Frjáls verslun - 01.05.1939, Blaðsíða 39

„Ég get svo lítið“.
Margir menn segja alltaf við sjálfa sig: „Ég
get svo lítið. Þó að ég geri mitt ítrasta, kemst
ég aldrei langt í lífinu“.
Jafnvel ungir menn, undir þrítugt, hafa þessa
minnimáttarkennd. En því fyrr, sem þeir losa
sig við hana, því betra. — Því að enda þótt mað-
ur sé ekki mikill í dag, þarf hann ekki að vera
það alla æfi.
Ég hefi um dagana séð svo marga lítilsmeg-
andi menn verða mikla menn, að ég held að allir
geti orðið það.
En hafi maðurinn enga metorðagirnd, getur
hann öðlazt hana, með réttum, utana,ðkomandi
áhrifum.
Allir verða ekki metorðagjarnir á sama aldri.
Fertugur maður getur skyndilega orðið metorða-
gjarn.
Einn af stærstu kaupmönnum í London —
Burbridge — ákvað ekki að stofna stórt verzlun-
arhús fyrri en hann var kominn yfir fertugt.
0g einn af stærstu kvikmyndaframleiðendum
heims — Laenmile — stjórnaði lítilli fatnaðar-
vöruverzlun, þangað til hann var orðinn fertug-
ur.
Með öðrum orðum: Menn geta gengið þess
duldir hvað í þeim býr, þangað til þeir eru orðn-
ir fertugir eða eldri.
Skyndilega rakna menn við sér, verða varir
óvenjulegra hæfileika og verða miklir menn. —
Þeir verða forvígismenn hver á sínu sviði.
Menn eiga ekki að þola þá prédikara og kenn-
ara, sem segja: „Hver á að vera ánægður með
sitt hlutskipti í lífinu“.
Slíkar kenningar eru skaðlegar og siðspill-
andi. Það er helgasta skylda hvers manns, að
hagnýta sem bezt hvert tækifæri til að komast
áfram í lífinu.
Lítum til Grikkja til forna. Ilvers vegna öðl-
ast þeir frægð og ódauðleika? Var það ekki af
því, að meðal þeirra voru fáir menn, sem voru
„litlir“ ?
Grikkir voru ekki fjölmenn þjóð, en þeir voru
flestir miklir menn. Þeir þroskuðu sig og settu
markið hátt.
Þvílíkra starfsmanna þarfnast hvert fyrir-
tæki. Eftirspurninni eftir þeim er sjaldan full-
nægt.
Það bíður gott starf þess manns, sem vill og
hefir trú á að hann geti rækt það. Og mörg
erfið verk verða látin ógerð, ef menn ekki
þroska sig til að vinna þau.
FRJÁLS VERZLUN
»Hversvegna gerði ég þetta ekki fyr«.
„Hvers vegna gerði eg þetta ekki fyr?“
Sumir kaupsýslumenn hafa venjur, sem menn
skilja ekkert í. Það eru engar ástæður fyrir
þeim, en samt hafa menn þessar venjur.
Ein af þessum óskiljanlegu venjum er sú, að
bíða árum saman eftir að koma einhvei’ri fram-
kvæmd í verk, sem hefir aukinn hagnað í för
með sér.
Ef ný skriístofuvél er smíðuð, kaupa þá flest
fyrirtæki hana strax? Nei, mjög fá gera það.
Jafnvel eftir að það hefir komið í ljós, að
vélin borgar sig á einu ári, þá láta rnörg fyrix’-
tækin árin líða, án þess að afla sér hennar. Og
sum kaupa hana aldrei.
Það vei’ður alltaf að vekja athygli á nýjum
tækjurn með auglýsingum og sölumönnum, ef
hægt á að vera að selja þau til 50% væntan-
legi’a notenda.
Það gekk illa að selja ritvélaimar, þegar þær
komu fyi'st á mai’kaðinn. Sum fyi’irtæki biðu í
20 ár með að kaupa ritvál.
Þegar lausblaðabækur urðu til, vildu næstum
engin fyrirtæki kaupa þær. Og enn er til fjöldi
fyrirtækja, sem halda við gömlu aðferðina.
Margir hafa enn klukkur, sem di’egnar eru
upp með lykli og aði’a líka hluti, sem urðu úr-
eltir fyrir mörgum árum. Enn eru til í London
hestvagnar til matarflutninga.
En þegar menn hafa svo loksins framkvæmt
einhverja breytingu til batnaðar, þá segja þeir
kannske alls ekki við sjálfa sig eða vini sína:
„Hvers vegna gerði ég það ekki fyr?“
Venja menn sig þá af þessu framtaksleysi ?
Venjulega ekki. Menn franxkvæma einhvei’ja
endui’bót sem borgar sig vel, en láta svo bíða
von úr viti, að framkvæma aði’a eins endurbót.
Orsök þessa er að mínu áliti, að menn þjást
miklu meira en almennt er álitið, af framtaks-
leysi.
Það er eftirtektarvei’t, hversu fáir menn geta
tekið skjótar ákvarðanir. Daglega fást menn
við sömu viðfangsefnin, aftur og aftur, en þeg-
ar óþekkt viðfangsefni kernur til sögunnar, þá
vii'ðist hugur rnanna óstai'fhæfur.
Það þarf afar stei’kan vilja til að þvinga sig
út úr gamla „farinu“ — til að hætta við það
sem úi’elt er orðið og taka upp nýjungai'.
En það kostar enga reynslu að rölta bara
áfram eins og áður — gera það sama í dag og
í gær. Það er auðvelt og það er óhætt að reiða
sig á það, að flestir menn gera það sem auð-
veldast er.
31