Vísir - 24.05.1962, Blaðsíða 15

Fimmtudagur 24. maí 1962.
VISIR
15
CECIL SAINI-LAURENl
KARÓLÍNA
(CAROLINE CHÉRIE)
En Karólína hallaði sér að
honum.
— Ertu ánægður með mig?
spurði hún.
— Hvílík spurning. Ég er
hamingjusamari en orð fá lýst.
ekki komið fram við þig og kann
ske er það sönnun þess, að ég
elska þig. Ég veit það ekki. Ég
hef oft hugsað um þig. Þarna í
Vincennésskógi brann ég af löng
un eftir állri ást þinni — á þeirri
stundu, er þér fannst ég of hlé-
drægur. Kannske var það vegna
þess, að ég elskaði þig, að ég
gagnstætt venju kom fram af
hlédrægni. En hvað sem öllu
líður hef ég enga konu þekkt,
sem ég hef eins oft og mikið
hugsað um og þig. Það má vel
vera, að ég elski þig ...
Hann stóð hugsi stundarkorn.
— Nú máttu ekki vera að
j þessum barnaskap lengur. —
- Við jskulum ekki tala um j Komdu
hið liðna. j — Þú ert mér þá ekki reiður?
Karólína losaoi sig úr faðmi | SpUrgi ^n
hans og beiskjubros lék nú um j Hann tðk hana í fang sér og
varir hennar. ! hyssti hana. Hún hvíslaði:
40

Gaston var þögull' og hún
— Astin mín, ég skal haga
mér skynsamlega, en við sjá-
umst kannske aldrei aftur, —
komdu.
Hann hnyklaði brúnir,
en
Karólína roðnaði og huldi and horfði á hann.
litið við barm hans. — Ég get gert mér í hugar-
— Ég á við, hvort þú sért lund hvað þú hugsar. Þú hefur
eins hamingjusamur, og þú hafð þekkt svo margar konur. Og
ir vonað, því að ég verð að játa hver er ég? Ein í röðinni, það er hann hafði orðig fyrir áhrifurn
fyrir þér, að mér líður eins og allt og sumt. Ekki gætirðu geng- af nærveru hennar — sömu
ég hefði verið saklaus þar til í ið -að eiga þær allar! j brjálæðislegu lönguninni á stund
nótt, eins og ég hefði verið fá- — Heyrðu mig nú, Karólína. j þeirrar yfirvofandi hættu, að
vís um allt þar til í nótt. Vertu nú ekki svona mikill j þau yrðu handtekin, en það
— Ástin mín, sagði Gaston kjáni. Klukkan er farin að ganga
hrærður. sjö. Við verðum að komast af
Hún lyfti höfði sínu og leit í stað. Og ég botna ekkert í þess-
augu hans. • j um ásökunum.
— Þú fyrirlítur mig ekki fyr- pegar hún bjóst til að segja
ir að hafa gefið þér alla blíðu eitthvað greip hann fram í fyrir
mína? Ég hef heyrt, að menn \ henni:
Síðdegisbiundur á friðsælu heimili
meðan þau átu þær. og þér finnst það hugmynd að
Gaston varð fyrri til þess að j fara í skemmtiferð út á land.
horfast í augu við raunveruleik- j Hefurðu gleymt því, að fallexin
ann: er ekki nema í nokkurra hundr-
— Hvað eigum við nú til
bragðs að taka?
— Varstu ekki búinn að taka
að metra fjarlægð, á Lýðveldis-
torginu, og þar er sennilega ver-
ið að gera nokkra menn höfð
ákvörðun um að ég færi aftur j inu styttri. Já, þetta gæti orðið
til mannsins míns? spurði Karó- Jjí----*’ —----------------------
lína.
Hann horfði undrandi á hana.
, . . , , . , — Ég hafði ekki tekið neina
skiPti engu hvorugt þeirra, það ákvörðun f því efni>
en hitt er,
var sem fárviðn sópaði þeim
virði ekki þær konur, sem veiti
þeim litla eða enga mótspyrnu?
— En ég hef elskað þig árum
saman!
0, hve ég óska þess, að þú
hefðir veitt mér alla ást þína
í skóginum forðum. Nei, það er
annars vel, að þú gerðir það
ekki. Það hefði ekki getað orð-
ið eins dásamlegt og í nótt, en
það er bara, að ef það héfði
gerzt þá ...
— Þá hvað?
— Þá væri ég ekki gift nú.
Þá hefðir þú getað fengið mig
fyrir konu.
— Hættu nú þessu tah, — ég
hef þó ekki neytt þig til neins,
og ekki gæti ég tekið þig fyrir
konu, þar sem þú þegar ert gift.
— Það er ekki það, sem um
er að ræða. Mið langaði bara til
þess að vita hvort þú elskaðir
mig í raun og sannleika.
Hann strauk sér um ennið.
— Ég veit varla hversu svara
skal, Caro litla. Það er víst og
satt, að ég hef oft svarið, að ég
elskaði konu og heitið tryggð-
um — þótt því færi fjarri, að
hugúr fylgdi máli. Svo lítilmann
lega gat ég að minnsta kosti
með sér, en það var óðara liðið
hjá, hann losaði sig snöggt úr
faðmlögunum, kippti henni upp,
greip um úlnlið hennar og fá
um andartökum síðar læddust
þau niðúr stigann, nú slegin
ótta og án þess að skeyta um
útlit sitt. Þau heyrðu einhvern
dásamleg ferð. Ágætis póstvagn
ar, góður matur í krám og göð
gistiherbergi. Nei, væna mín.
Við þyrftum ekki að bíða lengi
eftir að fá gistingu í fangelsis-
* , . ■ klefa einhvers staðar. En það
dreymir þig víst ekki um.
Hann var orðinn allæstur:
að þú getir komizt eitthvað þar
sem þú getur verið örugg. Að
því er við bezt vitum, hafa Nor-
mandíbúar lýst yfir stuðningi
við girondína. Þar geturðu hitt
Georges. Ég veit ekki hvar þú
gætir verið öruggari.
Ó, hvað það hefði verið
ferðazt saman, ekið í póstvagn
inum, gist í kránum
hávaða inni í íbúð dyravarðar, dásamlegt> ef við hefðum getað
og læddust á tánum að utgöngu-
dyrunum, sem til allrar ham-
ingju voru ólæstar, og komust
út á götuna. Þar var þegar
margt manna á ferli á leið til
vinnu sinnar.
Þau ráfuðu um, án þess að
stefna að nokkru marki, og nið-
ur að höfninni og námu staðar
við brauðvagn og keyptu sér
nokkrar eplakökur. Þau stóðu
og hölluðu sér að grindverki
— Skilurðu ekki, að við erum
i dauðans hættu á þessari
stundu? Beri einhver kennsl á
okkur verðum við bæði hand-
tekin.
— Hve brjálæðislegt þetta er
allt saman! Hvílíkir tímar — ef
við hefðum verið fædd fyrir
íhálfri öld hefði jörðin getað lit-
. . . . ii* , ... | ið út sem paradís í okkar aug-
— Þu ert vist ekki vel vokn- , . „
„ um, borin saman við það, sem
uð ennþá. Eg heyn á tali þinu, l nú gr
að þú gerir þér enga grein fyrir j _ Það m& _ ef við
ástandinu eins og það raunveru- j
lega er og hversu horfir. Nú
ertu glöð af því að þú ert að
borða köku, sem þér þykir góð,
af því að hin hægstreyma Signa
blasir við, og veðrið er fagurt,
A
PcSPEfcATELY N0W\
TAEZAW SV/AfA
POWNWAKP,
SEAECHINS FOR.
50WZ CLUS, SOfAE
WAY OUT--
N
HE REfAEfí,E5EEEP’ A ZEAIN
COVEE AT THE SOTTOfA...
IF ONLY HE COULC7 REfAOVE
IT— 9-3-5M
Tarzan synti örvæntingarfullur
niður á við og leitaði fyrir sér —
að útieið.
— Hann mundi eftir niðurfalls-
loki á botninum — bara að hann
gæti nú losað það. — Hann reyndi það. Síðan slöngvaði hann því að
af öllum mætti og tókst að losa J geyminum og braut glerið!
Barnasagan
Kalli
og
eldurinn
Sólin skein af heiðum himni og
Stebbi var nýbúinn að fylla spóna
körfu í Basta, höfuðborg Rúdaníu.
Kalli slangraði eftir hinum þröngu
gfjfutn hnfuðborparinnar með stvri
manninn í eftirdargi og sýndi hon-
um minmsmerki og annað mark-
vert i borginni. „Sjáið nú bygging-
una þarna fyrir handan með alla
smáturnana. Það er konungshöll-
in, þar sem furstinn á heima. Frem
ur lítil, sagði stýrimaðurinn. Minn-
ir mig eiginlega á engiferkexið
hennar ömmu. Allt er hér svo lít-
ið ólágt“. „Ekki er það nú alveg
rétt“ anzaði Kalli. „Rúdíanarnir
eru röskir kallar". Þeir gengu fyrir
horn og Kalli var ekki fyrr búinn
að slá Rúdíönunum gullhamra en
vntnsbuna beindist að þeim.
vera,
hefðum ekki fæðzt og verið alin
upp í hreysum. En um þetta er
gagnslaust að ræða. Við verð-
um að finna einhvern gististað
handa þér, þar sem þú getur
verið þar til póstvagninn fer í
fyrramálið.
— Og þú — hvað ætlar þú að
gera?
— Já, hvað leggur þú til? Mað
ur skyldi ætla, að ég gæti sjálf-
ur valið mér leið. Ætli þú farir
ekki bráðum að gefa í skyn, að
ég beri ábyrgð á ógnarstjórn-
inni? Ég get ekkert gert annað
en ganga í herinn. Þar af leið-
andi mun ég reyna að útvega
þér gistingu, þar næst mun ég
heimsækja frænda Thibaut, sem
getur orðið mér hjálplegur að
komast til vígstöðvanna.
— Þú ætlar þá að leggja af
stað strax í dag?
— Já, viltu heldur, að ég láti
handtaka mig?
Karólína andvarpaði.
— Jæja, það verður víst svo
að vera. Otvegaðu mér gistingu
og farðu svo þína leiði
Hann kvaðst vita um stað,
þar sem hann teldi nokkrar lík-
ur fyrir, að hún gæti verið ör
ugg-
Vinkona mín ein á lítið hús
með stórum garði í grennd við
Monceau. Ef til vill getur hún
veitt þér húsaskjól. Það er bezt
að við förum þangað tafarlaust
Karólína fylgdi honum án
þess að svara honum neinu. Þay
náðu í vagn. Þegar þau óku uir
Saint Honoré fram hjá húsinu,
Þar sem súðaríbúðin var, stóS
flokkur manna fyrir dyrum útí
og ræddi einn þeirra við dyra-
varðarkonuna.