Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 26.09.1965, Blaðsíða 7

og við vissum hve nákvæm-
lega hún myndi fylgjast með
henni.
Jafnhliða hélt tiiraunin á-
fram. Leonoff gerði fleiri hreyf-
ingaræfingar. Hann dró sig
aftur að geimskipinu með því
að toga í strenginn sem tengdi
hann við það, en hann varð
að hindra árekstur við skipið,
sem vó mörg tonn niðri á
jörðinni. Hann óttaðist að
hjálmur sinn slæist við skipið,
en allt gekk vel. Þegar hann
kom að hleraopinu dró hann
úr snertingunni með lófunum.
Það reyndist auðvelt. Það
sýndi að með nægri æfingu
myndi auðvelt að hreyfa sig
með nákvæmni og öryggi und-
ir þessum kringumstæðum.
Þetta hafði sérstaklega mikla
þýðingu fyrir geimfara fram-
líðarinnar sem fá það verk-
efni að setja saman lendingar-
stöðvar og rannsóknarstöðvar
á hringferðum um jörðina.
Leonoff reyndi að stæla
hreyfingar samsetningarmanna.
T.d. skrúfaði hann lausan oka
þar sem útvarpsmyndavélin var
fest utan á geimskipið. En
hvað átti hann að gera við
hann? Fleygja honum i hring-
ferð um jörðina? Hann fleygði
okanum í átt til jarðar og
giampinn af honum fjarlægðist
og hvarf brátt.
Aðra einfalda en mjög þýð-
ingarmikla tilraun gerði hann.
Hið litla átak þegar geimfar-
inn spyrnti sér frá geimskip-
inu breytti örlítið afstöðu þess.
Geimskipið virtist hafa færzt
áfram í átt frá geimfaranum.
Þetta var endurtekið nokkrum
sinnum. í hvert skinti sem Le-
onoff snerti ytra borð geim-
skipsins varð þess vart inni í
bví.
Timinn flaug áfram meðan
þessar spennandi tilraunir
voru framkvæmdar. Leonoff
langaði til að vera sem lengst
úti í geimnum. En áætlun er
áætlun og stjórnandi skipsins
gaf honum merki:
„Tími til kominn að koma
inn.“
Tími til að snúa
til baka
Enn einu sinni virti Leonoff
fyrir sér geimskipið með tindr-
andi stjörnum í baksýn. Það
virtist stórfenglegra og fegurra
en niðri á jörðinni. í þessum
litla hnetti kristallaðist mann-
vit, vísindi og tækni. Upp úr
geimfarinu stóðu- útvarpssteng-
urnar en sjónvarps-kvik-
myndavélin horfði móti mann-
inum úti i geimnum. Ferð
skipsins orsakaði ekki hið
minnsta hljóð. Það var hægt
að ímynda sér elektróniska
geimmúsík. Það var hægt að
horfa á þetta undur aldar
vorrar og sovétþjóðanna enda-
laust.
Stjórnandi geimskipsins
brýndi röddina örlítið og end-
urtók að það væri timi kom-
inn til að koma aftur inn í
skipið. Leonoff sveif aftur að
skipinu með ákvéðnum örugg-
um tökum. Hann losaði út-
varpsmyndavélina, sem hafði
kvikmyndað hann í geimnum
og greip um hlerabrúnina. Enn
einu sinni virti hann fyrir sér
geiminn. Hve mikið getur ekki
mannlegt auga séð í einu vet-
fangi — jörðina, sólina og
stjörnurnar. .. Það var leitt
að þurfa að yfirgefa þessa feg-
urð og ánægjuna af því að
svífa í lausu lofti.
Leonoff reyndi að stinga sér
inn um opið á skipinu, en
það var ekki hlaupið að þvi.
Hann var með myndavélina í
hægri hendi. Hann þurfti þó
nokkuð að hafa fyrir því að
svífa inn í opið. Því seinkaði
nokkuð að yfirgefa geiminn.
En hann vann bug á hindrun-
inni og komst inn í útgöngu-
klefann. Næst var að opna fyrir
honum innra op klefans. Það
tók nokkurn tíma áður en Le-
onoff sveif gegnum opið inn
í geimskipsklefann og fékk sér
sæti. Ólýsanlegur fögnuður
greip okkur. Það var eins og
að hittast eftir langan aðskiln-
að. Og þó höfðu aðeins liðið
20 mínútur. En hvílíkar mínút-
ur! Öll ævin virtist hafa verið
undirbúningur undir þær.
Samkvæmt áætluninni skýrði
geimskipstjórinn stjórnarstöð-
inni á jörðinni frá þessu. Hann
talaði rólega en virtist aðeins
bæla niður róminn.
„Það verkefni að fara út f
geiminn og inn í geimfarið aft.
ur hefur verið framkvæmt. Allt
er með eðlilegum hætti inni í
geimfarinu. Tökum til við
næstu verkefni samkvæmt á-
ætlun.“
Um leið og Leonoff sökk
niður í sæti sitt tók hann leið-
arbókina og hóf að lýsa áhrif-
um útgöngu sinnar. Hann
reyndi að gleyma engu sem
hann hafði séð eða gert. Þetta
tók nærri tvær stundir.
Voskod 2. heldur
áíram á braut sinni
í þriðju umferð sinni var
Voskod 2. aftur yfir heima-
landinu og við fregnuðum að
leiðtogar Kommúnistaflokks-
ins og Sovétstjórnarinnar væru
samankomnir j Sverdloffhöll-
inni í Kreml. Beinu fjarskipta-
sambandi var komið á þangað.
Við hlýddum á árnaðaróskir frá
miðstjórn Komúnistaflokksins
og stjórn Æðsta ráðsins og
stjórn Sovétríkjanna. Það var
ólýsanleg ánægja að hlusta á
þessa hvatningu. Við svöruðum
að ætlunarverk okkar yrði
framkvæmt að fullu og þökk-
uðum vel árnaðaróskir og
kveðjur.
Starf okkar í geimnum hélt
áfram. Þar sem okkur leið
mjög vel ákváðum við að
víkja nokkuð frá tímaáætlun-
inni og nota tímann sem okk-
ur hafði verið ætlaður til
hvildar, til frekari athugana.
Hver mínúta í geimnum var of
dýrmæt til þess að eyða henni
í svefn.
Á meðan geystist geimskip-
ið áfram á braut sinni. Stór-
brotin sýn yfir jörðina þaut
hjá gluggunum eins og myndir
á tjaldi. Við sáum grjótbáknið
sem er Madagaskar. græna
Ceyloneyna og Kúbu — rauð-
leita eins og litaða af bylting-
arfánanum, kalkstrendur Spán-
ar og Frakklands teygja sig út
í Atlanzhafið — þetta var allt
eins og risavaxið landahréf.
Við nefndum þá staði sem ekki
voru huldir þéttri þoku. Dag-
ur og nótt skiptust fljótlega á
— dagarnir liðu á hálfri ann-
ari klukkustund. Þetta var ó-
gleymanlegt eins og æfintýra-
sögur bernskuára okkar.
Borgaljósin glóðu í nóttinni
á vesturhelmingi jarðar. Ein-
hversstaðar niðri í Bandaríkj-
unum voru þeir Grissom majór
og Young lautinant að undir-
búa för sina í „Gemini-3“
geimfarinu. Við vissum að ferð
þeirra átti að taka 5—6 stund-
ir og líklega myndu þeir end-
urtaka það sem sovétgeimfar-
ar höfðu gert löngu á undan
okkur. Kannski myndum við
hitta þá einhverntíma og bera
saman bækurnar um vandamál
geimfara. Við minntumst þess
að Hermann Tító hafði hitt
bandaríska geimfarann John
Glénn og að Kennedy forseti
hafði tekið á móti þeim. Það
var vinsamlegur fundur, ágæt-
ur þáttur í samskiptum þess-
ara þjóða.
Við minntumst nætur yfir
austurhelmingi jarðar. Voskod
2. var yfir Suðaustur-Asíu og
við horfðum á_ trylltar ham-
farir óveðurs. Á 7 sekúndum
töldum við 15 ægibjartar eld-
ingar. Svo virtist sem jörðin
væri á kafi í tortímandi blóð-
litum logum. Það minnti okk-
ur á Víetnam-þjóðina sem
berst hetjubaráttu fyrir frelsi
sínu.
Óveðrið niðri á jörðinni
minnti Beljajeff einnig á árin
sem hann var á eftirlitsflugl
við austurlandamærin. Þá sá
hann reykina af eldum sem
brunnu í Kóreu. Einnig nú var
bandaríski flugflotinn að tæta
sundur okkar fögru jörð með
sprengjum og napalmeldi.
Geimför okkar var i þágu al-
þjóðlegra framfara og friðar
og því gremjulegt að vita til
þess að á okkar dásamlegu
jörð skuli enn vera ófriðar-
svæði, sem heimsvaldasinnarn-
ir gætu íundið upp á að gera
að alheimsþáli.
Vísar mælitækjanna inni hjá
Framhald á bls. 238.
SUNNUDAGUR — 235