Lesbók Morgunblaðsins - 26.11.1950, Blaðsíða 12

560
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Wobbly hjer. Þa0 var gaman. Jeg
hef ekki sjeð hann síðan við vorum
í flugskólanum.“ Um leið og jeg
heyrði þetta rauk jeg út um bak-
dyrnar og ljet ekki sjá mig fyr en
„vinur minn“ var farinn.
Nú varð jeg verulega hræddur og
ákvað að reyna að komast heim
eins fljótt og unt væri. Samt leið
nú mánuður svo að mjer gafst ekk-
ert tækifæri. Alt gekk vel á flug-
vellinum, nema hvað piltarnir
vildu komast heim, því að stríðinu
væri lokið. Og í útvarpi heyrðum
við að ýmsar óspektir höfðu orðið
út af þessu annars staðar í Kyrra-
hafi.
Um vorið rak hver atburðurinn
annan. Nýr yfirmaður var settur
yfir allan loftflotann í Kyrrahafi.
Hann hjet Goodenough og var hers
-höfðingi. Fyrsta verk hans var að
heimsækja allar stöðvarnar. Majór-
inn hafði mikinn viðbúnað til þess
að taka honum með kostum og
kynjum. En það vildi nú svo illa
til, að um leið og hershöfðinginn
kom, þá íekk majórinn aðsvif og
við urðum að bera hann burt af
flugvellinum. Það kom því í minn
hlut að taka á móti hershöfðingj-
anum. Það var ósköp auðvelt, því
að alt var undirbúið. Það var um
að gera að gefa honum nóg viský og
bölva rækilega, svo að hann heldi
að hjer væri karlar í krapinu.
Jeg varð að fylgja honum til
majórsins. Þá hafði læknirinn fyr-
irskipað að hann yrði fluttur í
spítala.
Majórinn sagði við mig: „Kap-
teinn, viltu gera svo vel að ganga
fram fyrir. Jeg þarf að tala einslega
við hershöfðingjann.“
Nokkrum mínútum seinna var
kallað á mig, og hershöfðinginn
sagði: „Majórinn hefur sagt mjer
frá yður og hann vill að þjer takið
við stari'i sínu hjer.“
„Jeg? Nei, jeg heí enga hæíileika
til tsss,“ sagði jeg.
Og þá kinkaði majóriim kolli og
sagði: „Hvað sagði jeg yður, hers-
höfðingi?“
Hershöfðinginn brosti og sagði:
,,Já, það er einmitt þetta, hæversk-
ah, sem er áríðandi í flugliðinu. Og
upp írá þessum degi eruð þjer
majór.“
Já, nú var jeg orðinn majór
Charles Wobbly, yfirmaður á Hob-
son flugvelli. Jeg vissi að þetta
mundi enda illa, en jeg afrjeð að
reyna að standa vel í stöðu minni.
Meðan jeg var einfaldur sjóliði
hafði jeg hugsað mjer hvernig
yfirmenn ætti að vera. — En
eins og þjer vitið þá hafa liðsfor-
ingjar yfirleitt ekki hugmynd um
það hvemig þeir eiga að koma fram
við undirmenn sína. Jeg ætlaði nú
að taka til minna ráða og vita hvort
þau gæfist ekki betur.
Jeg byrjaði á því að gefa mönn-
um mínum meira frjálsræði. Jeg
skifti þeim í hópa, stjórnborðsvagt
og bakborðsvagt, og til skiftis
máttu þeir fljúga til Manila á hverj
-um mánudegi og vera þar viku-
tíma. Þeir urðu eins og aðrir menn
fyrir þetta.
Um þetta leyti var óánægjan í
Kyrrahafsliðinu á hámarki og víða
kom til óspekta. Var nú sendur
þriggja stjörnu burgeis frá Penta-
gon til þess að rannsaka þetta og
húsvitja allar stöðvar. Hann hefur
víst ekki verið ánægður með það
sem hann sá, því að þegar hann
kom til okkar var hann hræðilegur
ásýndum.
„Jeg hef sviít þrjá yfirformgja
stöðu sinni, og sett tvo aðra undir
herrjett," sagði hann um leið og
hann steig út úr flugvjelinni. „Hver
er yfirmaður hjer?“
„Hjer er hann,“ sagði jeg.
„Jeg er Thistlewhite hershöfð-
ingi,“ sagði hann. „llvernig er á-
standið hjer?“
„Það er ágætt," sagði jeg.
„Þetta hafa þeir allir sagt. Jeg
skal nú komast að því... .“
Hann skoðaði refsiskrána og hon-
um brá í brún þegar hann sá að
síðan jeg tók við hafði engum
manni verið refsað.
„Verið þjer kyr hjer,“ sagði hann.
„Jeg ætla að tala við piltana.“
Hann kom aftur eftir klukku-
stund. „Dásamlegt,“ sagði hann,
„dásamlegt. Þeir eru allir ánægðir.
Þeir segja að hjer sjeu bestu liðs-
foringjar hersins og enginn krefst
þess að vera sendur heim. En á hin-
um stöðvunum....“ Svona ljet
hann dæluna ganga lengi. Að lok-
um sagði hann: „Þjer eigið skilið
að fá heiðursmerki fyrir framúr-
skarandi þjónustu. Þjer hafið ekki
hugmynd um hvaða framúrskar-
andi stjórnsemi þjer hafið sýnt.“
„Jeg er ekki annað en óbreyttur
liðsmaður, það er alt og sumt,“
sagði jeg.
Hann sagði: „Já, það er einmitt
galdurinn. Þjer kunnið að setja yð-
ur í spor annara. Þjer þekkið af
eigin reynslu hvernig er að ve:a
undir aðra geíinn.“
Og svo var mjer afhent heiðurs-
merkið með mikilli viðhöfn þá um
kvöldið.
Litlu seinna afrjeð herstjórnin að
selja þær flugvjelar, sem ekki
þurfti að nota, tuttugu hjá okkur.
Spánverji kom og vildi fá þær. Víð
sömdum og jeg setti hæsta verð á
flugvjelarnar. Hann borgaði þær
út í hönd, Og svo rjetti hann mjer
að auki 5000 dollara.
„Þjer hafið komið drrngilega
fram,“ sagði hann, „og þessar flug-
vjelar eru alveg eins og nýar. Þess
vegna langar mig til að láta yður
fá ofurlitla aukaþóknun.“
Mjer fanst rjett að þiggja þetta.
Einhvemtíma kemur að því, sagði
jeg við sjálfan mig, að jeg þarf á
góðum lögfræðingi að hakla, og þa
er gott að eiga þetta.
Qg svo datt mjer nýtt í bug.