Lesbók Morgunblaðsins - 09.03.1969, Blaðsíða 3

BÖKMENNTIR
OG LISTIR
faTjia
faiTÆ'
tþ»"
if)ro ú
SjaaV
Ji'frfie
Oskar Aðalsteinn:
NÝIR ÞÆTTIR
ÚR DAGBÓK
VITAVARÐAR
Per Olof Sundman
1. ÞANNIG FÓR UM
SJÓFERÐ ÞA
Ég skima í grákemdan kaf-
a'ldsbylinn, sem er samkolka
ólgandi sjónum. Vindur er norð
austanstæður og allsnarpur.
Skyggni slæmt. Maður nennir
ekki til lengdar að stara í sort
anrn. Það er ílka ósennilegt að
nú beri nokkuð það til tíðinda,
sem varðar mig hætis hót. En
þetta er fáemum dögum fyrir
jól, og mér hefur verið tjáð, að
kannski komi skip í dag með
það sem enn er ókomið af jóla-
varningi til okkar. Já, kannski,
það þarf ekki að þýða neitt.
Sjálfsagt bíða þeir betra veð-
urs.
í því ég hugsa þetta — sé ég
skip koma út úr sortanum og
stefna upp á. . .Ég er á báðum
áttum um hvort heldur ég eigi
að fara út að lendingu, eða
heim í ta’lstöð og kalla skipið
uppi. Eftir stund vel ég fyrri
kostinn. Ég fer mér hægt. Oft
er klakagrjót fyrir þar sem
manni sýnist slétt, og slétt þar
sem manni sýnist klakagrjót....
Þegar ég kem að lendingar-
hleininni, geri ég ekki betur en
að grilla hana frá sjóunum,
sem springa í móti mér.
— Nei, hér lenda þeir ekki,
segi ég við sjálfan mig. —
Kannski reyna þeir utar, þar
sem fjailið klofnar upp úr og
niður úr og heitir Álagjá. . .
Þetta er seinfarin 'leið þótt ekki
sé hún löng. Brátt hef ég mikla
klaka- og grjóturð í fangið,
hika í spori og hugsa: Af
hverju að príla að þarflausu
yfir þetta hervirki. Þeir hafa
tæplega farið að flytja á land
varning svona utarlega, eins Oig
aðstæðurnar eru, án þess að
láta fyrst heyra frá sér í stöð-
inni. . . Ég held samt áfram
ferð minni í gegnum urðina.
Steinsnar utar er Álagjá. Þar
stanza ég á beinfrosnum þara-
bing og yddi augun út í hríð-
ina:
Gúmbátur — tveir menn um
borð.
Þeir eru rétt fyrir utan land-
brimskaflinn. Eru þeir að koma
eru þeir að fara? Ég get ekki
vitað hvort heldur er, ekki und
ir eins. En fljótlega hverfa þeir
mér sýn í hríðinni. Þeir eru þá
farnir um borð aftur: hafa að
líkindum ekki lent. Landaldan
er það illvíg, að óvarlegt er að
fara í gegnum hana. Ég svipast
samt um og aðgæti hvort þeir
hafi lagt eitthvað á land. Það
er bullandi aðfall og mikill
straumur. Þeir hljóta því að
hafa borið varninginn fast upp
bergið, hafi þeir á 'land komið.
Ég finn ekki neitt.
Það er einhver uggur í mér
þegar ég loks held heim á\ leið.
Hvað óttast ég? Þeirri spurn-
ingu fæ ég sjálfur ekki svar-
að. En eitthvað rekur mig til
þess að fara tafarlaust í stöð-
ina og kalla uppi skipið. Þá
fæ ég þetta að heyra:
Þeir á gúmbátnum fóru á
land með póstpokann og varn-
ing úr kaupfélaginu á Suður-
eyri.
Það er erfitt að trúa þessu.
En við nánari umhugsun álykta
ég sem svo, að ég hafi ekkert
fundið á fjörunni vegna þess,
að ég hafði enga minnstu trú á,
að þar væri neitt að finna. Þá
er að reyna aftur. . .Nú er
myrkrið skollið á og hríðin hef
ur heldur aukizt. Ekki viðlit
að fara um fjörurnar án þess
að lýsa fyrir sér með raflukt.
Ég flýti för minni eins og ég
má vegna aðfallsins. Eftir því
sem þeir sögðu mér í talstöð-
inni, þá á varningurinn að vera
fyrir ofan þarabinginn sem ég
gat um áðan.
Ég hyggst gripa hann þar
en gríp í tómt.
Rafluktin megnar ekki að
rjúfa myrkrið í kringum mig,

Hjá Gróttu svarrar sjórinn
við sorfin þarasker.
í útsynningnum dimmar drunur
drynja í eyru mér.
Þar fórust eitt sinn átján
með allt í grænan sjó.
Brimið svall við svörtusker.
Sofðu, korríró.
Oft heyrast óhljóð
útvið Gróttusker.
Á kvöldin stiginn kynjadans,
kveðið og leikið sér.
Hinn 12. þessa mánaðar verður Þórbergur Þóróarson áttræöur.
Verður þess án efa minnst í blöðum á afmælisdaginn, en Les-
bókin minnist þessara tímamóta í ævi skáldsins með því að
birta Gróttustemmningu. Myndskreytinguna við ljóðið hefur
Eiríkur Smith gert.
Þórbergur Þórðarson:
9. marz íaee
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3