Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 26.09.1965, Blaðsíða 9

tótt Gísli æki stundum fiski er hann líklega ekki á þessari mynd, sem er frá tíma er afli tog-
aranna var fluttur á hestvögnum.
©•
Qkumaður—
Þorskabani—
Nautatemjarí
Framhald á 9. síðu.
prufu, taka sökkið. Þá kom 1
ijós það sama og áður: að ég
vaeri með smit og 40% sökk
og hafði þó ekki hitavott.
Hvíldu þig góði, og láttu
fara vel um þig, sagði Helgi
Ingvarsson.
í næsta mánuði er ég skoð-
aður aftur. Á eftir segir Helgi:
■— Ætli það sé ekki rétt að
við reynum að blása þig.
Ég visisi nú varla, og raun-
ar ekki, hvað það var, aum-
inginn.
Svo náttúrlega var ég stung-
inn — mér hefur alltaf verið
iila við eggjárn fyrir minn lík-
ama! En stunginn var ég, og
blásinn var ég. Við það sat
í mánuð. Þá kom það upp úr
kafinu að ég tók ekkert loft,
eitthvað 400 gr.
Þá er vitanlega næsta skref-
ið fyrir þá sem stjórna þess-
um málum að reyna aðrar
leiðir. Leiðirnar voru blásning
og höggning (rifjaskurður) —
og senda mann „norður“.
— Og hvað var svo gert?
— Mér fór strax að batna
þegar ég kom inn fyrir dyrnar
á Vífilsstöðum, og leið ágæt-
lega þegar ég var orðinn ó-
þreyttur, því ekki vantaði
fæðið og aðhlynninguna.
— Varstu svo höggvinn?
— „Ég var eins og barn í
böðlahöndum,
bænin var mín eina hlíf.
Fann að allir fyrirlíta
förumannsins snauða líf.
Af öllum var ég illa liðinn,
alstaðar til þrengsla og meins.
Ég hef aldrei vænzt að vera
virtur eða metinn neins“.
segir Davíð.
Ég var voðalega, óskaplega
langt niðri . . ' já, guð almátt-
ugur hjálpi þér maður! En ég
andæfði, var ekki alveg á því
að fara norður undir kjötöx-
ina og láta hluta sundur á mér
skrokkinn — því ég fann að
mér var að batna. Þegar ég
hafði verið á Vífilsstöðum
rúmt ár og séð hestana, kýrn-
ar og kindurnar á beit í hag-
anum kringum mig datt mér
í hug hvort ég gæti ekki eign-
azt nokkur lömb til að ann-
ast um. Ég átti náttúrlega
enga peninga fyrir þeim og
þá var að fá lán. Haraldur
sonur minn var þá farinn að
vinna, var á björgunarskipinu
Sæbjörgu, svo mér datt í hug
að vita hvort hann væri af-
lögufær, og það reyndist svo
að hann gat hjálpað mér. Það
voru 600 kr. sem ég þurfti fyr-
ir sex lömbum. Svo held ég af
stað að Breiðholti til Guð-
mundar bónda og kaupi iömb-
in, 5 gimbrar — og náttúrlega
'einn hrút. Nú mátti engin
kind koma i Vífilsstaðaland
og var því úr vöndu að ráða.
Þá var ekki um annað að gera
en tala við ráðsmanninn. Hann
tók mér nú vel, eins og allt-
af, bæði fyrr og seinna og seg-
ist ekki mega leyfa mér neitt,
það verði aðrir að samþykkja
það, en hann sagðist ekki
banna mér það, og ég mætti
hafa þær fyrst til að byrja
með niðri í hestagirðingunni.
Þetta fór vel með kindurnar,
því ég átti þær þar til allt
sauðfé var skorið niður hér,
og það sem kannski er meir
um vert, að ég fór vitanlega
út á bverjum degi — það var
um stundarfjórðungsgangur —
hvernig sem viðraði um vetur-
inn, til að gefa' kindunum —
og það var ekki lítils um vert.
Það hressti mig og gladdi að
sjá blessuð lömbin.
Næstu mánuði á eftir að átti
að senda mig norður leið mér
mjög vel — og fór dagbatn-
andi.
Svo kom árið 1942 — og það
var orðið vinnufólkslaust á
Vífilsstöðum, það var alltaf
að koma og fara. Þá skeður
það einn morgun, að þetta á-
gætisfólk kemur inn til mín,
yfirhjúkrunarkonan, frú Anna
Johnsen og Ólafur Geirsson,
sá indælismaður, og spyrja
mig með mestu kurteisi hvort
ég geti ekki hjálpað eitthvað
til á hælinu. Það er meira en
sjálfsagt, ef ég get eitthvað
hjálpað ykkur, svaraði ég.
Svo er mér fengin þvotta-
fata, kústur, sápa og tilheyr-
andi og ég arka af stað . . .
horfi svolítið á þetta áður. . .
nei, ég hafði aldrei þvegið gólf
á ævi minni fyrr, aðeins fjós
— og sprautað þau. Næst kom
að bera þvottinn í herbergin,
og svo hvert verkið af öðru
. . . já, ég hef gert flest verk.
Svo fór ég út á tún til Björns
Konráðssonar og hjálpaði hon-
um með heyskapinn — hann
sagðist ekki hafa fengið dug-
legri mann!
Mér hélt ailtaf áfram að
batna þótt ég ynni. Svo rekur
að því að ég verð fastur
starfsmaður — albata er ég
orðinn, „útskrifaður", árið
1950, og verð þá um leið fastur
starfsmaður.
— Og svo?
— .... Það getur enginn
maður lifa'ð án annars. Það
getur enginn maður verið
sjálfstæður, hve ríkúr sem
hann er, aðrir verða að styðja
hann. Auðugústu menn hafa
komið hingað og orðið að láta
Frh. af bls. 236.
ófreskjuna, og undrið skeði:
ekepnan datt!
Bóndi gaf sér ekki tíma til
að skoða þessa ægilegu
skepnu sem hann hafði svo
sannarlega lagt að velli, held-
ur tók hann þegar til fótanna
og hljóp til næsta bæjar, blés
upp og niður og reyndi að
gera nábúa sínum skiljanlegt
hvaða afrek hann hefði unn-
ið.
Hvaða helv. tómlæti var nú
þetta, ætlaði mannherfan að
taka svona æsifrétt með slíku
tómlæti!
Nú sást loks svolítið lífs-
mark með nábúa hans. Hann
rauk upp og bað pilta sína að
fylgja þessari hetju á orustu-
völlinn og s'koða þessa skað-
ræðisskepnu, því nú væri það
sannað, að nábúi sinn yrði
frægur mjög af þessu verki.
Fór nú bóndi með nábúa sín-
um og tveim vinnumönnum.
Segir nú ekki af ferðum
þeirra fyrr en þeir eru ltomnir
það langt að þeir sjá hilla
undir ófreskjuna, fer þá hóp-
urinn að hægja á sér. Það var
eing og þeim stæði ógn af
skepnunni — og óvíst að hún
aðra hjálpa sér með allt.
Ég get heldur ekki verið án
góðs vinar. Hér bar mig sam-
an við afbragðskonu, ættaða af
Ströndum, af kyni hákarlafor-
manna, Ságrúnu Ásgeirsdóttur
Guðrnundssonar frá Ófeigs-
firði. Hún hefur bjargað mér
fyrr og síðar, enda líka af
afbragðsfólki í báðar ættir.
Næst ræðir Gísli um sér-
stakan þátt ævi sinnar eftir
að hann fór að dvelja á Víf-
ilsstöðum.
væri alveg steindauð. Þeir
smámjaka sér nær, þar til
hetjan rekur upp skaðræðis
öskur og út úr honum kemur
í einu orði sem þeir skilja:
„Merin mín!“
Og sjón var sögu ríkari,
þarna lá sú leirljósa stein-
dauð, með broddstafinn á
kafi í sér.
Allir stóðu hljóðir og virtu
fyrir sér dauða merir sem
hafðí fallið fyrir blindri of-
stækistrú á sjóskrimsli.
„Ó, hví þurfti blessuð
hryssan mín að vera að þvæl-
ast endilega þarna!“
Nábúi hans þreif í annan
fótinn á hryssunni, sleppti
henni óðar og snýr sér að ná-
búa sínum og segir:
„Hryssan hefur staðið í
svelti og hvergi komizt fyrir
svellum. Snáfaðu heim, ég
skal lána þér menn til að
koma merarræflinum heim á
morgun.“
Meira mun ekki hafa verið
rætt á slysstaðnum. En á
heimleiðinni heyrði annar
vinnumaðurinn að karl taut-
aði:
„Það er lygi! Það eru eng-
in helv. sjóskrímsli til!“
SUNNUDAGUR — 237
SAGNIR STEFÁNS
v\

>