Tíminn Sunnudagsblað - 04.11.1962, Blaðsíða 16
imminiiiimimiimiiiiinMiiimimimiiiiiii
(„Væri ég ríkur,
I gæfi ég þeim
(leikhús14
| Stutt rabb við
| Hafliða Bjarnason,
1 sem siarfað hefur nálega
| fjörutíu ár hjá Leikfélagi
1 Reykjai'íkur
miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiimmiiiimmiiii
Hann lætur ekki mikið, segist
ekki muna neitt af þessu. Það
verði allt vélrænt og gleymist
með árunum. — Ef eitthvað fór
miður hjá öðrum á sviðinu,
gleymdi maður því, nú, ef það
var manni sjálfum að kenna,
þagði maður yfir því. Hann
Brynjólfur veit miklu meira um
þetta en ég. Við komum saman
til Leikfélagsins árið 1924. Hann
var leikari, — ég var aldrei leik-
ari. Eg var alltaf á bak við. Við
senumennírnir fórum kannske
stöku sinnum inn, ef þá vantaði
kalla á sviðið.
Þetta var á þeim tíma, þegar
það þótti enn fínt að tala bjag-
að mál, sem hafði orðið til fyr-
ir eins konar sifjaspell dönsku
og íslenzku- En hjá Leik|slagi
Reykjavíkur heyrði Hafliðí1 aldr-
ei annað en íslenzku, dönskunni
var úthýst, hún átti ekki heima
í þess húsi, nema í revíunum
þegar verið var að gera grín að
reykvískum yfirstéttarkelling-
um- Það var mikið háð og níð
í þessum revíum, og það beit
vel, segir Hafliði. Við þyrftum
að fá þær aftur núna til þess að
kreista úr kýlunum.
Það voru aðallega tvær fjölskyld-
ur, sem héldu uppi leiklistarlífinu í
Reykjavík í þá daga. Borgþórs-fjöl-
skyldan og Waage-fjölskyldan.
I 832
Eíemía Waáge segir frá því í endur-
minningum sínum, að hún hafi mátt
vera stóllaus heima: — Við sóttum
mublurnar miskunnarlaust og bárum
þær niður í leikfélag. Leikfélagið
hafði engin efni á því að kaupa
mublur. Stundum sóttum við mublur
út í bæ fyrir sýningu og fórum með
þær aftur eftir sýningu, segir Haf-
liði.
Þeir voru fjórir senumennirnir,
bræðurnir Bjarni og Sigurður Guðna
synir, Kristinn Friðfinnsson og Haf-
liði. Þeir smíðuðu leiktjöldin á kvöld
iri og voru oft að fram á nótt, fengu
4,50 fyrir kvöldið.
— En ánægjan var svo mikil, að
maður varð ekki var við, að lítið væri
upp úr þessu að hafa. Eg heyrði
heldur aldrei leikarana kvarta yfir
því, að þeir fengu ekki laun fyrir
vinnu sína. Þetta var þegnskapar-
vinna, og hver og éinn tók það þann-
ig. Aðbúnaðurinn að leikurunum var
svo sem ekkert glæsilegur. Það var
stundum allt á floti hjá þeim í bún-
ingsherbergjunum í kjallaranum.
Þar var moldargólf, klætt með fjöl-
T I IVI 1 N N
SUNNUDAGSBLAÐ