Þjóðviljinn - 20.10.1985, Blaðsíða 15
horft er til þeirra framfara, sem
orðið hafa hér á öllum sviðum
síðan um aldamót. Ég man eftir
hlóðaeldhúsunum. Síðan komu
kolaeldavélar, gaseldavélar og
svo rafmagnseldavélar. Ég man
eftir því þegar fyrstu olíulamp-
arnir komu og 3-4 pottar af olíu
þurftu að endast yfir árið. Eða þá
breytingarnar á húsakynnum frá
þröngum, dimmum og loft-
lausum torfbæjum til reisulegra,
nýtísku húsakynna, þótt þeirra
fái því miður eícki allir notið. Við|
höfum fengið síma, útvarp, sjón-:
varp, rafmagn, hitaveitur, bíla,
eigin skip, flugvélar, stjórnarf-
arslegt frelsi og þannig mætti
endalaust áfram telja. Allt þetta
hefur orðið að veruleika síðan ég
var krakki í Vestmannaeyjum. A
fjórum aldarfimmtungum höfum
við stokkið aftan úr grárri forn-
eskju. Mér finnst þetta skyldara
byltingu en þróun.
En svona hraðfara breytingar
kosta auðvitað sitt. Við erum
skuldunum vafin upp fyrir haus.
Stundum hvarflar að manni hvort
ekki hefði verið hyggilegra að
fara hægar í sakirnar með sumt.
Það er manni mest virði, sem
maður þarf að hafa nokkuð fyrir
að öðlast. Og skuldirnar verða að
greiðast þó svo að við sýnumst
ætla framtíðinni að sjá um það
fremur en okkur sjálfbm.
Baráttunni er
ekki lokið
- Er það ekki rétt munað hjá
mér, að þú hafír haft opinber af-
skipti af stjórnmálum hér á árum
áður?
- Ég veit nú ekki hvort rétt er
að orða þannig. En það voru
hörð átök í pólitíkinni í
Vestmannaeyjum þegar ég átti
heima þar. Jón Rafnsson var þar
þá í fylkingarbrjósti verkafólks
og sjómanna. Ég hreifst mjög af
eldmóði hans og baráttuþreki.
Seinna starfaði ég í Kvenfélagi
sósíalista m.a. með skörungum
eins og Helgu Rafnsdóttur og
Margréti Ottósdóttur. Mér sveið
mjög í augu margháttað misrétti í
þjóðfélaginu og var bæði ljúft og
skylt að standa við hlið þeirra,
sem undir högg áttu að sækja. Og
þrátt fyrir allar framfarimar fer
því fjarri að ranglætinu og mis-
réttinu hafi verið útrýmt. Þess-
vegna hlýtur og verður baráttan
að halda áfram, þótt níræð kona
verði, af eðlilegum ástæðum, að
una því að standa bara álengdar.
Ég missti minn góða mann árið
1975. En ég þarf ekki að kvarta
yfir mínu hlutskipti. Ég gat sinnt
mínum áhugamálum á meðan
dagur var á lofti til þess. Og nú lifi
ég eins og blómi í eggi hjá mínu
fólki.
-mhg
Sunnudagur 20. október 1985 ÞJÓÐVILJINN - SIÐA 15