Lesbók Morgunblaðsins - 07.05.1967, Blaðsíða 6

Fjögur Ijóð eftir Sigbjörn Obstfelder
Sigbjðrn Obstfelder
Cuðmundur Arnfinnsson þýddi
BARCAROLE
Skýlandi skuggi
sökktu þér
meðan báturinn líður
hljótt.
Veröldin er hafið —
hljóðlát.
Alein
andar hún.
Þey, þið bylgjur,
þey.
Alein
andar hún.
Þú ein,
Elvi,
og stjörnur, haf
kossar —
við ein,
Elvi,
í þessari bláu hvelfingu.
Hér vil ég liggja —
lengi.
Meðan báturinn
líður hljótt.
Hér í djúpri elfi
hárs þíns.
Og kinn við kinn.
Geymdu mín.
Hér vil ég sofa —
lengi.
Meðan máninn líður
hljótt.
Þú ein,
Elvi,
og stjörnur, haf
kossar.
Þið ein
vakið
svo að sál mín
særist ei.
NÚ VAKNA VOGARNIR SMÁU
Nú vákna vogarnir smáu
og velta öldum að sandi.
Og galsi er hlaupinn í Golfstrauminn,
því góður er vorsins andi.
Og glöðu geislarnir litlu
slá gliti um höf og lendur,
og glöðu geislarnir litlu
eru vorsins vinnandi hendur.
Nú vakna Ijúfurnar litlu
til lífsins og dúðanum fleygja,
og hanzkana hlæjandi niður
x handraðann lœsir hver meyja.
Og fannhvítu fingurnir litlu
í fögnuði vettinum týna,
á fannhvítu fingrunum litlu
dagganna skartgripir skína.
Nú vákna ungmeyjar allar
og ekkert um böllin skeyta.
Og ungmeyjar állar í draumi
að óskáblóminu leita.
Þær dansa með fótinn fiman,
en framar ekki á þiljum,
þœr dansa með fótinn fiman
á fegurstu rósum og liljum.
Nú vákna viðkvœm sem brumin
í vorsólargeislunum ungu
skjálfandi brjóstin, sem brenna
bleik undir kjólunum þungu.
Og allar þœr eðla smájómfrúr
við opna gluggana bíða,
og allar þœr eðla smájómfrúr
lystir í lundinn að ríða.
Nú vákna vísurnar litlu,
nú váknar allt tónanna yndi,
nú vakna Ijóðskáldin litlu
og langar að kvænast í skyndi.
En hann sem er frelsinu firrtur
finnur ei vorþyt i blóði,
en hann sem er frelsinu firrtur
á fjötrana starir í hljóði.
NOCTURNE
Myllan hljóðnar og hœgir á sér,
í hyljum árinnar máni speglast,
auðmjúkar bœrast blómanna varir,
blœrinn í trjánum hvíslar, hvíslar.
Prestarnir kveikja á kertum bleikum,
klausturnunnurnar bœnir þylja,
börnin syfjuð að svæfli hallast,
svanirnir stinga nefi undir vœnginn.
Allir þreyttir í blundi blíðum
bráðlega hvíla á svœfli mjúkum,
sofa, dreyma, sofa, blunda,
sœlu fagna og harmi gleyma.
Svífur heilög í himinstómi
Herrans móðir, María, María,
sálnanna augum Ijúf hún lokar,
Ijúflega jarðarvöggunni ruggar.
HELGA
Helga.
Með augun bláu og björtu
klædd í svart
er hún.
Geislandi tillitið tælir hjörtu...
Létt — svo létt.. .
í dansinn fer hún.
Helga.
Með augun seiðandi svörtu.
Seiðandi margra hjörtu.
Hver fœr hana fangað?
Hún fagnar og hlœr,
— ekki þreytt, ekki veik —
ekki vitund, hún fagnar og hlær.
Heit eins og vor,
heit af gleði,
ég veit hennar faðmlag
er fast og hlýtt.
Heit eftir dansinn
— hlæjandi og rjóð.
Hárið hún strýkur frá vanga.
Var heillandi dansinn?
Var hjartað með?
Nú bíður hún ein
með blik í auga.
... Eins og sál sjái
svífa regnboga
milli hljómandi máls
milli brosanna loga.
6 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
7. maí 1967