Lesbók Morgunblaðsins - 04.03.1934, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
79
Bæjarstaðaskóg, en mjer þykir
rjett að geta þess, vegna hvers
jeg álít það sjálfsagðast. Bæjar-
staðaskógur er sá einasti „frum-
skógur“, sem enn er til á landi
hjer. Allir þeir skógateigar, sem
hafa líkst honum að gæðum, eða
jafnvel verið stórvaxnari en hann,
eru löng'u horfnir. Þeir hafa allir
orðið að lúta í lægra haldi fyrir
rányrkju mannanna. Hann er
minnisvarði þeirra stóru skóga,
er klæddu landið áður fyr. Ætti
það að vera núverandi kynslóð
næg hvöt til þess að sýna þessum
leyfum tilhlýðilega ræktarsemi og
forða þeim frá eyðileggingu. Það
þykir frekar menningarvottur
meðal annara þjóða að friða staði
þá, sem hafa eitthvað til síns
ágætis. Við höfum lengi vanrækt
að hlynna að skógargróðri þessa
lands og aldrei gert það öðruvísi
en að skera aðhlynningtina við
nögl. Jeg get því ekki sjeð að
það sje nema sjálfsögð skylda
þjóðfjelagsins að kosta einhverju
til þess að friða skóginn. En
verði það ekki gert á næstunni,
verður það um seinan.
Það gag'n, sem hlýst af friðun-
slfógarins yrði kannske ekki mjög
mikið. Skógurinn liggur of af-
afskekt til þess að mikið verð-
mæti fengist fyrir skógarhög'g. En
eitthvað vrði það þó af hinum
vænni trjám. Það er þó annað,
sem mundi vega meira á metaskál-
unum, og það væri fræsöfnun. í
Bæjarstaðaskógi standa einhver
fegurstu trje landsins, og væri
ekki lítils virði að geta aflað sjer
fræs af þeim og afkomendum
þeirra er fram líða stundir. Það
er ekki óhugsandi að ef við miss-
um Bæ.jarstaðaskóg, þá missum
við líka besta stofn íslenska birk-
isins.
Ef skógurinn yrði friðaður
mættu Skaftafellsbændur til að
synja sjer um afnot þau og hlunn-
indi, sem skógurinn veitir þeim
núna. En þau eru þeim dálítils
virði, því að í stórviðrum rennur
fje þeirra í hundraðatali í skóginn
til að láta þar fyrirberast uns
veðrinu slotar. í skóginum stendur
fjeð eins og' í húsi og hrekst ekki.
Við Oddur bóndi fórum nú að
ráðgast um framtíð skógarins. —
Vorum við sammála um það, að
það væri bæði Skaftfellingum og
þjóðinni til mestu vansæmdar ef
skógurinn eyddist. Fanst okkur
því rjettast að þessir aðilar mætf-
ust á miðri leið, og varð það að
samkomulagi að Skaftfellingar
legðu fram skóginn til friðunar
um ókominn tíma ef ríkissjóður
vildi leggja til girðingu.
Þegar við komum heim að
Skaftafelli, bárum við þetta undir
hina bændurna, og fellust þeir
strax á þetta. Skrifuðu þeir Skóg-
ræktarfjelagi íslands brjef, og
fólu því að sækja um girðingu
um skóginn fyrir þeirra hönd. —
Hefir f jelagið komið slíkri umsókn
til rjettra hlutaðeigenda.
Skaftfellingar hafa brugðist vel
og drengilega við í þessu máli, og
þá ætti ekki að standa á forráða-
mönnum skógræktarinnar.
Ljósmerki
f
fyrir blinda.
einkennilega vildi til hjer, að
sumir settu sig upp á móti þessu
og þótti sem blindir menn og
lieyrnarlausir ætti nógu bágt þó
ekki væri verið að vekja sjerstaka
athygli almennings á böli þeirra.
En sú meðaumkun er áreiðanlega
af misskilningi sprottin og á það
bendir þessi mynd. Hún er af
Ijósmerki, sem blindum mönnuml
er ætlað að hafa, þegar dimma
tekur. Er það lítili rafmagns-
lampi og á ljósg'lerinu þrír svartir
deplar, sem gera ljósið auðkenni-
legt í nokkurri fjarlægð. Sá, sem
hefir fundið upp áhald þetta, er
maður, sem misti sjónina í stríð-
inu mikla og hefir verið blindur
síðan. Mundi liann varla hafa
fundið upp á þessu ef honum
þætti óþarfi að biindir menn
hefði einhver einkenni. Ber þetta
vott um, að það eru einmitt blindu
mennirnir sjálfirf sem best finna
til þess að þeim er nauðsyn að
hafa einkennismerki til þess að
vekja eftirtekt annara á sjer á
götum úti, bæði til þess að forð-
ast umferðarslys og til þess að fá
aðstoð sjáandi manna.
Nýlega liefir komið fram tillaga
um það í bæjarstjórn Reykjavík-
ur að blindir menn og heyrnar-
lausir skuli hafa einkenni þeg'ar
þeir eru á götum úti. Þessi siður
er talinn nauðsynlegur erlendis til
þess að þessum mönnum sje síður
hætt við umferðaslysum. En svo
Úr dýraríkinu.
Sannar sögur.
Maður nokkur var einu sinni
að sumarlagi einn á ferð yfir ör-
æfin í Jötunheimi í Noregi. •—
Heyrði hann þá alt í einu ein-
kennilegt neyðaróp. Hann gokk á
hljóðið og kom þar að sem stór
elgur var og hafði fest annan
framfótinn milli steina og gat
ekki losað sig aftur. Maðurinn var
á báðum áttum með hveð hann
ætti að gera, því að það gat verið
hættulegt að koma nærri elgnum.
En maðurinn gat ekki fengið af
sjer að skilja hann þarna eftir
svona á sig kominn. Hann gekk því
liægt nær. Elgurinn gerðist fyrst
órólegur, en kyrðist þegar mað-
urinn fór að tala við hann í vin-
gjarnlegum róm. Og svo tókst
manninum að velta þungum steini
frá fæti elgsins, svo að hann losn-
aði. En hvað átti hann svo að