Vísir - 22.06.1966, Blaðsíða 15

V1SIR . Miðvikudagur 22. júní 1966
n
15
CATHERINE ARLEY:
TÁLBEITAN
KVIKMYNDASAGA
TÓNABIÚ
„Það er einmitt þess vegna, sem
ég vil að hún komi aftur. Ég verð
að koma henni í skilning um það
í eitt skipti fyrir öll, að það er
ég einn, sem ræð hér um borð“.
Þeir luku skákinni, og Anton
Korff tapaði henni af ásettu ráði,
til þess að gamli maðurinn kæmist
ekki aftur í slæmt skap.
Þegar hann kom aftur að máli við
Hildu í gistihúsinu, skýrði hann
henni sem greinilegast frá öllu
saman. Það leit út fyrir að sigurinn
yrði torsóttur — gamli maðurinn
krafðist þess íð hún kæmi aftur
um borð, eingöngu til þess að hann
gæti kúgað hana til hlýðni við sig.
Og þ^r sem Hilda hafði tekið sína
ákvörðun ,hlaut hún að standa við
hana og láta kylfu ráða kasti. Jafn-
vel Anton Korff var þeirrar skoð-
unar nú. Þegar hann kom enn um
borð, skýrði hann gamla mannin-
um svo frá, að hjúkrunarkonan
harðneitaði að vera í þjónustu hans
stundinni lengur; vildi ekki einu
sinni taka við þeim launum, sem
hún ætti inni.
Gamli maðurinn leit athugandi
á ritara sinn, lygndi síðan aftur
augunum og spurði lágum rómi:
„Okkar á milli, Korff, .... reynd-
irðu að múta henni til að koma
aftur um borð?“
„Það gerði ég, herra minn“.
„Hvað bauðstu henni mikið?"
„Ég nefndi ekki ’neina ákveðna
upphæð. Lét einungis í það skína“,
svaraði Korff.
„Og hún neitaði?"
„Ég held að hún hafi álitið það
móðgun við sig, að ég skvldi gefa
sllkt í skyn“.
„Ekkert annað en látalæti, dreng
ur minn. Sagðirðu henni að við
létum f haf í kvöld?“
„Auðvitað".
„Þá verður þetta í lagi. Hún
kemur, vertu viss ...“
„Það held ég einmitt ekki“.
„Eigum við að veðja?“ \
„Þér munduð áreiðanlega tapa
því veðmáli. Ég komst að því að
hún hafði spurzt fyrir um flug-
ferðir“.
„Fari hún þá til fjandans. Ég vil
ekki heyra frekar á hana minnzt.
Við látum úr höfn strax þegar
vatnsgeymamir hafa verið fylltir.
Þú mátt fara“.
„Ég verð í klefa mínum. Þarf að
ganga frá'nokkrum bréfum. Ef þér
þurfið eitthvað á mér að halda ..“
„Allt í lagi“.
Gamli maðurinn sneri stólnum,
til merkis um að hann hefðj ekki
meira við ritara sinn að tala.
Hann lagðist út af á bálk sinn
og sötraði vískýblöndu. Hann varð
að finna einhverja viðhlítandi lausn
og það innan stundar. En tíminn
leið og hann fann enga leið út úr ó
göngunum. Það gilti einu frá hvaða
sjónarmiöi hann athugaði vandamál
ið, það virtist óleysanlegt.
Um fimmleytiö var lokið við aö
Anton Korff var í þungum þönk-
um þegar hann gekk inn í klefa
sinn. Ef Carl Richmond hafðist
ekkert að, var taflinu endanlega
lokið. Hilda hafði teflt svo djarft,
að þá kom hún ekki lengur til
greina. Og það var enginn tími til
að leita uppi aðra, sem gæti tekið
að sér hið erfiða hlutverk, sem
hann hafði þjálfað hana undir af
sömu kostgæfni og nákvæmni og
leikstjóri, sem valið hefur leikkonu
í vandasamasta aðalhlutverkið, er
hann veit að sjónleikurinn stendur
eða fellur með.
fylla vatnsgeyma skipsfns. Anton
Korff varð að beita sjálfan sig valdi
til að hafast ekkert að. Um borð
ríkti uggvænleg kyrrð.
Og þá gerðist það, að Carl Ric-
hmond lét kalla hann inn í klefa
sinn. Anton Korff létti ósegjanlega
þegar hann sá gamla manninn.
Hann hafði látiö klæða sig í sín
beztu föt og hélt á panamahatti í
keltu sér.
„Þú ferð meö mig til fundar við
ungfrú Meisner", sagði hann.
Ritarinn kom ekki með neina at-
hugasemd.
„Ég skal ná i bíl“, sagöi hann.
Furðu lostinn hélt hann upp á
þiljur. Skyndilega hafði málið snú-
izt eins og bezt varð á kosið. Að-
dáanlegt. Stúlkan hafði haft rétt
fyrir sér, er hún lék þénnan fífl-
djarfa léik. Gamli maðuriím vaf
að bogna. Það var ótrúlegt. Um
leið og hann lét undan síga, var
honum öllum lokið. Nú mundu þau
geta haft allt ráð hans í hendi sér.
Það lá við sjálft að Antoni Korff
væri torvelt að halda hinni kald-
ranalegu ró sinni.
Þaö reyndist ekki neitt áhlaupa
verk að koma hjólastólnum með
gamla manninum í upp á bílpall-
inn og njörva hann þar niður svo
að útilokaö væri að hann haggað-
ist.
Að sjálfsögðu komst Anton Korff
ekki hjá því að bjóða gamla mann
inum aö fara með honum. En hann
hafnaði því boði hans eindregið,
sem betur fór.
„Við komumst þetta aðstoðar-
laust“, sagði hann og kinkaði kolli
til bílstjórans. Svo barði hann staf
sínum ofan í bílpallinn til merkis
um að haldið skyldi af stað.
Enn einu sinni ók veitingastofu-
eigandinn til gistihússins. Carl
Richmond sat í hjólastól sínum
uppi á pallinum, lét hallast fram
á staf sinn og brosti; horfði fram
undan sér og virtist ekki taka hið
minnsta eftir umhverfinu. Þaö var
honum ærið umhugsunarefni, ef
svo kynni að fara, að hann yrði að
draga eilítið úr fyrirlitningu sinni
á mannfólkinu.
Kalla varð þrjá af starfsmönnum
gistihússins á vettvang til að leysa
hjólastólinn og koma honum, með
gamla manninum sitjandi í, niöur
af bílpallinum. Hann lét aka sér
inn í garðinn og beið þess þar í for
sælu undir pálmaviðartré, að Hilda
kæmi til móts við hann.
Hilda vildi hvorki vera of bráð
á sér, né láta gamla manninn bíða
of lengi. Hvort tveggja gat torveld
að henni sigurinn. Hún snyrti sig
vandlega, reyndi að láta ekki neitt
á óstyrk sínum bera, og þáð var
ekki annað að sjá heldur, en að
unga og glæsilega stúlkan, sem
gekk niður breiðu marmaraþrepin
til fundar við harðstjórann gamla,
hefði að öllu leyti fulkomið vald
yfir sér og skapi sínu.
Hann brosti, þegar hann sá hana
koma, og benti henni að taka sér
sæti.
Hún gætti þess vandlega að koma
ekki upp um tilfinningar sínar
með þeim fálmkenndu hreyfingum
sem konum eru hættulegastar, þeg
ar svo ber undir. Hún krosslagði
hendur rólega í skauti sér, gætti
þess að pilsið væri dregið niður
fyrir hnjákollana, eins og kvenleg
hæverska stóð til. Svipur hennar
var algerlega hlutlaus. Hún hafði
hugsaö sér að beita augnaráöinu
‘AS MY MOTHER AWP’ FATHEfc WATCHEF,
THEy SAW AUOTHEK SAILOE, BLACKAMCHAEL,
A HUSE MAH, COME TO HIS MATE'S FEFEHSE,
Copr. 1962 by Uniud F«;
Oti á miðjum sjó réöist skipstjórinn með
offorsi að eldri sjómanni, sem hafði af
slysni brugðið fæti fyrir hann.
Á meðan foreldrar mínir horfðu á þetta,
sáu þau annan sjómann Svarta-Michael stór
an og stæöilegan koma félaga sínum til hjálp
ar.
Skipstjórinn, sem var ofsareiður, dró upp
skammbyssu og miðaði að hinum uppreisna
gjama sjómanni.
fyrst og fremst sér til sigurs f
því einvígi, sem hún vissi fram-
undan.
„Gerið þér yöur grein fyrir því,
ungfrú Meisner, hvílik fyrirhöfn
það er fyrir mig að koma hingað til
að hafa tal af yður?“ hóf hann
máls.
„Mér þykir fyrir því, að þér
skylduð álíta þá fyrirhöfn óhjá-
kvæmilega", svaraöi hún.
Hörður Ólufsson
hæstaréttarlögmaður
löggiltur dómtúlkur
og skjalaþýðandi.
(enska).
Austurstræti 14
Símar 10332 35673
METZELER hjólbarðarnir oru þckkiir
fyrir gæði og endingu«
AðcÍns það bozta or nógu gott.
Sölusfaðir: HJÖLBARÐA-
&BENZ1NSALAN
v/Vitaforg. SjMI 23900
ALMENNA METZELER omboSiS
VERZLUNARFÉLAGIÐf
SKIPHOLT 15
SÍMI 10199
SÍÐUMÚLI 19
SÍMI 35553

la
■ ■
ignmgin
helzt
betur
meö
m
wketf
BÍanz-
larleslig
glans
hárlagningar-
vökva
NIIIDJÖIUIIKCOI*
ÍSLENZK ERLENDAVERZUJNARFÉLAQlÐtíF
FIAMUIDJIURITTINDI AMAHTt Mt