Vísir - 21.06.1963, Blaðsíða 15

V1SIR . Föstudagur 21. júní 1963.

ERCOLE PATTI:
Það var allt ferskt og rakt í
sveitinni eftir rigninguna daginn
áður. Grasið var grænt og safa-
inikið og mjúkt eins og dúnn. Það
var góð angan, sem barst að vit-
um Marcello, þar sem hann sat
við hlið hinnar nýju kunningja-
stúlku sinnar, í mjúku sætinu.
Hann virti hana fyrir sér, veitti
því athygli hvernig hvítt pilsið, gert
af einhverju mjúku efni, lafði nið-
ur milli hnjánna, og fagrir þótti
honum fætur hennar. Hún var í
lághæla skóm. Og hún virtist ekki
þurfa að stíga nema svo undurlétt,
til þess að auka eða minnka benzín
gjöf og beitti vart hemlum, né
virtist hún þurfa nema að styðia
létt á stýrishjólið, og hreyfingar fót
anna og handleggianna gullfrekn-
óttu voru í svo dásamlegu sam-
ræmi og stjórn hennar. svo ná-
1 kvæm og örugg'sem hún og bíllinn
- væru eitt.
Og Marcello veitti athygli fögr-
um hliðarsvip hennar, kinninni,
smáum eyrunum, hárinu jarpa og
perluhvítum tönnunum milli rauðra
vara og aðeins vottaði fyrir efri-
varar-dún næst munnvikunum.
Þau óku nú fram hjá hæðunum
nálægt Monterosi, milli grænna
akra, sem eins og gengu í bylgj-
um. Og nú kom smávatn í aug-
sýn.
— Er það ekki dásamlegt? sagði
Elenora. Það kemur yfir mann Iöng
un til að stinga sér. Hún hægði á
sér og stöðvaði bílinn. Framundan
glitraði Monterosivatn sem blá-
grænn gimsteinn í fagurgrænni um
gerð.
— Nú skulum við líta á uppdrátt
inn og athuga hvert við erum að
fara.
Hún tók uppdrátt úr geymslu-
hólfinu. Um leið datt lítill kven-
vasaklútur úr hólfinu.
— Þér misstuð vasaklútinn yð-
ar, sagði Marcello og beygði sig
til þess að taka upp klútinn.
— Ég á hann ekki, sagði Elen-
ora brosandi og tók hann milli
fingra sér. Einhver af vinstúlkum
föður míns hlýtur að eiga hann.
Ég finn oft varalit og hárnálar í
bílnum og hendi þessu bara. Það
mundi aldeilis heyrast hljóð úr
horni, ef mamma kæmist að þessu.
— Það lítur út fyrir, að faðir
yðar sé talsverður Don Juan?
— Hann er nú meiri karlinn —
og sækist helzt eftir stúlkum á
mfnum aldri.
— Það er að segja stúlkum um
tvítugt.
— Jafnvel yngri. Pabbi er mikill
fjörmaður, skal ég segja yður.
Hann er ekki orðinn fimmtugur,
en samt ...
Elenora skoðaði vasaklútinn og
jafnvel lyktaði af honum.
— Býsna snotur — og hún not-
ar fyrsta flokks ilmvatn. Og vara-
liturinn beztu tegundar. Ég held,
að ég verði að þvo klútinn og af-
henda pabba hann.
—Hann myndi fara allur hjá sér,
ef hann kæmist að því að þér hefð-
uð uppgötvað þessi levndarmál
hans.
— Nei. nei, engin hætta. Hann
segir mér jafnvel stundum frá bess
um ævintýrum sínum.
— Og trúið bér honum líka fvrir
vðar levndarmálum, ef nokkur
eru?
— Endrum og eins — sumu að
minnsta kosti.
Elenora breiddi unpdráttinn vfir
stýrishíólið.
— Við getum bæði skoðað hann
sagði hún.
Marcello hailaði sér nær henni
Þau sátu þarna nú næstum kmn
við kinn.
— Hérna er Monterosi, bar sem
við erum. Næsti staður er Roncigli
one, sagði Marcelio og rýndi á upp-
dráttinn, en hugur hans var meira
við hina sætu angan, sem barst
af hinni ungu stúlku að vitum
hans.
— En áður en við komum til
Roncoglione, er þessi vegur til
hægri, en hann liggur til Civita
Castellana. Þetta er annars flokks
vegur, það er sá sem er með gui-
um lit. Kannske gætum við fundið
veitingahús þar.
— Eða við gætum haldið til
vinstri.
Kinnar þeirra snertust, er hann
hreyfði sig, 1 en hún hreyfði sig
ekki, og hann kyssti hana létt á
kinnina. Hún vék undan eins og
henni hefði mjög brugðið.
— Það vaknaði ný og áður ó-
þekkt tilfinning í brjósti mínu við
að kyssa kinn yðar.
— Við hvað eigið þér? spurði
Elenora og roðnaði lítið eitt.
— Mér fannst sami hreinleikans
og mýktarinnar blær á kinn yðar
og ég get hugsað mér að sé á litlu
barni, sem nýbúið er að baða og
strá á ilmdufti.
Elenora var hugsi á svip og sagði
svo:
— Þrátt fyrir óvanalega samlík-
ingu, geðjast mér að gullhömrun-
um.
Þau óku af stað og námu staðar
fyrir utan gistihús. í forgarði þess
var allt fullt af hænsnum og kjúkl-
ingum. Gestgjafinn kom og hrakti
burt tvo, sem voru að spígspora
á borði í laufskála, lagði pappírs-
dúk á borðið og lagði á það. Sköll-
óttur hundur með dapurt augnaráð
kom og settist á hækjur sínar hjá
Elenoru og lagði höfuð sitt á kné
hennar. Fjörugir spörvar voru á
einlægu iði, svo að það var eins
ög skotið væri án afláts smáum
örvum.
Móðurlega og dálítið feimnislega
bauð Elenora Marcello að taka dá-
b'tið af spaghetti-réttinum, sem var
á diski hennar, því að hún hafði
fengið allt of stóran skammt, og
Marcello hugsaði sem svo: Ég ætt.i
kannske að ganga að eiga þessa
stúiku og brevta aigerlega um lifn-
aðarháttu? Við gætum búið f lítilli,
nýtízku fbúð f einu nýja hverfinu,
kannske Viale Eritrea þá losna.ði
ég við að ganga um þessa leiðin-
legu forstofu f húsinu við Via Boe-
^io, bar sem alltaf er bessi eas-
b'kt f ioftinu. Þá byrf+i ég ekki
að búa lengur f gamaPi íbúð. bar
sem ailt er fullt af gömlum hi'is-
'•ögniim. leoparðaskinnum. skiöld-
um, sverðum o? sniótum o<? bvs=-
um uon um alla vegm, Oe bá vrði
'’ufrin gömul kerling í eama'dans
•’ldhúsinu on ée hefðí annaó oe
ceeurra á að horfa. liti ée út um
uluggann en búð kolahaunmann=-
!ns handan gö'--nnar. t nviu fhú«-
inni minni með F.Ienorn mnniii æ-
h’nna hamioeiu og e'eðí Fn hefði
áemtf nmði og eæti t-F-ifað fvrir-
tak= rif-Trgrðír. tekið fn*ðhófa.mróf
orðið háskólokennarf og lifað
-knmmfi'egu iffi samtfmis spm én
| hgfðí viðfangcefn i við m'tf hæfi
i Ég mundi fara snemma á fmtnr oo
í "inna meðan Flenora svse.fi. Um
hádegi mundi éa vera • húinn að
afka.sta falsverðu verki dag hvern
og sfðdenis gæti ég skemmt mér
með uneu konunni minni Og heg-
ar veður væri sérstakiega gott
mvndum við aka uon í sveit. Og
við mvndum eignast börn.
Þessi mynd. sem hann dró upp
f huganum, var eins ánægiuleg á
að horfa og fiailalækurinn, sem
fossaði niður hlíðina, jafnvel þótt
nokkurs efa gætti f huga hans um
að þetta gæti nokkurn tíma rætzt.
Eða — gat þessi draumur rætzt?
Því ekki? Hann reyndi að telja sér
trú um, að hann þyrfti ekki annað
að gera en að stappa í sig stál-
inu, stæla viljann, það var bara
undir því komið, að hann væri
nógu stefnufastur og hugrakkur.
Heslihnotubrúnu augun hennar
Elenoru hvíldu á honum. Hún
studdi oinbogunum á borðplötuna
og hann þðttist geta lesið úr svip
hennar, að frá henni væri ekkert
til fyrirstöðu, að draumurinn gæti
rætzt.
Á leiðinni til Rómaborgar, er þau
höfðu numið stáðar til þess að
njóta útsýnisins, lagði hann báðar
hendur að vöngum hennar, sneri
henni hægt að sér og kysstj hana
á munninn.
— Hvers vegna kysstuð þér mig?
spurði hún.
— Af þvf að mér geðjast svo
ákaflega vel að yður.
— Mér geðjast lfka vel að yð-
ur.
Og þeim kom saman um að hitt-
ast oft. *
— Hringið til mfn, sagði Elen-
ora. Nafnið mitt er í símaskránni.
— Þér hafið ekki enn sagt mér
ættarnafn yðar, sagði hann. Ég veit
bara, að þér heitið Elenora. En
það er gullfallegt nafn.
— Ég heiti fullu nafni Elenora
Curtatoni.
— Hvað?
— Curtatoni.
— Eruð þér skyldar Curtatoni
verkfræðingi?
— Hann er faðir minn. Vissuð
þér það ekki? Hann þekkir yður?
— Jú, en ég þekki hann líka.
Ég vissi ekki, að hann er faðir
yðar.
Þetta kom eins og reiðarslag
ýfir Marcello. Og hann sá allt f
einu fyrir hugskotsaugum sínum
andlit Önnu. En í hans augum var
nafn Curtatonj óafmáanlega tengt
henni. Sársaukinn vegna kynna
þeirra myndi aldrei hverfa úr huga
hans með öllu, — sársaukinn, sem
þessi kynni höfðu valdið og gróf
framkoma Curtatoni gagnvart
Önnu. Þessi sár gætu virzt gróin
— það gátu liðið vikur, svo að
hann verkjaði ekki í þau, en það
hafði alltaf farið svo, að það hljóp
illt í þau á ný, og sársaukinn var
þá engu minni. Jafnvel þótt hann
gleymdí önnu gersamlega, jafnvei
þótt hann yrði ástfanginn í ann-
arri, þótt mörg ár liðu — þá myndi
nafn Önnu koma fram í hugann
endrum og eins og hann myndi
kenna til á ný.
Hann virti fyrir sér dóttur Curta
toni, þar sem hún sat við stýrið
og horfði upp og -f^anj, ,.á. veginn
framundan. Fléttan hennar hafði
aflagazt svolítið, er hann kyssti
hana, og nú lék nætursvalinn sér
að hárinu hennar, því að þau óku
með opna glugga.
Hann fór að virða hana betur j
fyrir sér og þóttist nú sjá svip :
með henni og föðurnum. Ættarmót-
ið leyndist ekki. Einkum voru það
augun og nefið — hvorttveggja
minnti hann mjög á Curtatoni. Og
jafnvel raddhreimurinn, en hún var
eins fögur og fíngerð og hann
var. Ijótur og grófur. Samt voru
þau Iík. Sama blóð. Sami kjarni.
Og bar það ekki lostakennd vitni,
hvernig hún kom til móts við hann,
er hann kyssti hana? Bjó hún yfir
hinu sama, sem lesa mátti í and-
liti föður hennar? Kannske hafði
hann sagt henni frá Önnu. smá-
stjörnunni frá Scalera, sem gott
var að geta hlaupið til, svona til
tilbreytingar, haft að leikfangi, —
smástjörnunni, sem ekki átti heima
á hans vanalega vettvangi yfirstétt
ar og kaupsýslufólks — smástjörn-
unni, sem var og alltaf hlaut að
— En ég hátta mig auðvitað
aldrei hérna.
Hárgreiðslustofan
HÁTÚNI 6, sími 15493.
Hárgreiðslustofan
S Ó L E Y
Sólvallagötu 72.
Sími 14853.
Hárgreiðslustofan
PIROLA
Grettisgötu 31, sími 14787.
Hárgreiðslustofa
VESTURBÆJAR
Grenimel 9, sími 19218.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
(María Guðmundsdóttir)
Laugaveg 13, sími 14656.
Nuddstofa á sama stað.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
STEINU og DÓDÓ
Laugaveg 18, 3. hæð (lyfta).
Sími 24616.
Hárgreiðslustofan
Hverfisgötu 37, (horni Klappar-
stígs og Hverfisgötu). Gjörið
svo vel og gangið inn. Engar
sérstakar pantanir, úrgreiðslur.
P E R M A, Garðsenda 21, simi
33968 — Hárgreiðslu og snyrti-
stofa.
Dömu, hárgreiðsla við allra hæfi
TJARNARSTOFAN,
Tjarnargötu 10, Vonarstrætis-
megin. Sími 14662.
Hárgreiðslustofan
Háaleitisbraut 20 Sími 12614
SesumSsiusir
næ8©Bis@vScar
Hinn dularfulli, ókunni maður
reynir að flýja, en hann veit ekki
hTersu algerlega lokaður dalur-
inn er. Tarzan og Ito þjóta þáð-
ir á eftir honum, og Ito hrópar:
Hann er enginn vinur okkar,
Tarzan. Ég held að það sé bezt
að kála honum. Ito er fullur af
ungæðislegu bráðlæti, en Tarzan
hefur meiri þolinmæði: Stanz-
aðu, Ito. Láttu mig sjá um hann, 11
og ekki kasta exinni.

a >^BgBtnesaMKras ••ygag aawagaaai