Dagblaðið Vísir - DV - 10.05.1997, Blaðsíða 22

Þegar Karin Kölling vaknaði rétti
hún handlegginn til hliðar til að
þreifa á Karsten, sambýlismanni
sínum. En það var enginn hans
megin í rúminu. Hún strauk lakið
og fann að það var kalt. Það hlaut
að vera langt síðan hann hafði farið
fram úr. Hún leit á klukkuna. Hún
var hálftvö.
Karin fór fram úr og gekk fram i
stofuna. Aldimmt var í allri íbúð-
inni, og þögn. Hvar gat Karsten ver-
ið á þessum tíma nætur?
Karin var á leið inn í sveftiher-
bergið þegar hún
heyrði lykli
stungið í skrána.
Svo heyrði hún
gamalkunnugt
fótatak á gangin-
um, og nokkrum
augnablikum síð-
ar gekk Karsten í
stofuna.
„Ertu ekki sof-
andi?“ spurði
hann.
„Nei. Hvar hef-
urðu verið?“
„Ég fór út að
ganga. Ég vaknaði
með svo slæman
höfuðverk að ég
gat ekki sofnað aftnr. En mér batn-
aði við að fá mér ferskt loft.“
Karin gekk inn í svefnherbergið,
slökkti ljósið á náttborðslampanum
og lagði sig til svefns á ný. Það leið
ekki á löngu þar til hún svaf værum
svefni.
Náði ekki að sofna strax
Karsten Albers létti við að sú
skýring sem hann hafði gefið á fjar-
veru sinni skyldi hafa verið tekin
trúanleg. En hann gat ekki sofnað.
Hann starði bara
út í myrkrið og
reyndi að ná
valdi á hugsun-
um sínum.
Konan sem
hafði verið ást-
mey hans síðast-
liðið ár, eða
næstum því jafn-
lengi og hann
hafði búið með
Karin, hafði hót-
að að fletta ofan
af honum. Þegar
hann hafði heim-
sótt hana seint
þetta kvöld
höfðu þau rifist
heiftarlega, og
þá hafði hún haft
um það mörg orð
að hún myndi segja Karin frá sam-
bandi þeirra.
Karsten hafði orðið skelfdur og
beðið hana um að gera það ekki.
Það gæti haft skelfilegar afleiðingar.
En höfðu orð hans engin áhrif haft?
Hann var ekki viss. Honum fannst
sem hann hefði greint einhverja
undanlátssemi þegar hann fór aftur
heim til Karin, en nú, þegar hann
fór yfir orðaskiptin, fannst honum
sem hann gæti alls ekki verið viss.
Að vísu hafði hann fengið loforð fyr-
ir því að Karin fengi ekkert um ást-
arsambandið að vita, en nú læddist
að honum sterkur grunur um að
það loforð heföi aðeins verið gefið
svo umræðunni yrði hætt, um sinn
að minnsta kosti.
Milli tveggja elda
Um hríð fannst Karsten, þar sem
hann lá þama í
rúminu, að sím-
inn gæti hringt á
hverri stundu. Og
hvað myndi hann
gera ef Edeltraut,
hin fjörutíu og
fjögurra ára móð-
ir Karin, hringdi
til að segja dóttur
sinni að sambýlis-
maður hennar
væri ástmaður
sinn, móður henn-
ar?
Karsten íhugaði
enn einu sinni þá
afar sérstæðu
stöðu sem hann
var i. Hverjum skyldi hafa komið til
hugar þegar hann kynntist Karin,
að hann færi að halda við móður
hennar, eða þá að hún skyldi hleypa
sambýlismanni dóttur sinnar upp í
rúm með sér? Hann fór að íhuga að-
dragandann.
Það voru komnir sextán mánuðir
síðan hann hafði kynnst Karin. Og
hann hafði ekki þekkt hana lengi
þegar Karin kynnti hann fyrir Edel-
traut, móður hennar. Af einhverjum
ástæðum sem Karsten gat ekki gert
sér fyllilega grein fyrir hafði hann
nær strax laðast að
móðurinni, þótt
það væri dóttirin
sem hann var hrif-
inn af og bjó nú
með. Og í raun
elskaði hann Kar-
in. En það hafði
verið eins og
Edeltraut hefði eitt-
hvert aðdráttarafl
sem hann gat ekki
skýrt.
Breytt sam-
band
í fyrstu hafði
Karsten litið tii
Edeltraut sem eldri
ráðgjafa, og í raun
hafði honum fundist, hugsaði hann
nú þegar hann leit til baka, að hún
hefði þá verið honum sem stóra
systir. Hann hafði getað trúað henni
fyrir öllu, en það var eins og þetta
trúnaðarsamband yrði stöðugt nán-
ara, og loks breyttist það í hrifningu
og svo ást. Að minnsta kosti af hans
hálfu. Hann hafði hins vegar aldrei
Karin.
getað gengið úr skugga um hvort
Edeltraut, sem var í raun orðin
tengdamóðir hans, var ástfangin af
honum, eða hvort þetta samband
var henni aðeins stundargaman. En
hún gaf sig honum á vaid hvað eftir
annað.
Karsten lá enn vakandi. Svo var
eins og hann segði við sjáifan sig að
líklega myndi hann aldrei komast
að því hvaða tiifmningar Edeltraut
bæri raunverulega í brjósti til hans,
ekki frekar en hann gat sagt með
vissu hvers vegna hún hótaði að
segja frá öllu saman, með þeim
skelfíleg afleiðingum sem það
myndi hafa. Og hann varð að viður-
kenna fyrir sjálfum sér að þann
tíma sem hann hafði farið í rúmið
með mæðgunum til skiptis hafði
hann í raun látið sig þá tvöfeldni
litlu skipta. Hann hefði aðeins hugs-
að um að njóta stundanna með
þeim.
Lausnar leitað
Karsten sofnaði loks um síðir.
Þegar hann vaknaði um morguninn
leit allt nokkuð öðruvísi út. Þá var
sem honum væri ljóst að það væri
Karin sem hann elskaði. Ætti hann
að velja milli hennar og Edeltraut
myndi hann velja Karin. Þá var
honum líka farið að þykja vænt um
telpuna Michelu sem Karin hafði átt
með fyrrverandi kærasta sínum.
Þótt heimurinn liti öðruvísi út í
dagsbirtunni en í myrkri næturinn-
ar gat Karsten ekki gleymt hótun
Edeltraut um að ljóstra öllu upp.
Hann yrði að tryggja að til þess
kæmi ekki. En
hvernig? Því velti
hann fyrir sér um
hríð, en það var
eins og svarið léti á
sér standa. Þau
höfðu rifist heiftar-
lega um nóttina,
eins og reyndar
áður, og það væri
bamaskapur að
halda að staðan,
eins og hún var orð-
in, leiddi ekki fyrr
eða síðar til upp-
gjörs, nema gengið væri frá málum
á tryggilegri hátt.
Örlagaríkur dagur
Um hríð ók Karsten um í bíl sín-
um, en svo tók hann þá ákvöröun að
leysa málið í eitt skipti fyrir öll,
væri þess nokkur kostur. Hann sótti
aukalykil Karin að íbúð móður
hennar, en ók síðan áleiðis þangað.
Er að íbúðinni kom stakk hann lykl-
inum í skrána og gekk rakleitt inn.
Edeltraut var ekki ánægð yfir þvi
að hann skyldi koma óboðinn og lét
hann heyra það. Hún varð reið,
sagðist myndu hringja í Karin og
kalla jafnframt á lögregluna, því
hann hefði enga heimild til að taka
á sér hús með þessum hætti. Og það
var ekki annað að sjá en hún hefði
í hyggju að gera alvöru úr hótun
sinni.
í nokkur augnablik stóð Karsten
þarna og hugsaði með sér að nú
væri fokið í öll skjól. Edeltraut ætl-
aði ekki aðeins að gera alvöru úr
því að segja Karin frá því að hann
hefði haldið viö móður hennar,
heldur ætlaði hún að láta lögregl-
una fjarlægja sig úr íbúðinni. Og
þegar hann sá Edeltraut ganga að
símanum missti hann stjórn á sér.
Hann sótti hamar, og gekk aftan að
henni þar sem hún var byrjuð að
velja númerið. Hún lauk því aldrei
því hann sló hana áður.
Fór úr íbúðinni
Er Karsten sá Edeltraut liggja líf-
vana á gólfinu fannst honum að
hann yrði að gera allt sem hann
gæti til að leyna óhæfuverkinu.
Hann leitaði nú að eldspýtum, og
þegar hann fann þær reyndi hann
að kveikja í. Það gekk hins vegar
erfiðlega, og það var ekki fyrr en
hann var búinn að kveikja í þremur
dagblöðum og nota nær allar eldspý-
turnar í stokknum að honum fannst
sem nógu mikill eldur myndi læsa
sig um íbúðina til að aftná öll veg-
summerki.
Karsten fór út úr ibúðinni, gekk
að bílnum sínum og ók burt. Það
var ekki fyrr en hann hafði ekið um
hríð að hann mundi eftir því að
þennan dag hafði Edeltraut haft
Michelu litlu hjá sér. Hún svæfi því
í íbúðinni sem eldur var nú laus í.
Eftir nokka umhugsun taldi
Karsten sér ekki fært að fara aftur í
íbúðina til að bjarga Michelu og
ákvað að láta slökkviliðsmennina
um að sinna henni. Það varð af-
drifarík ákvörðun.
Málalok
Slökkviliðsmennirnir komu að
íbúðinni eins og Karsten hafði
reiknað með, en ekki fyrr en ná-
grannarnir höfðu orðið eldsins var-
ir. Þá var hann orðinn svo magn-
aður og reykurinn svo mikill að
Michela litla var dáin. Hún hafði
verið í herbergi við hliðina á setu-
stofunni.
Karsten Albers var handtekinn.
Allt á vettvanginum benti til
íkveikju, og eftir yflrheyrslur og
rannsókn var gefín út á hendur hon-
um ákæra fyrir morð og íkveikju
sem leitt hafði til dauða. í raun var
því um tvöfalda morðákæru að
ræða, auk ákæru fyrir ikveikju.
Það vakti athygli í réttarsalnum
hve rólegrn Karsten virtist vera.
Hann hafði góða stjórn á sér, og lét
sér ekkert um munn fara að óhug-
suðu máli, að því er virtist. Það
leiddi til þess að sumir töldu hann
kaldrifjaðan. Aðrir litu aftur svo á
að yfir hann hefði komið sú rósemi
sem einkennir oft þá sem vita að ör-
lögin verða ekki umflúin.
Og hver urðu örlög Karstens Al-
hers? Lífstíðardómur.
Michela litla.
Edeltraut.