Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 31.05.1964, Blaðsíða 10

50% aukning
Framhald af bls. 208.
henti? og stefna að ákveðnu
marki er árangur góður. Það
eru ein'kum félögin í Þing-
eyjarsýsluin, Stiandasýslu og
Austur-Skaftafellssýslu sem
bera af, en auk þess eitt og
eitt félag annarsstaðar á land-
inu. Má sem dæmi geta þess
að Austur-Eyfellingar, sem
búa við Iitla landkosti, hafa
með bættri fóðrun, samhliða
kynbótum náð eins góðum ár ■
angri og fyrir liendi er í mörg-
uin IandgæðasveHum.
— Og heildarárangurinn?
— Heildarframfarir í sauð-
fjárrækt hafa, verið mjög
miklar, síðan farið var að
halda nákvæmar skýrsiur um
fíimleiðsiuna, en það var
1934, hefur kjötframleiðslan á
fóðraða kind aiikizt uin meira
en 50%.
— Hverju er að fyrst og
fremst að þakka?
— Þcssa aukningu ipá
þakka bættri fóðrun, aukinni
notkun lyf ja — sem er árang-
ui' vísindastarfa á því sviði,
og aukinni ræktun f járins.
— Er hægt að fjölga sauð-
fé í landinu meir en þegar er
orðið ?
— Því var cpáð fyrir rúm-
um áratug, þegar féð var fæst,
að afurðir myndu minnka þeg-
ar fénu fjölgaði, vegna
hagþrengsla. Nú síðustu árin
hcfur fé verið fleira í Iandinu
en nokkru sinni, en þrátt fyr-
ir hina miklu fjárfjöigun er
vænleiki fjárins vaxandi allt
til þessa, í sumum byggðar-
lögum hefur vænleiki dilka
farið minnkandi síðustu fimm
árin, sem e.t.v. orsakast sums-
staðar af of miklum bag-
en ekki fyrir fáeinar mann.
eskjur sem eiga peninga. Og
þegar gætt er að því að Þjóð-
leikhúsið er byggt fyrir pen-
inga alls fólksins í landinu,
jafnt hárra sem lágra, þá eiga
allir jafnan rétt á því að sjá
það sern þar er á boðstólum.
En hér er margs að gæta, allur
kostnaður við leikhúsið hefur
hækkað gífurlega og ekki hjá
því komizt að hækka verð á
aðgöngumiðum í hlutfalli við
það Þvi miður hafa hinir
lægst launuðu ekki fengið
kauphækkun að sarna skapi.
Þetta þvkir mér rniður af því
að hið góða leikhús er skóli
alþýðunnar".
211 — SUNNUDAGUR
um líkindum einnig s.f því að
fóðrun hefur víða hrakað
allra síðustu árin.
— Hvemig stendur á því?
— Kjarnfóður hefur hækk-
að í verði og sumir bændur
þvi dregið úr notkun þess, oft
sér til skaða. Einnig hefur
hej'skapur hjá sumum ekki
aukizt nægilega mikið miðað
við stækkun bústofnsins.
— Þýðir þetta að sauðfé
sé ekki hægt að fjö'ga ennþá?
— Fé er hægt að fjöiga
mjög mikið — en hvort það
borgar sig er önnur saga.
Víða má ekki fjölga fé fram-
yfir það sern nú er, nema með
þvi að breyta alverulega um
búskaparhætti, einkum vor og
haust. Þar sem margt fé er
á litlu landi verður að beita
lambám á ræktað land og gefa
þeim a.m.k. þar til jörð er
algróin. Þar sem þröngt er á
afréttum þarf að smala fyrr á
haustin og bata lömbin. með-
an þau bíða slátrunar, á rækt-
uðu landi, ýmist nýrækt, fóð-
urkáli eða öðru grænfóðri.
Það er ekki fullrannsakað
enn hvort það svarar kostnaði
i venjulegu árferði, að beita
sauðfé mikið á ræktað land.
En frumskilyrði til þess að
slíkt geti borgað sig er að
ærnar séu yfirieitt tvílembdar.
— Hafa verið gerðar til-
raunir með að beita á ræktað
land?
— Við höfum gert tilraunir
á Hesti með að beita á ræktað
land á vorin. Það er ákaflega
mikill vandi að beita rétt á
ræktað land, annarsvegar að
láta ekki gras verða ónýtt og
hinsvegar að láta fénu líða
vel. Að beita á ræktað land
kostar miklar girðingar og
mikla umhirðu. Ég geri ekki
ráð fyrir því að í náinni fram-
tíð verði sauðfé beitt á rækt-
að land allt sumarið, því það
er meir en nógur gróður á
óræktuðu landi handa mun
fleira fé en nú er, um 2ja—
3ja mánaða skeið yfir sumar-
ið.
Við þökkum dr. Halldóri
Páissyni fræðsluna um sauðfé
og snúum okkur næst að öðru
efni. J. B.
Bóndi nokkur var að kepp-
ast við að sæta hey sitt und-
an rigningu, en strákur sonur
hans var óþekkur, fannst
stíft áframhaldið og faldi sig
ba kvið heysætið í stað þess
að vinna. Varð þá karl að
orðí:
— Það vildi ég gefa ailar
eigur mínar, nei annars, ekki
nema hálfar til þess að ég
hefði aidrei átt hann Sigur-
jón.
þrengslum, en orsakast að öll
Getraunin
Framhaid af bls. 216.
ur er verð aðgöngumiða orð-
ið svo hátt að ég er ekki viss
um að það fóik sem minnst
ber úr býtum fjárhagslega geti
veitt sér að sækja leikhús.
Þefta er mjög slæmt af því að
leikhúsið er stofnun fólksins
Jarðarför Brendan Behans
Framhald af bls. 211.
Jú, bann var þar reyndar, en
einkennilega þögull. Ef til vill
vegna þess, að þar var enginn
sem fær væri um að sjá skop-
legar hiiðar málsins, menn<s-
voru miður sin og honum þótti
leitt að sjá þá í slíku ástandi
og hann var ekki fær um að
gera neitt til að hressa þá
við. Máske höfðu þeir allir
sínar einkaminningar um at-
vik eins og það, er hann kom
til lánara að veðsetja ritvél-
ina sína og rétti síðan pen-
ingana til fátækrar konu sem
var að reyna að fá fyrir málítð
út á tuskubögg jl. Eða þegar
hann ók tólf loppna Dyfiin-
arbúa með sér til skraddara
á síðustu jólum og pantaði
tylft af frökkum. Sá fjöldi
fólks sem hann hafði bjargað
frá útrekstri með því að horga
húsnæðisskuldir þeirra. Má
vera menn hafi komið aðeins
vegna þess, að hann hafði
gengið inn í líf þeirra, veitt
eina umferð, sungið eitt lag
eða tvö og skilið von eftir
hjá þeim þegar hann fór. Það
skiptir reyndar ekki máli
hvers vegna menn komu, en
ég er viss um að þeir voru
dkki við jarðarför hans til að
sýna „heila sem flaskan hafði
hæftw virðingu sína.
1 þessum heimi eru nokkrir
bókmenntaðir menn og þeir
eru kallaðir rithöfundar. Og
ef einhver maður getur talað
næstum því eins vel og Oscar
Wilds þá hlýtur hann að
spyrja: Hví ætti ég að tæra
hold af fingrum mínum á rit-
vél?“ Auðvitað eru til undan-
tekningar eins og Shaw, en
hann hafði pólitískt starf á
hendi engu síður en bók-
menntalegt. „Hver var orð-
sending yðar í leikritinu herra
Behan, boðskapur þess?“
spurði einhver eftir frumsýn-
ingu á „Gísl“. — „Orðsending,
boðskapur? sagði Brendan —
hv.or andskotinn haldið þér að
ég sé, póstur eða hvað?“
" að hefur enga þýðingu að
velta því fyrir sér hvernig
Brendan hefði þróazt ef hann
hefði verið látinn í friði og
ekki étinn lifandi af heiðnum
mannljónum, sem honum hafði
verið hent í bælið til af fólki
sem hefði orðið ákaflega
skelkað hefði hann breytzt í
nýjan Bredht. Allir möguleik-
ar á því eru nú liðnir. Ég
hef enga samúð með þeim
allragögnum og dólgum sem
sugu honum blóð og nú þurfa
að fara að vinna fyrir sór.
Þeim ágætu blaðamönnum er
forðuðust æsileg skrif um
dauða hans — og þeir voru í
meirihluta — þeim þakka ég
fyrii- að mun „hinn sigur-
glaða svein“ eins og hann var
í annan tíma.
um
Harðjaxl
Herra ritstjóri.
í sambandi við viðtal í 14.
tbl. „Sunnudags“ þ. árs við
Hannes Kristinsson, er lengi
gekk undir nafninu „Hannes
á Litla ka,ffi“ bið ég yður vin-
samlega, að birta eftirfar-
andi:
Þegar ég tók sem ábyrgðar-
maður við umsjón við útgáfu
á blaðinu „Harðjaxl“ leit ég
svo á að fyrst og fremst væri
téð blað skopblað, óháð öll-
um stjórnmálaflokkum nema
„Harðjaxlaflokknum", sem
var stofnaður nokkru eftir að
ég tók við útgáfu „Harð-
jaxls“.
Minnist ég ekki, að meiri
„hroði“ — eins og Hannes
kemst að orði — birtist í
„Haðjaxl“ eftir að ég tók við
blaðinu en áður var, enda
kom aldrei til af hálfu hins
opinbera, að blaðið yrði gert
upptækt.
Hins minnist ég, að margir
sem töldu sig vera stuðnings-
menn „Harðjaxls" leituðu eft-
ir, að koma sínum sjónarmið-
um á framfæri í blaðinu, taldi
ég mér skylt sem ábyrgðar-
manni þess, að sigla milli
skers og báru og bi'rta aðeins
það efni er ég áleit prent,-
hæft, en vísa hinu aftur til
föðurhúsanna.
Á sínum tíma stóð mikill
styrr um blaðið „Harðjaxl“
og kom það ekki hvað sízt til
af því, að í þættinum „Glóð-
araugu“ fékk margur óþvegn-
ar hnútur er sveið undan án
tillits til pólitísks litarháttar
og eftilvill svíður suma enn,
því háðið getur verð beitt
járn, og eitt sinn var blaðinu
stefnt fyrir rétt þó lítið yrði
úr þeim málarekstri, en það
er önnur saga, og verður ekki
sögð nú.
Að lokum vil ég benda þeim
er vilja kynnast „Harðjaxl“
nánar að lesa hann á Lands-
bókasafninu.
Með fyrirfram þökk fyrir
birtinguna.
3. mai 1964.
Ágúst Jóhannesson. I