Bókasafnið - 01.04.1992, Blaðsíða 55

Bókavörðurinn og ræningjarnir
smásaga eftir Margaret Mahy
Dag nokkurn var fallega bókaverðinum, Heiðbjörtu
Gullregni, rænt af slæmum ræningjaflokki. Hún hafði
verið í gönguferð í skóginum í útjaðri þorpsins þegar
ræningjarnir réðust að henni og námu hana á brott með
sér.
„Af hverju eru þið að ræna mér?“ spurði hún kuldalega.
„Eg á hvorki ríka vini né ættingja. I raun er ég munaðar-
leysingi og á hvergi heima nema á bókasafninu."
„Það er einmitt lóðið,“ sagði Ræningjahöfðinginn.
„Bæjarstjórnin vill áreiðanlega mikið til vinna að fá þig
aftur. Allir vita að bókasafnið er gagnslaust án þín.“
Þetta var að sjálfsögðu hverju orði sannara því ungfrú
Heiðbjört hafði lyklavöldin að bókasafninu.
„Ég verð samt að vara ykkur við,“ sagði hún. „Ég eyddi
helginni með vinkonu minni sem á fjóra litla drengi. Allir
á heimilinu voru með mislinga.“
„Það gerir ekkert til,“ sagði Ræningjahöfðinginn. „Ég
er búinn að fá þá!“
„En ekki ég!“ sagði ræninginn sem næstur stóð og hinir
ræningjarnir litu á ungfrú Heiðbjörtu með áhyggjusvip.
Enginn þeirra hafði fengið þennan hræðilega sjúkdóm,
mislinga.
Þegar beiðni um lausnargjald fyrir bókavörðinn barst
bæjarstjórninni urðu miklar umræður um málið. Allir
vildu vera vissir um að rétt væri að málum staðið.
„Undir hvaða gjaldalið kemur lausnargjald fyrir bóka-
verði?“ spurði einn sveitarstjórnarmanna. „Fellur það
undir starfsmannahald eða á greiðslan að koma úr rnenn-
ingarmálasjóðnum?"
„Menningarmálanefndin kemur saman eftir hálfan
mánuð,“ mælti bæjarstjórinn. „Ég mæli með því að við
vísurn málinu til hennar."
En löngu áður en til þess kom höfðu allir ræningjarnir
(nema Ræningjahöfðinginn) fengið mislinga. Fyrst urðu
þeir allir mjög skapillir og rauðnefjaðir og sugu sífellt upp
í nefið.
„Ég held að heitt bað gæti komið mislingunum út,“
sagði ungfrú Heiðbjört og var hugsi. „Bara að ég væri
núna í bókasafninu mínu þá gæti ég flett upp á mislingum í
Handbók um heimahjiikrun“.
Ræningjahöfðinginn leit áhyggjufullur á flokkinn sinn.
„Ertu viss um að þetta séu mislingar?" spurði hann.
„Það er mjög lítilfjörleg veiki fyrir ræningjaflokk. Surnir
líta betur út dálítið doppóttir en það er skelfileg tilhugsun
fyrir ræningja. Hver gæti tekið doppóttan ræningja alvar-
lega?“
„Það er ekki skylda bókavarða að taka ræningja alvar-
lega, hvort sem þeir eru doppóttir eða ekki,“ rnælti ungfrú
Heiðbjört þóttafull. „Það verða ekki farnar neinar ráns-
ferðir fyrr en ræningjarnir eru komir yfir það versta. Þeir
eru nú í sóttkví. Þú vilt þó líklega ekki taka á þig ábyrgð á
því að dreifa mislingunum urn allt, eða hvað?“
Ræningjahöfðinginn stundi við.
„Ef þú leyfir,“ bætti hún við, „skal ég fara í bókasafnið
og fá lánaða Handbók um heimahjúkrun. I þessari ómet-
anlegu bók get ég fundið ráð til að létta þjáningar allra
félaga þinna. Að sjálfsögðu get ég aðeins fengið hana
lánaða í eina viku. Þetta er nefnilega sérstök handbók, þú
skilur!“
Þjáningarstunur ræningjanna, sem voru nú þungt
haldnir af mislingunum, voru meira en Ræningjahöfðing-
inn þoldi.
„Allt í lagi,“ sagði hann. „Þú mátt fara og ná í þessa bók
og við hættum við ránið á þér um tíma. En þetta er bara til
bráðabirgða."
Eftir skamma stund kom ungfrú Heiðbjört aftur með
nokkrar bækur.
„Heitt bað flýtir fyrir útbrotunum!“ las hún skilmerki-
lega. „Þá verður að myrkva hellinn og þið megið ekki lesa
og ekki spila á spil. Þið verðir að fara varlega með augun
rneðan þið eruð með mislingana."
Ræningjunum leiddist hræðilega að liggja svona í
myrkvuðum hellinum. Ungfrú Heiðbjört mældi þá og
spurði hvort þeir væru með hlustarverk.
„Það er mikilvægt að ykkur verði ekki kalt,“ sagði hún
við þá og vafði teppi svo fast utan um þá að þeir máttu sig
varla hræra. „Til að stytta ykkur stundir skal ég lesa fyrir
ykkur. Jæja, hvað eru þið búnir að lesa?“
Ræningjarnir höfðu ekki lesið nokkurn skapaðan hlut.
Þeir voru næstum ólæsir. „Allt í lagi,“ sagði ungfrú Heið-
Ræningjarnir hlustuðu af athygli og Ræningjahöfðinginn líka þótt hann væri að sjóða kjötsúpu.
55