Alþýðublaðið - 24.01.1973, Blaðsíða 11

62
Kross-
gátu-

/ht>!p y/v / SRF 7 r Lru t, syi v' Fuui uS ' l

VornuQ 7j0r/ % j ’Rf/ ú-ER-
Bor
FjÖll. 5ía«,v 1 'owotI RfiUb (j
l 7
[ SQrthL. RUV KLVV-t
DRítffi STtrNU : 9
Fijbr 1 'fíTT ,rwi)uR R>/l. /
4 7 T>ÍR.j
3
|I t: 5
| L-rKILoRD'- OfíUXKR
SKUGGA MARDARINS
Saga ástar og örlaga
eftir Victoriu Holt
virzt klunnalegur, hefði hann
verið öðruvisi maður, en hann
vissi ekki af að sér væri i neinu
áfátt. Honum þótti greinilega
ekkrt til koma, hve föt Franklyns
voru vel sniðin — ef hann tók þá
nokkuð eftir þvi.
Það var nokkrum vanda bundið
að kynna fólkið, svo ég útskýrði
fyrir Franklyn, að hálsklúturinn
hefði fokið yfir vegginn og að þau
hefðu komið til að ná i hann.
t>á stóð Nora á fætur og kvað
þau verða að fara og þakkaði
okkur fyrir vinsemdina. Stirling
virtist hálf-óánægður og það
gladdi mig vegna þess að hann
hefði auðsjáanlega viljað vera
lengur; en ég gat ekkert gert til
að halda þeim og Lucie fylgdi
þeim út að hliðinu.
Þetta var allt og sumt. Litilfjör-
legt atvik að sinu leyti, en ég gat
ekki hætt að hugsa um þau; og
vegna þess að mig langaði til að
muna það nákvæmlega eins og
það gerðist, byrjaði ég á þessari
dagbók.
Við sátum úti á grasflötinni þar
til klukkan var orðin hálfsex, en
þá kom faðir minn til okkar. Hár
hans var úfið og hann var rjóður i
andliti. Eg hugsaði með mér:
Hann hefur sofið vel.
— Hvernig gengur vinnan, Sir
Hilary? spurði Lucie.
Hann brosti til hennar. Þegar
hann brosti ljómaði andlit hans
eins og kveikt hefði verið á ljósi i
augunum. Hann hafði yndi af að
tala um starf sitt.
— Það var strembið i dag, sagði
hann. — En ég hugga mig við að
ég er nú i erfiðum kafla.
Mamma var óþolinmóð á svip
og Franklyn flýtti sér að segja:
— Þeir vilja alltaf koma fyrir,
held ég, þessir erfiðu kaflar. Ef
vinnan gengi of snurðulaust, er
alltaf hætta á að hún yrði daufleg.
Það var eftir Franklyn að segja
það rétta. Hann hallaði sér aftur i
garðstólnum, lýtalaus, prúð-
mannlegur og kurteis viðokkuróll.
Ég vissi að mamma og pabbi
höfðu orðið ásátt um að hann yrði
ákjósanlegur tengdasonur. Við
myndum sameina Wakefield
Park og Whiteladies. Það gat
orðið mjög hagkvæmt, þvi húsin
voru mátulega nærri hvort öðru
og landareignirnar lágu saman.
Foreldrar Franklyns voru ekki
beinlinis rikir, en vel efnaðir eins
og sagt er, og við vorum hvort
sem er ekki rik heldur. Ég hafði
grun um að eitthvað hefði komið
fyrir efnahag okkar siðustu tvö
árin, þvi hvenær sem minnzt var
á peninga, setti pabbi alltaf upp
ákveðinn f jarhyglisvip sem þýddi
að þetta væri málefni, sem hann
vildi ekkert heyra um talað þar eð
það ylli honum áhyggjum.
Hinsvegar gat það orðið mjög
hentugt ef við Franklyn giftumst.
Ég var raunar farin að álita það
óumflýjanlegt. Ég velti þvi fyrir
mér hvort Franklyn gerði það
einnig. Hann kom ávallt fram við
mig af fyllstu kurteisi, en þannig
kom hann fram við alla. Ég hafði
séð póstkonuna i þorpinu roðna af
ánægju þegar hann skiptist á
nokkrum orðum við hana. Hann
var hár — allir af Wakefield ætt
voru hávaxnir — og hann
stjórnaði búi föður sins af lægni
og dugnaði og var öllum leigu-
liðunum hinn bezti landráðandi.
En bakvið heillandi framkomu
Franklyns bjó nokkurt yfirlæti.
Augu hans voru dökkgrá fremur
en blá, i þau vantaði hlýju og
manni fannst, að enda þótt hann
yrði aldrei reiður, yröi hann
aldrei raunverulega glaður
heldur. Hann var jafnlyndur og
þar af ieiðandi heldur litið
spennandi, þó þægilegt væri að
umgangast hann. Allt við hann
var hefðbundið: lýtalaus
klæðnaðurinn, kurteisleg fram-
koman, reglusamt lifernið.
Mér hafði ekki orðiö hugsað um
þessa hluti áður. Það var vegna
fólksins, sem gert hafði innrás
sina i hversdagsleikann, sem ég
byrjaði á þessu mati. Jæja, það
var farið. Ég bjóst ekki við að sjá
það nokkurntima aftur.
— Einmitt, var pabbi að segja.
— Ég er alltaf að segja sjálfum
mér að ég verði að ljúka þessu
erfiða verkefni vegna siðari tima.
— Það er ég viss um, bætti
Franklyn við, — að þér Ijúkið þvi
núlifandi kynslóð til ánægju ekki
. siður en komandi kynslóðum.
Faðir minn varð glaður, eink-
um þegar Lucie bætti við af ein-
lægni: — Það er ég einnig viss
um, Sir Hilary.
Svo fóru Lucie og Franklyn að
tala við pabba, mamma geispaði
og sagðist vera að fá höfuð-
verkinn aftur og Lucie hjálpaði
henni til herbergja hennar til þess
hún gæti hvilt sig fyrir kvöldverð.
— Franklyn, þú snæðir með
okkur? sagði faðir minn og
Franklyn tók boðinu hæversk-
lega.
Mamma kom ekki niður til
kvöldverðar. Hún sendi eftir
Lizzie, þernu sinni, sem hún lét
núa enni sitt með kölnarvatni.
Hunter lækni hafði verið boðið að
borða með okkur, en hann ætlaði
fyrst að dvelja hálfa klukkustund
hjá mömmu til að ræða við hana
um sjúkdómseinkenni hennar.
Hunter læknir hafði komið til
okkar fyrir aðeins tveimur árum
og virtist full ungur til að bera
ábyrgð á lifi og dauða, en ef til vill
var það vegna þess að við bárum
hann saman við gamla Hegling
lækni, sem hann hafði tekið við af.
Hunter læknir var liðlega þritug-
ur, hann var einhleypur og hafði
ráðskonu sem átti að sjá um
efnislega velferð hans. Mér leizt
hann óðfús að vinna álit okkar, en
hann vissi sem var, að við töldum
hann heldur reynslulitinn. Hann
var skemmtilegur ungur maður
og mömmu féll vel við hann og
það hafði auðvitað sitt að segja.
Það rikti fjör við kvöldverðar-
borðið. Ungi læknirinn gat sagt
frá atburðum á gamansaman
hátt og Franklyn kórónaði þá oft
sögur hans með fyndnum athuga-
semdum. Ég var þvi fremur
fegin, að mamma skyldi hafa
beðið um matinn upp til sin á
bakka, þvi hún gat verið nokkuð
þreytandi með hinar síendur-
teknu frásagnir af sjúkdómsein-
kennum sinum og undan þeim
varð ekki komizt þegar læknirinn
var viðstaddur.
Ég held að faðir minn hafi
einnig verið ánægður. Hann var
alltaf öðruvisi þegar hún var fjar-
stödd, það var engu likara en að
hann nyti frelsis sins i fullum
mæli.
Læknirinn var að segja frá ein-
hverjum sjúklingum sinum, frá
þvi hvernig Betty gamla Ellery,
sem lá i kör, neitaði að taka á
móti þessum „drengstaula”. —
Þó ég viðurkenndi æsku mina,
sagði læknirinn, — varð ég að
mótmæla þvi eindregið að ég
staulaðist neitt, heldur teldi ég
mig hinn sprækasta.
— Veslings Betty! sagði ég. —
Hún hefur legið rúmföst frá þvi ég
var smástelpa. Ég man að ég fór
með teppi til hennar á hverjum
jólum, ásamt kalkúna og plómu-
búðingi. Þegar vagninn stað-
næmdist við dyrnar hennar og við
stigum úr, kallaði hún: — Komið
inn inn, ungfrú, og þér eruð nærri
þvi jafn velkomin og gjafirnar
sem þér færið mér. Ég sat hátið-
ieg á stól við hliðina á rúminu
hennar og hlustaði á hana segja
frá þvi þegar Dorian afi minn var
á lifi og mamma kom i heimsálui
til hennar með móður Biwwt
— Gamlir siðir halda velli,
sagði Franklyn.
— Og það er lika gott, finnst
þér það ekki Franklyn? spurði
faðir minn.
Franklyn sagði að i sumum til-
vikum væri ágætt að halda við
gömlum venjum. Aðrar væri
betra að leggja niður. Qg þannig
héldu samræðurnar áfram.
Eftir kvöldverðinn sátu Lucie
og læknirinn og töluðu alvarlega
saman en ég masaði við Frank-
lyn. Ég spurði hann um álit hans
á fólkinu, sem komið hafði um
daginn.
— Þú átt við ungu stúlkuna
með hálsklútinn.
— Þau bæði. Þau virtust
óvenjuleg.
— Var það? Franklyn virtist
greinilega vera á annarri skoðun,
og ég sá að hann hafði að mestu
gleymt þeim. Ég varð hálf gröm
við hann og sneri mér að Lucie og
lækninum. Læknirinn var að tala
meira um ráðskonu sina, frú
Devlin, sem hann grunaði um að
drekka meira en góðu hófi
gegndi.
— Ég vona, sagði Lucie, — að
þér hafið allt áfengi læst inni.
— En góða ungfrú Maryan, ef
vöruflutningabilnum út um
bakdyrnar. Ég gekk fram i
anddyrið. Þar sat tæknifræð-
ingurinn á gólfinu upp við
vegginn, grimulaus, og hélt
handleggjunum yfirhöfði sér.
Mér var flökurt. Siðan sá ég,
að blökkumaðurinn dró upp
byssu sina og hljóp út um
framdyrnar. Ég heyrði hann
segja „drulla”, og svo var
hann horfinn. Svo heyrði ég
byssuhvell og vissi, aö hann
var dauður.
Satt að segja vissi ég ekki,
hvað ég átti að gera. Ég held
ég hafi fengið móðursýkis-
kast. Þú skilur það, Tommy.
Spuming: Já. En hvað gerðir
þú?
Haskins: Þott það kunni að
virðast heimskulegt — ég var
ekki með réttu ráöi — þá sneri
ég við og lagði af stað upp
stigann. Og uppi á annarri
hæö mætti ég Duke Anderson.
Spurning: Hvað var hann að
gera?
Hasking: Hann stóð þarna bara.
Hann var sallarólegur. Ég
sagði: „Duke, viö verðum . .
.” Og hann sagði svo rólega:
„Já, ég veit það. Gerðu ekk-
ert núna. Biddu hérna. Stattu
kyrr hérna. Ég þarf að gera
dálitið, en ég kem strax niður
aftur, og við skulum komast
undan i sameiningu”.
Spurning: Er þetta haft orðrétt
eftir honum?
Ilaskins: Að þvi er ég man bezt.
Spurning: Og hvað gerðir þú
svo?
Haskins: Ég gerði nákvæmlega
það, sem hann bað mig að
gera. Ég beið bara i stigan-
um.
Spurning: Hvað gerði hann?
Haskins: Hann sneri við og hélt
aftur upp stigann.
(81)
Úr lokaskýrslu Edwards X.
Delaneys höfuösmanns.
„Það var skotið að okkur ööru
hverju úr glugganum á 4. hæö,
svo að ég áleit, að um einn
byssumann væri að ræða. Ég
skipaði mönnum minum að
svara ekki skothriöinni. Ég verð
að segja, að viö þessar erfiðu
aöstæður var aginn framúr-
skarandi góður. Um það bil
þremur mfnútum eftir að aö-
gerðir hófust, komu tveir menn
hlaupandi út um bakdyrnar,
stukku inn i flutningabflinn og
óku honum aftur á bak út bak-
stiginn á miklum hraöa.
Þessi örvæntingarfulla til-
raun var auðvitaö fyrirfram
dæmd til að mistakast, þar sem
ég haföi látuð leggja lögreglu-
bilunum til að fyrirbyggja slik-
an flótta. Á meðan billinn ók aft-
ur á bak, teygði annar mann-
anna sig út um glugga og skaut
að okkur úr skammbyssu, en
hinn ók. Við skutum á móti.
Flutningabillinn skall á bil
Georg fjórtán og staðnæmdist.
Við áreksturinn fótbrotnaði
Simon Legrange, lögregluþjónn
nr. 67935429, og Marvin Finkel-
stein, lögregluþjónn nr.
45670895, fékk skot i handlegg-
inn og særðist litillega. Fram til
þessa voru þetta einu áföllin,
sem okkar menn höfðu orðiö
fyrir.
Þegar ég skipaði: „Hættið að
skjóta”, komumst við að raun
um, að sá sem skaut úr flutn-
ingabilnum, var látinn (siðar
kom i ljós, að það var Edward J.
Brodsky), en bilstjórinn,
William K. Brodsky, hafði við-
beinsbrotnað við áreksturinn.
(82)
Frú Hathway: Jæja, við vorum
öll i Ibúð 4A, þegar skothriðin
hófst allt i einu. Ég held, að
klukkan hafi þá verið um
kortér yfir fjögur.
Ungfrú Kaler: Hálffimm er nær
lagi.
Frú Hathway: Ég var með
klukkuna mina, kjáninn þinn,
og hún var kortér yfir fjögur.
Ungfrú Kaler: Hálf fimm.
Spurning:Svona, dömur minar.
Hvað gerðist svo?
Frú Hathway: Nú, grimuklæddi
maðurinn, sem hafði verið
svo andstyttilegur og grimm-
ur, hentist að glugganum og
fór að skjóta. Hann braut rúð-
una, og glerbrotin lágu út um
allt. Hann skaut úr byssunni
sinni niöur á götuna. Og svo . .
Ungfrú Kaler: Og svo byrjuöu
þessar hræðilegu sprengingar
I stiganum og hrópandi menn,
og enginn vissi, hvað var að
gerast. Ég sagði, að við
skyldum sitja, þar sem við
værum, og hreyfa okkur
hvergi, þvi það væri bezt. Og
þessi ruddi hélt áfram að
skjóta niður á götuna, og ég er
þvi fegin, aö við skyldum ekki
vera i ibúðinni okkar, þvi að
ég óttaðist, að lögreglan
kynni aö senda kjarnorku-
sprengju inn um gluggann og
eyðileggja hvað, sem fyrir
yrði. Og næst kom annar
grimumaður inn um dyrnar
og hann dró byssu upp úr vasa
sinum, og ég hélt, að hann
ætlaði lika að fara að skjóta út
um giuggann niður á götuna,
en það gerði hann ekki . . .
(83)
Bingham: Þegar skothriðin
hófst, sagði ég öllum að leggj-
ast á gólfið. Það gerðum við
öll nema gömlu konurnar,
sem bjuggu i ibúðinni á móti,
sem sögðust ekki vilja það —
eöa kannski gátu þær það
ekki. Hvort heldur var, þá
sátu þær hoknar i sætum sin-
um. Maðurinn, sem gætti
okkar, skaut út um gluggann.
Spurning: Var honum svarað i
sömu mynt?
Bingham: Nei, herra minn, þaö
held ég ekki. Að minnsta kosti
varð ég ekki var við það.
Maðurinn hélt bara áfram aö
skjóta og bölva. Ég sá, að
hann skipti að minnsta kosti
einu sinni um skothylkja-
hleðslu, sem hann tók upp úr
vasa sinum. Nokkrum minút-
um siðar kom annar grimu-
maður inn i ibúðina. Ég sá, að
Miðvikudagur 24. janúar 1973