Dagblaðið Vísir - DV - 21.05.1983, Blaðsíða 20

20
DV. LAUGARDAGUR 21. MAÍ 1983.
Sérstæð sakamál
Sérstæð sakamál
Sérstæð sakamál
Giillfuglinn var ehhi
ætlaður hermanninum
Melilla er falleg og lífleg hafnarborg
í Marokkó. Þetta er dæmigerð arabísk
hafnarborg þar sem götumar iöa af
ösnum með klyfjar, konum með blæjur
og sölumönnum sem liggur hátt róm-
ur. En einbýlishúsin í úthverfunum
hafa yfir sér spænskt yfirbragð, hvít
kuldaleg hús með veröndum og súlna-
göngum. Því enda þótt borgin sé
marokkönsk þá tilheyrir hún Spáni.
Litríkur runnagróður teygir sig upp
eftir húsveggjunum og á kvöldin legg-
ur höfugan blómailminn yfir borgina.
En mitt í þessari fegurð standa her-
búðir spænsku útlendingaherdeildar-
innar eins og ljótt sár. Þær em ljótar
útlits þessar búðir sem eru aðsetur
hranalegra harðjaxla sem enginn í
MelilU kærir sig um að fá upp á móti
sér.
Kvöld eitt í september 1965 stóðu
tveir af liðsmönnum útlendingaher-
deildarinnar við hliö herbúðanna og
biöu eftir einum félaga sínum. Pedro
Rullan kom gangandi rólega að hlið-
inu. Að venju var ætlunin að fara niður
að höfninni, sitja á kránum, dansa og
eltast viðkvenfólk.
Ástfanginn
hermaður
En Pedro Rullan vildi ekki koma
með að þessu sinni. Hann brosti bara
til félaga sinna. Þaö var blíðlegt
dreymandi bros sem þeim fannst ekki
hæfa þessum hranalega hermanni.
Þeir litu á hann fullir gmnsemdar.
„Ég er viss um að hann er orðinn
ástfanginn,” sagði José, annar félaga
hans, skyndilega. „Líttu á hann. Hann
er með einhverri stúlku sem hann ætl-
ar að fara með. Það er þess vegna sem
hann ætlar að svíkja okkur.”
Roði kom fram í kinnar Pedro
Rullans þannig aö jafnvel brúnleit og
grófgerö andlitshúðin gat ekki leynt
því. Hann gat ekki annaö en játað fyrir
félögum sínum að hann væri í raun og
veru ástfanginn. Þetta kvöld ætlaöi
hann í kvikmyndahús með sinni heitt-
elskuðu, sagði hann.
Pedro Rullan sagði félögum sínum
einnig hver þessi stúlka væri. Hún hét
María Cortes, 18 ára gömul, og bjó í
stóru húsi sem stóð við herbúðir út-
lendingaherdeildarinnar. Hún var
dóttir lögreglustjóra borgarinnar. A
hverju kvöldi sáu hermennirnir, sem
stóðu vakt, hana ganga um í garöinum
við húsið sem var umgirt hárri, sterk-
legri járnrimlagirðingu. Vegna þess
hve faöir hennar var auöugur kölluöu
hermennimir hana gullfuglinn.
Juan og José, félagar Pedro Rullan,
ráku upp stór augu þegar þeir heyröu
þetta.
„Hvernig í fjandanum tókst þér að
ná í hana?” spurði Juan. „Faðir henn-
ar er sá siöavandasti í borginni og hún
hefur ekki einu sinni fengið leyfi til að
fara í göngutúr með óbreyttum her-
manni. Fram til þessa hefur þaö að
minnsta kosti þurft að vera liðþjálfi til
þess að faðir hennar gæfi leyfi sitt. En
þá hefur líka alltaf verið með henni
fylgdarkona. Margir okkar hafa reynt
þetta, enmeð litlum árangri.”
„Okei, þá er ég semsé sá fyrsti,”
sagði Pedro Rullan og brosti hóglát-
lega. „En skemmtið ykkur vel dreng-
ir.”
Ást í gegnum
járnrimlana
Juan og José lögöu af stað gangandi í
áttina að miðborginni en Pedro gekk
áleiðis að járngirðingunni sem var um-
hverfis heimili hans heittelskuðu,
íklæddur hreinum og nýpressuðum
einkennisbúningi. En Pedro Rullan
haföi logið aö félögum sínum. Hann
hafði aldrei farið í kvikmyndahús með
Maríu Cortes. Hann hafði heldur aldrei
farið meö henni í gönguferð.
Það var hins vegar rétt að Pedro og
María voru ástfangin hvort af öðru.
Þau kvöld sem hann var í leyfi hittust
þau — en voru hvort sínum megin við
járnrimlana umhverfis húsið. Hún var
fyrir innan en hann fyrir utan. Þannig
stóðu þau í skugganum af stóru tré,
héldust í hendur og hvísluðust á ástúð-
legum orðum.
Þau voru mjög ólík, María og Pedro.
Hún var ung og óreynd og gat á engan
hátt talist bráðþroska. Hún var einnig
mjög rómantísk og saklaus. Hann var
35 ára harðjaxl sem var með mikla
lífsreynsluaðbaki.
Á sínum yngri árum lagði hann
stund á sjómennsku og sigldi á Suður-
Ameríku. Síðar hætti hann til sjós og
gerðist hafnarverkamaður í
Barcelona. En þegar kærasta hans
sást daðra viö einn kunningja hans
varð hann óöur af afbrýðisemi og drap
þau bæði. Til aö sleppa undan refsingu
skráði hann sig í spænsku útlendinga-
herdeildina undir fölsku nafni. Þegar
hér var komið sögu hafði hann gegnt
herþjónustu í sex ár í Spænsku-Sahara
og barist við ættflokka í eyðimörkinni.
Ef til vill var þaö einmitt vegna þess
hversu harðneskjulegur Pedro var að
María hafði oröiö ástfangin af honum.
Þaö má einnig vel ímynda sér að þegar
Pedro var með Maríu hafi hann verið
ööru vísi í háttum en þegar hann var
innan um félaga sína í herbúðunum.
Hann var bæði blíður og rómantískur
og barmikla umhyggju fyrirhenni.
Þetta kvöld beið María hans við tréð
eins og venja var. Hún stakk báðum
höndum sínum á milli jámrimlanna og
hann greip þær og þrýsti brennandi
kossum á handarbökin. Svo tróð hann
höndunum inn fyrir girðinguna og
strauk henni blíðlega um vangann.
„Eg hef saknað þín. Mig dreymdi um
þig í nótt,” andvarpaöi María.
,JVIig dreymdi líka um þig,” sagði
Pedro. „Mig dreymdi að ég kæmi í
heimsókn til þín í herbergið þitt. ”
, ,Nei, segðu þetta ekki,” sagði María
óttaslegin. „Við megum ekki tala um

.

María Cortes, 18 ára gömul, var kölluð gullfuglinn vegna þess hve faðir
hennar var auðugur. Faðirinn vildi ekki gifta dóttur sina einhverjum
óbreyttum hermanni.
Pedro fíullan átti vafasama fortið að baki. Þessi mynd var tekin af honum þar sem hann sýnir sárið sem
hann fékk i viðureigninni við lögreglustjórann.
svona hluti. Um þetta getur okkur
aöeins dreymt. En ég á líka mina
drauma.”
Lögreglustjóri skerst
f leikinn
Þannig voru þau búin að hvíslast á í
hálfa klukkustund þegar skyndilega
heyrðist þrumandi rödd að baki þeim:
„I nafni heilagrar guðsmóður, hvað er
aðgerasthér?”
Þau kipptu að sér höndunum og hörf-
uðu frá girðingunni. Aö baki þeim stóð
faðir Maríu, Hector Cortes lögreglu-
stjóri, eldrauður í andlitinu og titraði
af reiði. Hann hafði verið á kvöldgöngu
um garðinn og heyrt hvísliö á bak við
tréð.
Hector Cortes skipaöi dóttur sinni
með miklum fyrirgangi að snáfa aftur
inn í húsiö. María féll saman grátandi
og baö föður sinn fyrirgefningar. En
hann lét sem hann heyrði ekki í henni
en tilkynnti að héðan í frá skyldi hún
aðeins fá leyfi til aö ganga um í garðin-
um á bak við húsið en ekki fyrir fram-
an það. Þegar hún var horfin sneri
hann sér aö Pedro, þessum óbreytta
henmanni sem honum fannst greini-
lega vonbiöill ósamboðinn dóttur hans.
Pedro stóð sem lamaður fyrir framan
hann.
„Þú, hermannsræfill. Hvemig
vogaröu þér aö snerta viö dóttur
minni? Eg skal sjá um aö þú fáir að
dúsa í einangruninni ef þú reynir þetta
aftur,” öskraöi lögreglustjórinn. Þeir
voru ekki margir sem þorðu að tala
með þessum hætti við liðsmenn útlend-
ingaherdeildarinnar. En Cortes vissi
um vald sitt.
Þegar Pedro hengslaðist burt frá
giröingunni lofaði hann sjálfum sér því
að hann myndi sjá Maríu aftur. En
þegar hann athugaði málið betur
næsta dag sá hann aö eini staðurinn,
sem hann sá inn í bakgarö lögreglu-
stjórans frá, var fangelsi herbúðanna.
Það varð töluvert áfall þegar hann
uppgötvaöi þaö. En hann var ekki lengi
aötakasína ákvörðun.
Frelsinu fórnað
fyrir ástina
Þetta sama kvöld, þegar liðþjálfinn
gaf honum skipun, þá yppti Pedro
aðeins öxlum og lét sem hann hefði
ekki heyrt neitt. Þegar skipunin var
endurtekin svaraöi hann með hortug-
heitum og gekk á braut. Hann var þeg-
ar handtekinn fyrir agabrot og næsta
dag var hann dæmdur í 56 daga vist í
fangelsinu. Þaðan sá hann Maríu
koma út úr húsinu í aðeins 50 metra
fjarlægð. Hann flautaði og hún leit upp
og vinkaði.
Þaö var of langt á milli þeirra til að
þau gætu talað saman og ekki þorðu
þau að hrópa af ótta við föður hennar.
Þess í staö veifuðu þau hvort ööru,
sendu fingurkossa og reyndu að gera
sig skiljanleg með handapati. Pedro
fannst sem hann svifi á rósrauðu skýi
svo hamingusamur var hann. Félagar
hans í fangelsinu komust ekki hjá því
að verða vitni að þessum rómantísku
boðskiptum. En af tillitssemi héldu
þeir sig frá gluggunum á meðan.
Þannig liöu þessir 56 dagar með 20
mínútna fjarskiptum á hverju kvöldi.
En sama dag og Pedro var sleppt út
aftur henti hann steini í gegnum
glugga á mötuneytinu í herbúðunum.
Hann var umsvifalaust dæmdur í aðra
56 daga fangelsisvist.
Nokkrum vikum síðar sagði Pedro
uppnuminn við klefafélaga sína:
„Þetta hefur verið ómaksins virði. Nú
gefur María mér vísbendingu um að
hún vilji giftast mér. Hún grípur alltaf
um baugfingurinn og beinir honum í