Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Blaðsíða 2

— Skyttan, sem teiknaði
mynd með byssukúlunum
Fyrir aiimörgum árum fór
leiðangur jarðfrædinga tíl
Uvaldehéraós í Texas í
iandaríkjunum, og urðu þeir
bæði undrandi og ruglaöir,
þegar þeir fundu „hellna-
ristu“ af Indíanahöfðingja
hátt uppi í klettóttri fjalls-
hlíð. — Jarðfræðingarnir
skildu í fyrstu alls ekki,
hvernig Indíáninn hafði far-
ið að þvi að höggva mynd-
ina i bergvegginn, því að
þeim var hann ókleifur að
sjá. Það gerði þá enn rugl-
aðri, að myndin var af Sio-
ux-lndíánahöfðingja í fullum
stríðsskrúða, fjaðrakrans á
í.öfði, og þeim vifanlega
höfðu Indíánar á þessu
svæði aldrei notað fjaðra-
skraut á stríðstíma.
En þegar þeir komu nær fjalls-
hlíðinni, komust þeir að raun um, að
myndin var alls ekki eftir Indíána.
— Það var amerískur skotmejstari,
sem hafði skemmt sér við að skjóta
upp myndinni í bergvegginn, ein-
hvern tíma þegar fiskurinn i vatn-
inu fyrir neðan fjallið hafði verið
tregur til þess að bíta á hjá houm.
— Þessi furðulegi „myndhöggvari",
sem notaði byssukúlur i stað meitils
og hamars við myndagerðina, hét
Adolph P. Toepperwein og var fædd-
ur Texasbúi (náttúrlega!). Hann
fæddist árið 1869 og um þær mund-
ir valt líf manns á því, hve fljótur
hann væri að draga upp byssuna.
Hann^lifði sem sagt á því að sýna
skothæfni sína. Og þegar þessi blá-
eygði, magri Amerikani dró sig í hlé
eftir að hafa látið byssuna þruma
árum saman og gert fólk agndofa
með skotfimi sinni, átti hann a?
baki sér feril sem meistaraskytta,
sem er einstæður í sinni röð. Hann
hafði skotið látlaust f tólf daga í
eins konar maraþon-skotkeppni og
skotið niður 72.491 „leirdúfur“ (þess-
ar leirdúfur voru trékubbar, sem kast-
að var á loft), af 72.500 mögulegum.
— Honum hafði aðeins mistekizt níu
ginnum, og þar með hafði hann sýnt
öryggi sem samkv. ,útreikningi stærð
fræðinga samsvaraði 999.875,872 skipt
um af einum milljarði mögulegum!
Á hinum sextiu og fimm ára skyttu
ferli sínum hafði Toepperwein einn-
ig unnið aðrar miklar dáðir með riffl-
um. — Einu sinni var hann á ferð
um Mexikó með öðrum fjöllistamönn
um í hringleikahúsi, sem kallað var
Þetta er Indíáninn, sem skyttan
„teiknaði".
Orrins-hringleikahúsið, og þá bað
lögreglustjóri í litlum mexikönskum
bæ hann um að gefa sér eitthvað til
minja um komu hans, sem bæri skot
leikpi hans vitni. Toepperwein lét
þá kasta þremur skildingum á loft
upp og hæfði þá alla í miðjuna.
Skildingarnir hentust náttúrlega
langar leiðir, þegar kúlurnar lentu
í þeim, og þegar Toepperwein og
félagar hans voru að leita þeirra,
komu þeir að Indíánakonu, sem
kraup á kné og baðst fyrir. Hún
hafði verið að biðja guð almáttugan
um hjálp, og sem svar við bæn henn-
ar féll gegnumboraður skildingur af
himnum ofan og lenti á bera fætur
hennar. í annað sinn var meistara-
skyttan á veiðum með nokkrum vin-
um sínum í Mexikó, þegar þeir komu
auga á trúboðsstöð og kapellu nokk
ur hundruð metra í burtu. Stöðin var
gömul og löngu auð af mönnum. To-
epperwein veðjaði um það, að hann
gæti fengið klukkuna í kapelluturn-
jnum til þess að hljóma með einu
riffil'Skoti. Hann hæfði klukkuna og
fannst hljómur hennar svo fallegur,
að hann skaut á hana hvað eftir ann-
að, og í hvert sinn barst hljómur
hennar til þeirra. Þegar þeir komu
í námunda við kapelluna, bárust æst
ar mannsraddir að eyrum þeirra og
fljótlega komu þeir auga á hóp Mexi-
kana, sem störðu með andakt á klukk
una og óttinn skein úr hverju and-
liti — Þetta er kraftaverk! hrópuðu
þeir. Klukkan hefur ekki hringt
svo lengi sem við munum, og þa®
hefur ekki verið kólfur i henni 1
tuttugu ár!
Toepperwein hafði vanizt skotvopn
um frá barnæsku. Faðir hans
þar, sem heitir Leon Springs í Texas,
og rak þar litla vopnaverksmiðju.
Hann seldi bufflaveiðimönnum °=
öðrum skammbyssur, sem hann bjó
til, en þetta fólk notaði ekki vopnin
sem leikföng, heldur eingöngu sem
hagkvæm tæki í lífsbaráttunni, enda
var ástandið á þessum tímum þannig,
að öryggi manna og líf gat oltið a
því, hvort þeir voru vopnaðir eða
ekki. Toepperwein var tíu ára gam-
all, þegar hann eignaðist sinn fyrsta
riffil, sem var einskota og einfaldur
að gerð.
Ellefu ára gamall var hann vi5_
staddur skotkeppni, þar sem helztu
skyttur landsins voru saman komn-
ar til þess að reyna leikni sína, og
hann varð mjög hriíinn og hugfang-
inn af þvi, sem fyrir augu hans bar.
Sérstaklega dáðist hann að leikni
eins manns, sem hét dr. W.F. Carvér,
en hann átti metið á þessum tímum
í því að skjóta hluti á lofti; hafði
hæft 5.500 sinnum í röð. ToepPer-
wein horfði stórum augum á ótrú-
lega leikni þessa manns og einsetU
sér að verða jafngóður honum i skot-
fimi og betri, slá metið. En það leit
þó ekki út fyrir, að honum ætti aff
auðnast að standa við það heit fyrsta
kastið, því að faðir hans andaðist um
þessar mundir, og þar með minnkuðu
líkurnar á því, að hann hefði mögu-
leika til að æfa sig sem skyldi. Hin
væntanlega meistaraskytta varð a®
leggja til hliðar allar rómantískar
hugmyndir um sinn og verða réttur
og sléttur verkamaður í glerverk-
smiðju í borginni Sán Antonío. í tóm
stundum sínum byrjaði hann ae
teikna sér til gamans og dægrastytt-
ingar. Nokkrar af þessum teikning-
um höfnuðu á skrifborði ritstjóra
Daily Express í borginni, og hann
sá, að Toepperwein hafði góða hæf1"
leika sem teiknari og bauð honum
starf sem skopteiknari við blaðim
og var meistaraskyttan tilvonand1
ekki seinn á sér að taka því boði,
enda átti það betur við hann en
glasagerðin.
Nú fékk hann lika það góð laun,
að hann hafði efni á því að kaupa
T t M I N N — SUNNUDAGSBLA®
818