Morgunblaðið - 28.07.2002, Blaðsíða 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 28. JÚLÍ 2002 31
✝ Danlína HuldaKristinsdóttir
var fædd á Kálfa-
völlum í Staðarsveit
7. september 1927.
Hún lést á heimili
sínu 17. júlí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðjón Kristinn
Guðjónsson, f. 21. 2.
1898 í Vatnagörðum
í Landsveit, d. 16.2.
1954, bóndi á Kálf-
árvöllum í Staðar-
sveit á Snæf., í Húsa-
nesi, Ytri
Knarrartungu, Breiðavíkur-
hreppi, Snæfellsnesi, og kona
hans Geirþrúður Geirmundsdótt-
ir, f. 22.10. 1898 í Vatnabúðum í
Eyrarsveit, d. 26. 2. 1981. Hulda
var fimmta í röð átta systkina.
Kristín Þórunn var elst, d. 16. 9.
1921 . Eftirlifandi systkin Huldu
eru Jón Geirmundur, f. 17.12.
1923, Guðjón Guðlaugur, f. 12.2.
1925, Kristgeir Helgi, f. 4.7.
1926, Sigríður Fjóla, f. 25.4.
1930, Eliveig Kristjana, f. 30.12.
1932, og Bjarni Thorarensen, f.
25.9. 1938.
Hulda giftist Ólafi
Kjartanssyni
slökkviliðsmanni 29.
maí 1948. Þau hófu
búskap í Miðtúni 6 í
Reykjavík. Þaðan
fluttu þau að Bald-
ursgötu 22 og 1968
fluttu þau í
Hraunbæ 47. Þeim
varð þriggja barna
auðið. Þau eru: 1)
Kjartan Ólafsson, f.
31. ágúst 1948, sjó-
maður, búsettur á
Hafurbjarnarstöð-
um við Sandgerði,
synir hans eru Ólafur, Elvar Örn
og Kristján. Sambýliskona Kjart-
ans er Sólveg Magnúsdóttir. 2)
Kristinn Ólafsson, f. 27. nóvem-
ber 1949, vélamaður, búsettur í
Reykjavík. Eiginkona hans er
Ragnhildur Guðrún Ragnars-
dóttir. Börn þeirra eru Ragnar
Ægir, Berglind Ellen og Hulda
Lind. 3) Ingibjörg Ólafsdóttir, f.
13. febrúar 1955, skrifstofumað-
ur, búsett í Bandaríkjunum.
Dóttir hennar er Helene Rose.
Útför Huldu fór fram í kyrr-
þey frá Grafarvogskirkju 26. júlí.
Elsku mamma mín, nú ert þú
komin yfir móðuna miklu og ég veit
að þér líður miklu betur að hitta
pabba og alla vini þína sem eru þar.
Við áttum margar góðar samveru-
stundir sem eru of margar til að
telja þær upp hér. En fyrst koma
upp í hugann öll ferðalögin sem við
fórum saman fjölskyldan þegar ég
var ungur, þá á Skodanum gamla
sem skilaði okkur alltaf á áfanga-
stað helgi eftir helgi.
Ég var öll sumur í sveit hjá ömmu
í Tungu á Snæfellsnesi. Það eru
margar góðar minningar tengdar
þeim árum. Þegar þið pabbi komuð
með Ingu systur að heimsækja mig
og færðuð mér „nammi“ í poka. Allt
þetta litla gleður svo mikið og skilur
eftir góðar minningar sem aldrei
gleymast. Elsku mamma, þú veist
að ég er ekki pennaglaður, þess
vegna kveð ég þig núna. Guð veri
með þér elsku mamma mín,
þinn sonur
Kristinn.
Elsku mamma mín,
Þá er komin að kveðjustund. Ég
á ómetanlegar góðar og hlýjar
minningar um þig en þær minning-
ar geymi ég í hjarta mínu um ókom-
in ár. Bæði á uppeldisárunum þar
sem þú hugsaðir svo vel um okkur
systkinin af samvisku og nærgætni.
Einnig þegar þú heimsóttir mig til
Bandaríkjanna, þá naust þú sólar-
innar og hitans svo vel þó að hann
hafi farið upp úr öllu valdi. Það
skipti þig miklu máli að fá fallegan
brúnan hörundslit áður en þú færir
heim til Íslands. Ég veit að þú ert
komin á betri stað í ljós himins og í
faðm Jesú Krists.
Megi Guð varðveita þig þangað
til við hittumst á ný.
Heilög drottins höndin blíð
Hún þig leiði alla tíð
Að þér gæti sérhvert sinn
Sanni vinurinn Jesús minn.
Þín dóttir,
Ingibjörg.
Mamma er dáin, sagði hann
Kiddi minn þegar hann hringdi í
mig úr Hraunbænum í síðasta sinn
sem hann fór til að færa henni heit-
ar bollur.
Tengdamamma hafði verið ekkja
í 15 ár. Hún var mikil húsmóðir og
höfðingi heim að sækja. Þegar hún
var hraust, hafði hún yndi af að
baka pönnukökur og kleinur.
Við töluðum oft um að fara í
kleinukot. Hún var hagmælt mjög
og það var venja hjá henni að yrkja
ljóð við ýmis tækifæri. Hulda var
sérlega orðheppin og skemmtileg
tengdamóðir.
En eins og gerist svo oft þegar
fólk veikist þá þarf það taka út
þroska á mun erfiðari hátt en áður.
Síðustu ár Huldu voru erfið bæði
fyrir hana og hennar ástvini.
Mig langar að stikla á stóru og
rifja upp góðar samverustundir
með henni og Ólafi Kjartanssyni
brunaverði, hressa og skemmtilega
tengdapabba mínum.
Hulda og Óli komu fyrst heim til
mín fyrir rúmum 20 árum þegar ég
bauð þeim í mat.
Ég hlakkaði til að hitta foreldra
Kidda sem var þá mikið í hestum
eins og pabbi hans. Ekki varð ég
fyrir vonbrigðum að hitta þessi frá-
bæru hjón og áttum við margar
góðar samverustundir þangað til
hann féll frá skömmu eftir að Hulda
dóttir okkar fæddist árið 1987. Eft-
ir það breyttist líf tengdamömmu
smám saman.
Hulda var dugleg að framkvæma
eitt og annað á eigin spýtur. Hún
dreif sig ein til Bandaríkjanna að
heimsækja Ingu dóttur sína og hún
fór í stuttar ferðir innanlands með
öldruðum og með ýmsu vinafólki.
Alltaf fann hún eitthvað skondið að
segja frá þegar hún kom til baka.
Það voru alla tíð hennar ær og
kýr að fara í bingó og að spila á spil.
Síðustu árin þegar við Hulda Lind,
sonardóttir hennar, komum til
hennar úr matarinnkaupaferðum
þá var það toppurinn að fá að spila
við Huldu yngri. Tengdó vildi aldrei
hætta að spila, hún sagði alltaf, tök-
um einn enn. Þær spiluðu oft og
hlógu dátt.
Hulda hafði mikinn áhuga á öll-
um listmunum. Tengdaforeldrar
mínir ferðuðust víða um heim og
iðulega kom hún heim með allavega
handunnin listaverk. Hún prjónaði
heil ósköp af dúkum og ullarpeys-
um, einnig málaði hún á postulín.
Hulda var hæfileikarík en fram úr
hófi hógvær kona. Hún var mikill
fagurkeri og vildi hafa marga fal-
lega hluti í kring um sig. Fannst
gaman að panta hluti erlendis frá,
eiga eitthvað öðruvísi en flestir.
Hulda var einstök kona.
Ég er þakklát fyrir að hafa fengið
tækifæri til að kynnast Huldu þeg-
ar hún var hraust og hress kona.
Einnig er gott til þess að hugsa að
ég gat hjálpað henni mikið eftir að
hún veiktist. Nú er hún farin yfir
móðuna miklu, komin í ljósið og er
laus við allar þjáningar. Guð blessi
Huldukonuna eins og hún vildi oft
kalla sig. Góð minning lifir.
Ragnhildur Guðrún
Ragnarsdóttir.
Ég ætla að skrifa um ömmu
mína. Mér þótti alltaf vænt um
hana.
Ég fór oft í heimsókn til hennar
með mömmu og pabba. Þá spilaði
ég við hana því það hressti hana
mikið og gladdi mig líka. Hún gat
verið svo fyndin og við hlógum
stundum mikið við spilamennskuna.
Afi lést þegar ég var nýfædd svo ég
man bara eftir ömmu einni á ferð.
Hún kom oft til okkar í Stórahjalla,
ég man sérstaklega eftir þegar hún
flutti heim um tíma til að passa okk-
ur þrjú systkinin því mamma og
pabbi fóru í stutta utanlandsferð.
Þá bakaði hún mikið og mér fannst
svo gott að hafa ömmu heima. Ég á
margar frábærar minningar með
ömmu, hún sagði og gerði það sem
henni datt í hug og við mamma
hlógum oft að henni. Allt í einu vildi
amma kaupa sér nýjar eldhúsgard-
ínur við fórum þrjár saman í inn-
kaupaferð og hún keypti miklu
meira en gardínur, hún keypti sér
meðal annars húsfrúarstól með
fótaskemli. Mamma rétt gat komið
honum inn í bílinn. Amma hafði
gaman af þessu og það gladdi okkur
mömmu að sjá hana svona hressa.
Elsku amma mín, nú ertu komin
upp í ljósgeislann þar sem þér líður
vel og þú hittir margt fólk sem þú
þekkir. Guð passar þig og vakir yfir
þér. Ég mun alltaf hugsa vel til þín.
Gott að þú ert komin á öruggan
stað. Ég kveð þig elsku amma mín,
það var alltaf æðislega gaman að
spila við þig. Við kynntumst svo vel
og áttum margt sameiginlegt, enda
erum við næstum alnöfnur og ég er
svo stolt að heita sama nafni og þú.
Guð geymi þig spiladísin mín, þín
Hulda Lind Kristinsdóttir.
Mig langar að minnast Huldu
frænku með örfáum orðum. Nú líð-
ur henni ekki illa lengur, hún fékk
loks að deyja. Síðustu árin voru
henni erfið í skugga þunglyndis. Ég
var svo lánsöm að fá að umgangast
hana lítillega og þótt það væri sorg-
legt að sjá hana svona á sig komna
var oft grunnt á gömlu góðu Huldu
og kímni hennar. Ég er þakklát fyr-
ir allar okkar stundir saman.
Ég minnist góðrar konu með
hlýjar hendur og mjúkan faðm. Ég,
lítil stúlka, komin í heimsókn einu
sinni sem oftar. Allt gert til að
gleðja mig og dekra. Pulsur hitaðar,
kók í flöskum, glettni í augum, rám-
ur hlátur. Þetta var Hulda frænka.
Kát, félagslynd og gestrisin.
Hún hefur því verið harla ólík
sjálfri sér í seinni tíð en mikið var
gaman að sjá, þegar hún náði sér á
strik á milli lægða, hvernig hún tók
sig til og kallaði saman fólk í mat
eða til að spila og lék á als oddi.
Ég kveð Huldu frænku með sorg
í hjarta. Ég hefði viljað sjá hana
njóta síðustu æviára sinna en ég
veit að hún fær nú notið sín á nýjum
stað, laus úr viðjum þunglyndisins.
Ég votta afkomendum og systk-
inum Huldu mína dýpstu samúð.
Drottinn blessi minningu hennar.
Ragnheiður Bjarnadóttir.
DANLÍNA HULDA
KRISTINSDÓTTIR
✝ Ólafur Halldórs-son Bachmann
fæddist í Reykjavík
28. september 1920.
Hann lést 26. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Guðlaug Narfadóttir
og Halldór Jónsson
Bachmann. Halldór,
faðir Ólafs, lærði
járnsmíði hjá Jóni
Sigurðssyni á Lauga-
vegi 54 í Reykjavík
og þar starfaði hann
til dauðadags svo að
segja. Hann dó mjög
ungur, aðeins 28 ára, en þá gekk
kona hans með yngri son þeirra,
Halldór Halldórsson Bachmann,
sem nú er látinn. Guðlaug móðir
Ólafs var frá Hafnarfirði, til heim-
ilis að Bala við Austurgötu. Þar
ólst Ólafur upp að mestu leyti og
naut þar fyrirgreiðslu Narfa afa
síns, meðal annars með grúsk- og
fönduraðstöðu í kjallara hússins,
og góðrar umhyggju Sigríðar
Þórðardóttur ömmu sinnar. Guð-
laug giftist síðar Hirti Níelssyni.
Þau bjuggu fyrst á Nesjavöllum í
Grafningi og síðar
að Dalbæ í Gaul-
verjabæ. Hún eign-
aðist með honum
börnin Guðjón,
Magnús, Narfa, Sig-
urjón og Ingveldi.
Ólafur kvæntist
Huldu Hafliðadóttur
Friðrikssonar 19.
febrúar 1944. Haf-
liði, faðir Huldu, var
frá Votmúla í Flóa.
Móðir Huldu var
Björg Eyjólfsdóttir
frá Merkigerði í
Höfnum. Þau Ólafur
og Hulda eignuðust þrjú börn.
Elst er Erla, gift Edward Montelli,
og eiga þau tvö börn, næstelst er
Viktoria, gift Donald Bagby, og
eiga þau þrjú börn. Yngstur er
Ólafur, kvæntur Julie Bachmann
og eiga þau eina dóttur. Auk þess
hafa ellefu barnabarnabörn bæst í
hópinn. Allt þetta fólk býr í Kali-
forníu í Los Alamitos. Heimili
Huldu er nú í Garden Grove í Kali-
forníu.
Minningarathöfn um Ólaf fór
fram í Fossvogskapellu 16. júlí.
Ólafur Halldórsson Bachmann
frændi minn er nú fallinn frá. Óli
Bachmann, eins og nafn hans var
notað í Bandaríkjunum, var tals-
vert þekktur vegna framtaks hans
í sjálfvirkni rafbúnaðar, sem hann
hannaði og kom á framfæri við
ýmis fyrirtæki.
Þótt hann hafi ekki haft marga í
þjónustu sinni voru umsvif hans
ótrúlega mikil á meðan heilsa og
aðstæður leyfðu.
Ólafur nam rafvirkjun og varð
strax mikill grúskari í þeirri grein.
Á þeim árum sem hann var til
þroska kominn var ekki mikið um
störf hér á landi sem honum þótti
mikil framtíð í og því leitaði hann
færis um að komast til Bandaríkj-
anna.
Hann hafði komið sér upp bún-
aði til að móta skápalamir og höld-
ur og hafði við það verk tvær
stúlkur að störfum. Þetta fróaði
ekki starfslöngun hans. Nýgift
tóku þau hjónin sig upp og fóru til
Minneapolis. Þar tók Ólafur einka-
flugmannspróf og starfaði jafn-
framt að tækni- og verkfræðistörf-
um.
Árið 1946 komu þau aftur til Ís-
lands. Þá hélt hann áfram
flugnámi og fékk atvinnuflug-
mannsréttindi hér. Eftir það
stundaði hann hér atvinnuflug á
eigin flugvél.
1949 fóru þau á ný vestur og nú
til Kaliforníu til þess að vera þar
sem veðráttan er best þar vestra,
eins og hann komst að orði við
mig. Ólafur jók þar við flughæfni
sína og öðlaðist atvinnuflugmanns-
réttindi þar. Hann starfaði þar
einnig að rafmagnsverkfræði.
1956 setti hann upp fyrirtæki
sem þjónaði gúmmíiðnaðinum og
ýmsu öðru með sjálfvirkni til ör-
yggis og nákvæmni í vinnslu véla.
Þetta fyrirtæki rak Ólafur í Los
Alamitos frá 1966 til 1997.
Á fleiri tæknisviðum var Ólafur
vel heima og til hans var leitað af
mörgum sem haft höfðu kynni af
framkvæmd hans. Hann flaug á
eigin vél um Bandaríkin víða til að
hafa viðskipti og kynnast af eigin
raun því sem hann var beðinn að
leysa.
Ólafur var mikill mannkosta-
maður, stál-reglusamur og traust-
ur í hvívetna enda umsvif hans og
afköst mikil. Hann var að vísu ekki
einn um afkomu sína. Hann átti
traustan vin við hlið sér þar sem
hin trausta og dugmikla eiginkona
hans, Hulda Hafliðadóttir, var.
Það var engum í kot vísað sem
heimsótti þau, enda voru meðal
annarra margir frá Íslandi sem
það gerðu, þar á meðal vorum við
hjónin. Við nutum þar hinnar
mestu vináttu og fyrirgreiðslu er
við dvöldum á hinu fagra heimili
þeirra í Los Alamitos.
Ólafur kom oft heim til Íslands
og fór þá á bernskuslóðir sínar í
Hafnarfirði.
Hann fann alltaf fyrir söknuði
varðandi landið og fólkið hér
heima og fannst hann hafa yfirgef-
ið eitthvað, virtist mér, þrátt fyrir
fábreytnina í uppvexti hans.
Að ósk hans voru líkamsleifar
hans jarðsettar hér.
Blessuð sé minning Ólafs Hall-
dórssonar Bachmann. Guðsblessun
styrki syrgjendur.
Friðgeir Grímsson.
ÓLAFUR
HALLDÓRSSON
BACHMANN


 
      
        
  



  
  
!
   "   #      $ 
%     &'   (
  !" #!$
%&  "     $' !$
(  ) "    * #!$
' + 

 
 
 



    



 

   
  


 
 

 
    
 !    
 " #  ! 
 
!
 
$    $% &&

 
    
! "#
 $## 
 %   #  &