Lesbók Morgunblaðsins - 12.08.1956, Blaðsíða 16

452
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A Á
¥ Á D
♦ Á D 10 9 5
4 Á K 10 7 5
4 DG1085
¥652
♦ 4
4 G 9 6 3
4 K 3
¥ K G 10 9 8 7
♦ 7 6 3 2
4 4
497642
¥ 4 3
♦ K G •
4 D S 2
V og A sögðu aldrei neitt, en S og
N komust í 6 hjörtu. Mun mörgum
virðast að auðvelt sé að vir.na spilið,
og það er rétt, en S tapaði nú samt,
Spr.ði kom út og var drepinn með
ásnum. Nú kom H D úr borði og var
d.-epin með H K á hendi. Það gerði S
iil þcss að reyna að gera sér mat úr
tighnum, því að hann vonaði að háspil-
m mundu vera skipt. Hann ætlaði að
„svír.a“ tvisvar, en fyrir það tapaði
hann.
Réttara var fyrir hann að reyna lauf-
ið og gera ráð fyrir að andstæðingar
hefði 3 og 4 lauf. Þá sló hann fyrst út
LÁ og síðan láglaufi og trompaði það.
Síðan kemur tromp og er drepið með
4s og aftur kemur láglauf og er tromp-*
að. Nú eru tvö laufspil orðin frí í borði.
Svo getur hann tekið trompin af and-
stæðingum og reynt hvernig tígullinn
liggur, í von um að gera stóraslemm.
Það heppnast að visu ekki, en spilið
vinnur hann á laufin.

mAlmar og steinar
í sóknarlýsingu Gufudalssóknar 1840
segir séra Þorsteinn Þórðarson: Málma
nalda menn hér víða í jörð og steinum,
en þekkingarleysi á þeim hlutum gerir,
að þar um verður lítið sagt. Blá og
grænleitt hjóm sést hér mikið viða á
vatni í mýrum, og er það kölluð hér
járnlá eður járnláarvatn. Líka finnast
SILUNGSPOLLUR — Barnaheimill Oddfcllow-félagsins stendur i fögrum
stað nokkuð fyrir ofan Gvendarbrunna. Þar eru sléttir vellir undir úfinnl
hraunrönd, en undan hrauninu koma miklar uppsprettur og renna i lygnum
straumi fram hjá húsinu. Þar rétt fyrir neðan liggur akvegur inn í Heiðmörk.
steinar þesslegir, að í þeim sé málmur,
t. d. stcinar sem eru líkir grófu járn-
ryði, og grænleit einhverslags leirteg-
und, er af sér gefur mikla málmlykt,
segja menn hér fundizt hafa niðri í
jörðu. Auk margvíslegra að litum eld-
tinnusteina, glerhalla og hvítra steina,
sem menn nefna hér almennt marm-
arasteina, sem og hrafntinnu, er þó
ekki finnst hér, sjást hér margar
steinategundir er ég held hér flestum
eða öllum óþekktar. Einna helzt má þó
geta svarts og græns klettastykkis í
Kálfadalstungum, er glansar á, og hefir
sá svarti steinn lit hérum mitt á milli
hraíntinnu og steinkola. Þessir steinar
eru harðir, þola eld og hafa hvassar
rendur, en ýmislega lögun. Hér má og
geta þess, að fyrir hér um bil 50 árum
fann kona, sem nú lifir hér í sókn og
er nú um áttrætt, útnorðan til í Reip-
hólsfjallahalli holt eitt, sem hún segir
hafí eins og dunkað undir fætinum, en
vcrið mjög lítið ummáls. Holtið segir
hún að hafi verið allt með ýmislega
litum glansandi steinum, af hverjum
hún segist hafa tekið einn í flótlæti og
síðan gefið hann konu séra Runólfs
sáluga, sem þá var hér í Gufudal (prest
-ur þar 1806—1821). Þar cftir haíi
presturinn ýtarlega spurt sig, hvar hún
hafi fundið steininn, og þá hann vissi
það, hafi hann beðið sig að útvega sér
Xleiri steina, en þótt hún reyndi til,
segist hún aldrei hafa getað fundið
holtið aftur.
SÉRA HANNES ARNÓRSSON
(aðstoðarprestur í Ögurþingum) var
greindarmaður, skáldmæltur nokkuð
og forspár talinn. Hann fékk síðar
Stað í Grunnavík, og drukknaði á boð-
um fram af Arnarnesi á heimleið úr
ísafjarðarkaupstað fyrir jólin 1851.
Voru þeir sex á báti, en tveimur varð
bjargað úr Arnardal. Mælt er að þeir
séra Hannes hafi komið við í Arnar-
dal, þegið þar góðgerðir, og hafi prest-
ur kastað fram þessari vísu um leið
og hann kvaddi:
Einn guð ræður ævi minni
angurs þótt ég brúki tal,
máske það verði í síðasta sinni
sem ég kem í Arnardal.
(Frá yztu nesjum)
SPÁDÓMSAÐFERÐ
Sá, sem vildi að fyrir sér væri spáð,
átti að tálga spýtu og safna tálgu-
spónunum í hrúgu. Síðan átti hann að
skera sig í litla fingur á vinstri hendi
og láta blóðið drjúpa í spænina. Spá-
maðurinn skyldi svo taka þá og láta
í glóðarker og setjast síðan og horfa
á reykinn. í honum átti hann að fá
leslð örlagarúnir mannsins. (Hagalín:
Eg veit ekki betur).