, ruku þcir allir inn í .úkar til
þess að Undirbúa leiðangurinn nið-
ur á hafsbotn. En í lúkarnum mætti
þeim sú\ óþægilega staðreynd, að
Stebbi stýrði KRÁK beint áfram.
„Hver hefur gefið yður leyfi til að
sigla f burt?“ „Alltaf er allt vit-
laust“, næstum grét Stebbi. „Ég
vildi bara láta þetta hryllilega ævin
týri taka enda“. „Heimskingi“,
sagði Kalli reiður. „Vitið þér hvað
þér hafið gert? Það var gull þarna
niðri sem við hefðum getað skófl-
að upp, en nú getum við ekki fund-
ið staðinn aftur, vegna klaufsku
yðar“. „Það gerir minnst til með
gullið", greip Sifter fram i. „Það
sem verra er, er að hann hefur
eyðilagt möguleikana tii þess, að
vísir.din g\.ti sannað kenninguna
um Atlantis. Hvílfkur klaufa-sjú-
maður“ „Það viðurkenni ég aldrei“
hrópaði Stebbi, „ég hef siglt
KRÁK í mörg ár, og . .“ Hættið
þessum skömmum", greiþ Kalli
dýrin höfðu ekki fyrr verið lokuð
vanjllega inni í geyminum, þegar
vatn tók að streyma inn í geym-
fram í, „þér eruð gamall þokulúð-
ur, en við skulum rannsaka málið
í rófegheitum. Svo lifnaði yfir and-
liti hans: „Það er aðeins einn mögu
leiki. Við verðum að reikna út
hversu hratt við höfum siglt og í
hvaða átt“. Dásamlegt“, sagði vís-
indamaðurinn hrifinn. Þeir beygðu
sig yfir átiavitann. Síðan heyrðist
djúpt andvarp: „Einnig þetta“, gat
Kalli loks stunið upp, „einnig
þetta. Áttavitinn er alveg l.ringa-
vitiaus". „Ákaflega óþægilegt",
sagði Sifter. ,Nú er Atlantis týnt í
annað sinn. Nema því aðeins . .“
Tommi nennti ekki að standa og
bíða eftir að fá að heyra, hvaða
ráagerðir Sifter prófessor hafði nú
á prjónunum. „Það ber hvort sem
mn.
lífi.
Þanmg átti að taka þau af
er engan árangur", tautaði hann.
„Ég fæ ekki skilið hvers vegna
Kalli hefur ekki fyrir löngu sett
þennan stórskrýtna náunga f land
á einhverja eyðieyju. Ég held þeir 30 veit °8 henm fannst sem
m,.gi blaðra. Ég hef fengið miklu hún svifi í dansi í örmum hans
Gaston var hinn riddaralegasti
við þernuna og fékk hana brátt
til þess að færa þeim mat og
vín, sem vart var hægt að fá í
París um þessar mundir, og sátu
þau við borð í krók, en á hon-
um var gluggi, sem vissi að
garði. Allt það, sem gerzt hafði
undangengna sólarhringana og
að hafa hitt Gaston aftur, og
nú tilhlökkunin til næturinnar,
hafði þau áhrif á hana, er hún
hafði svalað sér á Burgundar-
víninu, að hún hallaði höfði sínu
að honumsog hugsaði: 1 nótt
verður hann elskhugi minn, og
þegar þau gengu til hússins við
Saint-Honoré-götunnar hallaði
hún sér að honum hamingjusöm
eins og í leiðslu ...
Þau þóttust viss um, að eng-
inn hefði séð til þeirra. Þau
gengu hljóðlega upp þrönga stig
ann upp í súðaríbúðina. Þrátt
fyrir allt sem gerzt hafði og
hætturnar, hugsaði Karólína
ekki um byltinguna og hvað
gerast mundi dáginn eftir og
síðar. Hún hugsaði ekki um í-
búðina sem felustað, heldur sem
sælustöð, þar sem hún gæti not-
ið ástar og hlýju mannsins, sem
hún elskaði.
Þegar Gaston hafði lokað dyr
unum á eftir þeim litu þau í
kringum sig. Allt var með sömu
ummerkjum, hlerarnir opnir til
hálfs og lagði inn milda kvöld-
birtuna. Þau heyrðu óminn af
söng drengs einhvers staðar i
húsinu. Þau stóðu án þess að
hreyfa sig úr sporum og horfðu
hvort á annað. Á löngunarhýr
andlit þeirra lagði ljóma kvöld-
birtunnar.
Karólína varð fyrri til og
varpaði sér í fang hans og lagði
hendurnar um hálsinn á hon-
um. Hann flýtti séi ekki, þrýsti
henni að sér, og leiddi hana svo
að rúminu og kyssti hana ann-
betri hugmynd" Vopnaður spaða
fói hann þangað sem túrbínan lá
og fór að skrapa af henni gullið,
sem Kalli og Stebbi höfðu komið
með nean frá hafsbotni. „Þegar
alt kemur til alls, hefur enginn okk
ar orðið fátækari af þessum ævin-
týrum. Kall: og Stebbi hafa þurft
að leggja mjög hart að sér, og
skrýtni prófessorinn hefur aðeins
áhuga á hinum vísindalegu upp-
götvunum sínum“. Það var satt,
því nú var prófessorinn að gera
enn eina uppgötvun.
í draumasælu.
— Hæ, litli vinur, var kallað
skrækum rómi niðri í húsagarð-
inum, er hún mamma þín
heima?
Drengurin.: hætti að syngja
og kallaði;
— Mamma, dyravarðarkonan
vill tala við þig.
— Já, var kallað annarri kven
röddu, hvað get ég gert fyrir
yður?