Vísir - 20.01.1968, Blaðsíða 4

☆
Adam Clayton Powell, blökku
mannaþingmaðurinn, er á góðri
leið með að blanda sér í ný deilu
efni og hneyksli. Um daginn hélt
hann tölu í háskólanum í Los
Angeles, en fyrir það fékk hann
greiddar næstiyn 30 þús. kr„ en
þegar hann yfirgaf borgina, stakk
hann af frá ógreiddum hótel-
reikning, sem hljóðaði upp á 10
þús. kr. Reikningurinn var sendur
a eftir honum, en hann hefur
ekki enn fengizt til þess að greiða
hann.
☆
Til eru dæmi þess, að skraf-
hreifni kvenna hafi komið eigin
mönnunum á kaldan klaka. Jam-
es Young er einn, sem nú er
heimilislaus, vegna þess að dóttir
hans var svo ræðin. Hann varð
að selja húsið sitt til þess að
greiða símareikninginn sem hljóð
aði upp á 1600 sterlingspund, en
hin tvituga dóttir hans hafði tal-
að 95 langsímtöl við mann sinn i
Alaska,

Hinsvegar er ungfrú Joyce
Jillson, leikkonan, sem nú hefur
tekið við hlutverki Miu Farrow
í sjónvarpsþáttum, sniðnum upp
úr bókinni Peyton Place, gott
dæmi um hagsýslu kvenna og hug
kvæmni í þeim efnum. Ungfrú
Jillson er nefnilega líka ögn
skrafhreifin og á mörg samtöl við
unnusta sinn, sem býr þó ekki
fjarri henni. Starfs þeirra vegna
geta þau þó ekki hitzt eins oft
og þau helzt vildu, en til þess að
spara simreikninginn, hafa þau
fengið sér sitt hvort ,Labb-Rabb“
tækið, og hafa þau dugað þeim
ágætlega.
Hver hefir sinn djöful
að draga
Þegar maður lítur í erlend
blöð, þá sést, að þar eins og
hér, eru ýmis vandamál til um-
ræðu, og sum valda áhyggjum,
og því er um rætt, hvemig við
skuli bregðast, áður en það er
um seinan. 1 erlendum blöðum
og timaritum hefur verið all-
mjög tíðrætt L-rn vaxandi
neyzlu deyfiiyfja, og ofnotkun
alls konar örvunariyfja.
Er ljóst að bessi mái eru tal-
in vera vaxandi vandamál, sér-
stakleg'i á meðal ungs fólks.
Fleiri og fieiri verða þessum
ófögnuði að bráð, og bykir ó-
hugnanlegt hversu margir úr
hópum irncs menntafólks
sökkva djúpt vegna neyzlu alls
konar eiturlyfja og örvandi
lyfja. Erfltt reyndist að sporna
við ófiégnuði hessum,
*•*••••••••••••••••••••
Sjö ára gamall sonur-
inn horfði á föður sinn
hrapa niður 40 metra
Fyrir neðan stóð fólk, stirðnað
af skelfingu, en Roy sjö ára gam
all var sá eini, sem hélt rósemi
sinni nokkurn veginn óskertri,
þegar faðir hans hrapaði niður 40
m fyrir ofan hann. Arthur Clark
son, 31 árs, hafði verið kominn
upp i 80 m hæð, eða næstum
upp á brún gamla skorsteins-
ins „Old Smokey“ í Waterford í
Lancashire í Englandi.
Roy litli er, þótt ungur sé, orS-
inn þaulvanur fjallgöngumaður
og hefur lagt margan tindinn und
ir fót. Hann byrjaði níu mánaða
gamall að klifra með föður sín-
um, sem reyndar þá bar hann í
bakpoka.
Þeir voru fyrir stuttu að æfa
sig undir að klífa upp einn af
bröttustu og torfærustu klettum
Englands og Rov var kominn
hálfa leiðina upp skorsteininn,
en faðir hans, sem klifra9i á und
an, var næstum kominn alla leið
upp skqrsteininn,' sem er lim 80
. m hár. Þá vildi slysið til.
— Þrír járnfleygar losnuðu og
ég hrapaði í tómið, en sem betur
fer hélt sá fjórði, sá þýðingar
mesti, sem líflínan var fest við
og hún stöðvaði mig, áður en ég
náði til jarðar. — sagði Clarkson
eldri eftir á, þegar hann skýrði
út fyrir fólki, hvað fvrir hafði
komið.
Clarkson yn'gri rak upp óp,
þegar hann sá föður sinn koma
niður á móti sér, en þetta ugg-
vænlega atvik hafði þó ekki
meiri áhrif á hann, en svo, að
hann sagði við föður sinn, þegar
þeir báöir voru komnir heilu ogu
höldnu niður á jörðina aftur.
— Pabbi! Af hverju fórum við
ekki alla leið upp?
t
Ekki hefur verið rætt um
þessi mál hérlendis að nokkru
ráði sem vandamáli, þar eð ekki
er taliö, að eiturlyf séu flutt
inn hingað svo aö nokkru nemi,
Hins vegar hefur t. d. komið i
fyrir, að við umferðaróhöpp hef
ur komið í ljós, að bifreiöar-
stjórar hafa verið undir áhrif-
um annarlegra lyfja, en ekki á-
fengis, án bess að aðrar skýr-
ingar hafi fylgt. Þótt ekki sé um
mörg slík tilfelli að ræða sem
betur fer, þá er vissulega á-
stæða til að vera á verði, því
að neyzla á örvandi lyfjum
gengur yfir eins og tízka, þvi
margt hið unga fólk, sem verð-
ur háð neyzlu alls konar iyfja,
telur það f fyrstu hættulaust, þó
reyndin verði oftast önnur síð-
ar, ef ekki er stefnt fyrir þá
hættu í tæka tí*.
Við höfum *orðið svo mikið
samneyti við aörar þjóðir, að
flest það, sem aðrar bjoö'ir t o
gott eða illt, berst b■
og minna. Þegar eitthvað það í
lifsháttum annarra, sem m'ð-
ur þykir, jafnvel svo, að stór-
hætta sé í fólgin heldur inn-
reið sína hér, þá er vissu-
lega tími til kominn fyrir okkur
að vera vel á verði ef ske
kynni, að einhver tiltækileg ráð
séu til að sporna við fæti.
Heilbrigðisyfirvöld og lög-
gæzla þurfa að vera sérstaklega
á verði, því að stórum hópi
fólks er hætt, þegar spennan
vegna ýmissa aðsteðiandi vanda
mála herjar á fólkið, og margir
reyna að slaka á sneijnunni með
þvi að flýja raunveruleikann
með aðstoð sefjándi lyfja. HraSk
og fallvaltleiki nútímaþjóðfé-
lagsins skana þann jaröveg með
al einstaklinganna, að hættan
vex.
Ýmislegt bendir til, að marg
ar hinar „stórborgarlegu" venj-
ur okkar séu ekki allar sem
menningarlegastar, en ekki er
hægt að tala um þjóöfélagslegt
vandamál, á meðan einungis er
um „slys“ fárra einstaklinga að
ræða, en um leið og fjöldinn
eykst og tizkan magnast þá er
vissulega tími tii kominn að
vera á varðbergi.
Ekki má heldur láta það
henda, að opinberir aðiiar, eins
og heilbrigðisyfirvöid og lög-
gæzla láti það henda að neita
of lengi að viðurkennar, að um
vandamál geti verið að ræða, og
sitji of lengi auðum höndum.
Þrándnr í Götu.