Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1938, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
395
me
hann fyrir leiðtoga sinn og konung, þá væri
öðru vísi umhorfs í heiminum en nú er. Þá
væri ekkert fátæktarböl eða ranglæti til. Þá
þektust ekki blóðug stríð og vígbúnaður, sem
nú er að sliga margar þjóðir. Þá lifðu menn
saman í sátt og samlyndi og ynnu að því, að
öllum gæti liðið vel og allir verið glaðir; menn
bæru hver annars byrðar, og uppfyltu þannig
lögmál Krists. Og þá ættu menn frið í sál, —
frið við Guð, því að það væri heitasta áhuga-
mál þeirra að þóknast honum og líf þeirra
yrði fagurt og sælt.
En það vantar svo mikið á að lífið sje orð-
ið þannig. Það er ekki honum að kenna, held-
ur okkur sjálfum.
ESS vegna flytja jólin okkur þenna boð-
skap: Látið sættast við Guð, sem minnir
ykkur nú að nýju á föðurkærleika sinn. Þigg-
ið gjafir hans, sem ykkur er öllum þörf á.
Veitið viðtöku fyrirgefningu, friði og fögn-
uði, sem ykkur stendur til boða. Fagnið kon-
unginum, sem vitjar lýðs síns. Gjörið hjörtu
ykkar að helgidómi Jesú Krists.
Fyrir alt, sem að oss hann gaf
óverðskulduðum kærleik af,
honum sje þökk af hjarta skýrð.
Honum sje eilíft íof og dýrð.
Sje Drotni dýrð!
Guð gefi öllum sem þessar línur lesa gleðileg jól.
F r ið r ik Hallgrímsson.
Meistari Jón
Efiir Guðm. Friðjónsson
Með sjónauka skoðaði sérhvern hug.
í sókn og vörn komst hann jafnt á flug.
Hann sýndi, hve þung eru syndagjöld,
er sálirnar sliga ’ið hinsta kvöld.
A meistara stól hefir mölur sest
og mygla, er hyllir þann óboðna gest.
Hve áleitnin vonda sér niðri nær,
á nótt og degi, sem grasrót flær.
Og þjóðskörungunum þokar um set
og þeim býr í skugga hið lægsta flet.
Um Gissur var forðum tíð glatt og bjart
og göfgi ísleifs var búin í skart.
Sú heilaga reiði var honum töm;
in heita umvöndun mannvonsku gröm.
★
Þjer gistið, mælti hann, grályndan snák,
nema Guð og Sonur hans bæti úr skák.
Sá lærði Brynjólfur lifði þar
og Ijóma frá skörung þeim víða bar.
Hinn málsnjalli Jón var mestur þó;
af meistaratungunni þruma fló.
★
Þeim skörung var lagið að skoða í brjóst
á skammkeli, er aftur úr mannsóma dróst.
Og horfst í augu við höggorminn gat,
sem hrekkvís um Evu í lundinum sat.
Ef gekk á hólm við ’inn glóðeyga þrjót,
fór gunnreifur út á þau landa mót.
Til hógværðar snerist ’ans háværa mál,
ef horfði til viðreisnar gjaldþrota sál.
Hann mat eftir verðleikum maurana þá,
er mölur og ryðbruni vinna á.
Og líkinga auðsöfnun Ijet honum vel.
Það lófagull minnir á perlu í skel.
Sá ármaður Guðs þekti innræti manns Og hafði þá aðdrætti handan um sæ
og alla launkofa vitundar hans. á hinn bóginn jafnframt úr næsta bæ.
4