Lesbók Morgunblaðsins - 15.04.1945, Blaðsíða 9

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
217
Þar var jeg einti liáseti. Svo ]>að
var ekki um annað að gera, en
vaka allan tímann sem við vorum
á leiðinni milli hafnanna. Þar voru
nú ekki vökulögin: Það var púl fyr-
ir fjóra. i
Svo ætlaði jeg að ráða mig á
enskan togara. Var á leiðinni niður
að'höfninni í Hull til þess. Þá mætti
jeg Jóhanni Thorarensen á miðri
leið. Hann var skútuskipstjóri. —
Ilann var þangað kominn til þess
að sækja skútu. Hann vantaði mann
til þess að sigla nteð sjer heim. Og
þá fór það svo, að jeg fór heim með
þonum. Hafði þá líka fengið brjef
frá mömmu, og svoleiðis, og hún
beðið mig að koma. En hefði jeg
komist alla leið niður að höfninni
þennan dag, þá hefði jeg'sennilega
aldrei komið heim. Lent í siglingum
alla ævina. Hver veit ? Þær eru svo
skrítnar þessar tilviljanir.
— Orðið togaraskipst jóri ?
— Nei. Ekki held jeg það. Mjer
þótti aldrei gamau að liska. En
að sigla.
60 bátshafnir í Þorlakshofn.
— Hvenær fórst þú fyrst til s.jós?
— Jeg var þrjár vertíðir á
Stokkseyri.
-— Erfitt líí það,
— Nei. Jeg.held nú ekki. Skemti-
legt líf. Maður gat kannske tví-
eða þríhlaðið sama daginn, þegar
gott. var í sjóinn, þcgar maður
þurfti ekki að komast nema r.jctt
út fyrir brimgarðinn.
En einu jsinni brimaði svo í logni,
að m.jög fáir bátar komust í land.
Og eins var á Eýrarbakka. —<
Bátaflotinn varð að sigla til Þor-
lákshafnar. Einir 60>bátar, að mig
minnir. Allir urðu að fleygja öllum
aflanum útbyrðis utan við lending-
una þar. Ágætis afla. Þetta var
fyrsti afladagur vertíðarinnar. Fisk-
inn rak allan upp í fjöru. Jón gamli
í Þorlákshöfn hirti svo alt saman
af síhum 'reka. Hann f.jekk mjög
mikið.af fiski. En hann fjekk ekki
me'ira en hann átti skilið fyrir allt
lýsið sem hann setti í sjóinn til
þess að koma okkur öllum heilum
í land.
Jeg man eftir því, að einn a£
Stokkseyringum sást vera að reita
saman handa sjer nokkra fiska af
rekanum. Það mæltist illa fyrir.
Okkur var ákaflega vel tekið í
Þorlákshöfn. Við lágum þar í sjó-
húsum og salthúsúm og átum hjá
kunningjunum, þangað til við kom-
umst heim aftur. Og gaman að því
öllu.
-—Ilvernig vissuð þið þegar lend-
andi væri á Stokkseyri!
— Gömlu sjómennirnir sáu það
á sjólaginu.
Til Reykjavikur.
— Hvað varst þú gamall, þegar
þú fyrst fórst til sjós?
-— Jeg í'.jeri eina vertíð áður en
jeg fermdist. Svo þurfti jeg að vera
heima veturinn fyrir ferminguna.
Svo var jeg á Stokkseyri tvær
næstu vertíðir. Fór síðan hingað
til Reykjavíkur og var á skútiun,
ýmist sem háseti eða stýrimaður,
éftir því hvernig á stóð.
Einu sinnj kom Jón bróðir með
þau gleðitíðindi, að honum fannst,
að Geir Zoega byðist til þess að
jkost-a migjá stýrimannaskólann. Jeg
vildi ekkert með það hafa, eða vera
nokkuð uppá annara hjálp kominn.
Vorið 1896 fór .jeg á skútu.
þess vegna fann .jeg aldrei neina
jarðskjálfta. *
— Bjuggu foreldrar þínir lengi í
Sumarliðabæ 1
Þrjátíu og fimni ár, en
þau voru hrakin af jörðinni um
þetta leyti tneð rangindum og laga-
leysi. Það væri saga útaf fyrir sig,
að seg.ja þjer frá því.
Þau fluttu hingað til Reykjavík-
ur. Pabbi dó eftir 2 ár. Ilann þol-di
ekki iðjuleysið. Beinlínis dó af því
iield .jeg. Iðjuleysi getur drepið
hvern meðal mann, sem vanur eV
að láta hendur standa fram úr
ernium.
í Möðruvallaskóla.
— Hvernig stóð á því, að þú lent-
ir norður í Möð ruvallaskóla ?
— Ætli.hún hafi ekki gripið mig,
þessi menntaþrá alþýðunnar, setn
talað er um. Það fór orð af þeim
skóla.
Jeg rjeri á Seyðisfirði urn sum-
arið. Þar var leiðinlegt. R.jett áður
en jeg fór þaðan lenti jeg í því
mesta hvassviðri, sem jeg hefi fyr-
irhitt á lífsleiðinni. Var að njöria
niðui' báta, svo. þeir fyk.ju ekki.
Vissi ekki fyrri til, en það ior að
rigna niður hænsnum allt í kring-
um ntig. Fiðurfje Seyðfirðinga
hafði tekist;á loft. En því sló niður
aftur.
— Og síðan konist þú í duxsætið
á Möðruvöllum, með alla ensku-
kunnáttuna.
— O.jæja. Jeg veit nú ekki, hve
mikil hún hefir verið. En .jeg komst
upp á það meðau .jeg var í sigling-
um, að lesa cnskan „litteratúr" af
allra lakasta tagi, setn voru leyni-
lögreglusögur, er kostuðu penny
stykkið. Ileld meira að ség.ja að
jeg cigi nokkur excmplör af þeint
'enn.
Góðir kcnnarar.
NÚ FÓRUM við að tala um
Möðruvallavistina, skólabræður
Boga, kennara og heimilisfólk, og
þá einkum minn elskulega kennara
Ólaf Davíðsson. En Ólafur kendi
við skólann síðara námsvetur Boga
Ólafur taldi ekki kensluna vera
sitt fag, segir Bogi. En fróður vat'
hann og skemtilegur/ Og margt var
þægt að læ.ra af honum, ef tnenn
báru sig eftir því. Minnisstæðast
er mjer látleysi hans. . Hann var
sá ómontnasti maður, sem jeg hcfi
fyrir hitt. Og hann sagði aldrei
styggðaryrði við nokkurn 'mann,