Morgunblaðið - 04.07.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚLÍ 2003 37
amma til við aðgerðaáætlun síðasta
dags og ég hljóp í kringum hana og
reyndi að gera eitthvert gagn. Eftir
því sem við báðar eltumst rann það
auðvitað upp fyrir mér að amma lagði
á sig mikla vinnu við að halda veisl-
urnar sínar, en hún gerði það af þeirri
einstöku alúð og ánægju sem ein-
kenndi öll hennar verk.
Meðal kærustu minninga minna er
jólaboðið sem amma og afi héldu á að-
fangadagskvöld fyrir börn og barna-
börn. Fólkið fór að tínast á Lang-
holtsveginn um kl. 10 að kvöldinu og
kom að glæsilegum tertum og kökum.
Við krakkarnir tókum með okkur
uppáhaldsjólagjafirnar og svo lékum
við okkur saman langt fram á nótt
meðan fullorða fólkið spjallaði saman.
Þetta var alltaf falleg stund og ekki
síður skemmtileg. Eiginlega markaði
það byrjunina á hátíðleika æsku-
jólanna að hittast hjá ömmu og afa.
Afi og amma Lára voru líka dugleg
við að halda upp á ýmsa áfanga í lífinu
með fjölskyldu og vinum. Þá var auð-
vitað boðið til veislu, lengst af á
Langó en síðar á Sléttuveginum.
Amma var alltaf til í að leggja á sig
vinnu til að fá fólkið sitt saman. Með
þessu var hún auðvitað aflið sem
gerði fjölskylduna samhenta og nána,
en hún lagði mikið upp úr því að allir
kæmu við, þótt þeir gætu ekki verið
lengi, því hana langaði til að hitta fólk-
ið sitt og halda tengslunum. En það
var einmitt það sem hún gerði.
Ég á margar minningar um ferða-
lög sem farið var í með ömmu og afa.
Mér sem lítilli stelpu fannst æðislegt
að fara í ferðalög þegar amma Lára
var með í för. Amma sá nefnilega til
þess að alltaf væri til eitthvað gott að
borða og lagði sig fram um að útbúa
það nesti sem hún vissi að hverjum og
einum þótti gott að fá. Hún hafði un-
un af því að láta fólkinu sínu líða vel.
Seinni árin voru amma og afi dugleg
við að leigja sumarbústaði og dvelja
vikulangt á sama stað. Þau vildu að
sem flestir kæmu í heimsókn og iðu-
lega varð þeim að ósk sinni með þeim
afleiðingum að bústaðurinn fylltist af
fólki sem þurfti að gefa að borða. Og
það fannst ömmu bæði gaman og gott
þó að mann hafi stundum grunað að
hún kæmi þreyttari úr sumarbústað-
arferð en hún var þegar hún hóf fríið.
Það varð til að styrkja tengslin
milli okkar ömmu enn frekar þegar
við Palli fórum að búa og fengum að
leigja kjallarann á Langó. Þá vorum
við Palli mikið uppi hjá ömmu og afa
og mikið var spjallað. Við áttum ekki
sjónvarp svo að við fengum að horfa á
sjónvarpið þeirra. Oft borðuðum við
saman og þá varð til hálfgerður „mat-
arklúbbur“ hjá okkur sem fólst í því
að einu sinni í viku borðuðum við sam-
an á miðvikudagskvöldum og svo var
spjallað fram eftir kvöldi. Þá voru ein-
att á boðstólum tveir réttir, þ.e. einn
fyrir mig og ömmu og annar fyrir afa
og Palla. Afi og amma voru nefnilega
ekki alveg sammála um hvaða matur
væri bragðgóður og með þessum
hætti fengu allir eitthvað gott. Og það
var amma ánægð með.
Amma heimsótti fólkið sitt í út-
löndum ef þess var kostur. Þegar við
Palli vorum í framhaldsnámi í Dan-
mörku kom amma í heimsókn til okk-
ar. Við ferðuðumst saman en minnis-
stæðast er mér hvað henni þótti
gaman að smakka danskar tertur.
Hún fékk sér bara lítið af hverju en
naut bragðsins til hins ýtrasta. Svo
kom á hana þessi sérstaki „nammi-
svipur“ sem sagði meira en mörg orð.
Amma var mikil listakona og fag-
urkeri. Hún lagði mikla áherslu á að
heimilið væri fallegt og smekklegt.
En hún hafði líka ánægju af handa-
vinnu, að mála og sauma. Hún málaði
postulín og silki af hagleik, saumaði
myndir og dúka. Hún tók virkan þátt í
handavinnustarfi á Sléttuveginum og
í höndunum á henni urðu til mörg
listaverkin sem við erum svo heppin
að hafa hjá okkur til að minna okkur á
ömmu. En amma var líka „lady“ í
þeim skilningi að hún var virðuleg
kona sem lagði áherslu á að vera allt-
af vel til fara. Hún hafði mjög gaman
af skarti og notaði gripina sína mikið.
Það lýsir henni einmitt vel að síðustu
vikurnar, þegar hún var orðin mjög
veikburða, vildi hún hafa nælu í
barminum eða festi um hálsinn, þó að
hún færi kannski ekki út úr herberg-
inu sínu. Þannig hélt hún virðingu
sinni.
Verulega fór að draga af ömmu í
kringum síðustu áramót. Amma hélt
þó upp á 85 ára afmælið sitt heima á
Sléttuvegi, en í mars á þessu ári fluttu
þau afi á hjúkrunarheimilið Holtsbúð
í Garðabæ. Þar var einstaklega vel og
hlýlega tekið á móti þeim enda leið
þeim vel þar saman, þó að enn drægi
af ömmu. Síðustu dagana var orðið
ljóst hvert stefndi og því kom það
ekki á óvart að fá hringingu 24. júní
um að nú væri ömmu að hraka. Ég fór
ásamt fleirum í fjölskyldunni til að
vera hjá ömmu og afa á þessari erfiðu
stundu en mér fannst óhugsandi ann-
að en að kveðja ömmu Láru. Hún dó
svo að kvöldi Jónsmessunnar 24. júní
og hvarf inn í sumarið og birtuna sem
fylgdi henni alla tíð.
Mig langar að lokum að þakka sér-
staklega starfskonunum á Holtsbúð,
en jafnt ömmu, afa og öðrum sem
voru við dánarbeð ömmu var sýnd
einstök virðing, hlýja og skilningur á
þessari erfiðu stundu. Með yndislegri
framgöngu sáu þær líka til þess að
amma hélt virðingu sinni til hinstu
stundar. Það er ómetanlegt.
Enginn hefur átt ömmu eins og
hana ömmu Láru. Minningar um
hana verða mér alltaf nálægar og dýr-
mætar.
Lára Áslaug Sverrisdóttir.
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför
HILDAR EIÐSDÓTTUR,
Árteigi.
Jón Sigurgeirsson,
Kristín Jónsdóttir, Ögmundur Guðmundsson,
Sigurgeir Jónsson,
Kristbjörg Jónsdóttir, Haukur Þórðarson,
Eiður Jónsson, Anna Harðardóttir
Arngrímur Páll Jónsson, Svanhildur Kristjánsdóttir,
Karitas Jónsdóttir, Erlingur Kristjánsson,
barnabörn og langömmubarn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANNES KRISTJÁNSSON
bifreiðastjóri,
Helgamagrastræti 44,
Akureyri,
lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri að
kvöldi laugardagsins 28. júní.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju föstudaginn 4. júlí kl. 13.30.
Þeir, sem vilja minnast hans, láti Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri njóta
þess.
Ingibjörg Jónsdóttir,
Kristján A. Jóhannesson, Hafdís J. Hannesdóttir,
Stefán Jóhannesson, Ragnheiður Þórsdóttir,
Kristín Jóhannesdóttir, Helgi Gunnarsson,
Hanna Björg Jóhannesdóttir
og fjölskyldur.
Elskuleg móðir okkar, amma, langamma og
langalangamma,
ELÍSABET BOGADÓTTIR,
Heiðarhrauni 30B,
Grindavík,
verður jarðsungin frá Grindavíkurkirkju laugar-
daginn 5. júlí kl. 13.30
Gréta Jónsdóttir,
Guðbjörg Jónsdóttir,
Bogi B. Jónsson,
ömmubörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
Elskulegur frændi okkar,
HAFLIÐI KETILSSON
frá Álfsstöðum,
Grænumörk 5,
Selfossi,
verður jarðsunginn frá Selfosskirkju laugardag-
inn 5. júlí kl. 11.00.
Jón Grétar Guðmundsson,
Kristín Anna Guðmundsdóttir,
Helgi Guðmundsson,
Álfheiður Sjöfn Guðmundsdóttir,
Eydís Katla Guðmundsdóttir.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
EINAR LÁRUSSON
frá Heiði
á Langanesi,
sem lést á dvalar- og hjúkrunarheimilinu Nausti,
Þórshöfn, fimmtudaginn 26. júní, verður jarð-
sunginn frá Þórshafnarkirkju laugardaginn
5. júlí kl. 14.00.
Sæmundur Einarsson, Ragnheiður Valtýsdóttir,
Lára Einarsdóttir, Einar Nikulásson,
Anna Einarsdóttir, Jón Stefánsson,
Ásta Einarsdóttir, Guðmundur Bjarnason,
Egill Einarsson,
Sigurbjörg Einarsdóttir, Anleyg Petersen,
Einar Valur Einarsson,
Elísa Einarsdóttir, Ölver Guðnason,
afabörn og langafabörn.
 Fleiri minningargreinar
um Kristján Ómar Kristjánsson
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
 Fleiri minningargreinar
um Láru Áslaugu Theodórsdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
sundur við það að missa skyndilega
ástvin. Tilveran verður svo undarlega
innantóm – framhaldið svo óljóst.
Kristján var ástvinur minn og ég
sakna hans mikið.
Ég á honum margt að þakka – ekki
síst fyrir ótal góðar stundir í gegnum
árin. Minningarnar um þær varðveiti
ég í hjarta mínu um ókomna framtíð.
Öllum heimsóknum lýkur með
kveðjustund og oftar en ekki fylgdi
Kristján okkur út á plan. Þar stóð
hann í inniskónum sínum á skyrtunni
með axlabönd og veifaði brosandi
bless. Þannig sé ég hann fyrir mér í
dag.
Einar Sverrisson.
Hún Kollý systir mín hringdi í mig
og sagði mér að hann Kóbi mágur
minn væri dáinn.
Fátt hefur haft meiri áhrif á mig.
Hann Kóbi. Nei það getur ekki verið.
En svona er það nú samt. Enginn veit
sína ævina fyrr en öll er.
Á mig leita minningar – minningar
um mann sem var mér kær.
Ég eiginlega man ekki eftir öðru en
að Kóbi hafi alltaf verið þarna, enda
ekki nema fjögur ár á milli mín og
Brynju Bjarkar, elstu dóttur hans og
Kollýjar .
Það var í Vikurhúsinu við Klepps-
veg. Í barnsaugum mínum var þetta
hús sveipað ævintýraljóma, með laug
í bakgarðinum.
Ég minnist þess þegar Kóbi kom
og sótti mig og við fórum saman með
fínu Rolleiflex-myndavélina hans nið-
ur í Borgarskála Eimskipafélagsins
til þess að taka myndir af stóra vöru-
bílnum sem hann var að flytja til
landsins. Sá stærsti sem þá hafði ver-
ið fluttur inn. Þá var strákurinn, ég,
alveg að springa úr stolti yfir því að
hann væri mágur minn.
Ég minnist myndakvöldanna eftir
stóru Evrópuferðina sem þau fóru, en
Kóbi tók mikið af myndum í þeirri
ferð, allt á „slides“. Þá naut hann sín
vel í hlutverki sögumannsins.
Ég minnist sunnudagsbíltúranna á
Þingvelli, þangað sem áður var í Bola-
bás, Kollý breiddi teppi á grasið og
töfraði fram brauð og kökur af sinni
einstöku snilld meðan Kóbi bónaði
bílinn og ég fékk að hjálpa til.
Ég minnist þess, þegar foreldrar
mínir létust og ég var aðeins 15 ára,
hversu fljótur hann var að taka mig í
faðm sinn og bjóða mér alla þá aðstoð
sem hann gat. Þá flutti ég inn á heim-
ili þeirra Kollýjar og bjó þar þangað
til ég byrjaði búskap sjálfur.
Ég minnist allra vídeókvöldanna
sem við áttum í Vesturberginu og
Depluhólunum, þegar hann hleypti
mér ekki heim fyrr en ég gekk varla
fyrir syfju. Ég minnist gleði og dill-
andi hláturs í návist Kóba, sem gerði
það að verkum að maður gleymdi
öðru í návist hans.
Ég gæti haldið lengi áfram um
samverustundir okkar, en þá þyrfti
líka meira pláss en ég fæ hér.
Ég vildi óska að stundir okkar
hefðu verið fleiri seinustu árin en
raun varð.
Vertu sæll, kæri mágur, megi
verndarenglar fylgja þér, hvar sem
þú ert.
Elsku Kollý mín, megi almættið
styrkja þig, Brynju Björk, Sigrúnu,
Dóu, Kristínu Þóru og alla fjölskyld-
una í ykkar miklu sorg.
Bjarni.
Elsku afi. Ég var ekki orðin einnar
klukkustundar gömul þegar við
sáumst fyrst. Þið amma voruð ekkert
að bíða eftir neinum heimsóknartíma
þegar pabbi hringdi í ykkur til að láta
vita að ég væri komin í heiminn. Þið
brunuðuð beint upp á spítala þó kom-
ið væri fram yfir miðnætti.
Þegar tími var kominn til að ég
færi heim af fæðingadeildinni varstu
búinn að láta bóna Lincolninn þinn til
að ég kæmi heim með glæsibrag.
Þú varst miður þín þegar ég fór til
Ameríku, hringdir mikið og krafðist
þess að fá sendar myndir af mér
nokkrum sinnum í viku. Er við flutt-
um heim og bjuggum hjá ykkur
fyrstu mánuðina varstu himinlifandi.
Kvöldið sem við fluttum í okkar eigin
íbúð varstu svo leiður að við urðum að
lofa að koma í morgunverð næsta dag
til að hugga þig.
Við pabbi keyrum framhjá húsinu
ykkar ömmu á hverjum degi á leið til
dagmömmunnar og alltaf er ég jafn
ósátt þegar pabbi beygir til hægri í
stað vinstri og ég uppgötva að ég er
ekki að fara til afa.
Þú baðst mömmu oft um að fá að
sækja mig í pössunina og þá var ekki
sjálfgefið að mamma fengi að sjá mig
á næstunni því við fórum ýmislegt að
bralla áður en við fórum til hennar.
Við pössuðum upp á að hafa slökkt á
símanum til að ekki væri hægt að
reka á eftir okkur. Við keyrðum um
bæinn, fórum að gefa bra-bra og
fleira. Einnig fórum við oft í stutta
göngutúra frá Depló, ýmist niður í
móa eða upp á róló. Aldrei nokkurn
tíma fann ég fyrir því að það væri
mikið að gera hjá þér því þú hafðir
alltaf nógan tíma fyrir mig og aldrei
kvaddir þú mig öðruvísi en að knúsa
mig vel og lengi.
Þakka þér fyrir þessa yndislegu en
alltof stuttu samfylgd,
Kolbrún Eggerts.
Elsku afi. Mikið á ég eftir að sakna
þín. Þú lést okkur barnabörnin alltaf
finna hversu stoltur þú varst af okkur
og sparaðir ekki hrósin, sem fengu
mig til að bera höfuðið hátt þegar ég
hélt heim úr heimsóknum frá ykkur
ömmu.
Oft sátum við saman og horfðum á
fótbolta í sjónvarpinu, þó sérstaklega
þegar liðið okkar, Arsenal, var að
spila og vorum oftast mjög sátt þegar
leiknum var lokið þar sem liðið okkar
er að sjálfsögðu mjög sigursælt.
Þetta litla dæmi sýnir vel hvernig
þú varst, ekkert kynslóðabil á milli
okkar, við barnabörnin vorum vinir
þínir og félagar.
Jónasi tókst þú sem góðum vini
þegar ég kynnti hann inn í fjölskyld-
una og svo henni Tinnu Björk, fyrsta
langafabarninu þínu sem þú varst svo
stoltur af eins og svo litlu prinsunum
sem komu svo hver af öðrum.
Megi guð blessa ömmu og við vit-
um að þú vakir yfir okkur og passar
uppá að við höldum hópinn eins og þú
gerðir alltaf.
Ég skal vaka og vera góð
vininum mínum smáa,
meðan óttan rennur rjóð,
roðar kambinn bláa,
og Harpa sýngur hörpuljóð
á hörpulaufið gráa.
(Halldór Kiljan Laxness)
Kolbrún Þórey (Kollý).