Dagblaðið - 25.09.1976, Blaðsíða 2

DAGBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 25. SEPTEMBER 1976.
Vikan, sem nú er aú
enda sitt skeið, hefur verið með
þeim betri á ýmsa lund. Til að
byrja með má nefna blessad
sjónvarpsleysiö sem hefur
veriö afskaplega kærkomin af-
slöppun og stofufriöur. Og svo
er líka aö nefna nokkur mál
sem hafa gert vikuna
viðfelldna að ööru leyti.
Ekki rengi ég það. aö sjón-
varpsmönnum sé skammtaöur
skítur úr hnefa í launum, eins
og títt er um ríkisstarfsmenn.
Ilitt er þó ennþá verra
ef satt er, aö ýmsuni stéttum
þar i húsi sé borgað lakar en
öörum sambærilegum aðilum
sem þiggja gjöf af sömu jötu í
öðrum ríkisstofnunum. En
sjálfsagt verður búið að leysa
þetta mál þegar Háaloft þetta
kemur fyrir almenningssjónir,
og því ekki ráðlegt að fjalla
mikið um launamálin út af
fyrir sig. En hitt skal ítrekað,
að þetta var hinn ákjósan-
legasti stofufriður og vinnu-
friður, og það ber að þakka,
sem vel er gert. Eg man ekki
eftir einu einasta atriði sem ég
hef saknað úr sjónvarpinu,
nema ef vera skyldi
auglýsingarnar.
í annan stað má svo nefna
það er menntamálaráðherra tók
á sig rögg og fór að stjórna i
stað þess að láta stjórnast. Mér
þótti að vísu nokkuð vont, að
þetta skyldi bitna á doktornum
Braga Jósepssyni, því þótt hann
ætti ekki skap saman við
menntamálaráðuneytið á sínum
tíma, né það við hann, er hann
alls góðs maklegur og fjarstætt
að meina honum um vinnu, þar
sem hann er nógu langt frá
ráðuneytinu. En mér hefur
alltaf þótt það skrýtin ráðs-
mennska ráðherra að láta ein-
hverjar nefndir og þess háttar
segja sér fyrir verkum, í stað
þess að vega og meta málin
sjálfir þar sem þeir eru nógu
kunnugir til þess. I þessu
tilfelli þekkti Vilhjálmur báða
þá menn, sem kæmu til með að
deila störfum við fjölbrauta-
skólann í Breiðholti, og það
hefur alltaf þótt viturlegt að
velja santan menn sem vitað
væri að gætu unnið saman, en
að sama skapi lítið viturlegt að
leggja þá saman í starf, sem
líklegri væru til að fara heldur
sinn í hvora áttina. Báðir geta
verið mætir út af fyrir sig, en
líklega erum við Vilhjálmur
sammála um, að í skapi og
skoðunum eigi þeir litla
samleið. Og svo er hann Jónas
minn að ólmast í Birgi
Thorlacius út af þessu....sussu
sussu' — En Braga verðurðu að
sjá fyrir sómasamlegu starfi,
Vilhjálmur minn, mundu það!
Stofufriður,
ráðherraröggsemi
og hvernig Tíminn fer að þvi
að selja sig út á Vilmund
En það skemmtilegasta þessa
vikuna — að minnsta kosti
þegar þetta er skrifað.er viður-
eign þeirra Vilmundar Gylfa-
sonar og Alfreðs Þorsteinsson-
ar sem Vilmundur segir að sé
kallaður aðstoðarmaður ril-
stjóra Tímans. Raunar er
þeirrar aðstoðar að engu getið í
blaðhaus Tímans. Fyrii þá sem
ekki þekkja til skal þess getið,
að Alfreð bar fram þá kenningu
í þriðjudagstímanum, að Vil-
mundur skrifaði núna í Dag-
blaðið af því það hefði tímt að
borga betur en Vísir, og er að
sjá að honum líki sú þróun
mála illa. Vilmundi hins vegar
líkar það illa að almenningur
haldi að hann fái vel borgað
fyrir greinar sínar, og skrifar
því heldur skömmótt bréf til
Tímans, sem Alfreð birtir á
miðvikudeginum. Ekki get ég
skilið hvað kemur Alfreð til að
birta það, eins og það er orðljótt
og stórvrt í hans garð, nema
hann sé einn af þeim sem hefur
nautn af að láta kvelja sig og
þar að auki af að bera þá nautn
sína á torg. Meðal annars segir
Vilmundur berum orðum að
Alfreð sé vitlaus. Fyrir það, og
að ekki skuli hljótast málssókn
af, ber Alfreð í bætifláka með
því að lýsa því yfir að hann telji
Vilmund ekki sakhæfan. Og
þar með er hrossaskíturinn far-
inn að fljúga í báðar áttir og
fljúga fast, og vonandi verður
ekki strax lát þar á, þetta eru
skemmtilegar skanderingar.
Alfreð kallar Vilmund
Siðferðiskrata, sem ber víst að
skilja sem vont orð, en Vil-
mundur kallar Alfreð ósvífinn.
Nú má enginn halda að ég ætli
að fara að gerast dómari í deilu
þeirra. Eg þekki báða mennina
lítið, þótt við heilsumst, er við
rekumst saman. Með báðum hef
ég þó víst unnið einhvern tíma,
en það var áður en þeir fengu í
sig veðrið. Aftur á móti hef ég
stundum undrast, hvað Alfreð
á til að vera persónulega ill-
vígur, og eins hitt, hvað
Vilmundi er oft dæmalaust vel
við þá menn sem hann er að
hakka í sig. getur þess stundum
meira ao segjafast að því berum
oröunt, að þetta séu góðir vinir
sínir og pabba. Hinu skal ég
ekki neita, að mér þykir oft
gaman að skrifum Vilmundar
og líka hinu, hvað Alfreð
leggur sig fram um að gera þau
sem lítilmótlegust hvenær sem
hann sér sér færi á. Þarna býr
meira undir en sýnast kann i
fljótu bragði. Og kannski verða
þessar línur til þess að ég fái úr
því skórið. hvort Alfreð telur
mig sakhæfan eða ekki.
Það sem mér þykir furðulegt
steinkast í glerhúsi hjá Alfreði
er þegar hann notar orðið
„leigupenni“ hvað eftir annað
sem skammaryrði. Hvernig er
það, Alfreð minn, skrifar þú í
Tímann fyrir ekki neitt? Það
mætti segja mér að kaup þitt
væri vel í skárra lagi. Þar
með hefur þú leigt penna þinn
og ert þar með meiri leigupenni
heldur en við Vilmundur, sem
höfum aðra iðju að aðalstarfi,
þótt okkur þyki gaman að slá
tvær flugur í einu höggi, skrifa
okkur til skemmtunar og
útrásar og fá um leið nokkuð
fyrir snúða okkar. En sá sem
leigir sig til ritstarfa að aðal-
starfi hlýtur að vera meiri
leigupenni en sá, sem aðeins
grípur í það við og við. Það er
slæmt, ef þitt mat er lagt á
orðið, en mér finnst þetta orð
ekkert ljótt.
En ein hugsun varð ansi
áleitin við mig sl. miðvikudag
er ég var að fletta Timanum.
Það kynni þó ekki að vera, að
Tíminn hefði gjarnan viljað
versla við Vilmund og fá
greinarnar hans? Það leyndi
sér minnsta kosti ekki að
Tíminn telur skrif Vilmundar
góða söluvöru. Því þvert yfir
forsiðu blaðsins yfir hausnum
og öllu öðru, var daginn, sem
skammarbréf Vilmundar
birtist, íhaldsblár borði, sem í
var letrað með svörtu:
„Vilmundur skrifar í Tímann.“
Þau eru mörg, brögðin, sem
beita má til að selja blaðið sitt.
Háaloftið
SIGURÐUR
HREIÐAR
HREIÐARSSON
áVÍÖaVan8Í /áwSSTangi
Vllmundur skrifar
Þögn Vilmundar
Eins og monn rokur e.t.v
minni til, Vilmundur
Gylfason 4k.fle*«. þ,Kar þvf
var haldift fram I þessum
dalkum. a0 hann heffti fengift
launahækkun hjá Vfsl eftir aft
hann nóf ohróftursskrif sln um
Olaf Johannrsson. Motmclti
hann histöfum og sagfti. aft
rngin prningasjónarmift latgju
aft baki skrifum sinum heldur
fvrst og fremst sannleiksást
"K heifta rlr iki. Svo mjög
rriddist þrssi krata-siftferftis-
postuli. aft hann krrði blafta-
mann Timans fyrir síftareglu-
nrfnd Blaftamannafélags Is-
lands. o'g auglýstl þann verkn-
aft sinn meft abrrandi hartti.
i þaft er svo önnur saga. aft
einhverjum annarlegum
taftum hefur Vilmundur
kosift aft þegja yflr urskurfti
siftartglunefndarinnar. i
Hofnoði 50%
tækkun .
Siðferðís-krati
nefndar
Hlaftamam
ft^lags I
* i _
tillrkiia máli. end i er það
nheimilt á sama hitt og VilJ
mundi var óheimilt upphafl
Irga aftflaggu meft ka-ru sinal
Þ<> aft hann gerfti þaft l.atunl
lÍKKja milli hluta. r
um okkur aft rnn
a efni
siftferftispostula.
neitar þvl aft prnlng.r'
nukkur ahrif a skrif sln.
Þegar Vilmundur hóf skj
aftur nú I hausl. vakti þJ
inkkra alhygli. aft þau birt f
I DagbU&inu. rn rkki f VlT
Ekki stafaði þaft þo af þvl 1
Msir hrffti ekki ahuga á grrl
um Vilmundar. siftur en i "
fco þegar piitur niKtti nu
*l«a íyrstu grein krafftist h J
.,r, fvrír 8r,i"®f slf
en Vlsir haffti greitt honum |
»[• Vlm-men" kváftu
kÍrH*ul°* bUÖU h°nUm ?
I Tímann
SZTM T ^
farandl athuMs0," hjnlr
mundi OylSjVf Vil'
'nnihalds alhn» ’ ekk' vegna
"samift Um riii ,**'r|e«a ,r
Athugasemd >■?,“" vi1ft h»"n.
)| **er 4 eftir; V,lm“odar fer
■KiUni||in-u Tl
‘em ritar d.lki,;. /,man*. sá
Kerir i daK briÍ? \ v,öavangi.
»"■ <«*• ttí* «“•-
sH3a$í*
1'*ft "'iiegum orftúm “m
yxpsSF'-*-'
íSr.ÍA-V"
lesrnda Tfma»"f,JJ Jar*feft
l*e*sum a»s|0önr *a*«vari
stjora. eins ou Jjma,'ni ri,-
•'ullaftur. rkki u. "" ,r Vfet
úsvlfinn bann £*"" þe“ *rr
°eiri - heldur'v,^*0 eruö
ulí'T hann er.e*n#
*rimÍ:£SS!Z' h-nr
rromúrstefnu.
maðurinn
‘•.Mfa,son,,rUnd|j,ftVi,m^ndV.Ír
vannariega Pkkt '*r “‘u
r'.mú,
mrinmgin meft skrif. #r . i“,f>
"efndam plstli -a sW 1 fv"-
frama v .. í brnda a
..skribents". *r ‘em
svo hol fvrir e[ ekki
‘•Wegisblöftin ak«« a0
“Ppboftssarnine s í“Ui Un>
■nennska. *ui Wafta-
fn votford
Bii. _ t.
1
PoningalefJí. Sftí „Á Viðovo
*£.______*
ngi" bls. s
Vilmundur skrifar í Tímann. — sjá „Á víðavangi" bls. 3
.rstaftir:
lur-Blönduós Budardalur
i-Giögur-Hólmavik
■stangi-Rif Reykhólar
TÖur-Stykkishólmur
sf jörður
og leiguilug
mmn
[212. tölublað — Miftvikudagur22. september—60. árgangur ]
Sljórnlokar
Oliudælur - Oliudi
■KELEHÍHcIaBI
SlðumúU 21 — Slmi 8-4
Hinn 20.—21. ágúst árið 1700
kom áftakahríð á Ncrðnrlandi
ogselti \)í niður svo nukinn snjó
á fjallvegum og í afdölum að
enginn mundi þvílíkan nema
um vetur. Sérstaklega urðu þó
fannalög mikil í Þingeyjarsýsl-
um og þar, eða á Húsavík, urðu
miklir skaðar á bátum og
skipum, og segir i einni heimild
að 90 skip brotnuðu í spón.
Um þessar mundir bjó að
Keldunesi í Kelduhverfi Jón
Arnason, Björnssonar ásamt
konu og nokkrum uppkomnum
börnun. Eitt barna þeirra hjóna
var Oddný móðir Skúla land-
fógeta. Sonur þeirra einn,
Gunnar að nafni, þá ungfullorð-
inn, tók um sumarið einkenni-
lega veiki með flogum og óviti.
Var taliö el'alaust að illur andi
hefði tekiö sér bólfestu í
honum, nema göldrum væri til
að dreifa. Fátt var urn læknis-
ráð og dugðu litt, sem reynd
voru.
Þá bjó á Skógum í Fnjóska-
dal Indriði Pétursson. Hann
var talinn læknir góður og ráð-
snjall í mörgum greinum. Sagt
er að kona Jóns í Keldunesi
hafi lengi nauðað á manni
sínunt að vitja Indriða og fá ráð
hjá honum við sjúkleika
drengsins ?n Jón bóndi svaraði
því jafnan til að það yrði sin
síðasta ferð, ef farin yrði.
Þó kom þar, að Jón býst til
ferðar og ríður vestur að
Skógum. Réðist svo þannig
máluin, að Indriði la'knir fór
með honum austur til að athuga
sjúklinginn. Þeir lögðu up|) í þá
ferð hinn 20. ágúst og var ung-
lingspiltur i fylgd með þeim,
sem ekkier nafngreindut. Allir
Helför Jóns í Keldunesi
voru þeir vel riðandi og báðir
bændurnir taldir sérstakir
hraustleikamenn og ókvalráðir
í hvívetna.
Þegar þeir eru komnir upp á
Reykjaheiði, skellur óveðrið á
þá með fádæma veðurhæð og
fannkyngi. Varð strax þungt
fyrir fæti og illt að rata enda
veðrið beint í fangið. Þegar
þeir komu austur á heiðina, þar
sem heita Höfuðreiðar, villtust
þeir eða hrakti af leið og lentu
suður í hraunið. Þá var veður-
hæðin slík að þeir réðu sér ekki
og hestarnir komust ekki áfram
fyrir ófærð. Létu þeir þar fyrir-
berast um hríð og grófu dreng-
inn í fönn, því hann var þá
örmagna af þreytu og kulda.
Einnig var Jón orðinn mjög
dasaður og miður sín. Dokuðu
þeir þarna við nokkra stund, en
þá vildi Indriði freista þess að
halda áfram. Jón latti jtess og
kvað þetta vera kynngiveður og
honum ekki ætluð lengri veg-
ferð hérna megin grafar.
Indriði reyndi með öllu móti að
tala kjark í hann og hjálpa
honum á bak hestinum, en Jón
var þá svo máttfarinn að hann
mátti naumast standa óstuddur.
Þó tókst Indriða að reisa hann
upp við hestinn, kom öðruni
fæti hans i ístaðið og bað hann
reyna að vega sig upp. Sjálfur
hélt hann i sligreipið hinum
tnegin, til að ekki snaraðist
reiðverið. En þegar Jón ætlaði
að vega sig upp, steig hann
niður úr ístaðinu og féll til
jarðar. Indriði lét hann reyna
öðru sinni og sneri klárnum
við, en er til átaka kom, fór á
sömu leið, iljárnið brotnaði og
Jón féll afturyfir sig. Varð þá
laus handfylli hans úr faxi
hestsins.
Eftir þetta var Jóni öllum
lokið, fól hann sig svo guði á
vald, bað Indriða að reyna að
komast til byggða með dreng-
inn og skyldu þeir halda vestur
af, niður i Aðaldal, því það væri
styttri leiö og heldur undan
veðri.
— Segið Bergþóri þróður
mínum (hann bjó í Haga) að
sækja líkama minn á morgun,
ef fært verður, því þá mun ég
sofnaður, fl.vtja hann til Múla
og jarða hann þar.
Indriði skildi svo við hann
þarna, en tók áður staf hans eða
atgeir, eins og annálar segja, og
stakk honum niður við háan
hraunklett til að auðkenna
staðinn. Síðan gróf hann pilt-
inn úr fönninni og héldu svo
vestur af. Náðu þeir að lokum
við illan leik i Klömbrusel, sem
þa var óbyggt, skriðu þar inn í
kofa nokkurn og biðu ntorguns.
Þá lægði veðrið sk.vndilega og
komust þeir þá niður i Aðaldal.
rnjög þrekaðir og reyndar langt
leiddir, ekki síst unglingurinn.
en ókalnir.
Var svo gerð leit að Jóni og
fannst hann eftir tilvísan
Indriða og atgeirsins, en var þá
látinn. Sagt er að tveggja metra
snjór væri ofan á líkinu og
gefur það nokkra hugmynd um
fannfergið i þessu skelfilega
áhlaupi um hásláttinn. Lík Jóns
var flutt að Múla og greftrað
þar, eins og hann hafði mælst
til.
— Tínt satnan og endursagt.
KRUMMABER
RÓSBERG G. SNÆDAL
SKRIFAR
ÍV/’

Björg með bölvaldi
Stundum var það að „lands-
ins forni fjandi" hafisinn, færði
á undan sér björg í bú soltinnar
þjððar. Hvað eina sent ísnum
fylgdi, nema kuldinn, var þakk-
samlega þegið og kom sér oft
vel. Þannig kom oft björg með
bölvaldi og ekki svo lítil i þessu
tilfelli, sem hérgreinir frá:
Á útmánuðum 1819 rak
snögglega mikinn hafis upp að
Norðurlandi, og reyndar Aust-
fjörðum líka. tsnum fylgdi
mikið af kóp og sel. Fyrir
Þingeyjarsýslu voru þá rotaðir
664 kópar, en 491 veiddur í
nætur.
Fyrir Norðurmúlasýslu voru
á sama tíma rotaðir yfir 2000
kópar og vöðuselir.
Nálægt 100 smáhveli hlupu á
land við Þingeyrasand í
Húnavatnsþingi og 16 í Hrúta-
firði.
Bjarndýr var þá unnið i Þing-
eyjarsýslu.
Kokkur guðs
„Guð ,i einn kokk sein gerir
matinn sætan, hann lieitir
sultur."
—Urgamalli predikun.—