Þjóðviljinn - 23.12.1964, Blaðsíða 59

A einhvern hátt verð ég fið
eySa jólakvöldinu.
AÐ ER EKKI langur tími
liðinn írá þvi ég sat í sól-
skininu og nú er kolniðamyrk-
ur. Eitt andartak dettur mér í
hug að fara og safna saman
þurru grasi í bambusrjóðrinu,
en gef það upp á bátinn þeg-
ar í stað. Ég hefði átt að gera
það fyrr, en nú er komið
myrkur. Sólarlagið hafði tekið
hug minn fanginn. Guð minn
góður, hve það er fagurt. Það
skiptir heldur ekki máli, hvort
ég fæ mat í kvöld eða ekki.
Enginn má ganga svangur til
sængur á jólanótt, er sagt
heima. En ég get farið að
sofa. Vissulega get ég það. Ég
get gert hvað sem ég vil. Hinir
hljóta að vera komnir af fjalli
og komnir heim: Nú sitja þeir
í Shiengrai og halda jólin há-
tíðleg. „En það bar til um
þessar mundir þá er Kyrení-
us var landstjóri á Sýr-
landi...” Hvar stendur þetta?
Hjá Matteusi? Nei, það getur
ekki verið, það var hann, sem
skrifaði að Jósef hefði haft í
hyggju að stinga af frá Mar-
íu þegar hann vissi að hún
var ólétt. Markús er það held-
ur ekki, held ég, það hefði
ekki verið samboðið virðingu
hans að styðja „að fóstur henn-
ar er af heilögum anda get-
iö”. Það var einmitt þetta at-
riði, sem fékk mig fyrst til að
efast. Það var vegna töflu um
meðgöngutíma dýra er birtist
I bændaalmanakinu: Hestar 336
dagar, kýr 280, konur 277 ...
Og svo reikna ég. Það voru
277 dagar frá boðunardegi
Maríu til jólakvölds. Já, þá
hiýtur það að vera Lúkas. Jú,
Lúkas er það. Það sem stend-
ur skrifað hjá guðspjallamann-
inum Lúkasi f öðrum kapítula:
„og friður á jörðu með þeim
mönnum, sem hann hefur vel-
þóknun á”. Guð veit hvað
hann átti við með þessu: mönn-
um, sem hann hefur velþókn-
un á.
Ú SÁTU HINIR og gerðu sér
glaðan dag með steik og rauð-
víni í Shiengrai, — allan dag-
inn hef ég setið og hugsað um
félaga mfna þá Strit og Mays-
en. Hvernig líðut þeim nú?
Auðvitað veit ég að þeim lfður
vel. Þeir halda jólin hátíðleg
með góðu fólki f Bankok. Nú
sitja þeir með gæsasteik, rauð-
kál, möndlukökur, kertaljós og
jólagreni, sem komið hefur
með flugvélum SAS. Rauðvfn-
ið, sem þeir drekka, ætluðum
við að drekka hér. Af hverju
flýttu þeir sér svona niður.
Ætli það hafi verið hugsunin
um rauðvfnið, er rak á eftir
þeim? Tilfinningasemi, jóla-
kvöldstilfinningasemi gagnvart
góðum mat og þægindum? Guð
hjálpi oss! Var ég orðinn til-
finningasamur? Tilfinninga-
samur? Var ég það?
Nú er ég víst neyddur til
þess að éta hafragrjón. Ég
fæ vfst aldrei bölvaðan eldinn
til að lifa. Hafragrjón! — Já,
þau hafa þeir ekki tekið með
sér ofan eftir í misgripum, en
á hinn bóginn gleymt allri
þurrmjólkinni. Ef ég nú bryti
súkkulaði niður f smábita og
eetti þá út í sjóðandi mjólk,
gæti það ef til vill orðið að
kakói. Þetta er nú nokkurs
konar afmælisdagur. En til
til þess þarf líka eld.
Ef ég hefði ekki sagt nei
við höfðingjann. Hann hafði
verið svo vingjarnlegur að
koma til mín og gefa mér í
skyn, „að það væri ekki gott
fyrir mann að vera einn”. Hann
kom eins og guð almáttugur og
sagði: „Ég mun fá þér fylgi-
konu”. Hann hafði dóttur sína
með sér. „Þú getur haft hana
eins lengi og þú vilt dvelja
með okkur”. Hún er vel af
guði gerð, liðlega vaxin, grönn,
falleg, en af henni er stæ’kur
þefur af svita og óhreinindum.
Það er af þeim öllum. Þær þvo
sér aldrei, þvf að þær halda
að annars muni sálin yfirgefa
Ifkamann. Hún brosti til mfn
iósrauðum vörum. Ef hún hefði
aðeins verið hrein, þá hefði
ég ef til vill gleymt að ég var
giftur og þá hefði ég nú haft
eld — og mat.
JÁ ÉG BOÐA yður mikinn
fögnuð .......1 Ég hef geymt
kjötbita til kvöldsins, nei, tvo.
Kjöt og baunir. Nei, engar
baunir 1 kvöld. En kjöt og
karrý, sterkt til þess að taka
bragðið af hrísgrjónunum.
Þau eiga að vera heilnæm,
þessi sérstöku rauðu hrísgrjón,
vítamín-rík, en þau eru vond
á bragðið þó ekki sé meira
sagt. Það versta er að ég get
heldur ekki fengið kaffi.
Jósef og María fengu ekki
gæsasteik og rauðvín. Ef til
vill dálítið af víni og köld
hrísgrjón. María drakk heldur
ekki kaffi eftir barnsburðinn
með ljósmóðurinni.
Aður en ég veit af sit ég
og syng Heims um ból, helg
eru jól, eins og Mahalia Jack-
son. Guð minn góður hvað
maður verður angurvær, f stað
þess að sitja við Jólatré og
láta sér líða vel, sat ég hér
og gat ekki fengið eldinn til
að -lifa. Kertaljós og barns
sálir, enginn svangur f rúmið,
jól hinna einstæðu og fram-
takssamar kerlingar, sem snú-
ast f kringum lúsuga flækinga
og einmana gamalt fólk, sem
er bundið við hjólastól eða
rúm og útvarpið, sem tilkynn-
ir: „Þ!ð skuluð ekki vera sorg-
bitin, þið skuluð ekki vera
einmana. Við erum hjá ykkur.
Miklir listamenn fóma jóla-
kvöldinu fyrir ykkur.”
Manni verður flökurt af
öllu þessu.
Matur einu sinni á ári, sæl-
gæti, englar, hálmkörfur og
jólasveinar og kertaljós á
prestsetrinu.
G HEF GLEYMT hvar ég er
staddur, gleymt að ég er
alltaf undir eftirliti. Alveg
eins og þegar ég sat í fang-
elsinu og fangavörðurinn kom
með stuttu millibili og gægð-
ist inn um gatið á hurðinni.
Þá söng ég „Nobody knows
the troúbles I‘ve' seen”. Varð-
maðurinn reif upp hurðina og
kom þjótandi inn og spurði,
hvort ég væri veikur. Nú heyri
ég þrusk f Gohrfólkinu á bak
við bambusvegginn og það
rennur upp fyrir mér að ég
sit inni í dimmum kofa í frum-
skóginum. hvort hann er f La-
os, Thailandi eða Burma, það
veit enginn. Það er jólakvöld
og ég fæ ekki eldinn til að
lifa. Þeir hafa áreiðanlega
skilið söng minn, sem upphaf
á einhverri helgiathöfn. Eng-
inn þeirra heldur að ég sé
veikur. Þeir búast frekar við
að á hverri stundu hefji ég
dans á bambusgólfinu. Ég hef
oft hugsað um, hvort þeir sjái
í myrkri eins og kettir.
Nú kemur einhver við bamb-
ustjaldið. Ég sit grafkyrr og
hlusta, án þess að snúa mér
við. Nú er tjaldið dregið til
hliðar og logandi viðartág er
kastað að eldstæðinu. Ég legrst
á hné og legg fleiri tágar yfir
eldinn og blæs og blæs, eins
og ég hef séð snáðana f þorp-
inu gera. Askan rýkur upp og
leggst eins og ský um kofann,
yfir hrísgrjónin og opnar nið-
ursuðudósirnar. Ég er svo nið-
ursokkinn f starfið að ég tek
ekki eftir þvf, að Ah Röh kem-
ur inn og se?t við hlið mér.
Þegar ég lit upp mæti ég bros-
andi augum hans. Hann tekur
bambusrör, stingur því á milli
glæðanna og blæs. Innan
stundar logar eldurinn glatt.
Ég vildi gjarnan Iíta 1 skfn-
andi augu Mayitas f kvöld. —
Ah Röh situr og blaðar í
teikningunum mínum. Við og
við lítur hann upp og hlær
með skfnandi augum. Ég verð
að !áta mér nægja skfnandi
augu hans í kvöld. Það er
þægilegt að hafa hann nálægt
sér. Ég vildi gjarnan þakka
honum, en f Gohrmálinu er
ekkert orð til vfir þakklæti.
H RÖH situr andspænis mér
brosir og hlær. Hann vænt-
ir ekki þakklætis. Hann veit
ekkert um „Frið á jörðu”. Ég
kem frá hinum kristna heimi,
eem búið heíur við styrjaldir
eða f skugga styrjalda, eins
Framhald á bls. 60.