Vísir - 20.01.1968, Blaðsíða 12

12
V1 S IR . Laugardagur 20. janúar 1&88.
-diBasisaaiiaBaEB
KVIKKVNDASAGA. EFTIR
A 3- QOTHRIH 3r.
Lestin mjakaöist stöðugt ífjær.
ÁTJÁNDI KAFLI.
Brownie sat í söðli sínum á Nell-
ie og horföi á eftir lestinni. Dick
Summers reið á undan, vagn Fair-
manshjónanna var i fararbroddi.
Hjarðrekamir fóru siðastir með bú
peninginn, hrópuðu og hóuðu og
blístruðu og hleyptu hestum sínum
á meðan þeir voru að koma hópn-
um af stað.
Brownie reið upp að klettinum.
Sat um stund í söðlinum og virti
hann fyrir sér. Hann þóttist sjá að
það mætti klifra nokkuð hátt þar,
en þó með gát. Svo renndi hann sér
af baki og batt hryssuna við stofn á
grönnu tré, sem teygði sig upp úr
hávöxnu grasinu. Riffilinn sinn
lagði hann upp við klettinn, bjóst
ekki viö aö hann þyrfti á honum að
halda, auk þess sem hann mundi
torvelda honum uppgönguna. Hamr
inum hafði hann brugðiö undir belti
sér og hélt á meitlinum í annarri
hendinni
Uppgangan reyndist ekki eins auð
veld og sýndist neðanfrá Hann sá
brátt að han varð að viðhafa ítrustu
gætni. Minnast þess, að lyfta aldrei
brýnt fyrir honum, að iyfta aldrei
fæti fyrr en þeim sem í var staðið
hefði verið fundin örugg festa
Þegar hann hafði klifið nokkurn
spöl, kom hann á allbreiða syllu,
þar sem hann gat hvílt sig og blásið
mæðinni.Lestin mjakaðist stöðugt
fjær og nú var Dick gamli kominn
kippkorn á undan henni Dick var
auðþekktur, jafnvel langt aö, fyrir
það hvemig hann sat í söðli. Hins
vegar var Brownie ekki viss am
hverjir þeir tveir voru, sem riðu
honum nokkurn veginn samsiða.
Sennilega Botter og Davisworth,
eða kannski Insko. Vagnarmr voru
auðþekktir, bæði' voru tjöldin vfir
þeir ólík að lit og ýmiss önnur-ein
kenni, sem maður gat þó ekki gert
sér ljósa grein fyrir. Vagnar Fair-
mans fóru fyrstir, næst vagnar
Daughterys, sem báðir voru með
rauðu tjaldi, þá vagnar foreldra
hans, því næst vagnar Holdridge
eða Tadlocks, sem voru svo líkii,
að illt var að þekkja þá sundur.
Þanig virti hann þá fyrir sér, hvern
af öðrum, þaðan sem hann sat á
klettasillunni, þetta var eins konar
prófraun, hvort hann væri svo glögg
ur að hann þekkti alla vagnana,
hvern frá öðrum.
Hann brosti við þá hugsun, að
sennilega gæti hann þekkt vagna
McBees frá hinum, þótt hann iokaði
augunum. Hann vissi meira að segja
hvorum vagninum Mercy ók, jafn-
vel þaðan, sem hann sat, þekkti
hann skuggann af henni, þar sem
hún gekk meö vagninum sínum
léttum fjaðurmögnuðum skrefum
og hélt í taumana. Þegar hann lok-
aði augunum andartak, sá hann and
lit hennar ... munninn, sem sjald-
an mælti orð eða brosti, augun sem
sögðu meira og brostu oftar. Hann
spurði sjálfan sig hvort hún mundi
vera jafn heillandi fögur í augum
hinna, Higgins, Davisworth, Botters
og Moss, þeirra fullorðnu, sem voru
ókvæntir. Eða hinna, þeirra kvæntu
... til dæmis Macks, sem reynzt
hafði foreldrum hennar svo örlátur
og hjálpsamur dagana, sem dvalizt
var í virkinu? Nei, að sjálfsögðu
vakti hún ekki slíkar tilfinningar
hjá neinum öörum en honum, þess
ar tilfinningar, sem hann var stað
ráöinn f að halda leyndum fvrir öll
um, líka henni, unz tími væri kom-
inn til að tala.
Þegar tími væri til kominn ..
þegar komið væri til Oregon
Hann minntist orða föður síns, að
hann mætti ekki tefja lengi. Reis
upp af syllunni og bjóst til að klifra
dálítið hærra. Þá kom hann auga
á einhverja hreyfingu í hávöxnu
grasinu skammt frá klettinum og
um leið sá hann að hryssan sperrti
eyrun. Honum brá. Voru kannski
Indíánar aö laumast að ... og hvað
átti hann til bragðs að taka, ef svo
væri? Það þyrmdi yfir hann af
hræðslu og köldum svita sló út á
enni hans Viðvörun föður hans ætl
aði þá að reynast orð að sönnu ...
Hann sá loðinn haus gægjast upp
úr grasinu, loðinn haus með star-
andi augum. Rock gamli... Brown-
ie rak upp hlátur. Aldrei hafði hann
orðið fegnari, fannst honum, mest
langaði hann tii að klifra niður og
vefja hundinn öirmum, svo feginn
varö hann. Um leið blygöaðist hann
sín sárlega fyrir ástæðulausan ótta
sinn. Hann var þá ekki meiri bógur
en þetta, þegar á reyndi.
Rock gamli starði á hann um
hrið. Tók síðan að klöngrast upp
klettinn, þótt gamall væri og stirð
ur. Brownie klifraði niður af sill-
unni til móts við hann og talaði til
hans hvatningarorðum. „Jæja karl-
inn... heldurðu að þú komist
þetta.. .. Bíddu, nú skal ég hjálpa
þér, gamli minn. Svona ... já, þú
ert ekki eins hrumur og halda
mætti .... “
Þegar hann hafði komiö hundin-
um upp á sylluna, klifraði hann
sjálfur dálítið hærra, unz hann fann
sæmilega sléttan flöt, hærra og til
hliðar við nöfn hinna leiðangurs-
mannanna. Hann þreif áhöldin og
tók strax til við ag höggva. Steinn
inn var harðari undir meitilegginni,
en hann hafði gert ráð fyrir, en
hann kepptist við, þangað til hann
verkjaði í handlegginn og varö að
taka sér hvíld. Svo tók hann aftur
til óspilltra málanna. Nú fannst hon
um allt öruggara, þegar hann hafði
hundinn hjá sér og var ekki einn
lengur.
Innan stundar stóð hans eigiö
nafn þarna óafmáanlega meitlað í
bergið. Brownie tók sér stutta hvíld
strauk steinsvarfið af meitilegginni
og virti fyrir sér verkið. Og svo tók
hann til aftur og hjó nafn hennar lít
ið eitt neðar.
Og nú sóttist honum verkið ekki
eins vel og áður. Hann vandaði sig
hálfu meira við nafn hennar en sitt
eigið. Var þér farið að þykja svona
innilega vænt um mig strax þá,
spurði hún, þegar þau áttu leið hér
um mörgum, mörgum árum síðar,
og sá sér til mikillar undrunar nafn
sitt meitlað í klettinn hjá nafni hans
Og hann svaraði ekki, en brosti lít-
iö eitt. Þá hló hún. Ég vissi það
alltaf, sagði hún, auövitað vissi ég
það.... Heldurðu kannski að ég
hafi ekki vitað til hvers þú drógst
aftur úr lestinni, þegar við lögðum
af stað? Jú vinur minn, ég fór
nærri um það. Og hvað þetta er
vel meitlaö ...
Hamarslögin dundu á afláts á
meitlinum. Rock gamli var lagstur
fyrir á syllunni, en gaf Bro;nie þó
auga við og við. „Bíddu rólegur,
karlinn“, tautaði Brownie, „þessu
fer nú að verða lokið. Það dugar
ekki að kasta til þess höndunum,
sem á að standa um aldur og ævi,
þú skilur það.“
Hann hvíldi handlegginn andar-
tak. Hvað skyldi leiöangursfólkið
segja, ef þaö vissi hvað hann hafð
ist að. Sennilega mundi það yppta
öxlum og glotta, hugsa sem svo,
að þetta væri ekki annað en það
sem drengjum á hans aldri dytti í
hug, ekki nein alvara. Það mundi
komast að raun um annað síðar. Og
hvað skyldu foreldrar hans segja?
„Þetta er okkar leyndarmál, Rock
gamli“, sagði hann við hundinn og
hjó af kappi. „Þaö veit það enginn
nema við. Hvað segir þú annars um
þetta karlinn?"
Og Rock gamli dillaði skottinu til
samþykkis, þar sem hann lá fram á
lappirnar á syllunni fyrir neðan, og
fylgdist með öðru auganu með starfi
Browies.
Þeir vissu þetta einir, hann og
Rock gamli, og ef til vill veittu
fuglamir því athygli, sem þama
Róðið
hifanum
sjólf
með ....
MeS BRAUKMANN hitastilli á
hvorjum ofni getið þér sjólf ókveð-
ið hitastig hvers herbergis —
BRAUKMANN sjálfvirkan hitastilli
dr hægt að setja beint á ofninn
eða hvar sem er á vegg i 2ja m.
fjarlægð frá ofni
Sparið hitakostnað og aukið vel-
liðan yðar
BRAUKMANN er sérstaklega hent-
ugur á hitaveitusvæði
SÍMI 24133 SKIPHOLT 15
vom á flögri. Og Mercy McBee —
það fór að minnsta kosti ekki hjá
því, að hún gæti sér til um hvers
vegna hann hafði orðið eftir af lest-
inni.
Nú er rétti tíminn til að láta|
munstra hjólbarðann upp fyrir.j
vetraraksturinn með SNJÓ-(
MUNSTRI.
Neglum einnig allar tegundir
snjódekkja fneð finnsku snjó-
nöglunum. Fullkomin hjólbarða
þjónusta.
Opið frá kl. 8—24, 7 daga
vikunnar.
Hjólbarða-
þjónustan
Vitatorgi
Sími 14113.
Þvílík stúlka — með allan þrótt og að eldast — ég yrði raunverulega feginn „Beth, ertu tilbúin? — Beth!“
gleði æskunnar. Ég hlýt að vera farinn að vita hana lagða af stað heim. „Oh, við skulum hætta þejssum Ieikara-
skap.“
IIÖRÐUR EIMRSSON
HÉRAÐSDÓMSLÖGMAÐUR
MflFMTOIiVCSSKUIFSTOFA
Blönduhlfð 1 — sum 2U972.
Sölubörn ósknst
Hafið samband við
afgreiðsluna
Hverfisgötu 55.
VÍSIR