Lesbók Morgunblaðsins - 26.11.1950, Síða 7

^ LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
655
STROKUMAÐUR - STRÍÐSHETJA
ÞETTA er einhv'er undarlegasta sagan úr stríðinu. — Hún er af John
Martini Sommers, sem komst til hárra metorða í flughernum og hlaut
tvö aeðstu heiðursmerki hersins, en var svo stefnt fyrir herrjett af flot-
anum, fyrir strok af skipi. Sagan er hjer eins og hann sagði hana sjálfur
fyrir herrjettinum.
IJAÐ var í septomber 1945. Jeg var
þá aðstoðarmaður skipherraus á
„Appleby“! Jeg sá um alt bókhaldið
fyrir hann. Við höfðum verið í öll-
um djöfulganginum á Okinawa.
Þegar stríðinu lauk stóð til að skip-
ið yrði sent heím til Bandaríkj-
anna, en í stað þess var það sent
til Manila. Og þarna lágum við í
höfn dag eftir dag, og hitinn var
óþolandi. Við frjettum að hermenn-
irnir í landi væri mjög óánægðir og
vildu endilega komast heim. Og jeg
var sjálfur orðinn leiður ú lífinu
þarna.
Svo var það eitt kvöld þegar hit-
inn var að drepa okkur, að jeg af-
rjeð að fá mjer bað og steypti mjer
í sjóinn eins og jeg stóð, í öllum
fötum. Og vegna þess að jeg sá ljós
í landi afrjeð jeg að synda þangað
og skoða mig um í Manila. Jeg hafði
heyrt að borgin hefði orðið fyrir
miklum skemdum og langaði því til
að skoða hana.
Jeg gekk nú á land og á götu
mætti jeg tveimur liðsforingjum úr
flughernum. Þeir sáu krossborðann
á treyunni minni og heldu víst að
jeg væri leiðsögumaður á einhverju
skipi. Annar þeirra sagði: „Nei,
þarna kemur þá hafnsögumaður,
og er holdvotur frá hvirfli til ilja.
Heyrðu fjelagi, komdu með okkur
og fáðu þjer hressingu.“
Jeg reyndi að komast undan
þeim, en það var ekki hægt, því að
þeir voru báðir talsvert kendir og
heimtuðu að jeg kæmi með sjer.
Við byrjuðum á því að fá okkur
nokkra sopa af stút. Svo vildu þeir
að jeg kærhi með sjer í liðsfoHngja-
klúbbinn. Jeg var ófáanlegur til
þess og sagði þeim að jeg væri sjó-
maður og mætti ekki koma þar.
Annar þeirra sagði þá: „Sjáðu hvað
hann er votur, við verðum að út-
vega honum þur föt.“
Svo drógu þeir mig inn í baðsal
klúbbsins. Einhver var þar í baði
og hafði hengt föt sín fyrir után.
Jeg fór í föt þessa manns — það
var einkennisbúningur yfirliðsfor-
ingja — en faldi mín föt í rusli
fyrir utan.
Svo fórum við inn í klúbbinn og
drukkum drjúgum, og þar dó jeg
víst.
Það næsta sem jeg man, var að
jeg heyrði hvin í flugvjel og að
tveír hermenn voru að reyna að
vekja mig og heldu lyktarsalti upp
að nefinu á mjer.
„Vaknaðu liðsforingi,“ hrópuðu
þeir. „Veistu ekki að þú átt að taka
við nýju stöðunni eftir hálftíma?“
„Hvaða stöðu?“ spurði jeg.
„Hamingjan sanna, hann man
ekki einu sinni eftir því. Hjerna
lestu fyrirskipan þína, og þá rifjast
það máske upp fyrir þjer.“
Jeg var auðvitað enn í liðsfor-
ingja búningnum, og nú fór ann-
ar þeirra í vasa minn og dró þar
upp skjal nokkurt. Það var stílað
til Cbarles Wobbly yfirliðsforingja
og var skipan um það að hann ætti
að fara til flugvallarins Hobson
Field á norðanverðri Luzon. Jeg
hugsaði með mjer að best væri að
láta sem ekkert væri, og reyna síð-
ar með gælni að komast út úr þessu
og um borð í skip mitt.
Rjett á eftir kemur flugmaður
ög segir að við eigum að leggja
á stað eftir 15 mínútur og því sje
best að jég revni að dubba mig upp
áður. Hann ljeði mjer rakáhöld og
jeg rakaði mig. Á meðan var jeg að
brjóta heilann um það hvernig jeg
gæti sloppið. Og jeg komst að þeirri
niðurstöðu að best væri að fara til
Hobson Field, en segja þar að jeg
hefði gleymt öllum farangri mínum
í Manila, fá svo leyfi til að sækja
hann. Tækist það var jeg viss um
að komast aftur í skip mitt.
Flugvjelin lenli á Hobson flug-
velli og þrír liðsforingjar tóku á
móti mjer. Það voru þeir Baker
majór, yfii’foringinn þarna, Royal
kapteinn og Girak yfirliðsforingi.
Hann faðmaði mig og sagði:
„En hvað jeg er feginn að þú ert
kominn. Jeg hef verið vitlaus í ó-
yndi síðan þú fórst frá San Francis-
co.“
Baker majór spurði: „Kantu bók-
færslu? Það verður aðalverk þitt
hjer að annast skrifstofustörfin."
Jeg sagði honum að jeg gæti það,
og mjer fanst þetta skrítið, þar sem
bókfærsla hafði verið aðalstarf mitt
á „Appleby“.
Svo sagði jeg frá farangri mín-
um, að hann hefði óvart orðið eftir
í Manila og jeg þyrfti endilega að
skreppa þangað til að sækja hanru
„Hvaða vitleysa," sagði Girak
liðsforingi. „Farangurinn verður
sendur hingað eftir nokkra daga.
Jeg er á förum hjeðan og þarf ekki
á einkennisbúningi mínum að
halda. Við erum líkir á stærð. Þú
getur fengið hann og öll mín föt.“
„Auðvitað,“ sagði majórinn, „það
Frh. á bls. 559.